Εἶναι πηγὴ ζωῆς, δυνάμεως καὶ ἁγιότητος γιὰ τὸν ἄνθρωπο

Εἶναι  ἡ θεία Κοινωνία πηγὴ ἁγιότητος, ἀναδημιουργίας.

Ζοῦμε μέσα στὴν ἀτμόσφαιρα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Μᾶς περιβάλλουν ἀτίμητοι θησαυροί, αἰώνι-

ες παρακαταθῆκες ὡς ὑψηλὰ δένδρα, ὡς

κέδροι τοῦ Λιβάνου. Αὐτὲς οἱ παρακα-

ταθῆκες μᾶς δόθηκαν ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ

Δημιουργοῦ Πατέρα Θεοῦ διὰ τῶν προ-

φητῶν στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Μᾶς δόθη-

καν στὴν Καινὴ Διαθήκη ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν  Χριστό, μὲ τὴ διδασκαλία του, τὰ θαύματά του, τὴ Σταύρωση, τὴν Ἀνάστασή του.

Μᾶς τὰ παρέδωσαν ὅλα αὐτὰ οἱ Ἀπόστο-

λοι, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ Εὐαγγελίου μέχρι

τὸ τέλος, ἐκεῖ ποὺ κλείνει τὴν Καινὴ Δια-

θήκη, ἡ Ἀποκάλυψη. 

Μαρτυροῦν ὅμως γι᾿ αὐτὰ καὶ οἱ Μάρτυρες τῆς πίστεώς μας, οἱ

Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ Ἅγιοι.

Εἶναι οἱ παρακαταθῆκες αὐτὲς οἱ σύν-

τροφοί μας στὴν πορεία τῆς ζωῆς μας.

Μιὰ πορεία ποὺ εἶναι κοπιαστική, ἀνηφο-

ρική, σκληρὴ στὸ διάβα της. Εἶναι ὅμως

γιὰ μᾶς οἱ παρακαταθῆκες τῆς Ἐκκλησίας

μας ὄαση μέσα στὸ βασανιστικὸ διάβα

τῆς ἐρήμου. Εἶναι τὸ κρυστάλλινο νερὸ

ποὺ δροσίζει τοὺς ὀρειβάτες τῆς ζωῆς

καὶ τοὺς δίνει δύναμη. Εἶναι τὸ μελτέμι τὸ  δροσερὸ ποὺ ξεκουράζει ὅλους ἐκείνους  ποὺ πορεύονται στὴν κάψα τοῦ καλοκαιριοῦ.

Ναί, ὅλα αὐτὰ εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία γιὰ

μᾶς στὴν πορεία τῆς ζωῆς μας.

Στὴ συνέχεια θὰ προσπαθήσουμε νὰ

ἀναλύσουμε ἕνα ἱερὸ Μυστήριο τῆς Ἐκ-

κλησίας μας. Τὸ μοναδικό, θὰ λέγαμε,

ποὺ τόσο τὸ ποθοῦμε, τόσο τὸ ἀναζητοῦ-

με, τόσο τὸ θέλουμε. Τὰ μάτια μας κοιτάζουν   ἔκπληκτα, καθὼς ὁ ἱερέας τὸ ἐμφανίζει μπροστὰ στὴν Ὡραία Πύλη, καθὼς     τὸ πλησιάζουμε καὶ γινόμαστε κοινωνοί    του. 

Θεέ μου, εἶναι τόσο γνωστό... Θεέ μου,

εἶναι τόσο ἄγνωστο! Θεέ μου, τὸ γνώρι-

σες στοὺς περισσότερους ἀπὸ μᾶς ἀπὸ

τὴ βρεφική μας ἡλικία... καὶ ἀπὸ τότε προσπαθοῦμε νὰ τὸ γνωρίσουμε... Τόσο

γνωστό... ἀλλὰ καὶ τόσο ἄγνωστο!

Εἴμαστε στὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιο,

στὸ 6ο κεφάλαιο. Ὁ Κύριος ἀποκαλύπτει

ἐκεῖ προτυπώσεις τῆς Παλαιᾶς Διαθή-

κης ποὺ τώρα στὴν Καινὴ Διαθήκη ἀπο-

κτοῦν τὴν καθαυτὸ σημασία τους. Τώρα

θὰ ἀποκαλύψει κάτι ἀνείπωτο. Πόσοι θὰ

τὸ καταλάβουν; Ὁμιλεῖ γιὰ τὸ μάννα, τὸν  οὐράνιο ἄρτο, τὴ θαυμαστὴ τροφὴ μὲ τὴν  ὁποία τρέφονταν ἐπὶ 40 χρόνια οἱ Ἑβραῖοι  στὴν ἔρημο. 

Λέει ὅτι ἐκείνη ἡ τροφὴ ἦταν

σύμβολο, ἦταν προτύπωση. Ὁ ἀληθινὸς

οὐράνιος ἄρτος, λέει ὁ Κύριος, εἶμαι ἐγὼ

ὁ Ἴδιος, τὸ Σῶμα μου καὶ τὸ Αἷμα μου. Γι᾿αὐτὸ καὶ προτρέπει ἔντονα:

«Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε

τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ 

πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς» (Ἰω. ς΄ 53)· ἀληθινά, ἀληθινὰ σᾶς  λέω, ἐὰν δὲν ἐμπιστευθεῖτε ὁλοκληρωτικὰ τὴ σωτηρία σας στὴ θυσία ποὺ θὰ   προσφέρω καὶ ἐὰν μὲ τὴν ἐμπιστοσύνη  καὶ τὴν πίστη αὐτὴ δὲν φᾶτε τὴ σάρκα τοῦ  υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ δὲν πιεῖτε τὸ αἷμα

του μὲ τὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστί-

ας, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχετε μέσα σας

ζωή.

Αὐτὴν τὴν ἐξαγγελία τὴν ἐξέφρασε ὁ Ἰη-

σοῦς στὴ Συναγωγὴ τῆς Καπερναούμ.

Ἦταν κάτι σὰν «κεραυνὸς ἐν αἰθρίᾳ», κεραυνὸς μὲ ἥλιο μεσημεριανό, ἦταν βροντή, σεισμός, ἀνατροπὴ τῶν πάντων. 

Κάποιοι σκανδαλίστηκαν καὶ ἔφυγαν 

ἀμέσως (στίχ. 66). Ποιὸς μπορεῖ ν’ ἀκούει  αὐτὸν τὸν λόγο; εἶπαν... Κάποιοι ἄλλοι  ὅμως ἔμειναν. Οἱ δώδεκα μαθητὲς παρέμειναν στὴ θέση τους.

Αὐτοὶ ποὺ ἔφυγαν δὲν κατάλαβαν τὴν

ἐξαγγελία ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου γι᾿

αὐτὸ ἦλθε. Ἦλθε νὰ παραδώσει τὸ μέγα  Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. 

Αὐτὰ  εἶπε τότε ὁ Ἰησοῦς, καὶ μετὰ ἀπὸ κάποιο  διάστημα τὰ λόγια ἔγιναν ἔργο. Πότε ἔγινε αὐτό; Ἔγινε τότε, παραμονὲς τοῦ Πάθους καὶ τῆς θυσίας τοῦ Γολγοθᾶ... Τότε

ποὺ παρήγγειλε στοὺς μαθητές του νὰ

πᾶνε καὶ νὰ ἑτοιμάσουν τὸ Πάσχα σὲ ἕνα

ἀνώγειο «μέγα ἐστρωμένον» (Μάρκ. ιδ΄

15, Ματθ. κς΄ 26 κ.ἑ.). Τὸ Πάσχα τῶν 

Εβραίων ἦταν ἀνάμνηση τῆς ἐξόδου τους

ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, καὶ κατὰ τὴ διάρκεια

τοῦ ἑορτασμοῦ του ὁ Κύριος θεμελίωσε

τὸ νέο, τὸ ἀληθινὸ Πάσχα, τὴ διάβαση  τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴ δουλεία τῆς ἁμαρτίας στὴν ἐλευθερία καὶ σωτηρία του, στὴ

σωτηρία τῆς ψυχῆς, τὸ αἰώνιο Πάσχα

τῶν χριστιανῶν.

Σὲ μιὰ στιγμὴ τοῦ δείπνου ὁ Κύριος κό-

βει τὸν ἄρτο καὶ λέει στοὺς μαθητές: «Λάβετε φάγετε· τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου», καὶ δίνει στὸν καθένα τους ἕνα τμῆμα τοῦ  ἄρτου. Στὴ συνέχεια ὑψώνει τὸ ποτήριο  καὶ προτρέπει: «Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες·

τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἷμά μου τὸ τῆς καινῆς

διαθήκης» (Ματθ. κς΄ 26-28).

Τὸ ὑπέρτατο ἱερὸ Μυστήριο παραδό-

θηκε. Ἡ ἀνθρωπότητα κοιμόταν, ἡ Ρω-

μαϊκὴ Αὐτοκρατορία φιλονικοῦσε μὲ τὸν

ἑαυτό της. Κανεὶς δὲν εἶχε καταλάβει τὶ

εἶχε συμβεῖ. Οὔτε οἱ μαθητὲς κατάλαβαν.

Θὰ καταλάβαιναν ἀργότερα, μετὰ τὴν  Πεντηκοστή, τὶ σήμαινε αὐτὸ ποὺ ἔγινε.

Καὶ οἱ πολλοὶ ἄνθρωποι θὰ καταλάβαι-

ναν καὶ αὐτοὶ ἀργότερα, ὅταν ἑκατομμύ-

ρια ἀπ᾿ αὐτοὺς θὰ γίνονταν μάρτυρες γιὰ

τὸν Ἰησοῦ καὶ θὰ ποθοῦσαν ἕνα μόνο

πράγμα, νὰ κοινωνήσουν τὸ Σῶμα καὶ τὸ

Αἷμα τοῦ Χριστοῦ.

Τὸ δεῖπνο στὸ ὑπερῶο τελείωσε μὲ τὸν

λόγο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὅτι ἡ τελεία θεία

Κοινωνία θὰ γίνει σὲ ἀφάνταστη εὐφρο-

σύνη καὶ χαρὰ στὴ μέλλουσα ἐν οὐρανῷ

Βασιλεία.

Ἂς ἔλθουμε ὅμως τώρα σὲ μᾶς. Τὸ

Μυστήριο, γράψαμε, «εἶναι πηγὴ ζωῆς,

δυνάμεως καὶ ἁγιότητος γιὰ τὸν ἄνθρω-

πο».Εἶναι πηγὴ ζωῆς. 

Ζωῆς... Τί σημαίνει  ζωή; Ζωὴ σημαίνει τὸ ἀντίθετο τοῦ θανάτου. Ποῦ πᾶνε τὰ πόδια μας, τὰ χέρια μας, οἱ αἰσθήσεις μας; Ἂν μᾶς ὁδηγοῦν στὸ δρόμο τῆς ἀσωτίας, αὐτὸ εἶναι  θάνατος. 

Ποῦ ὁδηγοῦμε τὶς δυνάμεις τῆς

ψυχῆς μας; Στὴ φαντασία τῆς μακρὰν τοῦ  Χριστοῦ ἀπολαύσεως; Τότε εἴμαστε πεθαμένοι. Ἡ θεία Κοινωνία εἶναι ζωή, ζωὴ  τῆς ψυχῆς, ἡ μόνη ἀληθινὴ εὐτυχία.

Εἶναι ἐπιπλέον καὶ δύναμη. Κοιτάξτε

τοὺς Μάρτυρες. Τί λένε; «Εἶμαι χριστια-

νός»! Καὶ στὴ συνέχεια προχωροῦν μὲ

θάρρος στὰ θηρία, στὴν ἐξορία, στὸ θά-

νατο! Ἀτρόμητοι! Ἔχουν μέσα τους τὸν

Χριστό.

Εἶναι τέλος ἡ θεία Κοινωνία πηγὴ ἁγιό-

τητος, ἀναδημιουργίας. Παίρνει τὸν 

ασωτο νεκρὸ πνευματικὰ καὶ τὸν ξαναζωντανεύει. Παίρνει ληστὲς καὶ διεφθαρμένους   καὶ δημιουργεῖ ἁγίους.

Πλησιάζουμε ἕναν ἱερὸ Ναό. Ἀνοίγου-

με τὴν πόρτα του καὶ μᾶς ὑποδέχονται οἱ

ἅγιοι Μάρτυρες, ἄνδρες - γυναῖκες, μᾶς

εὐλογοῦν κρατώντας σταυρούς. Οἱ ἱε-

ρεῖς μᾶς εὐλογοῦν. Ἡ Θεοτόκος μᾶς προ-

στατεύει ἔχοντας σὲ δέηση τὰ χέρια της.

Ὁ Ἐσταυρωμένος ἔχει γείρει τὴν κεφαλή

του, ἔχει ἀνοιχτὰ τὰ χέρια του καὶ μᾶς 

περιμένει. Θεέ μου! Σὲ πλησιάζω, ἀνοίγω τὸ  στόμα, καὶ τὸ ἀνοίγω παρότι ξέρω πὼς   δὲν τὸ ἀξίζω, καὶ παίρνω Ἐσένα, τὸν Χριστό, μέσα μου, ἀκούγοντας τὸν λυτρω-

τικὸ λόγο: «Εἰς ἄφεσίν σου ἁμαρτιῶν καὶ

εἰς ζωὴν τὴν αἰώνιον».

Ἡ Ἐκκλησία ψάλλει: «Εἴη τὸ ὄνομα 

Κυρίου εὐλογημένον...». Ὁ ἱερέας ἐπιλέγει:

«Τὸ πλήρωμα τοῦ νόμου καὶ τῶν προ-

φητῶν...»· πλήρωμα χαρᾶς καὶ 

εὐφροσύνης!

Καὶ ἀναχωροῦμε ἀπὸ τὸν ἱερὸ Ναὸ 

υπερπλήρεις χαρᾶς καὶ εὐφροσύνης.

Κύριε. Ναί... πήραμε Ἐσένα τὸν Χριστὸ

καὶ Θεό μας μέσα μας. Εἴμαστε εὐτυχεῖς,

πεπληρωμένοι!Ο ΣΩΤΗΡ2047