«Ὕψωσα ἐκλεκτὸν ἐκ τοῦ λαοῦ μου»!

Υψωσα ἐκλεκτὸν ἐκ τοῦ λαοῦ μου»! Μιὰ φράση παρμένη ἀπὸ τὸν 88οΨαλμό (στίχ. 20). Μιλάει ἐδῶ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς καὶ λέει: Ὕψωσα αὐτὸν ποὺ ἐξέλεξα ἀπὸ τὸν λαό μου καὶ τὸν κατέστησα βασιλέα. Συγγραφέας τοῦ Ψαλμοῦ εἶναι ὁ Αἰθὰμ ὁ Ἰσραηλίτης. Δὲν εἶναι ὁ σύγχρονος τοῦ Δαβὶδ Αἰθάμ, ἀλλὰ ἄλλος μεταγενέστερος τοῦ Δαβίδ. Κοιτάζει ὁ ψαλμωδὸς Αἰθὰμ πρὸς τὰ πίσω καὶ βλέπει ὡς χρυσὴ ἐποχὴ γιὰ τὸν Ἰσραὴλ τὴν ἐποχὴ τοῦ Δαβίδ. Τὴν ἐποχὴ αὐτὴ τὴν ὁραματίζεται καὶ γιὰ τὸ μέλλον, καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας βλέπουν ὅτι αὐτὸς ὁ ὁ- ραματισμὸς φεύγει πλέον ἀπὸ τὸν Ἰσραὴλ καὶ ἔρχεται σ’ ἕναν καινούργιο λαό, τὸν νέο Ἰσραήλ, τοὺς χριστιανούς. Καταλήγουν δηλαδὴ οἱ Πατέρες ὅτι ὁ Ψαλμὸς εἶναι χριστολογικὸς καὶ ἑπομένως εἶναι προφητεία ὁ λόγος τοῦ Ψαλμωδοῦ. Καὶ δὲν εἶναι ὑπερβολικὴ ἢ ἐξεζητημένη ἡ ἑρμηνεία τῶν Πατέρων. Ὄχι! Αὐτὴ εἶναι ἡ μυστικὴ καὶ οὐσιαστικὴ ἔννοια τοῦ ψαλμικοῦ στίχου. Τὰ λεγόμενα γιὰ τὸν Δαβὶδ πάρα πολλὲς φορὲς ἀναφέρονται, ὅπως ἐδῶ, στὸν Μεσσία Χριστό. Γιατί; Διότι ὁ Δαβὶδ ἀποτελεῖ προτύπωση τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν λοιπὸν λέει: «Ὕψωσα ἐκλεκτὸν ἐκ τοῦ λαοῦ μου», ἀνα- φέρεται μὲν σὲ πρῶτο ἐπίπεδο στὸν Δαβίδ, στὴν οὐσία καὶ στὸ βάθος ὅμως ὁ Θεὸς Πατὴρ μιλάει γιὰ τὸν ἐνανθρωπήσαντα Υἱό του, τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ὁποῖος μάλιστα, ἀφοῦ ἡ Θεοτόκος ἦταν ἀπόγονος τοῦ Δαβίδ, ὡς ἄνθρωπος ἦταν καὶ Αὐτὸς ὄχι μόνο ἀπόγονος ἀλλὰ καὶ κληρονό- μος τοῦ θρόνου τοῦ Δαβίδ. Καὶ γι᾿ αὐτὸν ἀ- κριβῶς τὸ λόγο ὁ Ἀρχάγγελος, ὅταν τῆς ἀνήγ- γειλε τὴν ἐκλογή της ἀπὸ τὸν Θεό, τὴ βεβαίωσε ὅτι ὁ Υἱός της, ὁ Μεσσίας, θὰ πάρει τὸν θρόνο τοῦ Δαβίδ: «Οὗτος ἔσται μέγας καὶ υἱὸς ὑψίστου κληθήσεται, καὶ δώσει αὐτῷ Κύριος ὁ Θεὸς τὸν θρόνον Δαυῒδ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ» (Λουκ. α΄ 32). Ἡ ὕψωση αὐτὴ πῶς πραγματοποιήθηκε στὸν Κύριο; Τότε ποὺ ἦρθε στὴ γῆ ὡς Βασιλιὰς καὶ Ἱερέας τοῦ λαοῦ του, θεράπευε τοὺς ἀσθενεῖς, ἔφερνε κοντά του τοὺς ἁμαρτωλούς, γυναῖκες καὶ ἄνδρες, εὐλογοῦσε τὰ παιδιά, ἀνάσταινε νεκρούς. Καὶ τελικὰ ἔφθασε ἡ ὥρα νὰ ὑψωθεῖ. Εἶναι ἡ στιγμὴ ποὺ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς συλλαμβάνεται. Ὁ Πιλᾶτος Τὸν παρουσιάζει στὰ μαινόμενα πλήθη: «Ἴδε ὁ ἄνθρωπος» (Ἰω. ιθ΄ 6). Τὸν παρουσιάζει μετὰ ἀπὸ τοὺς ἐμπαιγμοὺς τῶν Ρωμαίων μὲ τὸν ἀκάνθινο στέφανο σὰν βασιλικὸ στέμμα, μὲ τὴν ἐμπαικτικὴ πορφύρα σὰν βασιλικὸ ἔνδυμα καὶ μὲ τὸ καλάμι σὰν βασιλικὸ σκῆπτρο. Καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο ὁ Χριστὸς ὑψώνεται στὸ Σταυρὸ. Καὶ εἶναι πλέον ὁ αἰώνιος Βασιλεὺς τῶν χριστιανῶν! Γι᾿ αὐτοὺς ποὺ ἦρθαν, γι’ αὐτοὺς ποὺ εἶναι τώρα, γι’ αὐτοὺς ποὺ θὰ ἔρθουν. Θὰ βασιλεύσει δὲ αἰωνίως μετὰ τὴ Δευ- τέρα του Παρουσία, ὅταν ὅλοι θὰ κριθοῦμε ἀπὸ Αὐτόν. Ὑψώθηκε λοιπὸν στὸ Γολγοθᾶ. Καὶ ἀπὸ τότε ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι μονίμως ὑψωμένος. Εἶναι ὁ Ἐσταυρωμένος. Τὰ χέρια τοῦ Ἐσταυρωμένου εἶναι ἁπλωμένα, ἀγκαλιάζουν μὲ ἀγάπη τὸν κόσμο. Ὄχι μόνο τώρα ποὺ εἶναι σταυρωμένος. Ὄχι. Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς Δη- μιουργίας καὶ σ᾿ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἱστορίας ὁ Χριστός, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὡς τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀγκάλιαζε τὸν κόσμο. Καὶ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη φρόντιζε τὸν λαό του στὴν Αἴγυπτο, τὸν συνόδευε στὴν ἔξοδο καὶ στοὺς πολέμους, τὸν σκέπαζε προστατευτικὰ στὴν πορεία του πρὸς τὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Ὁ Κύριος ἦταν πάντοτε μαζὶ μὲ τὸ λαό του. Σήμερα δὲ λαός του εἶναι ἡ Ἐκκλησία του, τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ μετὰ τὴν Ἀνάστασή του, τότε ποὺ ἀνελήφθη στοὺς οὐρανούς, εἶπε: «Ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη΄ 20). Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς μόνο σωματικῶς ἔφυγε ἀπὸ τὴ γῆ. Στὴν πραγματικότητα ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι μαζί μας. Βασιλεύει πάνω στὴν Ἐκκλησία του, ὁδηγεῖ τὸ λαό του, προστατεύει τοὺς πιστούς του, αὐτοὺς ποὺ Τοῦ ἐμπιστεύονται τὴ ζωή τους. Ὅμως τί ἄραγε θέλει ἀπὸ μᾶς σήμερα ὁ ὑψωμένος ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ Χριστός μας; Θέλει νὰ ὑψωθοῦμε καὶ μεῖς. Ὑψωθεῖτε, μᾶς παραγγέλλει. Νὰ ὑψωθοῦμε. Ποῦ; Ἀνεβαίνετε, μᾶς λέει, στὶς κορφὲς τῆς ἀρετῆς, ποὺ εἶναι οἱ καρποὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (βλ. Γαλ. ε΄ 22). Εἶναι ἡ ταπείνωση, ἡ ἁγνότητα, ἡ φιλανθρωπία. Αὐτὲς τὶς κορφὲς προτείνει ὁ Χριστός. Αὐτὸ τὸ ὕψος ἀναζητεῖ. Μποροῦμε νὰ τὰ δοῦμε αὐτὰ σὲ παραδείγματα. Ὁ Σαμαρείτης θυσιάζεται γιὰ τὸν πλησίον. Ἂς δοῦμε καὶ τὸ ἁγιολόγιο: ὁ ἕνας ἅγιος εἶναι ὀρφανοτρόφος, ὁ ἄλλος ἅγιος εἶναι ἀπὸ τοὺς πρώην δημίους, ἄλλοι ἅγιοι εἶναι οἱ πρώην βασανιστὲς τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους. Εἶναι οἱ Μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Περπέτουα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀφρικῆς. Ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία, ποὺ ἦταν ἁμαρτωλὴ καὶ ἡ μετάνοιά της τὴν ὕψωσε μεταξὺ τῶν ἁγίων καὶ τῶν ὁσίων. Ὁ Χριστὸς μᾶς λέει «ὑψωθεῖτε». Καὶ σήμερα ποὺ ὅλα τὰ γκρεμίζουν οἱ ἐθελοτυφλοῦντες, οἱ ὁποῖοι εἶναι ὄργανα τῆς καθόδου τῆς ἀνθρωπότητας στὸν Ἅδη, ὁ Χριστὸς φωνάζει: «ὑψωθεῖτε»! 

Ο ΣΩΤΗΡ2042