Ὄχι μονάχα μέ ψωμί...

Την ὥρα ποὺ οἱ «σοφοὶ» οἰκονομολόγοι τῆς γῆς, προσπαθώντας νὰ λύσουν τὰ οἰκονομικὰ ζητήματα, και ὁδηγοῦν τὴν πατρίδα μας καὶ τὸν κόσμο ἀπὸ γκρεμὸ σὲ βάραθρο καὶ ἀπὸ δυστυχία σὲ καταστροφή, εἶναι περισσότερο ἀπὸ ὁποτεδήποτε ἄλλοτε κατάλληλη ἡ περίσταση νὰ ἀκούσουμε καὶ νὰ δεχθοῦμε τὴ μία καὶ  μοναδικὴ λύση ποὺ ἔδωσε στὸ οἰκονομικὸ πρόβλημα ὁ Χριστός μας. 

 Ἦταν τότε ποὺ βγῆκε στὴν ἔρημο καὶ πάλεψε κατὰ τοῦ διαβόλου ὡς ἄνθρωπος. Σαράντα μέρες καὶ σαράντα νύχτες δὲν ἔφαγε τίποτε. Ἔπειτα πείνασε! 

Ἐμφανίστηκε τότε ὁ πανοῦργος καὶ Τοῦ εἶπε: «Εἰ υἱὸς εἶ τοῦ Θεοῦ, εἰπὲ ἵνα οἱ λίθοι οὗτοι ἄρτοι γένωνται» (Ματθ. δ΄ 3)· ἂν εἶσαι γυιὸς τοῦ Θεοῦ, πὲς νὰ γίνουν αὐτὲς οἱ πέτρες ψωμιά. 

 Ἡ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου ἀποστόμωσε τὸ πονηρὸ πνεῦμα: «Γέγραπται, οὐκ ἐπ᾿ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ᾿ ἐπὶ παντὶ ρήματι ἐκπορευομένῳ διὰ στόματος Θεοῦ» (Ματθ. δ΄ 4)· εἶναι γραμμένο στὴν Ἁγία Γραφή, τοῦ εἶπε, ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν θὰ διατηρηθεῖ στὴ ζωὴ μόνο μὲ τὸ ψωμί, ἀλλὰ μὲ κάθε λόγο ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Θεοῦ. Ποὺ σημαίνει ὅτι, ὅταν τὸ πεῖ ὁ Θεός, καὶ χωρὶς τροφὴ ἀκόμη θὰ ζήσει ὁ ἄνθρωπος. 

Ὅπως πολὺ εὔστοχα σημειώνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, «δύναται ὁ Θεὸς καὶ ρήματι θρέψαι τὸν πεινῶντα»· μπορεῖ ὁ Θεὸς καὶ μόνο μὲ τὸν θεῖο Του λόγο νὰ θρέψει καὶ νὰ χορτάσει τὸν πεινασμένο. 

 Πόσο ἐπίκαιρος ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ μας σήμερα, ποὺ τόσοι γύρω μας ζοῦν μέρες πείνας! 

Συνάνθρωποί μας σκυμμένοι στοὺς κάδους τῶν σκουπιδιῶν γιὰ «τὸν ἄρτον αὐτῶν τὸν ἐπιούσιον». 

 Καθημερινὸ καὶ τὸ μαρτύριο τῆς μάννας ποὺ δὲν ἔχει νὰ θρέψει τὰ παιδιά της. Νὰ τοὺς πάρει καινούργια παπούτσια, τώρα ποὺ πάλιωσαν τὰ παλιά. Νὰ τοὺς χαρίσει λίγη χαρὰ μ’ ἕνα παιχνίδι στὶς γιορτές. 

Ψυχικὴ ἐξάντληση καὶ ἀνυπόφορη ταπείνωση γιὰ τὸν πατέρα ποὺ ἡ ἀνεργία τοῦ ἀχρηστεύει τὴ δυνατότητα νὰ μεταβάλει τὸν ἱδρώτα του σὲ ψωμὶ καὶ οἰκογενειακὴ εὐτυχία. 

Μέσα σὲ τέτοια κατάσταση ὅλοι μὲ ἀγωνία πασχίζουν γιὰ τὰ ἀναγκαῖα. Γιὰ τὰ στοιχειώδη. 

 Ἀλλὰ ποιὰ εἶναι τὰ ὄντως ἀναγκαῖα; Δύσκολες μέρες! Πειρασμικές! Καὶ ἀποπροσανατολίζουν πολλοὺς ἀπὸ μᾶς. Μᾶς κάνουν νὰ παίρνουμε λανθασμένη στάση στὴ σύγχρονη κρίση. 

Δὲν εἶναι καιρὸς γιὰ ἄλλα, λέμε. Τώρα προέχουν οἱ βασικὲς βιοτικές μας ἀνάγκες. Εἶναι πολυτέλεια νὰ ξοδευόμαστε, ἂς ποῦμε, γιὰ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. 

Δὲν περισσεύουν χρήματα γιὰ πνευματικὰ βιβλία ἢ γιὰ συνδρομὲς σὲ θρησκευτικὰ περιοδικά. 

 Ἱεράρχηση ἀναγκῶν! Τόσο λογικά! 

Κι ὅμως τόσο λανθασμένα. Τόσο ἐνάντια στὸν ἴδιο μας τὸν ἑαυτό. Ἐνάντια, διότι πραγματικὰ σήμερα δὲν πεθαίνουμε ἀπὸ ἔλλειψη ψωμιοῦ κι ἂς πληθαίνουν οἱ ἄνθρωποι ποὺ τὸ ἀνα- ζητοῦν στὰ σκουπίδια. Πεθαίνουμε ἀπὸ ἔλλειψη ἐλπίδας, ἀπὸ ἀπουσία πίστεως. 

 Στὶς μέρες τῆς κρίσεως ποὺ περνᾶμε, αὐτὸ ποὺ πιὸ πολὺ ἔχουμε ἀνάγκη εἶναι ἀκριβῶς ἡ παρηγοριά, ὁ στηριγμὸς καὶ ἡ ἐνίσχυση ποὺ χαρίζει ὁ Θεὸς στὶς καρδιές μας. 

 Εἶναι ἀλήθεια δύσκολο ἀλλὰ τόσο ἀ-­ ναγκαῖο νὰ μετατεθοῦν οἱ σκέψεις μας, ἡ ἀγωνία μας καὶ τὸ ἐνδιαφέρον μας ἀπὸ τὸν ἐπιούσιο στὸν οὐράνιο ἄρτο. 

Νὰ κατανοήσουμε ὅτι δὲν ἀρκεῖ μόνο ἡ ἐξασφάλιση τῶν τροφῶν γιὰ νὰ ζήσουμε. 

 Δὲν ζεῖ ὁ ἄνθρωπος μονάχα μὲ ψωμί. Αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ μᾶς λείπει καὶ ποὺ οὐσιαστικὰ χρειαζόμαστε εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό, κι ἐνῶ φαντάζει ἀντιλογικό, εἶναι σημαντικὸ νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅλοι μας ὅτι ἡ διάδοση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ σὲ περισσότερους ἀνθρώπους εἶναι στὴν πραγματικότητα μοίρασμα ψωμιοῦ! 

 Εἶναι παροχὴ ἐλπίδας. Βακτηρία στηρι­γμοῦ. Ὁ καθένας μας χωριστὰ ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρη ἡ πατρίδα μας αὐτὸ κυρίως ἔχει ἀνάγκη. 

Δὲν εἶναι πολυτέλεια νὰ ξοδέψει κάποιος λίγα – ἐλάχιστα στὴν πραγματικότητα – χρήματα, γιὰ νὰ ἔχει στὸ σπίτι του λόγο Θεοῦ,την Αγια Γραφη,ενα χριστιανικο ορθοδοξο περιοδικο,ενα χριστιανικο βιβλιο. 

Δὲν εἶναι περιττὸ ἔξοδο. Δὲν εἶναι ὑπέρβαση οἰκονομικοῦ σχεδιασμοῦ. Εἶναι πιὸ ἀναγκαῖο κι ἀπὸ τὸ καθημερινό μας ψωμί. 

 Τὸ εἶπε ὁ Χριστός μας μὲ τὰ συγκλονιστικὰ ἐκεῖνα λόγια Του καὶ εἶναι ἀλήθεια αἰώνια: «Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ’ ἐπὶ παντὶ ρήματι ἐκπορευομένῳ διὰ στόματος Θεοῦ»! (Ματθ. δ΄ 4)ΟΣΩΤΗΡ2059