ΜΗΝ ΑΔΙΚΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ....!

Αδικία. Μιὰ λέξη, μιὰ ἔννοια, μιὰ πράξη ποὺ τὸ ἄκουσμά της καὶ μόνο μᾶς προκαλεῖ ἕνα παράπονο, μιὰ ἀγανάκτηση, ἕνα δάκρυ. «Πόσες φορὲς μ’ ἀδίκησαν...», φθάνει στὰ χείλη μας τὸ παράπονο καὶ σπεύδουμε νὰ ἀποδείξουμε τὴν ἀθωότητά μας καὶ ἀπαιτοῦμε ἀποκατάσταση. Ἀδικίες καθημερινὰ στὸν κόσμο γύρω μας. Ἀδικίες ἐθνικές, κοινωνικές. Ἀδικίες μέσα στὸ χῶρο τῆς ἐργασίας, τῆς οἰκογένειας, ἀκόμη καὶ μέσα στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὲς τὶς ἀδικίες ἄλλοι μᾶς τὶς προκαλοῦν καὶ ἀγωνιζόμαστε νὰ τὶς ὑπομείνουμε. Ὑπάρχει ὅμως καὶ μιὰ ἀδικία ποὺ προκαλοῦμε μόνοι μας στὸν ἑαυτό μας καὶ πολλὲς φορὲς χωρὶς νὰ καταλαβαίνουμε τὸν βλάπτουμε θανάσιμα. «Ἂν δὲν βλάψεις ἐσὺ τὸν ἑαυτό σου», θὰ μᾶς πεῖ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, «οὔτε φίλος, οὔτε ἐχθρός, οὔτε ὁ ἴδιος ὁ διάβολος θὰ μπορέσει νὰ σὲ βλάψει» (Γ΄ ὁμιλία εἰς τὸν Δαβὶδ καὶ Σαούλ). Ποιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ ἀδικία; Εἶναι τὸ νὰ ζοῦμε μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό, μακριὰ ἀπὸ τὴ Χάρη τῶν Μυστηρίων, μακριὰ ἀπὸ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὴ εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀδικία ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε στὸν ἑαυτό μας. Νὰ τοῦ στερήσουμε τὸν Θεὸ ποὺ ποθεῖ καὶ λαχταρᾶ. Τὴ χαρά, τὴν εἰρήνη, τὸ καθ’ ὁμοίωσιν, ποὺ εἶναι ὁ προορισμός μας. Τί κρίμα ὁ Δημιουργὸς Θεὸς νὰ θέλει νὰ γίνουμε ὅμοιοί του «θεοὶ κατὰ χάριν» καὶ μεῖς ν’ ἀποστρέφουμε τὸ πρόσωπό μας ἀναζητώντας ἀλλοῦ τὴν εὐτυχία! Γεγονότα ποικίλα στὴν καθημερινή μας ζωή, δυσκολίες στὴ συζυγία, στὴν οἰκογένεια, δυσαρμονίες στὴ συνεργασία, δοκιμασίες ἀπρόσμενες, πειρασμοὶ καὶ πτώσεις στὸν πνευματικὸ ἀγώνα γίνονται αἰτίες ποὺ μᾶς μαραίνουν τὸν ζῆλο καὶ τὸν ἐνθουσιασμὸ γιὰ τὰ πνευματικά. Ἔτσι δὲν ὑπάρχει διάθεση γιὰ προσευχή, γιὰ μελέτη πνευματική, ὁ ἐκκλησιασμός μας γίνεται τυπικά. Περνᾶ ὁ καιρὸς καὶ μένουμε μακριὰ ἀπὸ τὰ Μυστήρια τῆς μετανοίας, τῆς θείας Κοινωνίας καὶ ἡ ἁμαρτία ἀνενόχλητη δρᾶ στὸ ἐσωτερικὸ καὶ στὴ ζωή μας. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος δὲν ἔπαυε νὰ χαρακτηρίζει ὡς σκόνη καὶ παραμύθια ὅλες τὶς συμφορὲς καὶ «ἀδικίες» τοῦ κόσμου τοῦτου. «Τὰ δὲ ἄλλα πάντα κόνις καὶ καπνὸς καὶ μῦθος, κἂν ἐπιβουλὰς εἴπῃς, κἂν συκοφαντίας, κἂν λοιδορίας, κἂν ἐξορίας, κἂν ξίφη ἠκονημένα». Τὴν ἑκούσια ὅμως ἁμαρτία τὴν θεωροῦσε φοβερὸ πράγμα, γιατὶ ταυτίζεται μὲ τὴν ἀδικία ποὺ οἱ ἴδιοι ἐνεργοῦμε στὸν ἴδιο μας τὸν ἑαυτό. Καθοριστικὸς ὁ λόγος του: «Τὸν ἑαυτὸν μὴ ἀδικοῦντα οὐδεὶς παραβλάψαι δύναται». Ἀλήθεια σκεφθήκαμε πόσες φορὲς ἁμαρτήσαμε μὲ τὴ θέλησή μας, ἀδικώντας ἔτσι τὸν ἑαυτό μας; Πόσες φορὲς ἀφήσαμε τὸν Θεὸ ἔξω ἀπὸ τὴ ζωή μας, ἀντιμετωπίζοντας μόνοι μας τὶς δυσκολίες καὶ τὰ προβλήματα ἢ πόσες φορὲς γίναμε δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας ἀπὸ ἕνα πεῖσμα, μιὰ εὐθιξία; Ἀλλὰ ἂν χαλαρώσαμε, ἂς σταματήσουμε αὐτὴ τὴν ἀδικία. Καιρὸς γιὰ ἀποκατάσταση. Καιρὸς γιὰ καινούργια ἀρχή, γιὰ καινούργια ζωή. Ὁ καλὸς Ποιμένας μας μᾶς ἀναζητεῖ, ἐμᾶς τὰ ἀπολωλότα πρόβατά του καὶ μᾶς καλεῖ κοντά του νὰ ἀναπαύσει τὴν ταραγμένη καὶ ἀδικημένη ζωή μας. Ἡ μετάνοια, ἡ ἐπιστροφὴ στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ Πατέρα εἶναι ἡ λύση! Μὴν ἀδικοῦμε ἄλλο τὸν ἑαυτό μας. Ἀρκετά. Ἂς στρέψουμε τὸ πρόσωπο ψηλὰ καὶ τὴ ζωή μας μόνο σ’ Ἐκεῖνον!Ο ΣΩΤΗΡ2048