ΝΑ ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ!

Υπηρχε σὲ μιὰ πόλη ἕνας δικαστὴς ἀσυνείδητος, ὁ ὁποῖος οὔτε τὴν τιμωρία τοῦ Θεοῦ φοβόταν, οὔτε τὶς κρίσεις τῶν ἀνθρώπων ὑπολόγιζε. 

 Στὰ χέρια αὐτοῦ τοῦ ἀσεβῆ καὶ ἀσυνείδητου δικαστῆ βρισκόταν τὸ δίκαιο μιᾶς πτωχῆς καὶ ἀπροστάτευτης χήρας. 

Ἡ δυστυχὴς χήρα, γνωρίζοντας ὅτι ἡ ἀδικία εἶναι φανερή, ἐπισκεπτόταν καθημερινὰ τὸν δικαστή. Τὸν παρακαλοῦσε καὶ τὸν ἱκέτευε: «Ἐκδίκησόν με ἀπὸ τοῦ ἀντιδίκου μου», ἀποκατάστησε τὸ δίκαιό μου. 

Πιθανὸν κάποιο πράγμα ἢ κτῆμα τῆς εἶχαν ἁρπάξει ἢ ζητοῦσε νὰ περιορισθεῖ κάποιος ἀντίδικος γιὰ νὰ μὴν ἐξακολουθεῖ νὰ τὴν ἀδικεῖ. 

 Ὁ ἀσυνείδητος δικαστὴς δὲν θέλησε γιὰ χρόνο πολὺ νὰ δώσει προσοχὴ στὶς παρακλήσεις καὶ στὶς ἐπισκέψεις τῆς χήρας καὶ συνεχῶς ἔφερνε τὶς ἀντιρρήσεις του. 

Φυσικὸ ἑπομένως θὰ ἦταν, μετὰ ἀπὸ τέτοια ἀχαρακτήριστη συμπεριφορὰ ἀδιαφορίας καὶ περιφρονήσεως, νὰ εἶχε ἀπελπιστεῖ ἡ γυναίκα καὶ νὰ σταματήσει τὶς παρακλήσεις της. 

Ἀλλὰ ἡ χήρα ἐξακολουθοῦσε νὰ ἐπιμένει, νὰ ἐνοχλεῖ καὶ νὰ παρακαλεῖ. 

Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ κριτὴς σκέφθηκε πὼς πρέπει νὰ ἀποδώσει τὸ δίκαιο στὴ χήρα, ὄχι γιατὶ φοβήθηκε τὸν Θεὸ οὔτε διότι ντράπηκε τὴν κρίση τοῦ κόσμου, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴν ἐνόχλησή της. 

    Αὐτὴ ἡ ἱστορία εἶναι μιὰ παραβολὴ ἀπὸ τὶς πολλὲς τὶς ὁποῖες χρησιμοποιοῦσε ὁ Κύριός μας γιὰ νὰ διδάξει σπουδαῖες ἀλήθειες. 

Εἶναι ἡ παραβολὴ τοῦ ἀδίκου κριτοῦ ἢ τῆς ἐπίμονης χήρας, ὅπως τὴν περιγράφει ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς (Λουκ. ιη΄ 1-8). 

 Στὸ τέλος τῆς παραβολῆς ὁ Κύριος μᾶς προτρέπει νὰ προσέξουμε καλὰ γιὰ ποιὸν λόγο ὁ κριτὴς τῆς ἀδικίας μετέβαλε τὴ συμπεριφορά του ἀπέναντι σ’ ἐκείνη τὴ χήρα. 

Καὶ ἐὰν ὁ ἄδικος ἐκεῖνος κριτὴς ἀναγκάσθηκε νὰ ἀποδώσει δικαιοσύνη, εἶναι δυνατὸν ὁ Θεὸς ὁ δίκαιος νὰ μὴ δώσει καθετὶ ποὺ εἶναι ἀρεστὸ ἐνώπιόν του καὶ ἐξυπηρετεῖ τὸ συμφέρον τῶν ἐκλεκτῶν του, οἱ ὁποῖοι μὲ τὶς προσευχές τους φωνάζουν σ’ Αὐτὸν ἡμέρα καὶ νύχτα καὶ νὰ ἀναβάλλει γιὰ τὸ καλό τους νὰ κάνει κρίση; 

Καὶ βέβαια ὄχι, ἐννοεῖ ὁ Κύριος, καὶ ἀμέσως διαβεβαιώνει πὼς «ἐν τάχει» θὰ ἀποδώσει τὴ δικαιοσύνη σ’ αὐτούς. 

 Τὴν παραβολὴ αὐτὴ τὴν εἶπε ὁ θεῖος Διδάσκαλος πρὸς τοὺς μαθητές του «πρὸς τὸ δεῖν πάντοτε προσεύχεσθαι αὐτοὺς καὶ μὴ ἐκκακεῖν». 

Ἐπέστησε δηλαδὴ τὴν προσοχὴ τῶν μαθητῶν γιὰ νὰ τοὺς διδάξει ὅτι εἶναι ἀνάγκη πάντοτε, διαρκῶς καὶ μὲ ἐπιμονὴ νὰ προσεύχονται καὶ νὰ μὴν ἀποκάμνουν, νὰ μὴ χάνουν τὸ θάρρος καὶ τὴν ἐλπίδα τους, καθὼς βλέπουν ὅτι ἀκόμη δὲν ἔλαβαν ἐκεῖνο ποὺ ποθοῦν καὶ ζητοῦν ἀπὸ τὸν Θεό, διότι ἔχει μεγάλη δύναμη ἡ ἐπιμονή, ἡ παράκληση καὶ ἡ ἐγκαρτέρηση στὴν προσευχή. Τὸ παράδειγμα τῆς χήρας γυναίκας ποὺ ἐπέμεινε καὶ ἔλαβε, μιλάει δυνατὰ καὶ μᾶς παρακινεῖ νὰ μὴν ἀπογοητευόμαστε, ἀλλὰ νὰ ἐπιμένουμε στὴν προσευχή! 

Ὁ Κύριος καὶ ἄλλες φορὲς τόνιζε τὴν ἐπιμονὴ στὴν προσευχὴ καὶ προέτρεπε: «Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε, καὶ εὐρήσετε, κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν» (Ματθ. ζ΄ 7). 

Γιὰ ὅλα τὰ θέματα τῆς ζωῆς μας, μικρὰ ἢ μεγάλα, ὑλικὰ ἢ πνευματικά, ἔκτακτα ἢ μόνιμα. 

 Ἰδιαιτέρως σήμερα ποὺ κάθε ἀνθρώπινη βοήθεια φαίνεται πὼς δὲν εἶναι ἀποτελεσματική, ἡ λύση βρίσκεται στὰ ὑψωμένα χέρια τῶν πιστῶν Χριστιανῶν, στὰ χέρια ποὺ συνεχίζουν νὰ δέονται χωρὶς νὰ ἀπελπίζονται, ποὺ ἔμαθαν νὰ ἐπιμένουν καὶ νὰ περιμένουν. 

 Νὰ ἐπιμένουμε λοιπὸν στὴν προσευχὴ μὲ πίστη, ὑπομονή, ἐλπίδα, καὶ νὰ περιμένουμε νὰ ἐπέμβει ὁ Θεὸς καὶ νὰ δώσει Ἐκεῖνος τὴν λύση κατὰ τὸ συμφέρον τῶν ψυχῶν μας. 

Ὁ Κύριος θὰ μιλήσει, θὰ ἐπέμβει, ἀρκεῖ νὰ τὸ ζητοῦμε ἐπίμονα. 

 Τώρα μιλοῦν δυνατὰ οἱ ἄνθρωποι, οἱ ἐφήμεροι ἡγέτες κάνουν σχέδια καὶ ἀποφασίζουν γιὰ μᾶς, ἐνῶ ὁ Θεὸς φαίνεται νὰ σιωπᾶ. 

Σιωπᾶ καὶ περιμένει νὰ ζητήσουμε τὴ βοήθειά του, τὴν παρέμβασή του. Προσευχὴ λοιπόν. Προσευχὴ μὲ πίστη σταθερὴ καὶ ἀκλόνητη. Προσευχὴ θερμή, ἐπίμονη, ταπεινή. 

Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγάλο ὅπλο, μὲ τὸ ὁποῖο ἐμεῖς οἱ ἀσθενεῖς καὶ ἀδύναμοι ἄνθρωποι γινόμαστε ἱκανοὶ νὰ νικήσουμε ὅλο τὸν κόσμο, τοὺς ὁρατοὺς καὶ ἀόρατους ἐχθρούς μας. 

 Ἂν ἕνας ἄδικος κριτὴς λύγισε καὶ ἀπέδωσε δικαιοσύνη, πόσο μᾶλλον ὁ δίκαιος Κριτής, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, θὰ ἔλθει καὶ θὰ μᾶς δικαιώσει; Ναί, ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ ἐπιμένουμε καὶ νὰ περιμένουμε! ΟΣΩΤΗΡ2054.