Ἀπὸ τότε ὑφίσταται ὅλες τὶς ὀδυνηρὲς συνέπειες τῆς παρακοῆς του: ἀρρώστιες, στενοχώριες, βάσανα, κόπο, ἱδρώτα... Αὐτοὶ εἶναι μερικοὶ ἀπὸ τοὺς πικροὺς καρποὺς ποὺ γεύεται ἐξαιτίας τῆς ἀνταρσίας του κατὰ τοῦ Θεοῦ· καὶ χειρότερος ἀπὸ ὅλους ὁ θάνατος.
Ἀναζητώντας λύτρωση ὁ ἄνθρωπος προσπαθοῦσε νὰ ἐξευμενίσει τὸν Θεὸ μὲ θυσίες ζώων, ἀκόμη καὶ ἀνθρωποθυσίες.
Μάταια φυσικά, ἀφοῦ ἡ ἀντίληψή του περὶ τοῦ Θεοῦ ἦταν τελείως διεστραμμένη. Τόσο πολὺ μάλιστα εἶχε σκοτιστεῖ ὁ νοῦς του, ὥστε ἔφθασε στὸ σημεῖο νὰ λατρεύει ὡς θεὸ τὴν ἄψυχη κτίση ἀπομακρυνόμενος παντελῶς ἀπὸ τὸν Κτίστη καὶ Δημιουργὸ τῶν πάντων.
Αὐτὴ τὴ διάσταση μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων μπόρεσε νὰ τὴ γεφυρώσει μόνο ὁ μοναδικὸς καὶ ἀληθινὸς Σωτήρας καὶ Λυτρωτὴς τῶν ἀνθρώπων, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. Γι᾿ αὐτὸ ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ἀνέλαβε τὸ φιλάνθρωπο καὶ σωτηριῶδες ἔργο τῆς μεσιτείας μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Ὅπως ἀκριβῶς τὸ διατύπωσε ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Εἷς μεσίτης Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ἄνθρωπος Χριστὸς Ἰησοῦς» (Α΄ Τιμ. β΄ 5).
Μεσίτης εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀναλαμβάνει νὰ μεσολαβήσει, προκειμένου νὰ συμβιβάσει δύο διϊστάμενα μέρη καὶ νὰ ἐπιλύσει τὶς διαφορές τους. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος σημειώνει: «Ὁ μεσίτης ὀφείλει ἀμφοτέροις κοινωνεῖν, ὧν ἐστι μεσίτης· μεσίτου γὰρ τοῦτό ἐστι, τὸ ἑκατέρων ἐχόμενον, ὧν ἐστι μεσίτης, κοι- νωνεῖν· ἐὰν δὲ τοῦ μὲν ἑνὸς ἔχηται, τοῦ δὲ ἑνὸς ἀπεσχοινισμένος ᾖ, οὐκέτι μεσίτης ἐστίν» (P.G. 62, 536). Ὁ Χριστὸς εἶναι ἀληθινὸς Μεσίτης.
Διαθέτει ὅλες τὶς προϋποθέσεις γιὰ νὰ ὁλοκληρώσει τὸ ἔργο τῆς μεσιτείας Του. Πλησιάζει τὸν Θεὸ καὶ Πατέρα, διότι μετέχει τῆς θείας φύσεως. Εἶναι κατὰ πάντα τέλειος Θεός. Αὐτὸς ὁ ἐνανθρωπήσας Θεὸς συμφιλίωσε τὸν κόσμο μὲ τὸν Θεό, χωρὶς νὰ λογαριάζει στοὺς ἀνθρώπους τὰ ἁμαρτήματά τους. «Θεὸς ἦν ἐν Χριστῷ κόσμον καταλλάσσων ἑαυτῷ, μὴ λογιζόμενος αὐτοῖς τὰ παραπτώματα αὐτῶν» (Β΄ Κορ. ε΄ 19). Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι Θεός. Ἔγινε ὅμως καὶ τέλειος ἄνθρωπος. Αὐτὸς ὁ προαιώνιος Λόγος τοῦ Θεοῦ, κινούμενος ἀπὸ ἄπειρη ἀγάπη, προσέλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ ἔγινε καὶ ἄνθρωπος ὅμοιός μας.
Ἔγινε τέλειος ἄνθρωπος. Ἐκένωσε τὸν Ἑαυτό του, σμίκρυνε τὴ δόξα καὶ τὸ μεγαλεῖο Του καὶ πῆρε μορφὴ δούλου, γινόμενος ὅμοιος πρὸς ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους (Φιλιπ. β΄ 7).
Στὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἑνώθηκαν ἀδιαιρέτως καὶ ἀσυγχύτως ἡ θεία καὶ ἡ ἀνθρώπινη φύση.
Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν εἶναι μόνο Θεὸς οὔτε μόνο ἄνθρωπος, ἀλλὰ εἶναι ταυτόχρονα Θεὸς καὶ ἄνθρωπος, ὁ Θεάνθρωπος Κύριος.
«Ἄνθρωπος δὲν θὰ μποροῦσε νὰ γίνει μεσίτης, διότι ἔπρεπε νὰ εἶναι ἑνωμένος μὲ τὸν Θεό. Θεὸς πάλι δὲν θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι μεσίτης, διότι δὲν θὰ τὸν δέχονταν ἐκεῖνοι γιὰ τοὺς ὁποίους θὰ μεσίτευε» (Χρυσόστομος, ΕΠΕ 23, 234).
Ἔγινε γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο μεσίτης ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ποὺ εἶναι ταυτόχρονα Θεὸς τέλειος καὶ ἄνθρωπος τέλειος. Ἔγινε ὁ ἀληθινὸς μεσίτης μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς ὑπῆρξε μεσίτης μας κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἐπίγειας ζωῆς Του, ὁπότε καὶ προσέφερε θυσία τὸν Ἑαυτό του πάνω στὸ λόφο τοῦ Γολγοθᾶ, γιὰ νὰ μᾶς συμφιλιώσει καὶ νὰ μᾶς ἑνώσει μὲ τὸν Θεό, τὸν Πατέρα μας, ἀπὸ τὸν Ὁποῖο ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας εἴχαμε ἀπομακρυνθεῖ καὶ Τὸν θεωρούσαμε ἐχθρό μας.
Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν εἰς οὐρανοὺς Ἀνάληψή Του ὁ Κύριός μας, ποὺ κάθεται πλέον καὶ ὡς ἄνθρωπος στὰ δεξιὰ τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ, ἐξακολουθεῖ νὰ μεσιτεύει γιὰ ὅλους μας ὡς ὁ αἰώνιος Ἀρχιερεύς μας.
Ἄς μὴν ἀποθαρρυνόμαστε λοιπὸν οὔτε νὰ ἀποκάμνουμε καθὼς ἀνηφορίζουμε καθημερινὰ στὸν προσωπικό μας Γολγοθᾶ σηκώνοντας τὸν σταυρό μας.
Ὅταν αἰσθανόμαστε τὸ βάρος τοῦ σταυροῦ νὰ μᾶς συνθλίβει καὶ τὴν ἁμαρτία νὰ μᾶς αἰχμαλωτίζει, ἂς προσπίπτουμε στὸ θρόνο τῆς θείας Χάριτος, στὸ θρόνο στὸν ὁποῖο κάθεται ὁ αἰώνιος μεσίτης καὶ Ἀρχιερεύς μας, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός.
Ἂς πλησιάζουμε μὲ θάρρος καὶ ἄφοβη πεποίθηση πρὸς τὸν βασιλικὸ θρόνο Του, γιὰ νὰ λάβουμε συγχώρηση γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ γιὰ νὰ παίρνουμε βοήθεια στὸν ἀγώνα μας.ΟΣΩΤΗΡ2065
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου