Kwnstantinos Ziazias https://www.facebook.com/
.........ΚΑΙ ΤΟ ΘΩΡΗΚΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΟΥΣΕΙΟ , ΙΣΤΟΡΙΑ , ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΜΑΣ .....
Τις λεπτομέρειες αυτές,τις διηγήθηκε ο ίδιος ο πρωταγωνιστής ιερέας , Διονύσιος Παπανικολοπουλος και μετέπειτα Μητροπολίτης Ιερισσου , Αγίου Όρους και Αρδαμεριου στον τότε προϊστάμενο της Θρησκευτικής Υπηρεσίας των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στη Μέση Ανατολή Μητροπολίτη Παντελεήμονα Φωστίνη. Η εκτενής αυτή διήγηση καταγράφηκε στο έργο του Μητροπολίτη «Αγώνες για την πατρίδα στην ξενητεία», ανάμεσα στα άλλα απομνημονεύματά του από την δράση του στη Μέση Ανατολή.
«17 Απριλίου του 1941. Ο Θρυλικός Αβέρωφ ήταν αραγμένος στην Ελευσίνα και τριγυρισμένος με συρματοπλέγματα για να αποφύγη τορπίλλες υποβρυχίων. Ερρίφθηκε η γνώμη να τον βουλίαξουν για να μη πέση στα χέρια του εχθρού. Τότε ο παπάς του, ο αγωνιστής των πολέμων της ξηράς ως στρατιωτικός ιερεύς από το 1912 ως το τέλος της μικρασιατικής καταστροφής, αισθάνθηκε την καρδιά του να σπαράζη. Ένα τέτοιο τέλος το θρυλικό καράβι; Ο Αβέρωφ; Δεν το βαστούσε η καρδιά του.
Ήταν μεγάλη Πέμπτη. Λίγο πριν βραδυάση εκάλεσε γύρω του το πλήρωμα του καραβιού.
Η Εκκλησίτσα ήταν έτοιμη για την Ι. Ακολουθία των Παθών του Κυρίου. Τα μάτια του ήταν βουρκωμένα. Γενική συγκίνησις σε όλους τους άνδρες. «Παιδιά – είπε – θέλουν να μας βουλιάξουν το θρυλικό μας καράβι. Το βαστάει αυτό η ψυχή σας; Τέτοιο άδοξο τέλος να έχη το πειο δοξασμένο καράβι μας; ο Αβέρωφ; Θα μας καταριώνται από τον ουρανό οι ψυχές των ηρώων μας ναυτικών, του Μιαούλη, του Κανάρη του Κουντουριώτη, της Μπουμπουλίνας. Ιδέστε με τα ψυχικά σας μάτια, παιδιά, το Ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη στον ουρανό. Κλαίει και μας εξορκίζει να δώσουμε τέλος ανάλογο με τη δόξα του στο καράβι. Τι λέτε παιδιά;”
Οι ναύται και οι αξιωματικοί, όσοι είχαν απομείνει, εσκέφθησαν λίγο και έπειτα με μια φωνή είπαν «Παπά, θα κάνουμε ό,τι μας πης». Ο παπάς εξακολουθεί. «Πρέπει να πάρουμε τον Αβέρωφ και να φύγουμε. Πρέπει να σώσουμε την τιμή του». «Σύμφωνοι όλοι», εφώναξε το πλήρωμα. Εν τω μεταξύ οι θερμασταί άναβαν τα καζάνια και οι μηχανικοί ετοίμαζαν τις μηχανές.
Ο παπάς συνεχίζει «Μα, πρέπει να είμαστε και εξηγημένοι. Θα λάβετε υπ’ όψι σας ότι πεντακόσια τα εκατό έχουμε να βουλιάξουμε περνώντας το ναρκοπέδιο. Αν ο Θεός μας περάση από κει χωρίς να πάθουμε κακό, έχουμε τριακόσια τα εκατό να βουλιάξουμε το φράγμα της Ψυτταλείας. Αν κι’ εκείνο μας βοηθήση ο Θεός να περάσουμε, έχουμε διακόσια τα εκατό να βουλιάζουμε στο δρόμο από τις βόμβες των αεροπλάνων. Αν και αυτό τον κίνδυνο περάσουμε, τότε θα σώσουμε την τιμή του Αβέρωφ και του Ναυτικού μας.
Αν – Θεός φυλάξοι – βουλιάξωμε, τότε εμείς μεν θα πάμε δοξασμένοι στον ουρανό να βρούμε αιωνία ανάπαυσι, η τιμή δε του Ναυτικού μας θα μείνη πάντα στην ελληνική ιστορία ένας θρύλος. Τι λέτε, έπειτα από αυτά, παιδιά;»
Οι ναύται και οι αξιωματικοί κλαίνε από συγκίνησι. Μερικοί ξεσπούν σε λυγμούς και όλοι με μια φωνή «Θα φύγουμε, παπά, με τον Αβέρωφ και ό,τι πη ο Θεός ας γείνη».
Ο παπάς εγύρισε το πρόσωπό του για να σπογγίση τα δάκρυά του και έπειτα κάνοντας το Σταυρό του εφώναξε «Ευλογητός ο Θεός! Είδα σήμερα όραμα, παιδιά! Ένας γέρος ασπρομάλλης παρουσιάσθηκε εμπρός μου. Ενόμισα ότι ήταν ο γέρος πατέρας μου πεθαμένος εδώ και λίγα χρόνια σε ηλικία εκατό χρόνων. Πατέρα – του είπα – πού βρέθηκες εδώ; Και εκείνος μου είπε ήρεμος: «Δεν είμαι ο πατέρας σου. Είμαι ο Άγιος Νικόλαος και ήλθα να σου πω ότι θα είμαι μαζί σας. Μη φοβόσαστε. Τίποτα δεν θα πάθετε. Πηγαίνετε στο καλό. Θα φθάσετε εκεί που θέλετε. Ο Θεός είναι μαζί σας». Οι ναύτες ανατριχιασμένοι έκαναν το Σταυρό τους και εφώναξαν: «Ο Θεός μαζί μας» και έτρεξαν όλοι να ετοιμάσουν το καράβι, ο παπάς επήγε στο Εκκλησάκι του καραβιού και άρχισε την Ακολουθία των Παθών του Κυρίου. Είχε νυκτώσει, όταν έβγαλε τον Εσταυρωμένο. Επέρασε όλα τα διαμερίσματα του πλοίου, τις αποθήκες των πυρομαχικών, τα κανόνια, τους πύργους και επί τέλους εστερέωσε τον Εσταυρωμένο στον πύργο της πρώρας και εφώναξε με όλη τη δύναμι των πνευμόνων του:
- Παιδιά μου, έχουμε κυβερνήτη τον ίδιο τον Χριστό!». Οι ναύτες άνοιξαν δίοδο στα συρματοπλέγματα και ο γέρο Αβέρωφ με κυβερνήτη τον ίδιο τον Χριστό, εμψυχωτή τον παπά και καπετάνιο τον τιμημένο πλωτάρχη Δαμηλάτην ξεκίνησε. Αληθινά το χέρι του Χριστού ωδηγούσε το καράβι. Επέρασε το ναρκοπέδιο χωρίς να συμβή τίποτε και έφθασε στο φράγμα της Ψυτταλείας. Εκεί ο διοικητής των πυροβολείων έστειλε σήμα στον Αβέρωφ να μη επιχειρήση να περάση το φράγμα, γιατί θα τον βουλίαξη. Σε δύο στιγμές τα τρομερά κανόνια του καραβιού έστρεψαν τα στόμιά τους στα πυροβολεία της Ψυτταλείας και απήντησε ο καπετάνιος: “Εάν και μια πιστολιά πέση, θα γείνη στάχτη σε λίγα δευτερόλεπτα όλη η Ψυττάλεια”. Ναύτες κατέβηκαν να κόψουν το φράγμα. Εκόπηκε με το πρώτο χτύπημα σαν νάταν από κλωστή! Ο Χριστός ωδηγούσε! Ο θρυλικός Αβέρωφ είχε ξεφύγει πλέον τους τρομερούς κινδύνους και προχωρούσε προς τις Φλέβες. Εκεί έφθασε μια βενζινάκατος κάνοντας σήματα. Κατέβηκαν στη σκάλα μερικοί αξιωματικοί και είδαν μέσα στη βενζινάκατο τον πλοίαρχο Βλαχόπουλο, κυβερνήτη του Αβέρωφ.
- Με τι σκοπό έρχεσαι; του φωνάζουν.
Και εκείνος με λαχτάρα απαντά:
- Ήλθα μαζί σας, παιδιά, να φύγουμε μαζί.
Με αλαλαγμούς χαράς και δακρυσμένα μάτια υπεδέχθησαν τον κυβερνήτη το πλήρωμα και ο θρυλικός Αβέρωφ άνοιξε όλη του την ταχύτητα πλέοντας προς την Τσακωνιά. Εκεί ξημέρωσε. Για να αποφύγη τον βομβαρδισμό των αεροπλάνων, εζύγωσε κοντά στα πανύψηλα και απότομα όρη της Κυνουρίας και εκεί επέρασε όλη την ημέρα. Δεν τον ανεκάλυψαν τα αεροπλάνα των Γερμανών. Μόλις νύκτωσε, ξεκίνησε πάλιν για την Κρήτη. Ο παπάς έψαλλε την Ακολουθία του Επιταφίου, τον οποίον περιέφερε σε όλο το πλοίο. Όση δύναμι είχαν οι μηχανές του ανέπτυξε ταχύτητα και εξημερώθηκε στη Σούδα της Κρήτης. Και από εκεί έπειτα από λίγες ημέρες έφθασε στην Αλεξάνδρεια. Έτσι εσώθηκε η τιμή του Αβέρωφ, αλλά και ένας νέος τίτλος προσετέθη στο στέμμα της Ελληνικής Εκκλησίας με τον άθλο του αρχιμανδρίτου Διονυσίου Παπανικολοπούλου».
Το κείμενο ειναι απόσπασμα από την ομιλία του Διευθυντή Θρησκευτικού του ΓΕΣ , Πανασιολογιωτατο Αρχιμανδρίτη π. Μελετιο Κουρακλη , κατά την εκδήλωση του Συνδέσμου Έφεδρων Αξιωματικών Νόμου Εύβοιας , για το Έπος του 1940 .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου