Θα γιορτάσουμε καί ἐφέτος τό μεγαλύτερο γεγονός τῆς ἱστορίας. Τό γεγονός πού τήν χώρισε σέ δύο μέρη. Ἀπό τήν Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου καί μετά, κοντά σέ κάθε χρονολογία προσθέτουμε τόν προσδιορισμό πρό Χριστοῦ ἤ μετά Χριστόν.
Θα γιορτάσουμε τήν ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ στήν γῆ μέ οὐσιαστικά ἀποτελέσματα, ἀφοῦ ὁ ἐρχομός του ἔδωσε στόν ἄνθρωπο τήν εὐκαιρία νά μάθει τήν θυσιαστική ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τήν δύναμη τοῦ Θεανθρώπου νά χρησιμοποιήσει, ζῶντας μιά ζωή ὄχι βοσκηματώδη, ὅπως πρίν, ἀλλά μιά ζωή πνευματική, εἰρηνική, χαρούμενη καί εὐτυχισμένη.
Γιορτάζουμε ἕνα γεγονός ἀνεπανάληπτο, τοῦ ὁποίου οἱ ὠφέλειες δέν περιορίζονται τοπικά καί χρονικά στήν γῆ καί σέ ὁρισμένη ἐποχή ἀλλά προεκτείνονται στήν αἰωνιότητα, ἀφοῦ ἦλθε κοντά μας ὁ Κύριος «ἵνα ζωήν ἔχωμεν καί περισσόν ἔχωμεν».
Ὅμως αὐτό τό γεγονός, πού τό γιορτάζουν οἱ πιστοί μέ χαρά καί ἐνθουσιασμό, μερικοί τό ἀντιμετωπίζουν μέ περιφρόνηση καί μέ δυσπιστία. Κάποιοι μάλιστα, ὅταν οἱ πιστοί ψάλλουν τό ἀπολυτίκιο τῆς Γεννήσεως «Ἡ Γέννησίς σου Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τό φῶς τό τῆς γνώσεως», ὄχι μόνο δέν τό σιγοψάλλουν, ἀλλά καί ὀργίζονται καί μέ ἀγανάκτηση, διαμαρτυρόμενοι λέγουν:
«Ὁ χριστιανισμός ἔχει ἀποτύχει. Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε τήν ἀποτυχία του. Κάθε ἡμέρα διαβάζουμε καί ἀκοῦμε τραγικά γεγονότα πού δράστες τους εἶναι χριστιανοί. Γράφετε ὅτι ἔφερε στήν γῆ τήν εἰρήνη καί ἐμεῖς διαπιστώνουμε ὅτι κάθε μέρα σέ κάποιο σημεῖο τῆς γῆς γίνεται πόλεμος καί σφαγή ἀθώων ἀνθρώπων καί μάλιστα μικρῶν παιδιῶν. Λέτε ὅτι ὁ Χριστός ἔφερε στούς πονεμένους ἀνθρώπους τήν χαρά, μά ἐμεῖς βλέπουμε πώς συνεχίζεται ὁ πόνος καί ἡ λύπη καί κανείς ἀπό τούς ἀνθρώπους δέν εἶναι ἄγευστος ἀπό τά δύο. Διαλαλεῖτε ὅτι ὁ Χριστός μέ τήν γέννησή του ἔφερε τήν ἀγάπη καί ἔκανε τούς ἀνθρώπους νά νιώσουν ὁ ἕνας τόν ἄλλο ἀδελφό τους καί ἐμεῖς, κάθε λίγο καί σέ κάθε βῆμα μας, διαπιστώνουμε ὅτι ὑπάρχει φτώχεια μεγάλη κοντά στόν πλοῦτο μερικῶν, πεῖνα θανατηφόρα δίπλα σέ κάποιους πού τρῶνε καί μεθᾶνε. Ἰσχυριζόσαστε ὅτι ὁ Χριστός κήρυξε τήν ἰσότητα μεταξύ τῶν ἀνθρώπων καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος θεωρεῖται στόμα Χριστοῦ, τήν ἀνέπτυξε, λέγοντας καί γράφοντας «οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θήλυ οὐκ ἔνι δοῦλος ἤ ἐλεύθερος», ἐμεῖς ὅμως, κάθε μέρα βιώνουμε τήν ἀνισότητα μέ πολλούς τρόπους».
Αὐτά καί ἄλλα ὑποστηρίζουν πολλοί. Τί ἔχουμε νά ἀπαντήσουμε σ΄αὐτούς καί γιά νά τούς ὠφελήσουμε, ἀλλά καί ἐμεῖς νά ἀποκτήσουμε αὐτοπεποίθηση, γιά νά μή παρασυρθοῦμε στούς δύσκολους καιρούς πού ζοῦμε; Ὁ ἐρχομός τοῦ Κυρίου μας στήν γῆ ἦταν γεγονός χωρίς κανένα οὐσιῶδες ἀποτέλεσμα;
α) Ἔχουν περάσει δυό χιλιάδες χρόνια ἀπό τότε. Ὅμως τί εἶναι τά 2000 χρόνια συγκρινόμενα μέ τήν αἰωνιότητα; Πολλοί ἐκ τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας λέγουν ὅτι ὁ Χριστιανισμός περνάει τήν νηπιακή του ἡλικία. Ἄρα ὅ,τι δέν ἔγινε μέχρι σήμερα ἀπό αὐτά πού κήρυξε ὁ Χριστός θά πραγματοποιηθοῦν στά χρόνια πού ἔρχονται.
β) Ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ μας δέν ἐπιβάλλεται μέ τήν βία, ὅπως ἡ διδασκαλία ἄλλων θρησκειῶν. Στό λάβαρο τῆς Ὀρθοδοξίας μας εἶναι γραμμένα τά ἀθάνατα λόγια τοῦ Κυρίου μας «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι». Δέν πιέζει κανέναν, δέν ἀναγκάζει κανένα νά τόν ἀκολουθήσει, γιατί σέβεται τό αὐτεξούσιο τοῦ καθενός. Ἡ ἐλευθερία εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ καί τήν πραγματική της ἀξία τήν γνωρίζει καλύτερα ἐκεῖνος πού μᾶς τήν ἔδωσε.
Ἄν λοιπόν οἱ ἄνθρωποι δέν ἄκουσαν τήν διδασκαλία του, ἄν δέν ἐφάρμοσαν τόν νόμο του, ἄν δέν ἔκαναν στάση ζωῆς αὐτό πού εἶναι γραμμένο στό ἀθάνατο βιβλίο, στήν ἁγία Γραφή, αὐτό δέν σημαίνει ὅτι φταίει ὁ Χριστιανισμός ἀλλά ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος δέν θέλησε νά τά ἀκούσει καί δέν προσπάθησε νά τά ἐφαρμόσει. Σε ἕνα χωριό μέ ἄφθονα νερά δέν εἶναι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καθαροί, ὅμως αὐτό δέν ὀφείλεται στό νερό ἀλλά στούς ἀνθρώπους πού δέν τό χρησιμοποιοῦν, γιά νά πλυθοῦν. Τό τριαντάφυλλο, εἴτε τό κρατάει στά χέρια του ἕνα ἀθῶο παιδάκι, εἴτε ἕνας ἐγκληματίας τοῦ ὁποίου τά χέρια στάζουν αἷμα, ἔχει τήν ἴδια ὀμορφιά καί τήν ἴδια εὐωδία. Γιά ὅ,τι στραβό, γιά ὅ,τι θλιβερό, γιά ὅ,τι ἁμαρτωλό ὑπάρχει, εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἔνοχοι. Πῶς θά προχωρήσει καί θά ὁλοκληρωθεῖ ἡ οἰκοδομή, ὅταν, ὄχι μόνο δέν προσθέτουμε, ἔστω ἕνα λιθαράκι, ἀλλά κάθε ἡμέρα ξεφτίζουμε καί γκρεμίζουμε καί ἐκεῖνα πού ἔκτισαν ἄλλοι; Πῶς εἶναι δυνατό νά καρποφορήσει ἕνα δένδρο, ὅταν, ὄχι μόνο δέν τό ποτίζουμε, ἀλλά καί τοῦ ρίχνουμε στήν ρίζα καυστική ποτάσα;
γ) Δέν εἶναι, ἐπίσης, ἀλήθεια ὅτι δέν ὠφέλησε τόν ἄνθρωπο ὁ Χριστός καί ὅτι δέν τόν βοήθησε ἡ σωτήρια διδασκαλία του. Στά ἐπιτεύγματα τοῦ πολιτισμοῦ, σ΄ὅλες τίς ἐκφάνσεις του, στά γράμματα, τίς τέχνες, τίς ἐπιστῆμες, τήν κοινωνική ζωή δέν εὑρίσκουμε ἁπλῶς σημάδια τοῦ περάσματος τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀλλά τρανές ἀποδείξεις τῆς ἐπιδράσεώς του, πού, ἄν ἐπιχειρούσαμε ὅλα αὐτά νά τά καταστρέψουμε ἤ ἔστω νά τά ἀντικαταστήσουμε, θά προκαλούσαμε μιά συμφορά στίς ἀνθρώπινες κοινωνίες.
Ἄς ζήσουμε, λοιπόν, τά χρόνια τῆς ζωῆς μας μέ σοβαρότητα καί μέ συνέπεια. Τά λάθη πού ἔχουμε κάνει καί γιά τά ὁποῖα δέν εἶναι δίκαιο, οὔτε λογικό νά ἐνοχοποιοῦμε τόν Θεό, ἄς τά ἐπισημάνουμε καί ἄς τά διορθώσουμε χωρίς καθυστέρηση Τότε ἡ ζωή μας ὁλόκληρη θά εἶναι μιά γιορτή χριστουγεννιάτικη. Οἱ ἄγγελοι μέ τούς ἀνθρώπους, οἱ ἁπλοϊκοί ποιμένες μέ τούς ἐπίσημους ἄρχοντες τῆς Ἀνατολῆς, ἡ ἄλογη φύση μέ τήν λογική, ἡ Παναγία μας μέ τόν Ἰωσήφ καί ὅλοι μαζί θά δοξάζουμε Ἐκεῖνον πού ἦλθε στήν γῆ, γιά νά μᾶς ἀνεβάσει στόν οὐρανό καί ἔκανε τά 99 βήματα, γιά νά μᾶς πλησιάσει, ἀφήνοντας τό ἕνα νά τό πραγματοποιήσουμε ἐμεῖς.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου