« Νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου...»

Κρίση! Λέξη ποὺ ἔγινε ἐφιάλτης γιὰ τὸ ἔθνος μας. Μάστιγα, τύραννος ὠμὸς­ τῶν συνειδήσεων. Ἐρινὺς πραγματική, ποὺ ἔρχεται νὰ σκεπάσει μὲ τὸ φρικια­στικὸ χνῶτο της τὰ πάντα, νὰ καλύψει μὲ τὸν ἀπαίσιο σκοτεινὸ χιτώνα της κάθε εὐοίωνη προοπτικὴ γιὰ τὸ μέλλον αὐτοῦ τοῦ τόπου, νὰ μαράνει τὸ χαμόγελο στὰ χείλη τῶν ἀνθρώπων, νὰ σκορπίσει παν­τοῦ παγωνιὰ καὶ ἀνατριχίλα θανάτου.  

Κρίση! Συννεφιὰ καὶ ἀγωνία, ταραχὴ βαθιὰ στὶς ψυχές. Καὶ μιὰ διαίσθηση, ποὺ συνεχῶς μετουσιώνεται σὲ πραγμα­τικότητα, ὅτι τὰ μαῦρα πλοκάμια της ἁ­πλώνονται ὅλο καὶ εὐρύτερα, παντοῦ στὸν κόσμο. Κρίση παγκόσμια... κρίση τοῦ κόσμου! Ἀλλὰ τί εἶναι πραγματικὰ κρίση τοῦ κόσμου; Ἂν φύγουμε ἀπὸ τὴν ἐπιφά­νεια τῶν πραγμάτων καὶ θελήσουμε νὰ δοῦμε τὸ βάθος καὶ τῆς τωρινῆς κρίσεως, θὰ τὸ βροῦμε στὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ μας: «Νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου 

τούτου» (Ἰω. ιβ΄ 31). Λόγια φοβερά. Λόγια ποὺ ἐξῆλθαν ἀπὸ τὸ στό­μα τοῦ Θεανθρώπου σὲ ὥρα τραγική. Ἡ ὥρα τῆς φρικτῆς Του θυσίας ἐπάνω στὸ σταυρὸ πλησίαζε, ὅταν ὁ Κύριος Ἰησοῦς πρόφερε τὰ λόγια αὐτά. Λόγια ποὺ σηματοδοτοῦσαν τὸ ἀ­ληθινὸ νόημα τῆς κρίσεως τοῦ κόσμου ὄχι μόνο τὴ στιγμὴ ἐκείνη, ἀλλὰ καὶ τῶν ἑπόμενων αἰώνων... «Νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου»! Κρίσις σημαίνει δίκη καὶ κατὰ συνέπειαν διαχωρισμός. Ἡ ἀρχικὴ σημασία τοῦ ρήματος κρίνω εἶναι: κοσκινίζω, ξεδιαλέγω, χωρίζω. «Νῦν», τώρα, τότε δηλα­δὴ ποὺ ἔλεγε τὰ λόγια αὐτὰ ὁ Χριστός, εἶχε ἔρθει ἡ ὥρα γιὰ νὰ κριθεῖ, νὰ δικαστεῖ καὶ νὰ χωριστεῖ ὁ κόσμος στὰ δυό. Ὁ σταυρὸς ἐπρόκειτο νὰ στηθεῖ στὸ μέσον σὰν ζυγαριὰ δικαιοσύνης, καὶ ὁ κόσμος ἔπρεπε νὰ ἀποφασίσει τί θέση θὰ ἔπαιρνε ἀπέναντι στὸ σταυρὸ καὶ τὸν Ἐσταυρωμένο. Ἂν δηλαδὴ θὰ ἀσπαζόταν τὸ μέγα Θύμα, τὸν Κύριο ποὺ πέθανε ἐπάνω ἐκεῖ, ἢ ἂν θὰ Τὸν ἀπέρριπτε. Στὴν πρώτη περίπτωση θὰ ἔπρεπε ὁ κόσμος νὰ δεχθεῖ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ ἀσπαστεῖ τὸν σταυρὸ ὡς τρόπο ζωῆς, στὴ δεύ­τερη νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ ἀκολουθήσει τὸν δρόμο τῆς ἀνέσεως, τῆς ἡδονῆς. Ἡ ὥρα εἶχε φτάσει. Ἡ στιγμή, στιγμὴ κρίσεως, στιγμὴ κρίσιμη. Ὁ κόσμος ὅλος μπροστὰ στὸ σταυρὸ κρινόταν, καὶ στὰ πρόσωπα τῶν δύο ληστῶν ἑκατέρωθεν τοῦ Ἐσταυρω­μένου χωριζόταν στὰ δυό: σὲ ὅσους ἀποδέχονταν τὸ σταυρὸ καὶ σὲ ὅ­σους τὸν χλεύαζαν καὶ τὸν ἀπέρριπταν. «Νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου». Καὶ σήμερα – «νῦν» – ἡ ἴδια κρίση. Κρίση τοῦ κόσμου. Καὶ σήμερα κρίνεται – δικάζεται – ὁ κόσμος. Βρίσκεται ἐπὶ ξυροῦ ἀκμῆς, πάνω στὴν κόψη τοῦ ξυραφιοῦ. Ποῦ θὰ γείρει ἡ ζυγαριά; Ποῦ θὰ κλίνουν οἱ συνειδήσεις; Καμπὴ ἱστορικὴ γιὰ τὸν κόσμο, γιὰ τὴν πατρίδα μας, γιὰ τοὺς Ἕλληνες. Οἱ ἐπιλογές μας ὡς ἔθνους θὰ ἔχουν συνέπειες καταλυτικὲς γιὰ τὸ μέλλον μας. Καὶ οἱ ἐπιλογὲς δὲν εἶναι πολλές. Δύο εἶναι. Πάντοτε οἱ ἴδιες: ἢ ἀποδοχὴ τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ ὡς τρόπου ζωῆς ἢ ἀπόρριψή του. Τίποτε ἄλλο. Μιλοῦμε γιὰ τὴν πατρίδα μας. Τὸ ἔθνος τὸ ἑλληνικὸ ἐξαρχῆς ἐγκολπώθηκε τὸν Χριστὸ καὶ ἔκανε τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ ζωή του. Ζυμώθηκε μὲ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴν μετουσίωσε σὲ ὀρθοπραξία. Αἰῶνες ζοῦσε μέσα στὸ κλίμα αὐτό, ποὺ τοῦ μετάγγιζε στὰ στήθη του πνοή, σφυγμὸ στὶς φλέβες του. Πυρήνας τῆς ζωῆς του, καρδιὰ τῆς ὑποστάσεώς του ὑπῆρξε πάντοτε ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ τὸ ἦθος ποὺ αὐτὴ ἐνέπνεε, τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς πτωχείας. Ὁ Ἕλληνας γνώριζε ἔτσι νὰ ζεῖ, ὅπως οἱ ἅγιοί του, ἀναζητώντας «τῇ ταπεινώσει τὰ 

ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια». Κι αὐτὸς ὁ τρόπος καὶ τὸ ἦθος ζωῆς προσέδιδε καὶ στὸ πρόσωπό του σεμνὴ εὐπρέπεια, συστολὴ ἁγνή, κοσμιότητα, ἐγκαρτέρηση στὶς ἀτελείωτες δοκιμασίες του. 

Ἤξερε νὰ σηκώνει τὸ σταυρό του ὁ Ἕλληνας μὲ σεμνότητα καὶ πνευματικὴ ἀξιοπρέπεια. Καὶ ἔτσι νὰ πορεύεται στὴ ζωή, πορεία σταυροαναστάσιμη. Αὐτὸς ὁ τρόπος ζωῆς, αὐτὸ τὸ ἦθος ἦρθε νὰ ἀνατρέψει ὁ δυτικὸς τρόπος ζωῆς, ἡ σύγχρονη εἰδωλολατρία, ἡ λατρεία τῆς ὕλης, τοῦ χρήματος, τῆς σάρκας. Ἄλλα ἤθη τώρα ἐπικράτησαν: ἡ φι- λαυτία, ἡ ματαιοδοξία, ἡ ἀλαζονεία, ἡ ὕβρις, ἡ ἀγερωχία, ἡ ἐκμετάλλευση, ἡ ἡδονοθηρία. Πῶς ὅμως αὐτὰ νὰ συμβιβαστοῦν μὲ τὴν οὐσία τῆς ὑποστάσεώς μας, τὴν ἑλληνορθόδοξη ταυτότητά μας; Νά λοιπὸν ποὺ πρέπει νὰ ἀποφασίσουμε: μὲ τὸν Χριστὸ ἢ μακριά Του; Αὐτὴ εἶναι ἡ οὐσία τῆς κρίσεως. Κρινόμαστε αὐτὴ τὴν ὥρα. Δικαζόμαστε. Καὶ τὸ ἐρώτημα ὡς δαμόκλειος σπάθη ἐπικρέμαται ἀμείλικτο πάνω ἀπὸ τοὺς ὤμους μας: Ποιὸν δρόμο θὰ ἀποφασίσουμε νὰ ἀκολουθήσουμε ὡς ἔθνος, ὡς ἄτομα, ὡς οἰκογένειες; Αὐτὸν τοῦ Χριστοῦ, τοῦ σταυροῦ, ποὺ ὁδηγεῖ τέλος στὴν ἀνάσταση, ἢ τὸν ἄλλον, τοῦ κοσμικοῦ φρονήματος, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀπώλεια; Ἡ καμπὴ κρίσιμη. Οἱ καιροὶ οὐ μενετοί. Ὁ διαχωρισμός, ἡ κρίση τοῦ κόσμου ὀξεία καὶ ἄφευκτη: «Νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου»!ΟΣΩΤΗΡ2059