ΖΟΥΝΕ ΑΣΤΕΦΑΝΩΤΟΙ.....

Οἱ ἐλεύθερες συμβιώσεις εἶναι κατὰ κανόνα μὲ ἡμερομηνία λήξεως, ποὺ μάλιστα δὲν ἀργεῖ πολύ.

Ειναι πολυ  σοβαρὸ το  πρόβλημα ποὺ ἀντιμετωπίζουν οἱ χριστιανοὶ γονεῖς, ὅταν τὰ παιδιά τους προχωροῦν στὴ δημιουργία οἰκογένειας καὶ ἀντὶ νὰ πᾶνε στὴν Ἐκκλησία γιὰ νὰ πάρουν τὴ Xάρη τοῦ Θεοῦ, ἀποφασίζουν νὰ κάνουν πολιτικὸ γάμο. Παραπλήσιο πρόβλημα εἶναι τὸ νὰ ἀρχίζουν οἱ νέοι τὴ συμβίωσή, τους χωρὶς νὰ προχωρήσουν οὔτε σὲ πολιτικὸ γάμο. Συγκατοικοῦν καὶ συζοῦν χωρὶς καμία δέσμευση. Ἐλεύθερη συμβίωση τὸ λένε. Ἀφοῦ ἀπορρίπτουν τὸν θρησκευτικὸ γάμο, πολὺ εὐκολότερα μποροῦν νὰ ἀπορρίψουν τὸν πολιτικό, ἂν μάλιστα δὲν ἀποβλέπουν σὲ κάποια οἰκονομικὰ ὀφέλη. Ἀλλὰ ποῦ ὁδηγεῖ μιὰ τέτοια κατάσταση; Πῶς μποροῦν νὰ ἐλπίζουν σὲ καλὴ συνέχεια καὶ εὐτυχισμένη ζωὴ ἄνθρωποι πού, ἀφοῦ ἀπορρίπτουν τὸν Θεὸ ἀπὸ τὴ ζωή τους καὶ προχωροῦν χωρὶς τὴν παντοδύναμη Χάρη του, ἐπιπλέον ἀρνοῦνται κάθε δέσμευση ἐνώπιον ἔστω τῶν ἀνθρώπων καὶ τῆς κοινωνίας; Ὁ πολιτικὸς γάμος γιὰ τοὺς πιστοὺς ἀνθρώπους δὲν ἔχει τίποτε νὰ προσφέρει, δὲν ἔχει καμιὰ ἀξία. Γιὰ ἐκείνους ὅμως ποὺ ζοῦν μακριὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία προϋποθέτει κάποιες δεσμεύσεις καὶ στηρίζεται σὲ μιὰ κοινὴ ἀπόφαση καὶ συμφωνία, ποὺ δηλώνεται σὲ ἐπίσημη ὥρα ἐνώπιον τῆς πολιτείας. Ὅσοι ὅμως καὶ αὐτὸ τὸ ἀρνοῦνται, προχωροῦν ἕνα διάστημα μαζί, χαίρονται πιθανῶς τὴν κοινή τους πορεία, ἀλλὰ μόλις φανοῦν τὰ πρῶτα σύννεφα στὸν ὁρίζοντα τῆς ζωῆς τους, δυσκολεύονται, τὰ χάνουν, ἀπογοητεύονται. Διότι βέβαια τὰ πράγματα δὲν ἔρχονται ὅπως τὰ ὑπολόγιζαν. Ὁ χαρακτήρας τοῦ συντρόφου δὲν εἶναι ὅπως τὸν περίμεναν, συγκρούονται μὲ ἀποτομία οἱ ἐγωισμοί, διάθεση ὑποχωρήσεως καὶ συμβιβασμοῦ δὲν ὑπάρχει καὶ ἡ λύση βέβαια δὲν ἀργεῖ νὰ βρεθεῖ. Ἀπομακρύνονται ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλο. Διαζύγιο δὲν χρειάζεται, ἀφοῦ γάμος δὲν ὑπάρχει. Ὅλα φαίνονται ἁπλὰ καὶ προχωροῦν χωρὶς ἰδιαίτερες ἐξωτερικὲς δυσκολίες. Ποιὸς ὅμως μπορεῖ νὰ περιγράψει τὸ δράμα τῶν ψυχῶν, τὴν ἀπογοήτευση, τὰ ἐσωτερικὰ τραύματα, τὴν κατάθλιψη, τὴν ἀναγκαστικὴ καταφυγὴ σὲ εἰδικοὺς γιατρούς, τὴ δραματικὴ κατάσταση τῶν παιδιῶν, ἂν ὑπάρχουν; Οἱ ἐλεύθερες συμβιώσεις εἶναι κατὰ κανόνα μὲ ἡμερομηνία λήξεως, ποὺ μάλιστα δὲν ἀργεῖ πολύ. Καὶ ἡ συνέχεια εἶναι συνήθως ἄλλες παρόμοιες περιπέτειες, ποὺ καὶ αὐτὲς δὲν διαρκοῦν πολύ. Ποῦ εἶναι ἡ σταθερὴ εὐτυχία ποὺ ὀνειρεύονται οἱ νέοι, γιὰ τὴν ὁποία εἶναι ἕτοιμοι νὰ δώσουν τὰ πάντα; Χωρὶς Θεὸ ὅλα ἐπιτρέπονται, ἀλλὰ τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ στεριώσει. «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν», εἶπε ὁ Κύριος (Ἰω. ιε΄ 5). Τὸ ἴδιο μποροῦμε νὰ ποῦμε καὶ σ’ ἐκείνους ποὺ δὲν ἀπορρίπτουν μελλοντικὰ τὸ γάμο, θέλουν ὅμως, ὅπως λένε, νὰ δοκιμάσουν πρῶτα. Νὰ ζήσουν τὴν κοινὴ ζωὴ μὲ τὸ σύντροφό τους, νὰ γνωρισθοῦν καλά, νὰ δοῦν ἂν ταιριάζουν πρῶτα, καὶ μετά, κάποια στιγμή, δὲν ἀποκλείουν νὰ προσέλθουν καὶ στὸ Μυστήριο. Ἀλλὰ ἔτσι τὸ Μυστήριο τὸ βλέπουν σὰν κάτι τυπικό, καὶ στὸν Θεὸ καταφεύγουν πολὺ καθυστερημένα. Ὅμως ὁ αἰώνιος καὶ ἀδιάψευστος λόγος τοῦ Θεοῦ προει- δοποιεῖ: «Ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες» (Ψαλ. ρκς΄ [126] 1). Ἂν ὁ Θεὸς δὲν βοηθήσει, μάταια κτίζουν οἱ οἰκοδόμοι μιὰ οἰκία. Ἕνα λάθος τῶν μηχανικῶν, μιὰ ἀπροσεξία στὰ ὑλικά, ἕνας σεισμός, καὶ ὅλα μπορεῖ νὰ γίνουν ἐρείπια. Πολὺ περισσότερο, ἕνα πνευματικὸ οἰκοδόμημα, ὅπως εἶναι ἡ οἰκογένεια, δὲν μπορεῖ νὰ στηθεῖ καλὰ καὶ νὰ ἀντέξει στὶς θύελλες τῆς ζωῆς, ἂν δὲν ἔχει στὰ θεμέλιά του τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ἡ καλὴ διάθεση τῶν ἀνθρώπων δὲν ἀρκεῖ. Διότι οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε πάντοτε ἀτελεῖς, μὲ ἐλλείψεις, μὲ ἀδύνατους χαρακτῆρες, μὲ πολλὲς ἐμπάθειες, ποὺ μᾶς καθιστοῦν συχνὰ ἀνυπόφορους στοὺς ἄλλους. Θὰ δοκιμάσουν πρῶτα ἂν ταιριάζουν, λένε. Ἀλλὰ ποτὲ δὲν μποροῦν νὰ ταιριάσουν τελείως οἱ ἄνθρωποι. Ὅσες ὁμοιότητες καὶ ἂν ἔχουν, πάντα ὑπάρχουν διαφορές. Ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἕνας κόσμος ἀνεπανάληπτος, μὲ τὰ δικά του ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ὅσο καὶ ἂν δύο ἄνθρωποι φαίνεται πὼς πορεύονται ὁμαλά, ἀργὰ ἢ γρήγορα, θὰ παρουσιαθοῦν δυσκολίες μεγάλες ἢ μικρὲς στὴν κοινή τους πορεία. Τὸ ζήτημα δὲν εἶναι νὰ εἴμαστε βέβαιοι ἀπὸ τὴν ἀρχὴ πὼς δὲν θὰ ὑπάρξουν προβλήματα – διότι αὐτὰ θὰ παρουσιασθοῦν ὁπωσδήποτε. Ἀναγκαῖο εἶναι νὰ γνωρίζουμε πῶς νὰ ἀντιμετωπίζουμε μὲ ἐπιτυχία τὰ προβλήματά μας. Ὄχι πῶς νὰ προχωροῦμε χωρὶς δυσκολίες, ἀλλὰ πῶς νὰ συνεχίζουμε παρὰ τὶς δυσκολίες. Αὐτὴ εἶναι ἡ ὀμορφιὰ τῆς ζωῆς. Αὐτοὶ ποὺ συνδέονται μὲ ἀληθινὴ ἀγάπη, τὴ διαφορετικότητά τους τὴν ἀφήνουν νὰ ἐνεργεῖ συμπληρωματικά, ὄχι διχαστικά. Διότι γνωρίζουν νὰ ἐκτιμοῦν καὶ νὰ ἀξιοποιοῦν τὸ διαφορετικὸ τοῦ ἄλλου. Καὶ ἀκόμη· ἔχουν τὴ δύναμη νὰ βάζουν τὸν ἑαυτό τους στὴ θέση τοῦ ἄλλου, μποροῦν νὰ ἀνέχονται, νὰ ὑποχωροῦν, νὰ θυσιάζουν τὸ δικό τους, νὰ νικοῦν τὸν ἐγωισμό, ποὺ τραυματίζει τὴν ἑνότητα, ψυχραίνει τὴν ἀγάπη καὶ ὁδηγεῖ τελικὰ σὲ ἀδιέξοδο καὶ ἀποτυχία τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις καὶ καταρρακώνει καὶ ἀπελπίζει τὶς ψυχές. Στὴν περίπτωση αὐτή, ἂν ὑπάρχουν καὶ παιδιά, πῶς θὰ ξεπεράσουν τὶς δραματικὲς καταστάσεις ποὺ προκαλοῦνται στὶς ἀθῶες καὶ ἄπλαστες ψυχές τους; Ποῦ θὰ καταλήξουν, βαριὰ πληγωμένα καὶ ἄσπλαχνα παρατημένα ἀπὸ τοὺς γονεῖς τους; Τί δρόμο θὰ πάρουν χωρὶς καμιὰ ἀληθινὴ καὶ οὐσιαστικὴ φροντίδα; Μόνο ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ μπορεῖ νὰ ἐμπνεύσει στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη καὶ μεταξύ τους. Ὅταν αὐτὴ ἡ ἀγάπη ὑπάρχει, ὅλα τὰ ἐμπόδια ξεπερνιοῦνται. Ὁ γάμος εἶναι Μυστήριο μεγάλο καὶ ἱερό, ἀπὸ τὸ ὁποῖο, ὅταν οἱ νέοι ἄνθρωποι συμμετέχουν σ’ αὐτὸ συνειδητά, παίρνουν Χάρη γιὰ νὰ θεμελιώσουν γερὰ τὸ οἰκοδόμημα τῆς εὐτυχίας τους στὸν ἀσάλευτο βράχο τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, νὰ τὸ στερεώσουν στὴ δική του ἀγάπη, γιὰ νὰ μὴν κλονισθεῖ ποτέ, ἐφόσον βέβαια συνεχίζουν νὰ στηρίζονται καὶ στὴ σωστὴ καθοδήγηση τοῦ Πνευματικοῦ τους καὶ στὴ βοήθεια τῶν θείων Μυστηρίων, τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως καὶ τῆς θείας Κοινωνίας. Μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ ταιριάζει στὸν ἄνδρα τὴ γυναίκα. «Παρὰ Κυρίου ἁρμόζεται γυνὴ ἀνδρί» (Παρ. ιθ΄ 14). Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι πειράματα καταδικασμένα σὲ ἀποτυχία καὶ ἂς μὴν τὰ ἀποτολμοῦν οἱ νέοι ἄνθρωποι, γιὰ νὰ μὴν κλαῖνε ἀργότερα πάνω σὲ ἐρείπια.Ο ΣΩΤΗΡ2047