« ...καί ἐζήτει ἰδεῖν τόν Ἰησοῦν τίς ἐστι,..»

« ...καί ἐζήτει ἰδεῖν τόν Ἰησοῦν τίς ἐστι,..»... καί ἤθελε νά δεῖ τόν Ἰησοῦ ποιός εἶναι... Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή ἀγαπητοί ἀδελφοί, μᾶς θύμισε τό γεγονός τῆς συναντήσεως τοῦ Χριστοῦ μας μέ τόν ἀρχιτελώνη Ζακχαῖο. 

Καί εἶναι χαριτωμένη ἡ σκηνή ἔτσι ὅπως περιγράφεται ἀπό τόν ἱερό εὐαγγελιστή Λουκᾶ. 

Ὁ Χριστός μας μέ τούς ἁγίους μαθητές Του περιδιάβαινε τήν πόλη τῆς Ἰεριχοῦς. 

Ὁ Ζακχαῖος, ἀρχιτελώνης καί ἄρα κατά τήν ἐπικρατοῦσα συνείδηση τῶν Ἐβραίων τῆς ἐποχῆς ἀρχιαμαρτωλός, θέλει νά δεῖ ποιός εἶναι ὁ Ἰησοῦς. Ἔχει ὁπωσδήποτε ἀκούσει τά πολλά θαυμαστά γι Αὐτόν καί κάτι μέσα του, τόν ὡθεῖ νά κάνει κάθε προσπάθεια γιά νά τόν δεῖ. 

 Ἔτσι δέ διστάζει, γιατί παρόλη ἁμαρτωλότητά του κατεῖχε ὑψηλή κοινωνική θέση, νά ἀνεβεῖ σέ ἕνα δένδρο (συκομουριά) ὅπως ἀναφέρεται στό ἱερό κείμενο, γιά νά μπορέσει ἔτσι νά δεῖ τόν Ἰησοῦ, ἀφοῦ στό ἀνάστημα ἦταν κοντός. 

Τελικά αὐτή ἡ προσπάθειά του τόν δικαίωσε. Ὄχι μόνο μπόρεσε νά δεῖ τό Χριστό ἀλλά νά χαρεῖ νά τόν δεχθεῖ καί στό σπίτι του, κατά ἐπιθυμία τοῦ ἴδιου τοῦ Ἰησοῦ καί μέσα ἀπό αὐτό νά γίνουμε μάρτυρες καί γνῶστες μιᾶς ἀπό τίς ποιό συγκλονιστικές πράξεις ἀληθινῆς μετάνοιας στό κόσμο αὐτό. 

Καί βέβαια τό γεγονός αὐτῆς τῆς μετάνοιας, ἦταν ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας δήλωσε, σωτηρία γιά τό σπίτι τοῦ ἁμαρτωλοῦ Ζακχαίου. 

  Ἄς σταθοῦμε σήμερα στή φράση πού προαναφέραμε, ὅτι ὁ Ζακχαῖος ἤθελε νά δεῖ τόν Ἰησοῦ ποιός εἶναι, κι ἄς προσπαθήσουμε νά ἀναφέρουμε λίγες σκέψεις πού μποροῦν νά βγοῦν ἀπό τό νόημα αὐτῆς καί σίγουρα μᾶς ἀφοροῦν. Ὅλοι μας ὁπωσδήποτε εἴμαστε πιστοί. 

Ὅλοι μας κάποια στιγμή θά ποῦμε ὅτι πιστεύουμε στό Θεό καί μπορεῖ νά προσπαθήσουμε νά τό ἀποδείξουμε μέ κάποια λόγια μας, τό πῶς συμβαίνει αὐτό στή ζωή μας. 

Ὅμως τό πόσο ἀληθινά ἐνεργεῖται αὐτό καί ἄρα ὡφέλιμο καί σωτήριο εἶναι γιά ἐμᾶς, κρίνεται ἀπό τό πόσο γνωρίζουμε τό Χριστό. 

Ποιός πραγματικά εἶναι ὁ Χριστός καί τί σημαίνει αὐτό γιά ἐμᾶς καί τήν πίστη πού λέμε ὅτι ἔχουμε. Πρίν λίγα χρόνια κάποια δημοσιογράφος σέ συνέντευξη πού πῆρε ἀπό κληρικό- θεολόγο καθηγητή, τόν ρώτησε καί ἄν νομίζει πώς τελικά ὁ χριστιανισμός ἡ Ἐκκλησία ἔχουν ἀποτύχει σέ ὅ,τι μποροῦσαν νά δώσουν στόν κόσμο μας. 

Ἡ ἀπάντηση ξάφνιασε ὄχι μόνο τήν δημοσιογράφο ἀλλά θά ξαφνιάσει σίγουρα καί ἐμᾶς. 

Ἡ ἀπάντηση πού ἔδωσε ἦταν πώς σέ καμιά περίπτωση δέν ἀπέτυχε ὁ χριστιανισμός, ἀφοῦ ὁ Χριστός ἀπό Τόν ὁποίο ἡ πίστη παίρνει καί τό ὄνομα, εἶναι ἀκόμη ἄγνωστος! 

Δύο χιλιάδες χρόνια μετά καί ἀκόμη ἄν θέλουμε νά εἴμαστε εἰλικρινεῖς δέν γνωρίζουμε, δέν ἔχουμε ξεκαθαρίσει μέσα μας καί γύρω μας τί εἶναι Χριστός. Ποιός εἶναι ὁ Χριστός καί τί σημαίνει αὐτό γιά τή ζωή καί τόν κόσμο μας. 

 Ἡ πίστη μας γιά τήν ὁποία ὅλοι μας κάποια στιγμή κάνουμε λόγο, εἶναι κατά κύριως κάτι πού κληρονομοῦμε. Κάτι πού μᾶς τό δίνουν κάποτε μέ τή βάπτισή μας, ἀλλά ἀπό ἐκεῖ καί μετά τίποτε ἄλλο. 

Μαθαίνουμε ὁρισμένα βασικά πράγματα, θρησκευτικές ὑποχρεώσεις καί καθήκοντα, τά τελευταία χρόνια σέ μικρότερο βαθμό καί ἔνταση, πού καί αὐτά ἀπό κάποια ἡλικία καί μετά τά ἀφήνουμε ὡς μή ἐνδιαφέροντα.. 

Στό ποσοστό πού τηροῦμε αὐτά, εἶναι καί τό μέγεθος τῆς πίστεώς μας καί ἐκεῖ τελειώνουν ὅλα. Ἐδῶ βέβαια παρατηρεῖται καί τό φαινόμενο κάποιος νά μήν τηρεῖ τίποτε ἀπό ὅλα αὐτά, ἀλλά κατά τά ἄλλα νά εἶναι πιστός καί νά πιστεύει ἔτσι μέ ἕνα δικό του τρόπο. 

 Τήν πίστη τήν καταλαβαίνουμε περισσότερο ὡς μία ἰδεολογία, κάτι τό ὁποίο ἔχουμε-μᾶς δίνεται καί αὐτό ἀρκεῖ. 

Ὡς ἔνταξη σέ μιά ὁμάδα καί τά πιστεύω της, τά ὁποία ὅταν κάποτε ἀντίκεινται στό λάϊφ στάϊλ τῆς ἐποχῆς, τά ἀποποιούμαστε σχετικά εὔκολα γιά νά μή φανοῦμε ὡς συντηριτικοί καί ἀπαρχαιομένοι. Ἀπό ἐκεῖ καί μετά κάνενα ἐνδιαφέρον γιά τό τί εἶναι τελικά αὐτό πού μᾶς δίνεται καί τί μποροῦμε καί πρέπει νά κάνουμε μέ αὐτό καί γι αὐτό. Τό ὁποίο μπορεῖ νά κατανοηθεῖ ὡς καί ἕνα ἀκόμη φορτίο πού πρέπει νά κουβαλοῦμε στή ζωή μας καί γι αὐτό κάποτε γιά νά νιώσουμε πιό ἐλαφρεῖς, πιό ἐλεύθεροι ἀλλά καί πιό μοντέρνοι τό ἀφήνουμε, ἀφοῦ στήν πραγματικότητα δέν ἀπολαμβάνουμε κάτι ἀπό αὐτό, ἀλλά ἀντιθέτως μᾶς ἐπιβαρύνει μέ ὑποχρεώσεις καί κανονισμούς πού μᾶς στεροῦν τήν ζωή καί τίς ἀπολαύσεις της. 

 Ἡ σιγουριά, ἡ βεβαιότητα, εἶναι ἀναμφίβολα κάποια πράγματα ἀπαραίτητα καί ἀναγκαία στή ζωή μας. 

Τῆς προσδίδουν τήν αἴσθηση τῆς σταθερότητας καί τῆς σχετικῆς ἄνεσης στά βασικά καί ἀπαραίτητα, γιά νά μποροῦν ἐλεύθερα ἡ προσοχή καί τό ἐνδιαφέρον μας, δηλαδή ἡ καρδιά μας, νά στραφοῦν σέ ὅ,τι ἄλλο μᾶς χρειάζεται καί εἶναι ἀναγκαίο γιά νά ζήσουμε. 

Ἐδῶ ἀκριβῶς ὅμως μποροῦμε νά ποῦμε πώς εἶναι ἡ ἀστοχία μας ὡς πρός τήν πίστη. Ἐπαναπαυόμαστε σέ ὅ,τι ἔχουμε λάβει καί ποτέ δέ σκεφτόμαστε μήπως ἔχει κι ἄλλο ἀπό αὐτό καί ἐδῶ εἶναι ἡ δική μας εὐθύνη. 

Μήπως θέλει διόρθωμα καί ἐδῶ εἶναι δική μας εὐθύνη. Μήπως τελικά στήν πραγματικότητα δέν ἔχουμε καί δέν εἴμαστε αὐτό πού λέμε ὅτι ἔχουμε καί εἴμαστε καί γι αὐτό ἐπίσης ἔχουμε ἀκέραια τήν εὐθύνη. Μήπως τελικά δέν γνωρίζουμε τό τί εἶναι καί σημαίνει Χριστός; 

 Ἡ πίστη μας, εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή γιατί εἶναι ἐξ ἀποκαλύψεως. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Θεός πού ἀπό ἀγάπη γίνεται ἄνθρωπος γιά νά σωθεῖ ὁ κόσμος. Ὁ μόνος τρόπος γιά νά γνωρίσουμε τόν Πατέρα Θεό εἶναι νά γνωρίσουμε πρώτα τόν Ὑϊό καί θεάνθρωπο Χριστό. 

Αὐτός θά μᾶς γνωρίσει τόν Πατέρα καί τότε ἡ διά τοῦ βαπτίσματός μας ὑϊοθεσία θά γίνει ἐνεργή κατάσταση στή ζωή μας. 

Θά εἴμαστε πραγματικά οἰκείοι τοῦ Θεοῦ, συμπολίτες τῶν ἁγίων καί ὁ Χριστός θά εἶναι ὁ μεγάλος μας ἀδελφός. 

   Πῶς ὅμως θά γνωρίσουμε τό Χριστό; Θα ξεκινήσουμε πρώτα ἀπό τό ὅτι αὐτό εἶναι ἀπαραίτητο νά γίνει καί ἔχει μόνο ἀρχή, τό τέλος εἶναι τοῦ Χριστοῦ. Νά ἐννοήσουμε ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι ἡ ὅποια παράσταση σέ μία εἰκόνα πού τόν δείχνει ὡς μέγα ἀρχιερέα ἤ σέ κάποια ἀπό τά γεγονότα τῆς ἐπίγειας ζωῆς Του. 

Ἀλλά εἶναι κατάσταση καί τρόπος ζωῆς γιά τόν κόσμο αὐτό, πού ἄν βιωθεῖ πραγματικά μπορεῖ νά τόν κάνει παράδεισο ἐδῶ καί τώρα. Νά θυμόμαστε πάντοτε πώς ὅπως ὁ Ἴδιος λέει εἶναι τό φῶς τοῦ κόσμου καί ὅποιος εἶναι μακριά Του ζεῖ μέσα στό σκοτάδι. Ἔχει προβλήματα μέ τόν ἐαυτό του, μέ τούς γύρω του, ἀκόμη καί μέ τόν ἴδιο τό Χριστό. Ἔπειτα θά πρέπει νά καταλάβουμε πώς καλό εἶναι ὅτι ξέρουμε περί πίστεως, ἀλλά αὐτό εἶναι μόνο ἡ ἀρχή. 

Ἡ ζωή μας νά γίνει μιά ἀναζήτηση τοῦ Χριστοῦ καί τό ἐνδιαφέρον μας νά μήν σταματήσει ποτέ. Κάθε μέρα νά ἀφιερώνουμε λίγο χρόνο γι αὐτό, ἔχοντας στά χέρια μας τήν Καινή Διαθήκη. 

 Ἡ ἀναζήτηση αὐτή θά ἔχει καί συνέχεια μέ τήν προσευχή, τόν ἐκκλησιασμό, τήν ἐξομολόγηση, τή νηστεία, τή θεία κοινωνία καί τό σύνολο τρόπο ζωῆς καί λατρείας τῆς Ἐκκλησίας μας. 

Τότε ἡ πίστη εἶναι κάτι ἐνεργό στή ζωή μας ὡς ἀναζήτηση τοῦ Χριστοῦ. Νά καταλάβουμε πώς ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ μόνος τρόπος, τόπος καί εὐκαιρία ὅσο ζοῦμε, νά γνωρίσουμε καί νά μποῦμε στό μυστήριο τοῦ Θεοῦ. 

Εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο. Κάθε ἄλλη κατανόηση αὐτῆς εἶναι λανθασμένη καί ἐπικίνδυνη. Νά γνωρίσουμε τό Χριστό πού μέσα ἀπό τά μυστήριά της μᾶς ἀποκαλύπτεται καί μᾶς προσφέρεται καί ἀπό τώρα νά διασφαλίσουμε τήν μετά θάνατον ζωή μας, ὡς μετοχή στήν αἰώνια χαρά τοῦ παραδείσου. 

 Ἄν εἴχαμε γνωρίσει τί εἶναι Χριστός, δέ θά εἴμασταν τώρα σ΄αὐτή τήν κρίση. 

Γι αὐτό καί ὁ μόνος τρόπος γιά νά βγοῦμε ἀπό αὐτήν, εἶναι νά γνωρίσουμε πραγματικά τό Χριστό καί νά γίνουμε δικοί Του κάνοντάς Τον τρόπο ζωῆς. Ὁ Χριστός εἶναι μυστήριο. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό σῶμα Του. Ἄρα ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό μυστήριο τῆς ἀποκάλυψης τοῦ Χριστοῦ καί ὅταν τή ζοῦμε μέ καρδιά καί νοῦ καί πνεῦμα, δίνουμε τό δικαίωμα στό Χριστό νά μᾶς ἀποκαλυφθεῖ καί ἔτσι νά μάθουμε πραγματικά τί, πῶς εἶναι ὁ Χριστός. Τότε καί ἡ πίστη μας εἶναι ἀληθινή, γίνεται μία ἀντανάκλαση τοῦ Χριστοῦ μέσα μας καί γύρω μας καί ἄρα σωτήρια γιά ἐμᾶς καί τίς ζωές μας.

π. Φίλιππος Μπενάζης Ι.Ν. Αγίου Νικολάου-Δράμας