Τὸ ἀκοῦμε συχνότατα ὅταν ψάλλεται ἡ Δοξολογία στοὺς ἱεροὺς Ναούς μας, καὶ τὸ σιγοψάλλουμε ἀσφαλῶς κι ἐμεῖς κάποτε - κάποτε. «Κύριε, καταφυγὴ ἐγενήθης ἡμῖν ἐν γενεᾷ καὶ γενεᾷ».
Κύριε, ὑπῆρξες τὸ καταφύγιο καὶ τὸ στήριγμά μας σ’ ὅλα τὰ ἔτη τῆς ὑπάρξεώς μας καὶ σ’ ὅλες τὶς γενεὲς τῆς Φυλῆς μας.
Ἔτσι ἀρχίζει ὁ ἀρχαιότερος ἀπὸ ὅλους τοὺς Ψαλμούς, ὁ ὀγδοηκοστὸς ἔνατος(89), πού, ὅπως σημειώνουν οἱ ἑρμηνευτές, ἔχει γραφεῖ ἀπὸ τὸν Μωυσῆ καὶ θεωρεῖται ὑπέροχο πρότυπο προσευχῆς.
Ποιὸν δὲν ἀγγίζει ἀλήθεια ὁ θεόπνευστος αὐτὸς λόγος; Ὅλοι μας ἀναπολώντας τὴ ζωή μας σταματοῦμε σὲ πολλὰ κρίσιμα γεγονότα καὶ περιστατικά, στὰ ὁποῖα δὲν εἴχαμε ποῦ νὰ στηριχθοῦμε, ποῦ νὰ καταφύγουμε, ἀπὸ ποῦ νὰ πιαστοῦμε γιὰ νὰ βοηθηθοῦμε. Καὶ μέσα στὴ θλίψη καὶ στὰ σκοτάδια μας καὶ μπρὸς στὰ ἀδιέξοδά μας ἔλαμψε ἡ χρυσακτίνα τῆς πίστεως στὸν Θεό, καὶ αὐτὴ ὁδήγησε τὰ βήματά μας ἐμπρὸς στὸν θρόνο τῆς Χάριτός του καὶ ἄνοιξαν ἀμέσως διέξοδοι στὰ ἀδιέξοδα καὶ φωτίστηκαν τὰ σκοτάδια μας.
Ὢ αὐτὴ ἡ καταφυγὴ στὸν Κύριο τῶν Δυνάμεων! Πόση ἐλπίδα ἔχει χαρίσει σὲ ἀπελπισμένες καρδιές! Πόση γαλήνη ἔχει προσφέρει σὲ ταραγμένες συνειδήσεις!
Πόση αἰσιοδοξία καὶ ἀσφάλεια ἔχει δωρίσει σὲ ἀποθαρρυμένους καὶ κουρασμένους ἀπὸ τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς συνανθρώπους μας!
Πόσες οἰκογένειες θὰ εἶχαν διαλυθεῖ, ἐὰν δὲν εἶχε προηγηθεῖ ἡ ταπεινὴ καὶ θερμὴ καταφυγὴ στὴ βοήθεια τοῦ Κυρίου!
Ἀλλὰ μήπως καὶ ἡ ἱστορία τῆς πατρίδος μας δὲν βεβαιώνει τὴν ἴδια ἀλήθεια;
Ὅσοι μελετοῦμε προσεκτικὰ τὴν ἱστορία τοῦ Γένους μας διαπιστώνουμε ὅτι κάθε φορὰ ποὺ κατέφευγαν μὲ πίστη στὸν Θεὸ οἱ πρόγονοί μας καὶ ζητοῦσαν τὴν προστασία καὶ βοήθειά του, τοὺς σκέπαζε μὲ τὴν ἀκατανίκητη δύναμή του.
Τὸ τονίζει μὲ τὸ ἐξαίρετο χάρισμά του ὁ ἐμπνευσμένος Ψαλμωδὸς Δαβὶδ μιλώντας γιὰ τοὺς προγόνους τῶν Ἑβραίων, καὶ οἱ λόγοι του ἀνταποκρίνονται πλήρως καὶ γιὰ τοὺς δικούς μας προγόνους: «ἐπὶ σοὶ ἤλπισαν οἱ πατέρες ἡμῶν, ἤλπισαν, καὶ ἐρρύσω αὐτούς· πρὸς σὲ ἐκέκραξαν καὶ ἐσώθησαν» (Ψαλ. κα΄ 5-6). Σὲ Σένα, Κύριε, στήριξαν τὶς ἐλπίδες τους οἱ πατέρες μας, λέει, ἤλπισαν σὲ Σένα, ἐμπιστεύθηκαν τὰ πάντα σὲ Σένα, καὶ τοὺς ἔσωσες. Μέσα στὶς θλίψεις καὶ στὶς ταλαιπωρίες τους κατέφυγαν σὲ Σένα καὶ φώναξαν καὶ κραύγασαν ζητώντας τὴ βοήθειά σου καὶ σώθηκαν.
Αὐτὸ ἔγινε καὶ στὴ μαύρη σκλαβιά μας τῆς Τουρκοκρατίας, αὐτὸ καὶ στὴ φρικτὴ γερμανοϊταλικὴ κατοχή μας τοῦ 1940-1944, αὐτὸ καὶ στὸν τρομερὸ ξενοκίνητο ἀδελφοκτόνο πόλεμο τοῦ 1946-1949.
Πάντοτε ἡ καταφυγὴ τῶν πιστῶν στὸν Κύριο τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς ἔσωζε τελικὰ τὴν πατρίδα μας.
Τὸ δίδαγμα αὐτὸ τῆς ἱστορίας πρέπει νὰ γίνει καὶ νὰ εἶναι μήνυμα καὶ ὁδηγὸς γιὰ τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον καὶ τοῦ καθενός μας προσωπικὰ καὶ ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ἔχουν στὰ χέρια τους τὶς κρατικὲς σφραγίδες καὶ χειρίζονται τὴν πορεία τοῦ ἔθνους μας.
Τὸ διεκήρυξε τὸ ἀλάθητο στόμα τοῦ Θεανθρώπου καὶ ἡ φωνή του ἰσχύει αἰώνια: «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰω. ιε΄ 5). Ἐὰν βγάλετε ἀπὸ τὴν προοπτικὴ καὶ τὸν σχεδιασμὸ τῆς ζωῆς σας ἐμένα, λέει ὁ Κύριος, ἐὰν δηλαδὴ δὲν ὑπολογίζετε τὸν Νόμο μου, τὸ Εὐαγγέλιό μου, ἐὰν δὲν καταφεύγετε στὴ βοήθειά μου καὶ ζητᾶτε μόνο ἀνθρώπινα στηρί-
γματα, ὅσο ἰσχυρὰ κι ἂν φαίνονται αὐτά,
τελικὰ δὲν θὰ κατορθώσετε τίποτε. Χωρὶς τὴ βοήθειά μου εἶναι σὰν νὰ κτίζετε πολυκατοικία στὴν ἄμμο. Θὰ καταπέσει μὲ τὴν πρώτη ἀνεμοθύελλα.
Αὐτὴ τὴν τραγικὴ κατάσταση ζεῖ σήμερα ἡ ἀποστατημένη ἀπὸ τὴν πίστη στὸν Θεὸ πατρίδα μας.
Τὴν ἴδια ἐναγώνια κατάσταση ζοῦν καὶ ὅσοι ἔκαναν θεό τους τὸ χρῆμα καὶ τὶς ἐφήμερες γήινες ἀπολαύσεις καὶ δὲν ἔμαθαν νὰ καταφεύγουν στὸν παντοδύναμο Κύριο.
Ὅμως, ὅπως σημειώνει σχολιάζοντας τὸν Ψαλμὸ ὁ ἀείμνηστος καταξιωμένος ἑρμηνευτής του καθηγητὴς Παν. Τρεμπέλας, «ὑπάρχει ὁ Θεός, ἄναρχος ἀλλὰ καὶ ἀτελεύτητος: ‘‘ἀπὸ τοῦ αἰῶνος καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος’’. Ἰδοὺ ποῦ ἠμπορεῖ νὰ εὕρῃ στήριγμα καὶ καταφυγὴν καὶ προστασίαν ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος. Εἰς ὅλας τὰς δυστυχίας του, εἰς ὅ,τι τοῦ συμβαίνει λόγῳ τοῦ ὅτι εἶναι ἐφήμερος, θνητὸς καὶ εὔθραυστος, δύναται νὰ προσφύγῃ εἰς τὸν αἰώνιον καὶ παντοδύναμον Θεόν...
Δός, Κύριε, νὰ κατανοήσωμεν τὴν βαθεῖαν ἔννοιαν τῶν θεοπνεύστων λόγων τοῦ προφήτου σου: ‘‘Κύριε, καταφυγὴ ἐγενήθης ἡμῖν ἐν γενεᾷ καὶ γενεᾷ’’. Γέμισε σὺ τὰς καρδίας μας... μὲ ἀδιάσειστον πεποίθησιν καὶ ἐλπίδα εἰς σὲ καὶ εὐδόκησον νὰ προσφεύγωμεν εἰς σὲ πάντοτε...».
Ναί, φιλάνθρωπε καὶ πολυέλεε Κύριε, μάθε μας νὰ καταφεύγουμε σὲ Σένα. Χάρισέ μας τὴν ἀσφάλεια καὶ προστασία σου. Ο ΣΩΤΗΡ2050
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου