Πίστη-Σχέση μέ Πρόσωπο, Κάλεσμα Θεοῦ, Μαρτύριο.

Δύο Κυριακές πρίν τήν 25η Δεκεμβρίου κατά τήν ὁποία καθ’ἔτος ἐορτάζουμε τήν γέννηση τοῦ θεανθρώπου Κυρίου Ἰησοῦ, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἡ ἁγία μας Εκκλησία  ὅρισε νά τιμοῦμε τούς κατά σάρκα προπάτορες Αὐτοῦ.  Ὅλους ἐκείνους τούς δικαίους ἀνθρώπους δηλαδή, πού πρίν τή θεία ἐνσάρκωση πίστεψαν στό Θεό, στό ὅνομά Του καί τίς θεῖες προαγγελίες γιά τήν ἔλευση Του στόν τόπο τῶν ἀνθρώπων, τή γῆ μας. Αὐτούς τούς ἀνθρώπους μνημονεύουμε καί μακαρίζουμε μέ τή σημερινή Κυριακάτικη λατρευτική σύναξή μας. Θυμόμαστε καί ἀναφερόμαστε στήν πίστη τους. Μιά πίστη πού ὅπως λέει τό τροπάριο τῆς ἐορτῆς τους, τούς δικαίωσε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ: «Ἐν πίστει τούς Προπάτορας ἐδικαίωσας...». Πῶς ἦταν αὐτή ἡ πίστη τους ὅμως πού τούς δικαίωσε τελικά ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ;  Ἀξίξει νά ἀναφέρουμε λίγα λόγια γι αὐτό. 

Νά ποῦμε πρώτα πώς δέν ἦταν μόνο κάτι πού τό εἶχαν ὡς μία ἐθνικοθρησκευτική παράδοση, πού τήν παρέλαβαν ἀπό τούς προγόνους τους καί ὥς σωστοί ἀπόγονοι ἔπρεπε νά τήν ἔχουν κι αὐτοί καί νά τήν μεταδώσουν στίς μελλοντικές γενιές. Αὐτό εἶναι ἀπό ἀρκετά ἔως πολύ ἐπικίνδυνο. Γιατί ἡ πίστη δέν εἶναι κάτι πού τό κουβαλᾶς, ἀλλά κάτι πού τό ζεῖς! Ἡ πίστη ἄν δέν εἶναι βίωμα καρδιᾶς εὔκολα γίνεται ἕνα βάρος πού κάποια στιγμή ζητᾶς νά ἀπαλλαγεῖς ἀπ’ αὐτό. Ἀρχίζεις νά δυσανασχετεῖς καί νά σκέφτεσαι ὅτι ἴσως θά ἔπρεπε νά ἀλλάξει σέ ὁρισμένα σημεία γιά νά μπορεῖ νά συμβαδίζει μέ τό σύγχρονο τρόπο ζωῆς. Μιλήσαμε γιά πίστη καρδιακή καί τό πόσο ἀπαραίτητο εἶναι νά ὑπάρχει. Αὐτό τό ἐπαληθεύει ὁ ἵδιος ὁ Χριστός μας μέ τή φράση Του, «Ἐκεῖ πού εἶναι ὁ θησαυρός σας, ἐκεῖ εἶναι καί ἡ καρδιά σας». Ὥς θησαυρό ἄς ἐννοήσουμε ὅ,τι πιό πολύτιμο ἔχουμε. Αὐτή τή θέση θά πρέπει νά ἔχει ἡ πίστη στή ζωή μας. 

Νά σημειώσουμε πώς ἡ πίστη πρέπει νά εἶναι τρόπος ζωῆς. Ἔτσι εἶναι καί ἔτσι πρέπει νά εἶναι γιά ὅλους μας. Πρέπει νά εἶναι μιά ἀλήθεια ἐπάνω στήν ὁποία χτίζουμε τή ζωή μας. Αὐτό λέει καί τό τροπάριο τῆς ἡμέρας ὅταν ἀναφέρεται στήν πίστη τῶν προπατόρων. Ὁ γραμματικός τύπος πού χρησιμοποιεῖ εἶναι μετοχή, πού σημαίνει χρόνο καί διάθεση, κάτι πού γίνεται ἀσταμάτητα. Πού σημαίνει πιό ἀπλά πώς οἱ δίκαιοι προπάτορες δέν ζοῦσαν καί ἔτσι ἀναγκαία πίστευαν, ἀλλά πίστευαν, γι αὐτό ζοῦσαν. Ἡ πίστη τους ἦταν μία ζωντανή σχέση μέ ἕνα πρόσωπο καί ὄχι ἀφηρημένη σχεδόν ἀποδοχή μιᾶς καταστάσεως ἤ μίας ἀνωτέρας δυνάμεως πού ἀναγκαστικά πρέπει νά ἀποδεχθεῖ κάποιος. Ἄν συμβαίνει αὐτό, εἶναι τουλάχιστον προσβολή στήν μητρόπολη τῶν ἐορτῶν, τά Χριστούγεννα πού θά ἔρθουν σέ λίγες ἡμέρες. 

Νά ἀναφέρουμε ἐπίσης πώς ἡ πίστη τῶν προπατόρων τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐκπλήρωνε τόν ὁρισμό τῆς πίστεως ὅπως τή δίνει ὁ ἀπ. Παῦλος στήν πρός Ἐβραίους ἐπιστολή του. Σημειώνει ὁ ἀπόστολος: «Ἔστι δέ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὔ βλεπομένων». Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει ὅτι ἡ πίστη στό Θεό εἶναι καί μπορεῖ νά γίνει μέσα μας μία κατάσταση πού εἶναι δύναμη ζωῆς καί δημιουργίας πού μᾶς κάνει νά στεκόμαστε γερά στά πόδια μας καί νά ἀντιμετωπίζουμε μέ ἀγάπη καί θᾶρρος ὁ,τιδήποτε συμβεῖ στή ζωή μας. Σημαίνει ὅτι εἴμαστε δυνατοί γιατί ἔχουμε ἐλπίδα σταθερή καί ἀμετάθετη στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Σημαίνει πώς σέ καμιά περίπτωση δέν ἀπελπιζόμαστε γιατί  στίς δυσκολίες δέν χάνουμε τό Θεό, ἀλλά Τόν βρίσκουμε περισσότερο. Σημαίνει πώς ξέρουμε καλά ὅτι ὁ Θεός δέ λείπει ἀπό τή γῆ, ἀπό τή ζωή μας στίς δύσκολες στιγμές, ἀλλά πρέπει ,εἶναι τότε πού πρέπει ,νά κάνουμε σιγή καί προσευχή μέ ὑπομονή, γιά νά Τόν ξαναβροῦμε καί νά μπορέσουμε νά σταθοῦμε καί νά μή χαθοῦμε. Σημαίνει ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὅτι πιό δυνατό, ὅτι πιό συγκλονιστικό ὑπάρχει στή ζωή μας. Εἶναι ἡ αἰτία πού ὑπάρχουμε. 

Εἶναι ὁ μεγάλος ἄρχοντας τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς πού στρώνει τραπέζι βασιλικό καί μᾶς καλεῖ νά γίνουμε ὁμοτράπεζοί Του, νά συμφάγουμε. Μᾶς καλεῖ νά μᾶς φιλέψει φαγητό θεϊκό πού μόνο Αὐτός μπορεῖ νά δώσει. Ποιό εἶναι τό φαγητό αὐτό; Ἡ πίστη, ἡ ἀλήθεια Του, ἡ φανέρωση Του καί ἡ ἀπόδειξη τοῦ ἐνδιαφέροντος καί τῆς θείας προνοίας Του ὄχι ἀπλά γιά νά ζεῖ καί νά τρέφεται ὁ κόσμος, ἀλλά γιά νά σωθεῖ ὁ κόσμος. Τό φαγητό πού παραθέτει εἶναι μοναδικό. Εἶναι ἡ πίστη στό πρόσωπό Του. Τό τραπέζι πού ἐτοιμάζει ὁ ἄρχοντας, δηλαδή ὁ Θεός, στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή εἶναι τελικά ἕνα θεϊκό συμπόσιο πίστεως. 

Εἶναι ἕνα κάλεσμα γιά ζωντανή, προσωπική σχέση μαζί Του, μέσα ἀπό τήν ὁποία θά γίνει μιά ἀλληλοαποκάλυψη τῶν προσώπων, ἡ ὁποία  θά φανερώσει τήν ἀλήθεια τους. Καί βεβαίως αὐτός πού ὀφελεῖται ἀπό αὐτό εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Εἶναι ἡ μοναδική εὐκαιρία πού τοῦ δίνει ὁ ἵδιος ὁ Θεός νά γίνει πραγματικά πιστός, ἀπέναντί Του. Δηλαδή τελικά νά ἐπαληθεύσει, νά ὁλοκληρώσει αὐτό πού καθημερινά λέει πώς ἔχει, τήν πίστη. Ὁ Θεός μᾶς καλεῖ συνεχῶς σέ ἕνα ἀνεπανάληπτο τραπέζι ὡς δικαιούχους αὐτοῦ λόγω τοῦ βαπτίσματός μας, διά τοῦ ὁποίου γινόμαστε τέκνα καί κληρονόμοι τῆς αἰώνιας Βασιλείας Του. Ὅμως ἐμεῖς παραδόξως ἔχουμε κάποιο λόγο νά μήν ἀποδεχόμαστε τό κάλεσμά Του. Κάποιο λόγο σοβαρό. Πού ὅμως τελικά μᾶς κάνει νά χάνουμε αὐτό τό σπουδαίο τραπέζι καί νά φαινόμαστε ἄπιστοι ἀπέναντί Του. 

Καί βέβαια τό κάλεσμα σέ αὐτό τό τραπέζι τῆς Θείας ἀποκαλύψεως ἔχει ἕνα χρονικό σημεῖο. Μιά στιγμή παντοτινῆς ἀναφορᾶς σέ αὐτό. Ποιά στιγμή εἶναι αὐτή; Εἶναι τά Χριστούγεννα. Ἡ γέννηση τοῦ Θεοῦ ὡς ἀνθρώπου, εἶναι ταυτόχρονα κάλεσμα γιά τόν ἄνθρωπο νά καθήσει στό ἵδιο τραπέζι μέ τό Θεό. Ἡ ἀρχή τῆς ἐν προσώπῳ ἀποκαλύψεως Του. Ἡ εἴσοδός Του στήν ἱστορία καί τήν περιπέτεια τοῦ κόσμου αὐτοῦ, στό τέλος τῆς ὁποίας θά καταλήξει κατάδικος, γιά νά γίνει ἔτσι κατά δικός μας. Νά ὑψωθεῖ σταυρικά καί διά τῆς θυσίας Του νά μᾶς καλέσει ὅλους κοντά Του. Νά γίνουμε οἱ ὁμοτράπεζοί Του, ἡ Ἁγία Ἐκκλησία Του, δηλαδή μιά κοινωνία ἀποκαλύψεως Θεοῦ καί ἀνθρώπων διά τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά γίνει ἀληθινά πιστός στό Θεό. 

Μία πίστη πού κάποτε μπορεῖ νά γίνει ἐπίπονη. Μαρτύριο  καί ὁμολογία γι’Αὐτόν, δηλαδή τῆς ἀληθινῆς καί ζωντανῆς σχέσεως μαζί του. Ὅπως πρέπει νά εἶναι ἡ πίστη κάθε ἑνός πού θέλει νά μιλάει γι αὐτήν καί πού τότε φαίνεται καί ἐπαληθεύεται. Ὅταν μπορεῖ καί δέ φοβᾶται νά γίνει σταυρός. Νά γίνει μαρτύριο. Αὐτό ἄλλωστε τονίζει καί ὁ ἀρχηγός καί τελειωτής αὐτῆς Κύριος Ἰησοῦς, ὅτι ὅποιος πραγματικά Τόν ἀκολουθήσει, κάποια στιγμή θά σηκώσει σταυρό: «Ὅστις θέλει ὁπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω  ἐαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθήτω μοι».

 Αὐτόν τό σταυρό δέ δίστασε νά τό σηκώσει καί ὁ ἅγιος Ἐλευθέριος, μαζί μέ τήν μητέρα του Ἀνθία, τῶν ὁποίων τήν ἱερά μνήμη ἑορτάζουμε σήμερα. Μαζί τους τόν σήκωσαν καί ὁ ἔπαρχος Κορέμων καί οἱ δύο δήμιοι τοῦ ἁγίου καί τῆς μητέρας του. 

Ὁ ἅγιος Ἐλευθέριος, ὁ ὁποίος ἔζησε τόν 2ο μ.Χ αἰώνα. Μεγάλωσε στή Ρώμη μέ τή φροντίδα τῆς εὐσεβοῦς μητέρας του Ἀνθίας, ἡ ὁποία εἶχε μυηθεῖ στήν πίστη μας ἀπό μαθητές τοῦ ἀπ. Παύλου καί ἦταν αὐτή πού μύησε ἀρχικά καί τόν ἅγιο στήν πίστη. Ἀκολούθησε ἡ κατά Χριστόν παιδεία ἀπό τόν ἅγιο ἐπίσκοπο Ρώμης Ἀνίκητο καί ὁ ὁποίος διακρίνοντας τά χαρίσματα πού εἶχε ὁ Ἐλευθέριος, τόν χειροτόνησε διάκονο σέ ἡλικία 15 ἐτῶν καί μέχρι τά εἴκοσι τόν χειροτόνησε καί ἐπίσκοπο Ἰλλυρικοῦ. Μεγάλο χάρισμα τοῦ ἁγίου ἦταν τό κήρυγμα, διά τοῦ ὁποίου προσέλκυε πλῆθος εἰδωλολατρῶν στήν πίστη τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Αὐτό τόν ἔκανε διάσημο, ἀλλά ταυτόχρονα καί δυσάρεστο στούς φανατικούς εἰδωλολάτρες. 

Ἔτσι συλλαμβάνεται καί ὁδηγεῖται στή Ρώμη γιά νά δικαστεῖ. Φυσικά ὁμολόγησε τήν πίστη του στό Χριστό καί γι αὐτό ἀρχικά βασανίστηκε σκληρά καί ποικιλοτρόπως. Θαυματουργικῶς διεσώθει ἀπό τά διάφορα βασανιστήρια πού ὑποβλήθηκε. Ἔτσι στό τέλος σέ εἰδωλολατρική ἐορτή τόν παρέδωσαν νά γίνει τροφή πεινασμένων θηρίων πρός τέρψην τοῦ Ρωμαίου αὐτοκράτορα καί τῶν θεατῶν τοῦ Κολοσαίου τῆς Ρώμης. Ὄμως τά θηρία οὔτε πού τόν ἄγγιξαν, ἀλλά πῆγαν σιγά κοντά του καί τόν προσκήνησαν. Τότε διετάχθει ἡ ἀποτομή τῆς τιμίας κεφαλῆς του. Ἡ εὐσεβής μητέρα του πού ἦταν κοντά, ἔτρεξε νά ἀγκαλιάσει τό ἄψυχο σῶμα τοῦ ἁγίου ὑϊοῦ της καί ἔτσι δέχθηκε κι αὐτή τό στεφάνι τοῦ μαρτυρίου, διά τῆς ἀποτομῆς καί τῆς δικῆς της κεφαλῆς. Σχετικά σύντομα θά πρέπει νά μαρτύρησαν καί ὁ ἔπαρχος Κορέμων μέ τούς δύο δημίους, πού λίγο πρίν ἦταν βασανιστές τοῦ ἀγίου. 

Ὅλοι μαρτύρησαν γιά τήν ὁμολογία τῆς πίστεώς τους πρός τόν ἀληθινό Θεό. Γιά αὐτοῦ τοῦ εἴδους τήν μαρτυρική ὁμολογία συμβουλεύει καί ὁ ἀπ. Παῦλος τό πνευματικό του τέκνο Τιμόθεο στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. «Τέκνον Τιμόθεε, μή ἐπαισχυνθῆς τό μαρτύριον τοῦ Κυρίου ἡμῶν μηδέ ἐμέ τόν δέσμιον αὐτοῦ, ἀλλά συγκακοπάθησον τῷ εὐαγγελίῳ κατά δύναμιν Θεοῦ, τοῦ σώσαντος ἡμᾶς καί καλέσαντος ἡμᾶς κλήσει ἁγία...». Παιδί μου Τιμόθεε, νά μή ντρέπεσαι νά ὁμολογεῖς τόν Κύριό μας, οὔτε νά ντρέπεσαι γιά μένα, πού εἶμαι φυλακισμένος γιά χάρη Του. Νά εἶσαι ἔτοιμος νά κακοπαθήσεις μαζί μου γιά τό κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου, κι ὁ Θεός θά σοῦ δώσει δύναμη. Ἐκείνος μᾶς ἔσωσε καί μᾶς κάλεσε νά γίνουμε λαός Του. 

Αὐτό λοιπόν τό κάλεσμα τῆς πίστεως ἀπό τό Θεό ἀποδέχθηκε ὁ ἅγιος Ἐλευθέριος καί πίστεψε μέ τόν τρόπο πού πίστεψαν καί οἱ δίκαιοι προπάτορες καί πού κάποια στοιχεία της συνοπτικά προαναφέραμε. Καί εἶναι ἅγιος ἀκόμα κι ἄν δέν μαρτυροῦσε γιά τήν πίστη του στό Χριστό. Γιατί αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ πίστη σέ κάνει ἅγιο. Αὐτή τήν πίστη ἔχει κάθε ἅγιος. Αὐτή τήν πίστη μπορεῖ νά ἀποκτήσει ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς, ἄν δείξει λίγο ἐνδιαφέρον παραπάνω ἀπό ὅσο συνήθως δίνουμε στά τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτή ἡ πίστη μᾶς κάνει συμπολίτες τῶν ἁγίων καί οἰκείους τοῦ Θεοῦ, ὅπως χαρακτηρίζει τούς χριστιανούς στήν πρός Ἐφεσίους ἐπιστολή του ὁ ἀπ. Παῦλος. Αὐτή εἶναι ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου ὡς βαπτισμένου μέλους τῆς Ἐκκλησίας. 

Ἄς θυμηθοῦμε αὐτό πού εἴπαμε στήν ἀρχή. Ὅτι ἡ πίστη δέν εἶναι κάτι πού κουβαλάω μέσα στίς ἀποσκευές τῆς ζωῆς μου ὡς μιά παράδοση πού κάποτε δέν ἔχει τίποτε νά μοῦ πεῖ, νά μοῦ δώσει καί μοῦ γίνεται βάρος, ἀλλά μιά προσωπική σχέση καρδιᾶς μέ τό θεάνθρωπο Χριστό. Μόνο τότε ἄν χρειαστεῖ μπορῶ χωρίς δεύτερη σκέψη νά θυσιαστῶ γι Αὐτόν. Γιατί αὐτή ἡ σχέση μοῦ δίνει νόημα καί ἐλπίδα στή ζωή καί χωρίς αὐτή δέν μπορῶ νά ζήσω. Ζῶ, γιατί πιστεύω. Αὐτήν τή σχέση ἐκπληρώνω καί ἀποδεικνύω, μέ τόν κάθε Κυριακή τουλάχιστον ἐκκλησιασμό μου καί τή γενικότερη συμμετοχή μου στά τῆς Ἐκκλησίας μας. 

Ἄς ἀποδεχθοῦμε αὐτό τό κάλεσμα γιά τό τραπέζι τῆς πίστεως πού ἔχει γιά ὅλους μας ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἄς σταματήσουμε νά βρίσκουμε προφάσεις γιά νά μήν μετέχουμε. Ἄς μήν ἀφήσουμε τήν εὐκαιρία νά γίνουμε ἅγιοι. Ἡ ζωή μας ἔχει ἀνάγκη ἀπό ἁγίους. Τό ὁμολογοῦμε καθημερινά μιλώντας καί προστρέχοντας στούς ἁγίους γέροντες πού τελευταία κατατάχθηκαν στό ἁγιολόγιο. Ἡ ζωή μας ἔχει ἀνάγκη ἀπό ἁγίους. Ὁ κόσμος ὅλος ἔχει ἀνάγκη ἀπό ἁγίους. Εἶθε διά τῆς θείας χάριτος καί τίς πρεσβεῖες τοῦ ἁγίου Ἐλευθερίου ἡ βιωτή μας, νά γίνει μετοχή καί ἀπόκτηση ἁγιότητος. Γένοιτο!

π.Φιλιππος Μπεναζης .Ι.Ν.Αγιου Νικολαου Δραμας.