Επί δεκαπέντε μέρες ἡ Ἐκκλησία μας ψαλλει εὐλαβικά ὕμνους στή μνήμη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.
Κατά τό διάστημα αὐτό, ὁ φιλόθρησκος λαός μας εχει προσηλωμένη τή σκέψη του καί τήν ψυχή του στήν πιό ἀγαπημένη και πιό οἰκεία σ’ ὅλους μας ἁγία Μορφή, τήν Παναγία μητέρα τοῦ Χριστοῦ,τή Μεγάλη Μάνα κάθε ἀνθρώπου,τό ὄνομα τῆς ὁποίας ἔρχεται στά χείλη μας σέ κάθε δύσκολη στιγμή τῆς ζωῆς μας.
Καί την ημερα της Κοιμησης της ὅλοι μας, μικροί καί μεγάλοι, ἄνδρες καί γυναῖκες, ἄρχοντες καί ἀρχόμενοι νιώθουμε τή χαρά τῆς γιορτῆς της.
Ὁδηγημένοι ἀπό τήν ἄσβεστη πίστη μας συνωθούμαστε μέ κατάνυξη στούς Ναούς, γιά νά ἀνάψουμε τό πτωχό κεράκι μας, δεῖγμα πλούσιας εὐγνωμοσύνης καί τιμῆς στήν «ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον…», τήν ἀνεξάντλητη πηγή προστασίας, ἐλπίδας καί χαρᾶς.
Ἀλήθεια, ποιός εἶναι ἱκανός νά ἐξηγήσει μέ λόγια τό μυστήριο τῆς ζωῆς τῆς Θεοτόκου καί τῆς ἁγίας ἑορτῆς της;
Ποιό στόμα θά ἐκφράσει καί ποιά γλῶσσα θά λαλήσει γιά τή μεγαλώνυμη Θεοτόκο Μαρία, πού ἐξέπληξε ἀκόμη καί τίς οὐράνιες ἀγγελικές δυνάμεις;
Ὁ κάλαμος τοῦ ἐμπνευσμένου ὑμνογράφου και ὁ χρωστήρας τῆς ἁγιογραφίας δέ στάθηκαν μέχρι σήμερα ἱκανοί νά ἐκφράσουν ἀπόλυτα, παρά μόνο νά προσεγγίσουν τό μυστήριο τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας.
Καί αὐτό, διότι ὁ ρόλος της στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου εἶναι καί θά παραμείνει μυστήριο.
Ἐκείνη εἶναι πού ἐκπροσώπησε ἑκούσια καί συνειδητά τό ἀνθρώπινο γένος στό μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας, ἀφοῦ ἔγινε τό ἀνθρώπινο πρόσωπο πού συνεργάστηκε μέ τόν Θεό, γιά νά σωθεῖ καί νά ἀναγεννηθεῖ ὁ κόσμος.
Ἡ συγκατάβασή της ἀποτελεῖ τό κατεξοχήν μεγαλεῖο της. Γιά αὐτή τήν συναίνεση καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας τήν τιμᾶ ὡς «ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως» τῶν Χερουβείμ καί τῶν Σεραφείμ καί τήν τοποθετεῖ ψηλότερα ἀπό κάθε ἄλλο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ μέσα στήν ὁρατή ἀλλά καί στήν ἀόρατη κτίση.
Μ’ ἄλλα λόγια, ἡ Παναγία μας κατέχει ξεχωριστή, πρωταρχική θέση μέσα στή λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μας.
Εἶναι ὁ πρῶτος ἄνθρωπος.
Μετά τόν Θεάνθρωπο Χριστό εἶναι ἡ Παρθένος Θεοτόκος, ἀπό τήν ὁποία πῆρε σάρκα ὁ Ἰησοῦς καί ἡ ὁποία χαριτώθηκε θαυμαστά καί θεϊκά ἀπό τήν ἕνωσή της μέ τόν σαρκωθέντα Θεό.
Δέν εἶναι, ὅμως, ἡμέρα πένθους ἡ γιορτη της κοιμησης. Δέν θρηνοῦμε θάνατο, διότι «τάφος καί νέκρωσις οὐκ ἐκράτησε…», ἀλλά πανηγυρίζουμε τήν «Κοίμηση» καί τή «μετάσταση» «ἐκ γῆς πρός οὐρανόν».
Ἔφυγε ἀπό τήν ἐπίγεια ζωή, πού τήν πότισε ἡ πίκρα τοῦ Γολγοθᾶ, καί ἀνέβηκε στούς οὐρανούς, στό Βασίλειο τῆς χαρᾶς ὡς βασίλισσα τῶν ἀγγέλων.
Γι’ αὐτό καί οἱ ψαλμωδίες τῆς Ἐκκλησίας μας δέν εἶναι μοιρολόγια. Δίνουν τόν τόνο τῆς χαρᾶς στήν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου.
Τά ἑκατομμύρια τῶν πιστῶν μέ ἱερά αἰσθήματα παρακαλοῦν τή Μητέρα τοῦ Θεανθρώπου, γιατί γνωρίζουν ὅτι «πολλά ἰσχύει δέησις μητρός πρός εὐμένεια Δεσπότου».
Εἶναι ἀκλόνητη ἡ πίστη μας, ὅτι ἡ Παναγία συμπάσχει στόν πόνο καί συγχαίρει στή χαρά μας.
Ἄς θυμηθοῦμε ὅτι Αὐτή στέκει μοναδική παρηγοριά καί δύναμη τῆς μάνας πού ξαγρυπνᾶ στό προσκέφαλο τοῦ ἄρρωστου παιδιοῦ της.
Ἡ δύστυχη μάνα στή Μητέρα τοῦ Κυρίου μας καταφεύγει, πού ἀγάπησε καί πόνεσε γιά τό Παιδί της. «Παναγία μου, τό παιδί μου!» εἶναι ἡ θερμή προσευχή καί ἔκφραση τῶν δακρυσμένων ματιῶν της.
Ὁ ναυτικός, ἐπίσης, στίς τρικυμιασμένες νύκτες, βλέποντας γύρω του ἀμέτρητα μνήματα στά μαῦρα κύματα τῆς τρικυμίας, τήν Παναγία ὁλόχρυση σάν τόν ἥλιο βλέπει μέ τά μάτια τῆς πίστεως νά κατευθύνει τό καράβι του.
Ἐμεῖς, εἰδικά, ὡς Ἕλληνες ἔχουμε ἰδιαίτερες σχέσεις μέ τήν Παναγιά μας, ἀφοῦ οἱ θαυματουργικές της ἐπεμβάσεις στή ζωή τοῦ Γένους μας εἶναι ἀμέτρητες καί τήν ἔχουν ἀναδείξει σέ ὑπέρμαχο τοῦ χριστωνύμου λαοῦ, σέ μεσίτρια πρός τόν Σωτῆρα, σέ ὁδηγήτρια στούς ἀγῶνες, σέ σκέπη καί ἐλπίδα στίς συμφορές.
Διαφύλαξε γιά χίλια χρόνια τή Βασιλεύουσα ἀπό τούς Βαρβάρους.
Ἀπάλλαξε τό ἔθνος μας ἀπό σκλαβιά τεσσάρων αἰώνων.
Συμπαραστάθηκε καί συμπαραστέκεται σέ ὅλους τούς τίμιους συλλογικούς ἀγῶνες μας. Κάτω ἀπό τήν προστασία τῆς ἀγάπης της ζήσαμε ὡς λαός καί μέ τή δύναμή της πολεμήσαμε ὡς στρατός.
Ἦταν καί πάντα θά εἶναι Τροφός μας καί Φρουρός, Μητέρα, Προστάτιδα, Ἐλευθερώτρια τῆς Ἑλλάδος.
Σήμερα πού ἀλλεπάλληλα γεγονότα καί κίνδυνοι μᾶς πλήττουν, διαβρώνοντας τά ἠθικά θεμέλια τῆς κοινωνίας μας, χρειαζόμαστε ἀπαραίτητα ἕνα λιμάνι, κάποια ἀσφάλεια καί προστασία.
Γιά τόν πιστό χριστιανό τό λιμάνι τό ἐξασφαλίζει ἡ Παναγία μας.
Ἄς τήν παρακαλέσουμε θερμά νά εἰσακούσει τήν παράκλησή μας: «Σύ με κυβέρνησον πρός τόν λιμένα σου» καί «φύλαξον ὑπό τήν σκέπην σου» τόν δοκιμαζόμενο λαό μας καί τήν ἱστορική πατρίδα μας.
Παν. Μητροπολίτης Μονεμβασίας καί Σπάρτης κ. Εὐσταθίος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου