Μέγας μεν Αντώνιος αρχή Πατέρων,
Θείος δ’ Αθανάσιος ένθεον τέλος.
Ούτος ο περιφανής της οικουμένης αστήρ, ήκμαζε κατά τους χρόνους Νικηφόρου του Φωκά εν έτει Ϡξγ’, ήτοι 963. Και πατρίδα μεν είχε την Τραπεζούντα, την ευρισκομένην κοντά εις την Λαζικήν. Οι δε γονείς του ήτον ευγενείς και φιλόθεοι, από την Αντιόχειαν καταγόμενοι και οι δύω. Επειδή δε είχε τοιούτους αγαθούς γονείς ο Άγιος, δια τούτο έλαβε παρ’ αυτών και ανατροφήν αγαθήν. Από την αρχήν δε της νεαράς του ηλικίας εδόθη εις την μάθησιν των γραμμάτων, τα οποία ευθύς οπού εγεύθη, επεθύμησε να φθάση και εις την τούτων τελειότητα. Δια τούτο πηγαίνωντας εις την Κωνσταντινούπολιν, εχόρτασε κατακόρως από τα μαθήματα, άλλα μεν από άλλους διδαχθείς, άλλα δε, και αυτός διδάξας πολλούς. Νέος γαρ υπάρχων κατά την ηλικίαν, είχε γνώμην γεροντικήν, σώφρων ων, και την ασκητικήν σκληραγωγίαν αγκαλιζόμενος. Όθεν επειδή εμελέτα να φθάση εις την τελειότητα της ασκήσεως και αρετής, ανεχώρησεν από την Κωνσταντινούπολιν, και επήγεν εις το υψηλόν και δυσκολοανάβατον βουνόν του Κυμινά, το ευρισκόμενον εις την Ασίαν. Επάνω εις το οποίον ήτον Μοναστήριον έχον ηγούμενον τον Μιχαήλ εκείνον, τον επονομαζόμενον Μαλεΐνον, άνδρα ιερόν και της μοναδικής πολιτείας ακριβέστατον διδάσκαλον, ο οποίος ωδήγει τους υποτασσομένους αυτώ Μοναχούς, εις την ουράνιον και αγγελικήν ζωήν. Με τούτους λοιπόν συναριθμηθείς και ο μακάριος ούτος, αντί Αβράμιος, μετωνομάσθη δια του θείου σχήματος Αθανάσιος.
Όθεν εις ολίγον καιρόν υπερέβη κατά τους αγώνας και κόπους, όλους τους εκεί αγωνιστάς, δουλαγωγών το σώμα και καταξηραίνων, και προς μόνην αποβλέπων την εν τοις Ουρανοίς απόλαυσιν. Επειδή δε ετίμων αυτόν όλοι οι εκεί, δια τούτο ίνα φύγη την τιμήν των ανθρώπων, ανεχώρησεν ο αοίδιμος και επήγεν εις το βουνόν του Άθω, ήτοι εις το Άγιον Όρος. Το οποίον ευρίσκεται μεν κατά την Μακεδονίαν, υψηλόν και μακρύ, φθάνον εις πολύ μήκος της θαλάσσης, είναι δε ωσάν ένας στενός λαιμός. Εκεί λοιπόν ευρών ο Όσιος ένα γέροντα, έγινε μαθητής εκείνου και υποτακτικός, αγαπών την υπακοήν με ταπεινόν φρόνημα. Κοντά δε εις εκείνον έχυσεν ο θείος Αθανάσιος πολλούς ιδρώτας πνευματικούς. Από εκεί δε κατά θείαν αποκάλυψιν, εσηκώθη και επήγεν εις το εσώτερον μέρος του αυτού Αγίου Όρους. Και πολλά παρακαλεσθείς από τον ρηθέντα βασιλέα Νικηφόρον τον Φωκάν, ο οποίος ήξευρε προτίτερα τον Άγιον και είχε φιλίαν με αυτόν, έκτισε Ναόν ωραίον της Θεοτόκου, ομοίως και κελλία πολλά και οίκους μεγάλους από αυτά τα θεμέλια, εις κατοικίαν και ανάπαυσιν Μοναχών. Και αφ’ ου εσύστησε Λαύραν Μοναχών πολυάνθρωπον (1), απήλθε προς Κύριον, χωρίς να μείνη άμοιρος και τέλους μαρτυρικού. Επειδή γαρ ο αδαμάντινος δεν έπαυεν από το να καταδαμάζη τον εαυτόν του με βαρυτάτους κόπους, εσπούδαζε να μετασκευάση καλλιτέραν και την οροφήν, ήτοι τον θόλον του Αγίου Βήματος. Όθεν ο μεν Άγιος ανέβη δια να κλείση και να τελειώση τον θόλον, ο δε θόλος κρημνισθείς, κατέχωσε τον Άγιον ομού με έξι μαθητάς του. Ούτος ο Όσιος, μυρία μεν και άλλα εποίησε θαύματα, και εδοξάσθη με λόγους και διδασκαλίας, και με έργα και προοράσεις, καθώς αναφέρει ο κατά πλάτος Βίος του. Ιάτρευσε δε και ένα λεπρόν, και από τον βυθόν της θαλάσσης ελύτρωσεν εκείνους οπού έπλεον εις την θάλασσαν ομού με το πλοίον. Αλλά και ένας αδελφός πάσχων από δεινήν ασθένειαν, επήρεν επάνω του το σενδόνι εκείνο, οπού ήτον βαμμένον από τα αίματα του Οσίου, και ω του θαύματος! ευθύς ιατρεύθη. Και πολλά άλλα, λόγου και ενθυμήσεως άξια, εποίησε και ποιεί δι’ αυτού ο των θαυμασίων Θεός. (Τον κατά πλάτος Βίον αυτού όρα εις την Καλοκαιρινήν (2).)
(1) Τι θέλει να ειπή Λαύρα, όρα εις την υποσημείωσιν του Συναξαρίου των Αββάδων, των εν τη Μονή του Αγίου Σάββα αναιρεθέντων, κατά την εικοστήν του Μαρτίου (Μοναστήρι με ρυθμιστικό καθεστώς ιδιορρυθμίας, στο οποίο ο κάθε μοναχός ζει στο δικό του κελί).
(2) Ο ελληνικός Βίος αυτού σώζεται εν τε τη Μεγίστη Λαύρα, και εν τη των Ιβήρων, ου η αρχή· «Οι των αρίστων ανδρών ανάγραπτοι βίοι». Εν δε τη Λαύρα σώζεται και εν εγκώμιον εις αυτόν, ου η αρχή· «Ουδέ της των Οσίων μνήμης οι φιλόθεοι προσκορείς».Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΚΑΤΑ ΠΛΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου