Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰωήλ Γιαννακόπουλος Ἱερομονάχου π. Εὐσεβίου Ρασσιᾶ

Σύγχρονες μορφές Γερόντων καί Ἀσκητῶν 

 Στὸ χωριὸ Μαθία, κοντὰ στὸ Πεταλίδι Μεσσηνίας γεννήθηκε τὸ 1901 μία πολὺ ξεχωριστὴ προσωπικότητα τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ὁ π. Ἰωὴλ Γιαννακόπουλος. 

Θήτευσε μὲ ἄσκηση, μελέτη καὶ ταπείνωση τόσο στὸ Ἅγιο Θυσιαστήριο, ὅσο καὶ στὴν ἀνθρώπινη γνώση. Ὁ πατέρας του Νικόλαος Γιαννακόπουλος καὶ ἡ μητέρα του Ἀναστασία ἦταν ἁπλοὶ χωρικοί, ἀλλὰ πολὺ πλούσιοι στὴν ψυχικὴ δύναμη, τὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ εὐσέβεια. Ἀπέκτησαν μαζὶ τέσσερα ἀγόρια καὶ πέντε κορίτσια. Ἕνα ἀπ’ αὐτὰ ἦταν ὁ Φώτιος. Γρήγορα ὅμως οἱ οἰκογενειακὲς ἀνάγκες τοὺς ἔφεραν στὴν Καλαμάτα. Ὁ μικρὸς Φώτιος τέλειωσε ἔτσι τὸ Δημοτικό, ἀλλὰ καὶ τὸ Γυμνάσιο-Λύκειο στὴν Καλαμάτα. 

 Σὲ μιὰ σπηλιά, ἔξω ἀπ’ τὴν Καλαμάτα ἀσκήτευε ὁ π. Ἠλίας Παναγουλάκης. Τὸ 1902, σὲ ἡλικία 30 ἐτῶν, αὐτὸς ὁ μεγάλος ἀσκητὴς τῆς Καλαμάτας, παρακολουθώντας μιὰ κηδεία, «ἦλθε εἰς ἑαυτὸν» καὶ ἀσκήτευε ἕως τὸ θάνατό του (+1917) στὴν σπηλιά, μακριὰ ἀπ’ τὸν κόσμο. 

Δὲν ἦταν ὅμως μακριὰ ἀπ’ τοὺς ἀνθρώπους, γιατί πολλοὶ τὸν ἐπισκέπτονταν,τὸν ζοῦσαν καὶ ἄκουγαν τὸ κήρυγμά του καὶ ἦταν μέρος τῆς καθημερινῆς τους κουβέντας. Μιὰ μέρα τοῦ 1913, ὅταν ὁ Φώτης ἦταν κοντὰ στὰ 12, ἐνῶ ἔπαιζε στὸ δρόμο, μιὰ γιαγιά, φτωχὴ καὶ τυφλή, τοῦ ζήτησε νὰ τὴν ὁδηγήσει στὴν ἄγνωστη μέχρι τότε σπηλιὰ τοῦ ἀσκητῆ καὶ ἔτσι γνωρίζοντας τον καὶ θαυμαζοντὰς τον, ὁ μικρὸς Φώτης τὸν ἔκαμε δάσκαλο. Ἄρχισε ὁ Φώτης νὰ προσπαθεῖ νὰ μοιάσει στὸν π. Ἠλία καὶ ξεκίνησε νὰ νηστεύει μὲ τεράστιο ζῆλο. Τὸ 1916 (15 ἐτῶν), ὁ μικρὸς Φώτης κρυφὰ ἀπ’ τοὺς γονεῖς του πάει σὲ μοναστήρι. Ὅμως ὁ πατέρας του τὸν βρῆκε καὶ μὲ τὸ ζόρι τὸν πῆρε πίσω, ἀφοῦ ἤθελε ἀκόμη 5 χρόνια γιὰ νὰ ἐνηλικωθεῖ. Ὁ Φώτης περίμενε νὰ τελειώσει ἡ «Βαβυλώνια» αἰχμαλωσία του, ὅπως καὶ ὁ στρατὸς - ποὺ ἦταν καί τότε ὑποχρεωτικὸς. Ἐνήλικας πλέον καὶ ἔχοντας ἐκπληρώσει τὶς στρατιωτικές του ὑποχρεώσεις, πηγαίνει δόκιμος στὴ σεβάσμια Ἱερά Μονὴ Βελανιδιᾶς, ἔξω ἀπ’ τὴν Καλαμάτα. 

Ἡγούμενος ἦταν τότε ὁ Ἀρχιμ. Ἰεζεκιὴλ Βελανιδιώτης, νομικὸς-θεολόγος, μετέπειτα μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος. 

 Στὶς 23 Ἰουλίου 1924, ἡμέρα Τετάρτη, (23 ἐτῶν), μνήμη τοῦ ἁγίου Προφήτη Ἰεζεκιήλ, ἐνδύεται τὸ μοναχικὸ ἀρραβῶνα τοῦ μικροῦ ἀγγελικοῦ σχήματος, μὲ τὸ ὄνομα τοῦ ἁγίου προφήτη Ἰωήλ. Στὶς 23 Σεπτεμβρίου τοῦ ἴδιου ἔτους ὁ τότε μητροπολίτης Μεσσηνίας Μελέτιος (Σακελλαρόπουλος) τὸν χειροτόνησε διάκονο. Καὶ μετὰ τέσσερα χρόνια στὶς 6 Ἰανουαρίου τοῦ 1929, σὲ ἡλικία 28 ἐτῶν τὸν χειροτόνησε πρεσβύτερο. Ὁ π. Ἰωὴλ λειτουργοῦσε κάθε Κυριακὴ καὶ κήρυττε γιά μισή τουλάχιστον ὥρα, χωρὶς νὰ κουράζει. Κάθε ἀπόγευμα τῆς ἑβδομάδας περίμενε ἤρεμος καὶ γεμάτος καλοσύνη τὰ πνευματικά του τέκνα γιὰ συζήτηση ἢ ἐξομολόγηση. Ποτὲ δὲν πέρασε ἄνθρωπος ἀπὸ ἐκεῖ χωρὶς κάτι νὰ πάρει μὲ τὴν εὐχή του, ὅπως χαρακτηριστικὰ ἀναφέρει ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης Νικοπόλεως Μελέτιος. Ἦταν ἡ περίοδος τῆς Κατοχῆς, ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἀντιμετώπιζαν τὸν θάνατο μέ… «συνοπτικὲς διαδικασίες»! Ὁ π. Ἰωὴλ ἐνδυνάμωνε τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ, μὲ παρρησία καὶ θάρρος. Μερικοὶ τὸν συμβουλεύουν νὰ σιωπήσει, ἀλλὰ αὐτὸς ἀπαντᾶ: «Ἄν σιωπήσω τώρα, πότε θὰ μιλήσω; Κάποτε ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς; Τότε δὲν σὲ ἀκούει κανένας». Τὸ κήρυγμά του ἦταν στὴν ἀρχὴ αὐστηρό, γεμάτο πνευματικοὺς προβληματισμούς, ἦταν δομημένο, τεκμηριωμένο καὶ στόχευε στὴ θεολογικὴ καὶ Ἐκκλησιολογικὴ συγκρότηση τῶν πιστῶν. Τὸ κύριο βέβαια ἔργο τοῦ ἀναδείχτηκε ἡ ἐξομολόγηση. Πάντως γιὰ τὸν π. Ἰωὴλ ἐξομολόγηση χωρὶς ἀληθινὴ αὐτομεμψία ἦταν κάτι τὸ τερατῶδες. Ὑπῆρξε φιλακόλουθος καὶ ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς, ξυπνοῦσε πρὶν ἀπὸ τὶς 5.00 τὸ πρωὶ καὶ ὅλη του ἡ ἡμέρα ἦταν γεμάτη. Τὴν περνοῦσε μὲ τὶς ἱερὲς ἀκολουθίες, τὴ μελέτη καὶ τὴν ἐξομολόγηση. Κοντὰ στὸ 1960, μιὰ μερίδα πνευματικῶν του παιδιῶν ζήτησαν νὰ μονάσουν μαζί. Ἀποφάσισαν λοιπὸν νὰ ἱδρύσουν ἕνα ἡσυχαστήριο. Χρήματα δὲν ὑπῆρχαν.Ἔτσι τὸ 1962 μὲ χρήματα τῶν ἐνδιαφερομένων ὑποψηφίων μοναχῶν ἀγοράστηκε ἕνα κτῆμα ἔξω ἀπὸ τὴν Καλαμάτα. Στὶς 24 Ἰουλίου 1962 μὲ εὐλογία του τότε Τοποτηρητῆ τῆς Μητρόπολης, Μητροπολίτου Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως Εὐσταθίου, τέθηκε ὁ θεμέλιος λίθος. Στὰ λίγα κελιὰ ποὺ δημιουργήθηκαν, στὶς 20 Ὀκτωβρίου 1962 ἔγινε πανηγυρικὴ ἐγκατάσταση τῶν πρώτων ἀδελφῶν. Ἤσαν οἱ ὁσιότατες Μοναχὲς Πελαγία (ἔκανε χρέη ἡγουμένης) καὶ Χριστονύμφη. Ὁ κτίτορας π. Ἰωὴλ βασανίστηκε νὰ δώσει ὄνομα στὸ ἡσυχαστήριο. Τοῦ πρότειναν νὰ βάλει τὸ ὄνομα τοῦ προφήτη Ἰωήλ, στὸ ὁποῖο διαφωνοῦσε, ἀλλὰ πείστηκε τελικὰ στὸ ἐπιχείρημα ὅτι τὸ ὄνομα τοῦ Προφήτη θὰ ἐπισκιάσει τὸ δικό του. Τὰ ἐπίσημα ἐγκαίνια ἔγιναν στὶς 31 Μαίου 1964, ἀνάμεσά σε κοσμοσυρροή, ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Γόρτυνος Εὐστάθιο. ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΩΝ Ο «ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ» 190

ΣΗΜ. Ο ΠΑΤΗΡ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΕΙΧΕ ΓΕΡΟΝΤΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΙΩΗΛ. Ο ΣΕΒ.ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΕΠΙΣΗΣ ΤΟΝ ΕΙΧΕ ΓΕΡΟΝΤΑ . ΜΝΗΜΕΙΩΔΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΙΩΗΛ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ.