Ἡ Αγία Μαρία ἡ Νέα ἡ ἐν Βιζύῃ τῆς Θράκης

 Η ὁσία Μαρία ἡ νέα ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ Βασιλείου τοῦ Α΄ τοῦ Μακεδόνος (875-886) στὴν Κωνσταντινούπολη. Καταγόταν ἀπὸ πλούσια καὶ εὐγενικὴ ἀρμενικὴ οἰκογένεια. 

Ὅταν πέθανε ὁ πατέρας της, νυμφεύθηκε τὸν Νικηφόρο, ἄνδρα πολὺ ἔξυπνο στὰ διοικητικὰ καὶ πολὺ γενναῖο στὸ φρόνημα. 

Τὰ οἰκογενειακά της καθήκοντα ἡ Μαρία τὰ ἀσκοῦσε μὲ ὑποδειγματικὸ καὶ θεάρεστο τρόπο. Ἦταν ἡ ταπεινή, ἡ προσευχομένη καὶ ἡ πρόσχαρη γυναίκα. Μὲ τὴν πραότητά της συγκρατοῦσε τὶς ἐξάψεις τοῦ συζύγου της καὶ μὲ τὴν ἀγάπη της ζέσταινε τὶς πονεμένες καρδιὲς τῶν συνανθρώπων της. Σκόρπιζε στοὺς πτωχοὺς πλούσιες ἐλεημοσύνες καὶ τοὺς συνόδευε πάντα μὲ τὶς θερμὲς προσευχές της. 

 Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς δοκίμασε τὸ ζεῦγος αὐτὸ μὲ τὸ θάνατο τοῦ μικροῦ τους πεντάχρονου παιδιοῦ. Ἡ πιστὴ μητέρα ἤπιε τὸ πικρὸ αὐτὸ 

ποτήρι ἀγόγγυστα ἐπαναλαμβάνοντας τοῦ Ἰὼβ τὰ αἰώνια λόγια: «Ὡς τῷ Κυρίῳ ἔδοξεν, οὕτω καὶ ἐγένετο· εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον» (βλ. Ἰὼβ α΄ 21). 

Κατὰ τὸ ἔτος 824 ἡ Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία βρέθηκε σὲ πόλεμο μὲ τοὺς Βουλγάρους. Στὸν δραστήριο καὶ εὐφυὴ Νικηφόρο ἀνατέθηκε ἡ διοίκηση τῆς Βιζύης στὴ Θράκη. 

Στὸ νέο αὐτὸ τόπο τὸν ἀκολούθησε καὶ ἡ πιστὴ σύζυγός του Μαρία. Καὶ ἐδῶ συνέχισε ἡ εὐσεβὴς καὶ θεοφιλὴς αὐτὴ ψυχὴ νὰ λατρεύει μὲ ἀφοσίωση τὸν Θεό, νὰ προσεύχεται μὲ πίστη καὶ νὰ εὐεργετεῖ κάθε πονεμένο ἄνθρωπο.   Στὴν καρδιὰ τῆς Μαρίας ὅλοι χωροῦσαν. Ὑπηρέτες τοῦ σπιτιοῦ, πτωχοὶ καὶ ξένοι, γνωστοὶ καὶ ἄγνωστοι ἦταν γι’ αὐτὴν οἱ πιὸ προσφιλεῖς της φίλοι. Ὅλοι «ὡς ἀδελφοὶ τοῦ Κυρίου» ἔπρεπε νὰ τιμηθοῦν καὶ νὰ ἐξυπηρετηθοῦν σὲ κάθε τους ἀνάγκη μὲ ἁπλοχεριὰ καὶ ἀνιδιοτέλεια. Πολλὲς φορὲς φιλοξένησε ἱερωμένους, κληρικοὺς καὶ μοναχούς, πρὸς τοὺς ὁποίους ἔτρεφε ἰδιαίτερη εὐλάβεια. Ἄκουε μὲ πολλὴ συγκίνηση καὶ εὐγνωμοσύνη τὶς πατρικὲς ὁδηγίες καὶ συμβουλές τους καὶ τοὺς ἀποκαλοῦσε «ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ». Τὶς πιὸ γλυκὲς ὧρες τὶς ἀπολάμβανε ἡ Μαρία στὸ δωμάτιό της μὲ τὴν προσευχή της καὶ τὴν ἐπικοινωνία της μὲ τὸν Θεό. Ὅμως κάθε πνευματικὴ χαρὰ καὶ γλυκύτητα δοκιμάζεται ἀπὸ τὸν πανάγαθο καὶ στοργικὸ Πατέρα μας. Ὁ Ἴδιος μᾶς βεβαίωσε πὼς «διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (βλ. Πράξ. ιδ΄ 22). Ἡ νέα δοκιμασία ἦταν καὶ πάλι θάνατος. Ὁ Κύριος θέλησε καὶ πῆρε κοντά του τὸν δεύτερο γυιό τους, γιὰ νὰ τὸν ἀσφαλίσει ἀπὸ τὴν κακία τοῦ κόσμου. Στὴ νέα αὐτὴ δοκιμασία ἡ πιστὴ μητέρα Μαρία ἀρίστευσε καὶ πάλι. Ἔσφιξε τὴν καρδιά της, κοίταξε ψηλὰ στὸν οὐρανὸ καὶ μὲ βουρκωμένα μάτια εἶπε: «Θεέ μου, ὅ,τι θέλεις Ἐσύ! Σ’ εὐχαριστῶ, ὅ,τι θέλεις Ἐσὺ νὰ γίνεται! Ξέρεις Ἐσύ».

 Ὁ Κύριος εὐλόγησε καὶ ἄμειψε τὴ θεάρεστη καὶ πιστὴ διαγωγὴ τοῦ Νικηφόρου καὶ τῆς Μαρίας. Σύντομα ἔφεραν στὸν κόσμο χαριτωμένα δίδυμα, ποὺ ἐπρόκειτο τὸ ἕνα νὰ βαδίσει τὸ δρόμο τῆς μοναχικῆς πολιτείας καὶ τὸ ἄλλο νὰ σταδιοδρομήσει στὸν Στρατό.

 Ὅμως σ’ αὐτὴ τὴν τόσο εὐτυχισμένη στιγμὴ τοῦ ζεύγους ἦλθε καὶ πάλι ἕνας νέος πειρασμὸς νὰ δημιουργήσει  καίριο πλῆγμα στὴ συζυγικὴ ἑνότητα καὶ νὰ λάμψει ἡ ὁσιότητα τῆς Μαρίας. Συγγενεῖς τοῦ συζύγου τῆς Μαρίας τὴ διέβαλαν στὸν ἄνδρα της ὅτι τὸν εἶχε ἀπατήσει. Αὐτὸ δὲν τὸ ἄντεξε ὁ  Νικηφόρος. Γι’ αὐτὸ ἔξαλλος ἀπὸ θυμὸ καὶ ὀργή, χωρὶς νὰ ἐξετάσει τὶς κατηγορίες καὶ παρὰ τὰ δάκρυα τῆς γυναίκας του, ποὺ τὸν διαβεβαίωνε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὅτι εἶναι ἀθώα, ὅρμησε πάνω της καὶ ἀφοῦ τὴν ἅρπαξε ἀπὸ τὰ μαλλιά, τὴν κτύπησε βίαια μὲ θανάσιμα χτυπήματα. Ἀμέσως ἔτρεξαν ἄνθρωποι τοῦ σπιτιοῦ γιὰ βοήθεια. Ὅμως ἦταν ἀργά. Ἡ Μαρία βαριὰ τραυματισμένη δὲν ἄντεξε. Μετὰ ἀπὸ δύο ἡμέρες ὑπέκυψε στὶς πληγὲς καὶ πέθανε! Κατὰ τὴν ἑτοιμασία τῆς νεκρικῆς της σοροῦ μιὰ ἀνεξήγητη λεπτὴ εὐωδία πλημμύρισε τὰ πάντα. Ὁ δικαιοκρίτης Κύριος φανέρωσε μὲ τὸ δικό του τρόπο τὴν εὐαρέσκειά του γιὰ τὴν ἐκλεκτή, τὴν ἀκέραιη καὶ πιστὴ δούλη του Μαρία. Μιὰ ὁσία καὶ καθαρὴ ψυχή, μιὰ πιστὴ σύζυγος πέταξε στὴν οὐράνια κατοικία της μὲ δόξα πολλή. Τὰ πολυτελή της ἐνδύματα καὶ τὰ χρυσαφικά της ὅλα τὰ εἶχε πουλήσει γιὰ νὰ ἀνακουφίσει πτωχούς, νὰ ἐξαγοράσει αἰχμαλώτους καὶ νὰ ἐξωραΐσει ναούς, τοὺς ναοὺς τοῦ Κυρίου της! Μετὰ τὴν κοίμηση τῆς ἁγίας Μαρίας ἔγιναν πολλὰ θαύματα. Δαιμονισμένος ἐλευθερώθηκε ἀπὸ τὸ πονηρὸ πνεῦμα ποὺ τὸν μάστιζε. Καὶ πλῆθος ἀσθενῶν βρῆκαν τὴ θεραπεία τους μὲ τὶς πρεσβεῖες τῆς ὁσίας Μαρίας. Βαθιὰ συντετριμμένος ὁ σύζυγός της Νικηφόρος ζήτησε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸ μεγάλο του ἁμάρτημα καὶ μετανοημένος ὕψωσε περικαλλὴ ναὸ μὲ τὸ τίμιο λείψανο τῆς συζύγου του. Ὁ τσάρος τῶν Βουλγάρων Συμεὼν ὅταν κατέλαβε τὴ Βιζύη προσπάθησε νὰ συλήσει τὸν τάφο τῆς Ἁγίας, ἀλλὰ μιὰ παράδοξη φλόγα ποὺ ξεπήδησε ἀπὸ μέσα τὸν τρόμαξε καὶ τὸν   ἐμπόδισε ἀπὸ τὴν ἱεροσυλία. Γι’ αὐτὸ δὲν  τόλμησε νὰ τὸν βεβηλώσει καὶ τὸν ἄφησε ἄθικτο. Ἡ ὁσία Μαρία ἡ νέα μὲ τὴν ὑπομονετικὴ ζωή της μᾶς ἔδειξε πὼς ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴ δόξα τοῦ οὐρανοῦ εἶναι δύσβατος. Ἔχει πολὺ πόνο καὶ κόπο. Γιὰ τὸν καθένα ὁ πανοικτίρμων Κύριος ἀνάλογα μὲ τὶς ἀντοχές του στέλνει θλί ψεις «εἰς τὸ μεταλαβεῖν τῆς ἁγιότητος αὐτοῦ» (Ἑβρ. ιβ΄ 10). Ἂς μὴν ἀποκάμνουμε! Ἂς δεχόμαστε ταπεινὰ καὶ μὲ εὐχαριστία ὅ,τι στέλνει ὁ πανάγαθος Κύριος. Καὶ μὲ πίστη καὶ ὑπομονὴ νὰ ἀγωνιζόμαστε. Ἔτσι θὰ νικοῦμε πάντοτε μὲ τὴ χάρη τοῦ Κυρίου καὶ τὶς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων μας. Ὁσία Μαρία, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν!

(Γιορταζει καθε 16 Φεβρουαρίου) Ο ΣΩΤΗΡ 2039