Αὐτὸ εἶναι ρατσισμός!

Πάντοτε οἱ ἄνθρωποι, τὰ παιδιὰ τοῦ πρώτου ἀνθρώπου, ποὺ ἔπεσε στὴν ἁμαρτία καὶ τὴν μετέδωσε σ’ ὅλους τοὺς ἀπογόνους του, ἔχουμε τὴ ροπὴ πρὸς τὸ κακό. Μᾶς κερδίζει ἡ γῆ, ἡ ὕλη, ἡ σάρκα. Ἁμαρτάνουμε καὶ πέφτουμε. Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀρρώστια μας, ἡ ἐξαχρείωση τῆς φύσεώς μας, ἡ καταστροφὴ καὶ ὁ θάνατος. Καὶ γι’ αὐτὸ πονοῦμε ὅταν ἁμαρτάνουμε, ντρεπόμαστε, θέλουμε νὰ τὸ κρύψουμε. Ἡ ἁμαρτία στὴν ἐποχή μας παρουσιάζεται μὲ ἄλλο πρόσωπο. Εἶναι θρασύτατη, ἀδιάντροπη, ὑπερήφανη, ἀπαιτητική. Ἡ παράβαση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ καλύπτεται πλέον ἀπὸ τὸ νόμο τῶν ἀνθρώπων. Αὐτοὶ ποὺ τὴν τολμοῦν καὶ προχωροῦν μάλιστα στὴν ἀκραία ἁμαρτία, στὴ διαστροφή, βγαίνουν στοὺς δρόμους καὶ τὸ διαλαλοῦν ὑπερήφανα, χωρὶς ντροπή. Καὶ ἐπιπλέον δὲν ἀνέχονται νὰ ἀκούσουν ὅσους διαφωνοῦν μὲ τὴν τακτική τους, ὅσους θεωροῦν ὀλέθρια τὴν πορεία τους καὶ προειδοποιοῦν ὅτι διατρέχει τὸν ἔσχατο κίνδυνο ἡ ψυχή τους. Αὐτοὺς τοὺς ὀνομάζουν «ρατσιστές». Τοὺς χλευάζουν, τοὺς πολεμοῦν, τοὺς ὁδηγοῦν στὰ δικαστήρια. Εἴδαμε στὶς μέρες μας τὸ πρωτοφανές· νὰ μηνύονται, μὲ ἐπίκληση τοῦ ἀντιρατσιστικοῦ νόμου, ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας μας, διότι εἶπαν ὅσα ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ λέει, διότι δίδαξαν ὅσα τὸ Εὐαγγέλιο διδάσκει, διότι δηλαδὴ ἔκαναν ὅσα ἐπιβάλλει τὸ καθῆκον τους νὰ ὑπερασπίζονται τὸ ποίμνιό τους καὶ νὰ καλοῦν στὴν ἀλήθεια αὐτοὺς ποὺ τὴν ἀγνοοῦν. Ἀλλὰ πῶς ἐξηγεῖται τὸ φαινόμενο; Γιατί αὐτὴ ἡ ἀντίδραση; Γιατί αὐτὴ ἡ πολεμικὴ κατὰ τῶν διαφωνούντων; Ἡ ἀπάντηση ὑπάρχει καὶ εἶναι πολὺ παλιά. Τὴν ἔδωσε ὁ σοφὸς Σολομὼν στὸ βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης Σοφία Σολομῶντος (βλ. β΄ 9-20). Παρουσιάζει ἐκεῖ τοὺς ἀσεβεῖς νὰ πιστεύουν ὅτι μὲ τὸν θάνατο τελειώνουν ὅλα καὶ γι’ αὐτὸ νὰ ἀπολαμβάνουν τὶς κοσμικές, τὶς γήινες καὶ σαρκικὲς ἀπολαύσεις τους, αὐτὲς μόνο νὰ ἔχουν ὡς μερίδιο καὶ κληρονομία στὴ ζωή τους, καὶ νὰ τὸ διαλαλοῦν μάλιστα μὲ ἀγερωχία. Ὅταν ὅμως βλέπουν τὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, δυσφοροῦν, ἀναστατώνονται, ἀγριεύουν καὶ ὁμολογοῦν: «δύσχρηστος ἡμῖν ἐστι καὶ ἐναντιοῦται τοῖς ἔργοις ἡμῶν καὶ ὀνειδίζει ἡμῖν ἁμαρτήματα νόμου καὶ ἐπιφημίζει ἡμῖν ἁμαρτήματα παιδείας ἡμῶν». Δὲν μποροῦμε νὰτὸν χειρισθοῦμε, εἶναι ἀντίθετος μὲ τὰ ἔργα μας, μᾶς κατηγορεῖ ὅτι ἁμαρτάνουμε καὶ παραβαίνουμε τὸ νόμο καὶ μᾶς δυσφημεῖ γιὰ ἁμαρτήματα ποὺ κάνουμε ἀντίθετα μὲ τὴν παιδαγωγία, ποὺ δεχθήκαμε ἀπὸ τότε ποὺ ἤμασταν παιδιά. «Ἐγένετο ἡμῖν εἰς ἔλεγχον ἐννοιῶν ἡμῶν». Μᾶς ἔγινε ἔλεγχος τῶν σκέψεων καὶ τῶν σχεδίων μας. «Βαρύς ἐστιν ἡμῖν καὶ βλεπόμενος». Βαρὺς καὶ ἀνυπόφορος μᾶς εἶναι καὶ μόνο ποὺ τὸν βλέπουμε. Διότι εἶναι «ἀνόμοιος τοῖς ἄλλοις ὁ βίος αὐτοῦ». Μᾶς εἶναι ἐνοχλητικός, διότι ἡ ζωή του δὲν μοιάζει μὲ τὴ ζωὴ τῶν ἄλλων καὶ οἱ τρόποι του εἶναι διαφορετικοὶ καὶ παράδοξοι. «Ἀπέχεται τῶν ὁδῶν ἡμῶν ὡς ἀπὸ ἀκαθαρσιῶν». Στέκεται μακριὰ ἀπὸ τοὺς τρόπους τῆς ζωῆς καὶ τῆς συμπεριφορᾶς μας, ὅπως ἀκριβῶς φεύγει κάποιος ἀπὸ τὶς ἀκαθαρσίες. 
Τὰ λόγια τῶν ἀσεβῶν φανερώνουν καθαρὰ τὴν αἰτία τῆς ἀντιπαραθέσεώς τους μὲ τὸν δίκαιο ἄνθρωπο: Ἡ διαφορὰ τῆς ζωῆς! Ὁ τρόπος του, ἡ συμπεριφορά του, ἡ νοοτροπία, τὰ λόγια καὶ οἱ πράξεις του, ὅλα διαφορετικά. Ὅλα ἐλέγχουν καὶ ὁ ἔλεγχος εἶναι βασανιστικός. Ξυπνάει τὴ συνείδηση καὶ ἐνισχύει τὶς τύψεις. Ἐμεῖς δὲν ζοῦμε σωστὰ καὶ δὲν θέλουμε νὰ ἀλλάξουμε τοὺς τρόπους μας, λένε οἱ ἐχθροὶ τοῦ ἀγαθοῦ. Οὔτε ἀντέχουμε νὰ μᾶς τὸ θυ- μίζει κάποιος. Προτιμοῦμε νὰ ζοῦμε παραδομένοι στὰ πάθη μας, χωρὶς καμιὰ ὑπόμνηση τοῦ λάθους μας, χωρὶς καμιὰ σκέψη ἐπιστροφῆς στὸ σωστό. Καὶ γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ ἐξαφανίσουμε καθετὶ ποὺ ξυπνάει τὶς ἐνοχές μας. Οἱ ἀπόφαση τῶν ἀσεβῶν γιὰ τὴ στάση τους ἀπέναντι τοῦ δικαίου εἶναι ξεκάθαρη καὶ ἐξουθενωτική: «Ἐνεδρεύσω - μεν τὸν δίκαιον», λένε. Νὰ στήσουμε ἐνέδρες καὶ παγίδες, γιὰ νὰ πιάσουμε τὸν δίκαιο ἄνθρωπο. «Ὕβρει καὶ βασάνῳ ἐτάσωμεν αὐτόν». Μὲ βρισιὲς καὶ βασανιστήρια νὰ τὸν ἀνακρίνουμε. «Θανάτῳ ἀσχήμονι καταδικάσωμεν αὐτόν». Νὰ τὸν καταδικάσουμε σὲ θάνατο ἄσχημο καὶ ἀτιμωτικό. Νὰ τὸν συλλάβουμε, νὰ τὸν ἀνακρίνουμε, νὰ τὸν καταδικάσουμε· μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ διαφέρει ἀπὸ μᾶς· ἐπειδὴ «παῖδα Κυρίου ἑαυτὸν ὀνομάζει». Ὀνομάζει τὸν ἑαυτό του δοῦλο τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ἐμεῖς θέλουμε νὰ εἴμαστε δοῦλοι στὰ πάθη μας. Ἡ ἀντίθεση τελικὰ δὲν εἶναι μὲ τὸν δίκαιο· εἶναι μὲ τὸν Θεό. Ὁ πόλεμος εἶναι διαρκὴς καὶ ἀμείλικτος. Καὶ συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Μὲ τοὺς κάθε μορφῆς διωγμοὺς ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα χρόνια, μέχρι τὶς ποικίλες ἀντιδράσεις τῶν ἀθέων καὶ ἀσεβῶν στὴ δική μας ἐποχή. Πάντοτε ὑπῆρχαν οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἐξουθένωναν ἐκείνους ποὺ παρουσίαζαν ἕνα ἐλάττωμα, κάποια διαφορετικότητα, μιὰ ἐκτροπή. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ δὲν καταδικάζουν αὐτοὺς ποὺ παραβαίνουν τὸ νόμο Του. Πάντοτε ἀπορ- ρίπτουν τὴν ἁμαρτία· ποτὲ τὸν ἁμαρτωλό. Καὶ γιὰ νὰ ὁδηγήσουν στὴ μετάνοια καὶ στὴ λύτρωση τὸν ἁμαρτωλό, ὑποδεικνύουν τὰ λάθη του καὶ μιλοῦν γιὰ τὸν Λυτρωτή. Αὐτὸ δὲν εἶναι ρατσισμός. Αὐτὸ εἶναι ἐνδιαφέρον ἁγνό, φροντίδα μὲ πόνο γιὰ τὴν ψυχή, ἀγάπη εἰλικρινὴς γιὰ τὸν ἄνθρωπο. 
Τὸ νὰ ἀπορρίπτεις τὸν ἄλλον καὶ νὰ θέλεις νὰ τὸν καταδικάσεις, νὰ τὸν ἐξαφανίσεις ἀπὸ τὸν ὁρίζοντά σου, γιατὶ πιστεύει στὸ Θεὸ καὶ ἀκολουθεῖ τὰ προστάγματά Του, γιατὶ εἶναι διαφορετικὸς καὶ ἡ ζωή του σὲ ἐλέγχει, αὐτὸ εἶναι ρατσισμός. Καὶ δυστυχῶς αὐτὸς ὁ ρατσισμὸς ἐμφανίζεται στὶς μέρες μας.
''Ο ΣΩΤΗΡ''2165