''ΚΑΘΩΣ ΗΓΑΠΗΣΑ ΥΜΑΣ''

Ο  ΚΥΡΙΟΣ  ΜΕ  ΤΟ  ΘΑΥΜΑΣΤΟ  ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ  ΤΟΥ  ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΕ  ΤΗΝ  ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ  ΤΟΥ            
Ο χριστιανος Παλεύει μὲ τὴ Χάρη τοῦ  Χριστοῦ νὰ νεκρώσει τὸν ἐγωισμό του, τὴ φιλαυτία του, τὴ ζήλεια, τὸν φθόνο, τὴ φιληδονία, τὴ μνησικακία, τὴ ματαιοδοξία, καθετὶ ποὺ τὸν αἰχμαλωτίζει στὸ κακό.
Ζώντας τὴ ζωὴ αὐτὴ ἔχει ἐντός του κατοικοῦντα καὶ ἐνεργοῦντα τὸν Κύριο. 

Στὸν κόσμο ποὺ ζοῦμε, ποὺ δυστυχῶς στὸ μεγαλύτερο μέρος του ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸ Νόμο τοῦ Θεοῦ, ἐπικρατοῦν ἄλλοι ἀντίθεοι νόμοι, ὅπως ὁ νόμος τῆς ἀνταποδόσεως καὶ ὁ νόμος τῆς ἐκδικήσεως. Σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο, ποὺ

τὸν κυβερνᾶ ὁ ἐγωισμός, ἡ φιλαυτία καὶ ἡ ἐπιδίωξη μὲ κάθε τρόπο  τοῦ προσωπικοῦ συμφέροντος, πῶς μπορεῖ νὰ ἐφαρμοσθεῖ ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ περὶ τῆς ὑψίστης ἀρετῆς τῆς ἀγάπης; 

Φαίνεται    τόσο παράδοξη καὶ ὑψηλή, ἀκατόρθωτη ἀπὸ τὸν μικρὸ καὶ ἀδύναμο ἄνθρωπο! «Ἐντολὴν καινὴν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους,   καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καὶ ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰω. ιγ΄ 34).

Δὲν μᾶς ζητεῖ ὁ Κύριος μόνο νὰ ἀγαποῦμε τὸν συνάνθρωπό μας  οὔτε ἁπλῶς νὰ τὸν ἀγαποῦμε ὅπως ἀγαποῦμε τὸν ἑαυτό μας, ἀλλὰ νὰ τὸν ἀγαποῦμε ὅπως Ἐκεῖνος μᾶς ἀγάπησε. Καὶ ὁ Κύριος γνωρίζουμε ὅτι μᾶς ἀγάπησε «ὑπὲρ ἑαυτόν».

Πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ ἀγαπήσουμε καὶ ἐμεῖς μὲ τέτοια ἀγάπη τὸν  πλησίον; Ἡ κορυφὴ στὴν ὁποία μᾶς καλεῖ ὁ Κύριος νὰ ἀνεβοῦμε φαίνεται πραγματικὰ ἀπλησίαστη. Ἀφοῦ ὅμως μᾶς τὸ ζητεῖ, δὲν πρέπει νὰ  παραιτηθοῦμε, ἀλλὰ νὰ κάνουμε ὅ,τι εἶναι δυνατὸν προκειμένου νὰ τὴν

πλησιάσουμε. Καὶ τί λοιπὸν εἶναι δυνατὸν νὰ κάνουμε;

Τὸ πρῶτο εἶναι νὰ μελετοῦμε σὲ βάθος τὸ παράδειγμα τοῦ Κυρίου.

Ὁπωσδήποτε τὸ παράδειγμα αὐτὸ μπορεῖ νὰ μᾶς συγκινεῖ καὶ συγχρόνως νὰ μᾶς  ἐμπνέει. Νὰ προκαλεῖ μέσα μας τὴ διάθεση νὰ Τὸν μιμηθοῦμε, νὰ ζήσουμε ὅπως  Ἐκεῖνος. Ἀφοῦ Ἐκεῖνος ἔζησε μ’ αὐτὸ τὸν πρωτοφανὴ καὶ ὑπέροχο τρόπο, ποὺ αἰσθανόμαστε ὅτι βαθύτερα μᾶς ἐκφράζει καὶ γι’ αὐτὸ τὸν ζηλεύουμε, καὶ μεῖς νὰ θελήσουμε

νὰ βαδίσουμε στὰ ἴχνη Του, νὰ ἀκολουθήσουμε τὸ ἔξοχο παράδειγμά Του.

Ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἀνθρώπινη ζωή. Ὅμως αὐτὸς ποὺ τὴ ζοῦσε εἶναι ὁ Θεός, ὁ  Θεὸς ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ἔζησε μὲ ὑποδειγματικὸ τρόπο τὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου.

Γιὰ νὰ μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ ζήσει τὴ ζωὴ τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ γίνει θεὸς κατὰ χάριν.

Καὶ αὐτὸ εἶναι δυνατὸν νὰ γίνει. Γιὰ τὸν ἑξῆς βασικότατο λόγο:

Ὁ Χριστὸς μὲ τὴν ἀπαράμιλλη διδασκαλία Του ἔδειξε στὸν ἄνθρωπο μιὰ πολὺ ψηλὴ

κορυφή. Δὲν ἀρκέσθηκε ὅμως μόνο σ’ αὐτό. Πορεύθηκε πρῶτα ὁ Ἴδιος τὸ δρόμο  ποὺ χάραξε. Μὲ τὸ θαυμαστὸ παράδειγμά Του ἐπαλήθευσε τὴ διδασκαλία Του, ἐφάρμοσε πρῶτος ὅλα ὅσα δίδαξε. Συγκίνησε τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ μᾶς κάλεσε νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε στὸ δύσβατο

καὶ ἀνηφορικὸ μονοπάτι τῆς ἀρετῆς, τῆς  ὕψιστης ἀρετῆς τῆς ἀγάπης κατὰ τὸ δικό Του πρότυπο. Οὔτε ὅμως καὶ σ’ αὐτὸ  σταμάτησε. Δὲν μᾶς ἄφησε μόνους μὲ τὸν  ὑψηλὸ στόχο καὶ τὸ ἀνεπανάληπτο παράδειγμα. Μᾶς ἔδωσε συγχρόνως καὶ τὴ  δύναμη νὰ βαδίσουμε στὰ ἴχνη Του καὶ  νὰ φθάσουμε στὴν κορυφή. Διότι σὲ κάθε καλὴ προσπάθειά μας μᾶς ἐνισχύει μὲ τὴν παντοδύναμη Χάρη Του, μὲ τὴ  βοήθεια τῆς ὁποίας τὰ δύσκολα γίνονται  εὔκολα καὶ τὰ ἀδύνατα δυνατά.

Ὁ ἀληθινὸς Χριστιανὸς ζεῖ τὴν ἐν Χριστῷ ζωή. Ἀγωνίζεται νὰ ζεῖ σύμφωνα μὲ  τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ. Ἀντιστέκεται στὴν  ἁμαρτία, σταυρώνει τὰ πάθη του, τὸν κακὸ ἑαυτό του. Παλεύει μὲ τὴ Χάρη τοῦ  Χριστοῦ νὰ νεκρώσει τὸν ἐγωισμό του, τὴ  φιλαυτία του, τὴ ζήλεια, τὸν φθόνο, τὴ φιληδονία, τὴ μνησικακία, τὴ ματαιοδοξία,  καθετὶ ποὺ τὸν αἰχμαλωτίζει στὸ κακό.

Ζώντας τὴ ζωὴ αὐτὴ ἔχει ἐντός του κατοικοῦντα καὶ ἐνεργοῦντα τὸν Κύριο. Αὐτὴ  τὴ ζηλευτὴ κατάσταση τὴ ζεῖ πολὺ περισσότερο μὲ τὴ συμμετοχή του στὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, μὲ τὸ ὁποῖο  στερεώνεται, αὐξάνεται καὶ τελειοποιεῖται  στὴν ἐν Χριστῷ ζωή. Μὲ τὴ συνειδητὴ καὶ  ἀκατάκριτη συμμετοχή μας στὴν Τράπεζα τῆς θείας Εὐχαριστίας «τὴν αὐτὴν ἐκείνῳ ζῶμεν ζωήν». Ζοῦμε τὴν ἴδια ζωὴ  ποὺ ζεῖ καὶ Ἐκεῖνος! Ὁ Κύριος μᾶς ἀνακαινίζει καὶ ἀναπλάττει καὶ μᾶς καθιστᾶ  κοινωνοὺς τῆς δικῆς Του ζωῆς.

Μποροῦμε τώρα νὰ καταλάβουμε τὸν  θαυμαστὸ λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου:

«Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός» (Γαλ. β΄20). Ἔχω σταυρωθεῖ μὲ τὸν Χριστὸ καὶ  ἔχω πεθάνει ὡς πρὸς τὴν ἁμαρτία. Μέσα μου δὲν ζῶ πλέον ἐγώ. Ζεῖ καὶ κυριαρχεῖ, κυβερνᾶ καὶ δεσπόζει ὁ Δεσπότης Χριστός, καὶ ἐγὼ μέσα μου ζῶ τὴ δική Του ζωή. Γι’ αὐτὸ καὶ μπορῶ νὰ πῶ ὅτι ποθῶ πολὺ καὶ ἀγαπῶ ὅλους μὲ τὴν καρδιά μου, ποὺ εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου ἀφιερω-

μένη καὶ ταυτισμένη πρὸς τὸν Ἰησοῦ Χριστό. «Ἐπιποθῶ πάντας ὑμᾶς ἐν σπλάγχνοις Ἰησοῦ Χριστοῦ», γράφει ὁ Ἀπόστολος (Φιλιπ. α΄ 8).

Μάλιστα! Μπορεῖ ὁ μικρὸς ἄνθρωπος

νὰ ζήσει μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο, νὰ αἰσθάνεται, νὰ ζεῖ καὶ νὰ ἀγαπᾶ ὅπως αἰσθανόταν, ὅπως ζοῦσε καὶ ἀγαποῦσε ὁ Χριστός!

Αὐτὸ τὸ ἀποδεικνύει ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ ἅγιος πρωτομάρτυς Στέφανος, ὅταν τὸν λιθοβολοῦσαν οἱ Ἰουδαῖοι, ἔλεγε γι’ αὐτοὺς τὰ ἴδια περίπου λόγια ποὺ εἶπε ὁ Κύριος γιὰ τοὺς σταυρωτές Του: «Κύριε, μὴ στήσῃς αὐτοῖς τὴν

ἁμαρτίαν ταύτην» (Πράξ. ζ΄ 60). Ὁ ἅγιος

Διονύσιος τῆς Ζακύνθου προστάτεψε τὸν φονιὰ τοῦ ἀδελφοῦ του, ὁ Κολοκοτρώνης θέλησε νὰ κάνουν τραπέζι στὸ φονιὰ τοῦ ἀδελφοῦ του. Καὶ ὅταν ἀντέδρασε ἡ μητέρα του: «Θὰ κάνουμε τραπέζι σ’ αὐτὸν ποὺ σκότωσε τὸ παιδί μου;», ὁ μεγάλος ἥρωας τῆς πατρίδος καὶ ἄνθρωπος τῆς

ἀληθινῆς ἀγάπης ἀπάντησε: «Αὐτὸ θὰ

εἶναι τὸ καλύτερο μνημόσυνο τοῦ σκοτωμένου».

Νά λοιπὸν ὅτι μποροῦμε νὰ ἀγαποῦμε

ὁ ἕνας τὸν ἄλλον ὅπως ὁ Χριστὸς μᾶς ἀγάπησε.

Χωρὶς τὴ Χάρη καὶ τὴ βοήθειά Του τίποτε δὲν κατορθώνουμε. «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ  δύνασθε ποιεῖν οὐδέν», εἶπε ὁ Ἴδιος (Ἰω.ιε΄ 5). Ἀλλὰ μὲ τὴ δύναμή Του ὅλα εἶναι  κατορθωτά. «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (Φιλιπ. δ΄ 13).

Ἡ κλήση μας δὲν εἶναι γιὰ κάτι ἁπλῶς καλὸ ἢ γιὰ κάτι ἔστω ἀνώτερο καὶ πνευματικό. Ἡ κλήση μας εἶναι γιὰ κάτι θεϊκό!

Μὲ τὴ ζωή μας μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὅπου ἀπολαμβάνουμε πλούσια  τὴ Χάρη καὶ τὴν εὐλογία Του, μποροῦμε  νὰ τὸ κατορθώσουμε. Νὰ ζοῦμε καὶ νὰ  ἀγαποῦμε «καθὼς» Ἐκεῖνος ἔζησε καὶ  μᾶς ἀγάπησε.

ο σωτηρ2056