Ὅσα κι ἂν κατασπαράξει δὲν εὐχαριστιέται, δὲν χορταίνει, δὲν ἠρεμεῖ.
Τὸ θηρίο αὐτὸ εἶναι ἡ κοιλιὰ τοῦ ἀνθρώπου.
Ἕνα θηρίο ποὺ δὲν χορταίνει ποτέ· ποὺ δὲν ἱκανοποιεῖται μὲ τίποτε.
Ἕνα ἄδειο πιθάρι εἶναι ἡ κοιλιά μας, συμπληρώνει ὁ Μέγας Βασίλειος. Καὶ μεῖς διαρκῶς τοῦ ρίχνουμε τροφές.
Κι αὐτὸ ποτὲ δὲν χορταίνει. Ὅλο καὶ ζητᾶ ἄπληστα τὶς τροφές. Καὶ δὲν γεμίζει ποτέ (PG 31, 184).
Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος τονίζει ὅτι τὸ πάθος τῆς κοιλιοδουλίας εἶναι πηγὴ πολλῶν κακῶν.
Καὶ ἐξηγεῖ: «Δὲν εἶναι ἀκάθαρτος μόνο ὁ πόρνος, ἀλλὰ κι ὁ πολυφαγάς, ὁ ὁποῖος εἶναι δοῦλος τῆς κοιλιᾶς του. Γιατὶ κι αὐτὸς εἶναι δοῦλος μιᾶς ἄλλης ἡδονῆς καὶ ἀναγκάζεται νὰ εἶναι πλεονέκτης, νὰ ἁρπάζει, νὰ φέρεται ἄπρεπα» (PG 63, 214).
Οἱ συνέπειες τῆς πολυφαγίας στὸ σῶμα εἶναι προφανεῖς. Δὲν εἶναι μόνο τὰ πολλὰ κιλά, ἡ ἐμφάνιση, ὁ ὄγκος.
Ἡ κοιλιοδουλία κάνει τὸ σῶμα δυσκίνητο καὶ ἐπιρρεπὲς στὴ μαλθακότητα· εὐπρόσβλητο ἀπὸ ἀσθένειες.
Λέει σχετικὰ ὁ Μέγας Βασίλειος ὅτι ὁ ἄνθρωπος μὲ βαρυφορτωμένη κοιλιὰ οὔτε νὰ περπατήσει μπορεῖ οὔτε καὶ νὰ κοιμηθεῖ, γιατὶ καταπιέζεται ἀπὸ τὸ βάρος του καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἠρεμήσει ἀλλὰ ἀναγκάζεται νὰ στριφογυρίζει συνέχεια πότε ἀπὸ τὴ μιὰ πλευρὰ καὶ πότε ἀπ’ τὴν ἄλλη (PG 31, 192). Καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος συμπληρώνει: «Νά ποιὰ εἶναι τὰ κέρδη τῆς πολυφαγίας: φούσκωμα, πρόβλημα στὸ συκώτι, παραλυσία, φωνές» (PG 37, 658).
Ὅμως, ἂν εἶναι φοβερὲς οἱ συνέπειες τῆς πολυφαγίας στὴ σωματικὴ ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι πολὺ χειρότερες στὴν ψυχική του ὑγεία.
Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέει ὅτι «παχεῖα γαστὴρ λεπτὸν οὐ τίκτει νόον» (PG 37, 723)· ὁ γαστρίμαργος δηλαδὴ δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει καθαρὸ νοῦ, λεπτὲς σκέψεις, πνευματικὴ διαύγεια. Ἐπειδὴ εἶναι προσκολλημένος στὰ ὑλικὰ ἀγαθά, δὲν μπορεῖ εὔκολα νὰ στραφεῖ στὰ πνευματικὰ καὶ τὰ οὐράνια.
Ἐπειδὴ εἶναι αἰχμάλωτος τῆς φιλαυτίας του, ἔχει ἐξασθενημένη θέληση, δὲν μπορεῖ νὰ ἐλέγξει εὔκολα καὶ τὰ ἄλλα του πάθη.
Εἶναι γνωστὸ ἄλλωστε τὸ παράδειγμα τοῦ Ἡσαῦ, ποὺ ἔδωσε στὸν ἀδελφό του ὅ,τι πιὸ πολύτιμο εἶχε, τὸ κληρονομικὸ δικαίωμα τοῦ πρωτοτόκου· τὸ ἀντάλλαξε γιὰ ἕνα πιάτο φακές.
Ἐπειδὴ ἦταν ἀκρατὴς στὶς ἐπιθυμίες τῆς κοιλιᾶς του, ξεπούλησε τὸ προνόμιο αὐτὸ ποὺ κατεῖχε. Ἀλλὰ καὶ στὴν ἱστορία τῆς ἐξόδου τοῦ Ἰσραὴλ ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο πρὸς τὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας τί φοβερὸ κακὸ ἔπαθαν οἱ κοιλιόδουλοι Ἰσραηλίτες!
Ἔπεσαν νεκροὶ στὴν ἔρημο, διότι ἐπιζητοῦσαν μὲ μανία τὴν κρεοφαγία.
Λέει σχετικὰ ὁ Μέγας Βασίλειος: «Ὅσο καιρὸ ἀρκοῦνταν στὸ μάννα καὶ στὸ νερὸ ποὺ βγῆκε ἀπὸ τὸ βράχο, νικοῦσαν τοὺς Αἰγυπτίους καὶ διάβηκαν τὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα.
Κανένας δὲν ὑπῆρχε στὶς φυλές τους ποὺ νὰ μὴν μπορεῖ νὰ ὁδοιπορήσει.
Ἐπειδὴ ὅμως θυμήθηκαν τὶς χύτρες μὲ τὰ κρέατα καὶ ἡ καρδιά τους στράφηκε πίσω στὴν Αἴγυπτο, δὲν ἀξιώθηκαν νὰ δοῦν τὴ χώρα ποὺ τοὺς ὑποσχέθηκε ὁ Θεός».
Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἱερὸς Πατὴρ λέει στὸν καθένα μας: Δὲν σκέπτεσαι μήπως ἡ πολυφαγία σὲ ἀποκλείσει ἀπὸ τὰ αἰώνια ἀγαθά, ποὺ περιμένεις νὰ ἀπολαύσεις;
Γιατὶ ἀπὸ τὰ πολλὰ καὶ λιπαρὰ φαγητὰ ἀναπέμπονται καπνώδεις ἀναθυμιάσεις σὰν πυκνὸ σύννεφο, οἱ ὁποῖες διακόπτουν τὶς ἐλλάμψεις ποὺ στέλνει στὸ νοῦ μας τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.
Κι ἐπιπλέον μαζὶ μὲ τὶς ἀπολαύσεις τῶν φαγητῶν εἰσορμᾶ στὴν ψυχή μας κάθε εἶδος κτηνώδους ἀκολασίας (PG 31, 180), διότι ἡ ὑποδούλωση στὶς ἡδονὲς τῶν φαγητῶν δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἕνας ὀλέθριος δρόμος πρὸς τὴν ὑποδούλωση τῆς ψυχῆς μας στὰ σαρκικὰ καὶ τὰ δαιμονικὰ πάθη.
Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος, θέλοντας νὰ τονίσει πόσο ὀλέθριο εἶναι τὸ πάθος τῆς γαστριμαργίας εἶπε: «Οὐαὶ ἡμῖν οἱ ἐμπεπλησμένοι» (Λουκ. ς΄ 25)· ἀλί- μονο σὲ σᾶς ποὺ τώρα εἶστε χορτάτοι ἀπὸ ὑλικὲς τροφὲς καὶ ἀπολαύσεις.
Ἂς μᾶς προβληματίσουν λοιπὸν ὅλα αὐτά. Κι ἂς μᾶς κάνουν νὰ ἀλλάξουμε στάση ζωῆς.
Νὰ μὴν ἔχουμε ὡς σκοπὸ τοῦ φαγητοῦ κυρίως τὴν ἀπόλαυση, ἀλλὰ τὴν ἀνάγκη νὰ ζήσουμε.
Κι ἂς ξεκινήσουμε μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ἕναν ἀγώνα ἀσκήσεως καὶ νηστείας, μέτρου καὶ αὐτοκυριαρχίας.
Γιὰ νὰ ξαλαφρώσουμε ἀπὸ τὰ σωματικὰ καὶ τὰ ψυχικὰ βαρίδια τῆς ζωῆς μας, ὥστε νὰ μπορέσει ἔτσι ἡ ψυχή μας νὰ στρέφεται εὐκολότερα στὸν Δημιουργό της καὶ τὰ αἰώνια ἀγαθὰ τῆς Βασιλείας Του.ΟΣΩΤΗΡ2064
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου