ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

1. Τὸ ζωντανὸ  ποτάμι.

Ὄαση πνευματικὴ μέσα στὴν ξηρασία τοῦ   κόσμου  ἀποτελεῖ ἡ    σημερινὴ   ­ἑορτὴ τῆς , 
κατὰ τὴν ὁποία ἑορτάζουμε­  τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγιου  Πνεύματος στοὺς μαθητες­
  τοῦ Κυρίου. Ἀπὸ τὴν  ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς τὸ Πανάγιο Πνεῦμα σὰν δροσερὸ ὁρμητικὸ ποτάμι  ξεχύθηκε στὴν    Ἐκκλησία καὶ στὴν οἰκουμένη ὁλό-­κληρη καὶ ποτίζει κάθε ψυχὴ ποὺ γίνεται δεκτικὴ στὴν εὐεργετική του ἐπίδραση. 
Αὐτὴ τὴν εἰκόνα τοῦ ποταμοῦ χρησιμοποίησε ὁ   ἴδιος ὁ Κύριος, ὅπως ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ    ιερὸ Εὐαγγέλιο,    λέγοντας 
ὅτι «ποταμοὶ ὕδατος ζῶντος» θὰ ἀναβλύζουν ἀπὸ      τὴν καρδιὰ ἐκείνου ποὺ πιστεύει σ’ Αὐτόν. 
Πράγματι οἱ δωρεὲς καὶ οἱ χάριτες τοῦ 
Ἁγίου Πνεύματος ρέουν   ἀφθόνως καὶ δι-
αρκῶς μέσα στὴν Ἐκκλησία ὡς ποταμὸς 
ἀνεξάντλητος ποὺ ζωογονεῖ ὅλη τὴν κτί-
ση. «Ἁγίῳ Πνεύματι ἀναβλύζει τὰ τῆς χά-
ριτος ρεῖθρα, ἀρδεύοντα ἅπασαν τὴν κτί-
σιν, πρὸς ζωογονίαν», ψάλλουμε στοὺς 
Ἀναβαθμούς (ἦχος δ΄). Καὶ ὅπως ἐξηγεῖ 
ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, τὸ ρῆμα 
«ἀναβλύζει» χρησιμοποιεῖται γιὰ νὰ δη-
λωθεῖ «τὸ δαψιλὲς καὶ πλούσιον καὶ ἀεί-
ροον καὶ ἄπειρον τῶν χαρισμάτων καὶ 
ἐνεργειῶν τοῦ ἁγίου Πνεύματος» (Νικο-
δήμου Ἁγιορείτου,  Νέα Κλῖμαξ, Εἰς τὸν 
ἕκτον Ἀναβαθμὸν τοῦ δ΄ ἤχου).
Εἶναι παρήγορο τὸ γεγονὸς ὅτι μέσα 
στὴν πνευματικὴ ξηρασία τῆς ἐποχῆς 
μας, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δὲν μᾶς ἀφήνει 
ἀβοήθητους. Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μὲ τὰ 
ἱερὰ Μυστήρια, τὴ διδαχὴ τοῦ θείου λό-
γου καὶ τὴν ὅλη ζωή της μᾶς   παρέχει 
ἄφθονη τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύμα-
τος. Ἀρκεῖ νὰ καθαρίζουμε τὴν ψυχή 
μας γιὰ νὰ γίνεται δεκτικὴ τῆς θείας 
Χάριτος καὶ τότε θὰ ἀπολαμβάνουμε 
τὶς πλούσιες δωρεὲς τοῦ Ἁγίου Πνεύ-
ματος.

2. Ἡ ἐποχὴ τῆς Χάριτος

Αὐτὴ ἡ ἀφθονία στὶς δωρεὲς τοῦ 
Ἁγίου Πνεύματος δὲν ὑπῆρχε πρὸ 
Χριστοῦ. Μόνο σὲ μεμονωμένες πε-
ριπτώσεις δικαίων καὶ προφητῶν 
εἶχε δοθεῖ σὲ κάποιο βαθμὸ ὁ φω-
τισμὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ ἁγι-
αστική Του χάρη ποὺ ἐπρόκειτο νὰ 
ἀναγεννήσει τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ 
τοὺς μεταδώσει τὴ θεία ζωή, δὲν εἶχε 
δοθεῖ ἀκόμη πρὸς ὅλους. Ὅπως ση-
μειώνει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, δὲν 
εἶχε δοθεῖ ἡ Χάρις αὐτὴ τοῦ Ἁγίου 
Πνεύματος, διότι ὁ Ἰησοῦς δὲν εἶχε 
ἀκόμη δοξασθεῖ μὲ τὸ Πάθος Του 
καὶ τὴν Ἀνάληψή Του: «Οὔπω γὰρ 
ἦν Πνεῦμα Ἅγιον, ὅτι Ἰησοῦς οὐδέπω 
ἐδοξάσθη». Ἔπρεπε δηλαδὴ πρῶτα 
νὰ προσφερθεῖ ἡ σωτήρια λυτρωτι-­
κὴ θυσία τοῦ Θεανθρώπου, γιὰ νὰ 
κατέλθει ἔπειτα στὴ γῆ τὸ Πανάγιο 
Πνεῦμα. 
Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶχε πεῖ στοὺς μα-
θητές Του: «Ἐὰν ἐγὼ μὴ ἀπέλθω, 
ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρὸς 
ὑμᾶς» (Ἰω. ις΄ 7)· ἐὰν δὲν φύγω ἀπὸ 
τὸν κόσμο μὲ τὴν Ἀνάληψή μου, ὁ 
Παράκλητος δὲν θὰ ἔλθει σὲ σᾶς. Ἂν 
ὅμως προσφέρω πάνω στὸ Σταυρὸ 
τὴν ἐξιλαστήρια θυσία μου καὶ φύγω 
ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτὸ γιὰ νὰ πάω 
στὸν Πατέρα μου, θὰ σᾶς στείλω τὸν 
Παράκλητο. 
Καὶ ὁ Παράκλητος ἦλθε! Ὁ Κύριος 
μετὰ τὴν Ἀνάληψή Του στοὺς οὐρα-
νοὺς ἐκπλήρωσε τὴν ὑπόσχεσή Του κι 
ἔστειλε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα στοὺς μαθητές 
Του. Τώρα πλέον τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ 
συνεχίζεται ἀπὸ τὸν Παράκλητο. 
Πόσο προνομιοῦχοι εἴμαστε οἱ ἄν-­
θρωποι ποὺ ζοῦμε μετὰ τὴν Πεντηκο-­
στή! Τὸ γεγονὸς τῆς Πεντηκοστῆς ἐγ-­
καινίασε νέα ἐποχή: τὴν ἐποχὴ τῆς Χά-
ριτος. Μέσα στὴν Ἐκκλησία ζοῦμε τὴν 
παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ 
εἶναι Αὐτὸ ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἀλή­-
θεια, μᾶς διδάσκει νὰ προσευχόμαστε, 
μᾶς ἐνισχύει, μᾶς παρηγορεῖ, μᾶς ἀνα-
γεννᾶ, μᾶς χαρίζει τὸν ἀρραβώνα τῆς 
μέλλουσας ζωῆς.

3. Τὸ φῶς τὸ ἀληθινὸν

«Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου», εἶπε 
ἀκόμη ὁ Κύριος στὸ σημερινό μας ἀνά-
γνωσμα. Ναί! Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ φῶς 
τοῦ κόσμου. Φῶς ἐκ φωτός, τοῦ οὐρα-
νίου Πατρός. Φῶς τὸ ὁποῖο μποροῦμε 
νὰ δεχθοῦμε μόνο διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύ-
ματος. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας ψάλ-
λει σήμερα πανηγυρικὰ τὸν ὕμνο δοξο-
λογίας πρὸς τὴν Ἁγία Τριάδα: «Φῶς ὁ 
Πατήρ, φῶς ὁ Λόγος, φῶς καὶ τὸ Ἅγιον 
Πνεῦμα... καὶ δι’ αὐτοῦ πᾶς ὁ κόσμος 
φωταγωγεῖται, Τριάδα σέβειν ἁγίαν» 
(Ἐξαποστειλάριον Ὄρθρου). 
Ἀστράφτει καὶ λάμπει σήμερα ἡ Ἐκ­-
κλησία μας μέσα στὸ θεϊκὸ φῶς. Τὸ 
φῶς ποὺ διαλύει τὰ σκοτάδια τῆς ἄγνοι-
ας καὶ τῆς ἁμαρτίας καὶ μᾶς   ὁδηγεῖ στὴν 
ἀληθινὴ θεογνωσία. Ἂς παρακαλέσου-
με εἰδικὰ σήμερα τὸν ἀγαθὸ Παράκλητο 
νὰ ἐξαφανίσει κάθε σκοτεινὸ στοιχεῖο 
ἀπὸ τὸ ἐσωτερικό μας καὶ νὰ καταυγά-
σει τὶς καρδιές μας μὲ θεῖο φῶς, ὥστε 
«λάμποντες, ἀστράπτοντες, ἠλλοιωμέ-
νοι» νὰ προσκυνοῦμε καὶ νὰ δοξάζου-
με τὸν Τριαδικὸ Θεό μας γιὰ τὴν ἀνέκ-
φραστη δωρεά Του.ΟΣΩΤΗΡ2069