ΦΥΤΩΡΙΟ ΑΘΕΪΑΣ;

Πρὶν ἀπὸ 170 χρόνια ὁ ἀγωνιστὴς στρατηγὸς Μακρυγιάννης, ζών­τας τὸ δράμα τῆς μετὰ τὴ μεγά­λη ἐπανάσταση τοῦ 1821 Ἑλλά­δας ἔγραφε: «Κάθε ἄνθρωπος πρέπει νὰ λυπᾶται καὶ νὰ κλαίγῃ, ὅτι τρελλαθή­καμεν μικροὶ καὶ μεγάλοι... Θέ, τί βλέπο­μεν εἰς τὶς ἡμέρες μας!» Εἶχε δίκιο. Καὶ τί δὲν ἔβλεπε! Τοὺς πολιτικοὺς νὰ ἀλληλο­ τρώγονται, τοὺς μισσιοναρίους νὰ εἰσορ­μοῦν στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν Nεοέλληλα λόγιο, φιλόσοφο, διαφωτιστὴ κληρικὸ Θεόφιλο Καΐρη (1784­1853) νὰ ἀνα­πτύσσει, ἐπηρεασμένος ἀπὸ τοὺς Γάλ­λους δεϊστές, τὴ «Θεοσέβεια», μιὰ προ­ σωπικὴ θρησκεία. Μιὰ μονοθεϊστικὴ δι­δασκαλία μὲ δικές της τελετὲς λατρείας καὶ ἀναφορὲς στὴν ἰσότητα καὶ τὴν ἐλευ­θερία τοῦ ἀτόμου. Ἔβλεπε τὸν κληρικὸ Θεόκλητο Φαρμακίδη νὰ ὑπερασπίζεται τὸν Καΐρη, ὁ ὁποῖος τελικὰ καθαιρέθηκε καὶ ἐξορίστηκε τὸ 1839, γιὰ νὰ τὸν ἐ­παναφέρει ὅμως ὁ Κωλέτ­της τὸ 1843. Γιὰ τὸν Κω­λέττη ὁ Μακρυγιάννης γράφει ὅτι μαζὶ μὲ τὴ «συντροφιά» του «ἔκαμεν μεγάλα λάθη ἐναντίον τῆς πατρίδος του καὶ τῆς θρησκείας του». Τόσο, ὥστε «τὸ ἔθνος ἀφανίστη ὅλως διόλου καὶ ἡ θρησκεία ἐκκλησία εἰς τὴν πρωτεύουσαν δὲν εἶναι καὶ μᾶς γελᾶνε ὅλος ὁ κόσμος». Ἐγώ, κηρύσσει ὁ γενναῖος στρατηγός, «ὅταν μοῦ πειράζουν πατρίδα καὶ θρη­σκεία μου, θὰ μιλήσω, θὰ ’νεργήσω, κι ὅ,τι θέλουν ἂς μοῦ κάμουν».

Ἀπὸ τότε σχεδὸν ἡ ἴδια δυστυχῶς γραμμὴ ἀκολουθεῖται, ἄλλοτε φανερά, ἄλλοτε καλυμμένα ἀπὸ τοὺς λεγόμενους ἡγέτες μας ὄχι μόνο ὡς πρὸς τὴν πολι­τική, ἀλλὰ καὶ ὡς πρὸς τὰ ζητήματα τῆς Πίστεώς μας. Οἱ προπαγάνδες τῶν ποικιλώνυμων προτεσταντικῶν αἱρέσεων δροῦν ἐλεύ­θερα καὶ ἀνεξέλεγκτα στὴν Ἑλλάδα. Οἱ Χιλιαστὲς ἀρνοῦνται νὰ ὑπερασπίσουν τὴν πατρίδα σὲ ὥρα κινδύνου. Οἱ ἀνατο­λικὲς θρησκεῖες ἔχουν κέντρα σὲ διάφο­ρους τόπους τῆς πατρίδας μας. Τὸ Ἰσλὰμ πλημμύρισε τὴν Ἑλλάδα καὶ ἀπαι­τεῖ νὰ τοῦ κτίσουμε μὲ χρήμα­ τα δικά μας, δηλαδὴ ἀπὸ τὰ δανεικά, τέμενος στὴν πρωτεύουσα! Ἡ ἀθεΐα διδάσκεται γυμνῇ τῇ κεφαλῇ καὶ ἀπὸ πολιτι­κούς μας, ποὺ  θεωροῦν τιμή τους τὸ ὅτι δὲν πιστεύουν. Γι’ αὐτὸ καὶ ψηφίζουν νόμους ἀντιεκκλη­σιαστικούς. Ἡ δὲ παιδεία μας ἔπαυσε νὰ προσφέρει τὴν Ὀρθόδοξη ἀγωγὴ στὰ παιδιά μας, ποὺ διδάσκονται ὅ,τι ἀντίθεο καὶ ἀντιεκκλησιαστικό!... Παράλληλα τὰ Ὀρθόδοξα θρησκευτικὰ περιοδικὰ ὑφί­στανται ἐξοντωτικὸ πόλεμο, ἀφοῦ μὲ κυ­ βερνητικὰ διατάγματα ἔχουν αὐξηθεῖ ὑ­πέρογκα τὰ ταχυδρομικὰ τέλη. Στὸν πόλεμο κατὰ τῆς Ἐκκλησίας πρέ­ πει νὰ ἐντάξουμε καὶ τὴν πρωτόγνωρη νο­μοθεσία γιὰ τὴ χειροτονία ἱερέων μὲ ἀνα­λογία 1 πρὸς 5. Δηλαδὴ ἕνας ἔμμισθος ἱε­ ρέας θὰ χειροτονεῖται μετὰ ἀπὸ τὴ συντα­ ξιοδότηση πέντε ἱερέων. Ἔτσι χωριὰ ὁλό­κληρα θὰ μένουν χωρὶς ἱερέα, οἱ Ὀρθό­δοξοι κάτοικοι θὰ στεροῦνται τὴ θεία Λει­τουργία καὶ τὴν τέλεση τῶν σωστικῶν Μυ­στηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ποὺ σημαί­νει ὅτι ὁ λαός μας θὰ μένει ἀκαλλιέργητος πνευματικὰ καὶ θὰ ἀγριέψει... Στὸν πόλεμο κατὰ τῆς Ἐκκλησίας ἐν­τάσσονται καὶ τὰ ἄθλια νομοθετήματα ποὺ ἄνοιξαν ἤδη τὸν δρόμο γιὰ τὴν ἐλεύ­θερη συμβίωση καὶ πρόκειται ν’ ἀνοίξουν τὸ δρόμο γιὰ τὸν «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφί­λων. Μὲ ἄλλα λόγια οἱ ἄρχοντες τῆς Ἑλλά­δος μὲ τέτοιες νομοθεσίες ἔγιναν, κατὰ τὴ φράση τοῦ μεγάλου προφήτου Ἡσαΐου, «ἄρχοντες Σοδόμων», καὶ ὁ λαός μας κιν­δυνεύει νὰ γίνει «λαὸς Γομόρρας» (Ἡσ. α΄ 10). Δηλαδὴ ὁ λαὸς δὲν θὰ ἁμαρτάνει πλέον ἐκ συναρπαγῆς ἢ ἀπὸ ἀδυναμία. Ἀλλὰ ὠθεῖται στὸ νὰ ἁμαρτάνει συστημα­τικὰ μὲ τὴν ἄδεια τῶν νόμων τῶν ἀρχόν­των του. Γι’ αὐτὸ γιὰ τοὺς Ἰουδαίους τῶν χρόνων τοῦ Ἡσαΐου ἔγραφε ὁ ἱερὸς Χρυ­σόστομος: «Μελέτην ἐποιοῦντο τὴν ἁ­ μαρτίαν, καὶ πανταχοῦ μετ’ ἐπιτάσεως»· ἔκαναν τὴν ἁμαρτία φροντίδα καὶ μέριμνά τους παντοῦ καὶ μὲ πάθος. Καὶ νόμιζαν ὅτι θὰ ἐξευμένιζαν τὸν Θεὸ μὲ τὶς θυσίες τους καὶ τὶς προσευχές τους, παραμένον­τας ταυτόχρονα στὸν ἁμαρτωλὸ τρόπο ζωῆς τους! Ὅμως, συμπληρώνει ὁ ἱερὸς Πατήρ, «εὐχῆς ὄφελος οὐδέν, καὶ μακρᾶς γενομένης, ὅταν ἐπιμείνῃ τοῖς ἁμαρτήμα­σιν ὁ εὐχόμενος»· ἀπὸ τὶς προσευχὲς δὲν προέρχεται καμιὰ ὠφέλεια, ἔστω κι ἂν εἶναι μακρές, ὅταν αὐτὸς ποὺ προσεύχε­ται ἐπιμένει νὰ ζεῖ ζωὴ ἁμαρτωλή (Ἰωάν­νου Χρυσοστόμου, Εἰς Ἡσαΐαν, ΕΠΕ 8, 224). Δυστυχῶς δὲ παραδείγματα τέτοιου βίου ἔχουν δώσει τὰ τελευταῖα χρόνια καὶ ὁρισμένοι ἄρχοντές μας, μὲ ἀποτέ­λεσμα νὰ παρασύρεται καὶ ὁ λαός. Διότι, κατὰ τὸν σοφὸ Σειράχ, «κατὰ τὸν ἡγούμε­νον τῆς πόλεως πάντες οἱ κατοικοῦντες αὐτήν» (Σ. Σειρ. ι΄ 2). Αὐτὰ δὲν γράφονται γιατὶ ἔχουμε πάθος κατὰ τῶν κυβερνητῶν μας. Ἐπαναλαμβά­νουμε κι ἐμεῖς τὸν λόγο τοῦ Μακρυγιάν­νη μὲ τὸν ὁποῖο κατακλείει τὰ «Ἀπομνη­μονεύματά» του, διότι ἔχει ἐφαρμογὴ ὄχι λίγες φορὲς καὶ γιὰ τὸ Κοινοβούλιό μας. Γράφει: «μὴ στοχάζεστε ὅτι ἔχω πάθος εἰς τοὺς ἀνθρώπους. Ψάξετε τὶς ’φημερίδες, τηρᾶτε καὶ τὰ πραχτικὰ τῶν Βουλῶν, μ’ ὅλον ὁπού ’ναι τέτοιες Βουλὲς ποὺ ὑπερ­ασπίζονται τὴν κλεψιὰ καὶ ἰδιοτέλεια καὶ πολεμοῦνε τὴν δικαιοσύνη καὶ μ’ ὅλον αὐτὸ θὰ ἰδῆτε ἂν ἀληθινὰ εἶναι αὐτὰ ποὺ σημειώνω». Μὲ τὴ δική μας σήμερα ὁρο­λογία θὰ λέγαμε ὅτι οἱ Βουλές μας ὄχι λί­γες φορὲς κουκουλώνουν τὰ σκάνδαλα πολιτικῶν καὶ ἰσχυρῶν... Πῶς λοιπὸν μὲ ὅλα αὐτὰ καὶ ἄλλα ποὺ ὅλοι γνωρίζουμε, ἀλλὰ δὲν γράφονται, νὰ μὴ γίνει ἡ Ἑλλάδα φυτώριο ἀθεΐας; Ἀλλ’ εἶναι καιρὸς νὰ στρατευθοῦμε ὅ­λοι ὅσοι ἀγαποῦμε τὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ πονοῦμε τὴν Ἑλλάδα. Ἂν δὲν θέλουμε νὰ αὐτοκαταστραφοῦμε καὶ νὰ ἐθνομηδενι­σθοῦμε, πρέπει νὰ στρατευθοῦμε, ὥστε νὰ ἀναχαιτισθεῖ τὸ κακό. Νὰ ἐπιστρέψου­με ἐν μετανοίᾳ στὴν Ἐκκλησία. Νὰ ζήσου­με τὸ Ὀρθόδοξο ἦθος. Καὶ αὐτὸ νὰ διδά­ξουμε στὰ παιδιὰ καὶ τοὺς νέους μας. ο σωτηρ2045