Μόλις πέρασε τό Σάββατο... («διαγενομένου τοῦ σαββάτου»)

Από τή στιγμή πού οἱ ἐπίσημοι μαθητές

τοῦ Κυρίου –Ἰωσήφ ἀπό Ἀριμαθαίας

καί Νικόδημος– μέ πολή εὐλάβεια «ἀ -

ποκαθήλωσαν» τό πανάχραντο Σῶμα Του

ἀπό τό Σταυρό καί τό ἐνταφίασαν, οἱ εὐ -

γνώμονες μαθήτριες τοῦ Κυρίου, πού ὅλα τά

παρακολουθοῦσαν, μιά ἐπιθυμία βαθιά εἶ -

χαν: νά Τοῦ προσφέρουν τά μύρα καί τῆς

δικῆς τους λατρείας. Ἔσπευσαν λοιπόν ν’

ἀγοράσουν «ἀρώματα καί μύρα», πρίν πε-

ράσει ἡ Παρασκευή, ἡ Μεγάλη ἐκείνη Πα-

ρασκευή. Γιατί ἡ ἑπόμενη ἡμέρα ἦταν –γιά

τούς Ἰουδαίους–ἡμέρα ἀπόλυτης ἡσυχίας

καί ἀπραγίας. Ἦταν ἐντολή τοῦ Θεοῦ (Ἔξοδ.

κ΄ 8-10, Δευτ. ε´ 12-14). Ἦταν ἡ ἡμέρα πού ὅρισε

ὁ Θεός γιά ἀνάπαυση μετά τίς ἕξι ἡμέρες τῆς

Δημιουργίας. ῎Ἔπρεπε μέσα σ’ αὐτή νά λατρεύουν τόν Θεό.

Ἔτσι οἱ εὐλαβικές μαθήτριες τοῦ  Κυρίου τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου   «ἡσύχασαν». Καί μόλις πέρασε τό Σάββατο –  «διαγενομένου τοῦ  σαβ-βάτου»– πολύ   πρωί ξεκίνησαν μέ  τά μύρα τους, γιά νά     ἀλείψουν καί αὐτές   τό νεκρο-

οπως νομιζαν– Σῶμα τοῦ   Κυρίου. Ὅμως ὁ Χρι-

στός εἶχε ἀναστηθεῖ! Τούς τό ἔκανε

γνωστό μέ τούς Ἀγγέλους Του, ἐμφανί -

σθηκε στή Μαρία  τή Μαγδαληνή, ἐμ -

φανίσθηκε στίς ἴδιες  τίς Μυροφόρες, στούς

Μαθητές πρός Ἐμμαούς, στούς Μα- 

θητές στό Ὑπερῶο, στόν Πέτρο, τόσες φορές

μέσα στήν ἴδια ἡμέρα! Ἦταν ἡ δική Του

ἡμέρα αὐτή, τῆς Ἀναστάσεώς Του, τῆς νέας

δημιουργίας, τῆς ἀναδημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ «μία τῶν σαββάτων», ἡ πρώτη

ἡμέρα μετά τό Σάββατο, ἡ ἡμέρα τοῦ Κυ-

ρίου, ἡ Κυριακή. Τό Σάββατο πλέον ἦταν

γιά τούς Ἰουδαίους. Γιά τούς Χριστιανούς

ἦταν ἡ Κυριακή. Τήν ἡμέρα αὐτή οἱ Χρι-

στιανοί θά λάτρευαν τόν Κύριο καί θά Τοῦ

πρόσφεραν τά μύρα τῆς λατρείας τους.

Τήν ξεχώρισαν τήν ἡμέρα αὐτή οἱ Χρι-

στιανοί. Πολύ περισσότερο ἀφοῦ ἴδια ἡμέρα,

«μεθ᾽ ἡμέρας ὀκτώ», ἐμφανίσθηκε καί πάλι

μπροστά τους, γιά νά ἐνισχύσει τήν πίστη

τοῦ Θωμᾶ, πού ἤθελε νά δεῖ γιά νά πιστέψει.

Καί ἀκόμη, ἀφοῦ ἴδια ἡμέρα, Κυρια κή, μετά

πενήντα ἡμέρες, τήν Πεντηκοστή, κατῆλθε τό

Πνεῦμα τό Ἅγιον, ἐπεφοίτησε στούς Μαθητές

καί παρέμεινε ἀπό τότε στήν Ἐκκλησία. Ἀρ -

γότερα, ὅταν θά γράψει τήν «Ἀποκάλυ -

ψη» ὁ ἀγαπημένος μαθητής τοῦ Κυρίου, ὁ

Ἰωάννης, θά σημειώσει στήν ἀρχή ἀρχή ὅτι

οἱ ἀποκαλύψεις αὐτές οἱ φοβερές γιά τό μέλ-

λον τοῦ δόθηκαν Κυριακή, «ἐν τῇ κυριακῇ

ἡμέρᾳ»(Ἀποκ. α΄ 10).

Στούς πρώτους αἰῶνες, τούς μαρτυρικούς

γιά τήν Ἐκκλησία, οἱ πιστοί τιμοῦσαν τήν

ἡμέρα, χωρίς νά δίνουν στόχο στούς πολούς

ἐχθρούς τους. Ὅταν ὅμως ἔγινε αὐτοκράτορας

ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, τίμησε τήν ἡμέρα

μέ ἕναν ἰδιαίτερο τρόπο. Ὅρισε μέ νόμο (321

μ.Χ.) νά εἶναι σεβαστή ἀπό ὅλους καί ἀπα-

γόρευσε νά λειτουργοῦν τά δικαστήρια καί

νά γίνονται δημόσιες ἤ ἰδιωτικές συναλα-

γές, ἀκόμη καί τά στρατιωτικά γυμνάσια

κ.λπ. Καί ἄλλοι Χριστιανοί αὐτοκράτορες ἐ -

νίσχυσαν τό σεβασμό πρός τήν ἡμέρα τοῦ

Κυρίου μέ διάφορα ἄλλα μέτρα καί νόμους.

Στήν πάροδο τῶν χρόνων ἕναν ἐχθρό συνά -

ντησε ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου, τούς Ἑβραίους. Ἰδι-

αίτερα στούς χρόνους τῆς τουρκοκρατίας, ὅπου

πολλοί Ἑβραῖοι ζοῦσαν στήν Ἑλλάδα. Αὐτοί

ἔβαζαν τά παζάρια τους τήν ἡμέρα τῆς Κυ-

ριακῆς, ὑποβαθμίζοντάς την σκόπιμα καί δη-

μιουργώντας συνθῆκες πού νά μήν μποροῦν οἱ

ραγιάδες Ἕληνες νά τιμήσουν τήν ἡμέρα τῆς

Κυριακῆς. Αὐτούς τούς ἀντιμετώπισε μέ σθέ-

νος ὁ Πατρο-Κοσμᾶς. Ἀγωνίσθηκε νά κατα-

λάβουν οἱ Χριστιανοί τήν σημασία τῆς ἡμέρας

τῆς Κυριακῆς καί τή θέση της ὡς ἡμέρας

ἀργίας. Ἀλλά αὐτό προκάλεσε τήν ὀργή τῶν

Ἑβραίων, ἀπό ἐνέργειες τῶν ὁποίων τελικά

βρῆκε τραγικό θάνατο.

Ἀργότερα κατοχυρώθηκε ἡ ἀργία τῆς Κυ-

ριακῆς ὡς ἐργατικό δικαίωμα καί ὡς τέ-

τοιο ἀντιμετωπίζεται στήν Πατρίδα μας

τόν τελευταῖο καιρό ἀπό κάποιους πού

τήν ὑποστηρίζουν. 

Βέβαια τό πνεῦμα τῆς Κυριακῆς εἶναι

ἄλλο. Εἶναι καί ἡμέρα ἀναπαύσεως –πρέ-

πει νά εἶναι– ἀπό τά κουραστικά ἔργα τῆς

ἑβδομάδος, ἀλλά εἶναι καί ἡμέρα λατρείας

τοῦ Θεοῦ στούς ἱερούς Ναούς, καί ἡμέρα

ἀγάπης καί φιλανθρωπίας. Ἀνεφοδιάζεται

ἔτσι ὁ πνευματικός ὀργανισμός μας, γιά νά

συνεχίσει τήν ἑπόμενη ἑβδομάδα τά ἔργα του.

Ὡστόσο καί στίς μέρες μας, δυστυχῶς,

πολεμεῖται ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς μέ διά-

φορα «ἐπιχειρήματα». Στούς πιστούς ὅ -

μως Χριστιανούς δίνεται τώρα ἡ εὐκαιρία

τῆς ὁμολογίας. Μποροῦν νά μήν πουλᾶνε,

μποροῦν νά μήν ἀγοράζουν. Ἄς γίνει καί

πάλι ὁδηγός ὁ Πατρο-Κοσμᾶς.

Λοιπόν «διαγενομένου τοῦ σαββάτου», μόλις περάσει τό Σάββατο, ἄς  παίρνουμε οἱ πιστοί τό δρόμο κρατώντας,  ὅπως οἱ Μυροφόρες, τά μύρα τῆς λατρείας    καί εὐγνωμοσύνης μας, γιά νά φθάσουμε   στό Ναό τοῦ Κυρίου, τοῦ Ἀναστάντος

Κυρίου, καί νά ἀκούσουμε ἀπό Αὐτόν τό

«χαίρετε» καί τό «εἰρήνη ὑμῖν».

Γιά νά παίρνει νόημα καί δύναμη

ἡ ζωή μας. 

''Ι.Κ.'' ΠΡΟΣ ΤΗ ΝΙΚΗ 770