Ἔτσι ἀπευθύνεται στὸ Θεό: Θεέ μου, ἐσὺ ποὺ εἶσαι ὁ Θεός μας, ὁ δικός μας Θεός...
Ἡ ἀναφορά του μὲ τέτοιο τρόπο στὸ Θεὸ δὲν εἶναι τυχαία, κάτι στιγμιαῖο. Ὄχι.
Εἶναι ἡ ἔκφραση ὁλόκληρης πολυκύμαντης ζωῆς. Εἶναι τὸ τραγούδι τῆς ζωῆς του.
Εἶναι μουσικὸ τραγούδι μὲ τὴν κιθάρα, μὲ τὴ λύρα καὶ τὰ δάκτυλα καὶ τὸ στόμα του.
Εἶναι λόγια βγαλμένα «ἐκ βαθέων» καὶ «ἐκ μυελοῦ ὀστέων».
Εἶναι ἡ ὁλοκληρία τῆς ζωῆς του, τὰ πάντα τῆς ζωῆς του. Αὐτὸ τὸ «ὁ Θεός, ὁ Θεὸς ἡμῶν» αἰῶνες αἰώνων ψάλλεται ἀπὸ ἀνθρώπους κάθε ἐποχῆς ἀπὸ τότε ποὺ γράφτηκε.
Λένε, τὸ αἷμα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ζωή του, ἀλλὰ τὸ αἷμα τοῦ Δαβὶδ εἶναι ἡ ἐπίκληση τοῦ Θεοῦ.
Λένε, ἡ ἀναπνοὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ζωή του, ἀλλὰ ἡ ἀναπνοὴ τοῦ Δαβὶδ εἶναι ἡ ἐπίκληση τοῦ Θεοῦ.
Αὐτὰ τὰ ἔλεγε καὶ τὰ ἔγραφε ὁ Δαβὶδ τὸ 1000 περίπου πρὸ Χριστοῦ.
Ποιὸς ὅμως εἶναι ὁ Θεὸς τοῦ Δαβίδ, ὁ Θεὸς γιὰ τὸν Ὁποῖο γράφει: εἶσαι ὁ δικός μας Θεός;
Εἶναι ὁ Θεὸς τῶν Ἑβραίων, ὁ Θεὸς τῶν Πα- τριαρχῶν, τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰσαάκ, τοῦ Ἰακώβ. Εἶναι ὁ Θεὸς τοῦ Μωυσέως, τοῦ Σαμουήλ, ποὺ ἔχρισε βασιλέα τὸν Δαβίδ.
Εἶναι ὁ Θεὸς ποὺ πῆρε τὸν λαό του ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο καὶ τὸν ὁδήγησε στὴ Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας. Στὴν πορεία αὐτὴ τῶν Ἑβραίων πρὸς τὴ χώρα τῆς Ἐπαγγελίας ὁ Θεὸς φανερώνει τὴν προστατευτικὴ παρουσία του ὡς νεφέλη τὴν ἡμέρα καὶ ὡς στύλος πυρὸς τὴ νύχτα.
Τὴν ἡμέρα ἡ νεφέλη τοὺς σκεπάζει καὶ τοὺς δείχνει τὸ δρόμο, τὴ νύχτα ὁ στύλος πυρὸς μένει πίσω τους, τοὺς φωτίζει καὶ τοὺς προστατεύει ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς.
Ὁ Θεὸς εἶναι μαζί τους.
Ἀνοίγει τὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα καὶ περνοῦν χωρὶς νὰ βρέξουν τὰ πόδια τους.
Ὁ Θεὸς τοὺς συνοδεύει μέχρι τὸ τέρμα τῆς πορείας τους.
Εἶναι ὁ δικός τους Θεός, ὁ Θεὸς ποὺ τοὺς προστατεύει ἀλλὰ καὶ τοὺς τιμωρεῖ.
Τοὺς τιμωρεῖ ὅταν δείχνουν ἀνυπακοὴ στὸ θέλημά του. Τοὺς τιμωρεῖ ὅταν καταφεύγουν στὰ εἴδωλα, ὅταν ἀναζητοῦν θεοὺς ἀλλοτρίους.
Διότι ὁ Θεὸς θέλει τὴν ἀποκλειστικότητα, θέλει ἀποκλειστικὴ ἀγάπη. Ὁ Θεὸς εἶναι ζηλωτής (Ναοὺμ α΄ 2), ποὺ σημαίνει δὲν θέλει νὰ προσκυνοῦν ἄλλους, ψεύτικους θεούς, θεοὺς ἀλλοτρίους.
Ὁ Δαβὶδ τί ἔκανε στὴ διαδρομὴ τῆς ζωῆς του;
Ὡς ἄνθρωπος καὶ αὐτὸς ἁμάρτησε, ὅμως δὲν προσκύνησε ποτὲ θεοὺς ἀλλοτρίους.
Κάποτε ἔκανε τὸ λάθος νὰ μετρήσει τὸ στρατό του. Ἡ πράξη του αὐτὴ φανέρωνε ὅτι εἶχε ἐμπιστοσύνη στὶς δικές του δυνάμεις, στὴ δύναμη τοῦ στρατοῦ του. Ὁ Θεὸς τὸν ἐλέγχει καὶ τοῦ λέει ὅτι θὰ τιμωρηθεῖ γι᾿ αὐτό. Διάλεξε, τοῦ λέει, μία ἀπὸ τὶς ἑξῆς τρεῖς ποινές: Ἢ πείνα τοῦ λαοῦ ἐπὶ 3 χρόνια ἢ ἐπὶ 3 μῆνες νὰ σᾶς νικοῦν οἱ ἐχθροί σας ἢ τριῶν ἡμερῶν θανατηφόρα ἐπιδημία. Ὁ Δαβὶδ λέει: Παρὰ νὰ πέσω στὰ χέρια τῶν ἀνθρώπων, καλύτερα νὰ εἶμαι στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Καὶ διαλέγει τὴν τρίτη ποινή. Ὅλη ἡ ζωή του, εἴπαμε, ἦταν τὸ ἴδιο τραγούδι: Ὁ Θεὸς ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ δικός μας Θεός, ὁ Θεὸς τῶν πατριαρχῶν μας, τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰσαάκ, τοῦ Ἰακώβ.
Ὅμως ἂς ἔρθουμε σὲ μᾶς, στὸν ἑαυτό μας. Ποιὸς εἶναι ὁ Θεός μας;
Εἶναι αὐτὸς ποὺ ὁμολογήσαμε στὸ Βάπτισμά μας, ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.
Εἶναι ὁ Θεὸς ποὺ δέχεται τὴ μετάνοιά μας, ὁ Θεὸς τοῦ ἱεροῦ Μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας καὶ τῶν ἄλλων ἱερῶν Μυστηρίων τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Ἔχει γραφεῖ πὼς εἶναι περίεργο ποὺ ἐμεῖς οἱ πιστοὶ πολὺ λίγο χρησιμοποιοῦμε τὶς πνευματικὲς εὐλογίες ποὺ μᾶς προσφέρει τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ.
Ὑπάρχει ὅμως καὶ κάτι ἀκόμη πιὸ περίεργο: ὅτι κάνουμε πολὺ λίγη χρήση τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ. Παρ᾿ ὅλα αὐτὰ Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Θεός μας.
Ὁ Θεός μας, ποὺ λίγο Τὸν θυμόμαστε καὶ λίγο Τὸν ἀναζητοῦμε. Ἀλήθεια, πόσο σπάνια ζητοῦμε τὴ συμβολή του, τὴ βοήθειά του!
Πόσο συχνὰ κάνουμε τὶς ἐργασίες μας χωρὶς νὰ Τὸν ρωτᾶμε. Στὶς στενοχώριες μας συνηθίζουμε νὰ σηκώνουμε μόνοι μας τὸ φορτίο, ἀντὶ νὰ κάνουμε κάτι ἁπλό, νὰ ἐπιρρίψουμε στὸν Κύριο τὸ φορτίο μας, γιὰ νὰ τὸ σηκώσει Αὐτός.
Ὁ Χριστὸς λέει: «Εἶμαι δικός σου. Ψυχή, ἔλα νὰ σὲ βοηθήσω ὅπως ἐσὺ θέλεις, ἔλα ἐλεύθερα στὸν πλοῦτο τῶν ἀποθηκῶν μου. Ὅσο πιὸ συχνὰ ἔρχεσαι, τόσο τὸ καλύτερο γιὰ σένα». Εἶναι δικό μας λάθος ποὺ δὲν καταφεύγουμε στὰ πλούτη τοῦ Θεοῦ.
Αὐτὸς εἶναι ὁ φίλος μας, ὁ ἀδελφός μας, ὁ πατέρας μας, ὁ Θεός μας.
Μὴ φοβόμαστε, μὴ λιποψυχοῦμε, ἂς τρέχουμε στὸ θησαυρὸ τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Θεός μας εἶναι ὁ ἥλιος στὴν καταχνιά, ἡ ζεστασιὰ στὸ ψύχος, ἡ βροχὴ στὴν ξηρασία, τὸ μελτέμι στὴν ἄπνοια.
Ἂν χάσαμε τὸ δρόμο μας, ἂς κοιτάξουμε τὸν οὐρανὸ καὶ ὁ Θεὸς θὰ πεῖ στὸν ἄγγελό μας ποιὸ μονοπάτι νὰ πάρουμε.
Ὅ,τι κι ἂν εἴμαστε καὶ ὅπου κι ἂν εἴμαστε, νὰ θυμόμαστε ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀκριβῶς ΕΚΕΙΝΟ ποὺ μᾶς χρειάζεται καὶ ἀκριβῶς ΕΚΕΙ ποὺ μᾶς χρειάζεται καὶ ὅτι θὰ κάνει ΚΑΘΕ ΤΙ ποὺ μᾶς χρειάζεται.
Λοιπὸν ἐμεῖς ἔχουμε τὸ τραγούδι μας;
Ναί, τὸ ἔχουμε: «Ὁ Θεός, ὁ Θεὸς ἡμῶν»!
Κύριε, «οὐ διεπετάσαμεν τὰς χεῖρας ἡμῶν πρὸς θεὸν ἀλλότριον».
Εἴμαστε κοντά σου. Εἶσαι ὁ Θεός μας.
Τὸ ὁμολογοῦμε μαζὶ μὲ τὸν Δαβὶδ καὶ ὅλους ἐκεί- νους ποὺ ψάλλουν ἀνὰ τοὺς αἰῶνες «ὁ Θεός, ὁ Θεὸς ἡμῶν»!Ο ΣΩΤΗΡ2054
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου