Ὁ ἅγιος νεομάρτυς Γεράσιμος ὁ Καρπενησιώτης

  
Απὸ τὰ ὀρεινὰ βουνὰ τῆς γραφικῆς  Εὐρυτανίας καταγόταν ὁ ἅγιος Γεράσιμος ὁ νεομάρτυρας ποὺ γιορτάζουμε στὶς 3 Ἰουλίου. Γενέτειρα πατρίδα του ὑπῆρξε τὸ Μεγάλο Χωριό, καὶ  ἔτος γεννήσεώς του τὸ 1787. Τὸ βαπτιστικό του ὄνομα ἦταν Γεώργιος   (Σταθόπουλος). Σ’ ἕνα ἀπὸ τὰ σχολεῖα ποὺ  εἶχε ἱδρύσει ὁ Πατροκοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς μαθήτευσε τὰ πρῶτα του  11 χρόνια, καὶ ὕστερα  μὲ τὸν ἀδελφό του ἔφυγαν γιὰ τὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ ἐρ­γασία σὲ κάποιο παντοπωλεῖο.  Μιὰ μέρα, καθὼς μετέφερε ἕνα δίσκο μὲ  γιαούρτια σὲ πήλινα  κεσεδάκια, παραπάτη­σε. Ὁ δίσκος ἔπεσε καὶ τὰ δοχεῖα ἔσπασαν. Καὶ ἐνῶ ὁ μικρὸς Γεώργιος ἔκλαιε ἀπαρηγόρητα, τὸν πλησίασε  μία Τουρκάλα, σύζυγος ἐπίσημου Ὀθωμανοῦ, ποὺ τὸν συμπάθησε. Τὸν ἔβαλε  στὸ ἀρχοντικό της καὶ τὸν μεγάλωνε σὰν παιδί της μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα δυὸ δικά της. Μέσα σὲ δυὸ μῆνες μὲ δολιότητα τὸν κατήχησε στὴ μουσουλμανικὴ πίστη καὶ τὸν  ἔπεισε καὶ   ἀλλαξοπίστησε. Μετὰ ἀπὸ δύο  χρόνια τὸν ἔδιωξαν ἀπὸ τὸ σπίτι ἐκεῖνο, καὶ μπῆκε στὴ δούλεψη νέου ἀφέντη, ἑνὸς Τούρκου ἀξιωματικοῦ, ποὺ τὸν ἀκολουθοῦσε στὶς περιοδεῖες του.  Ἔγινε 15 ἐτῶν ὁ Γεώργιος. Μέσα στὴν  καρδιά του ἔνιωθε βαρὺ πένθος γιὰ τὴν  ἀποστασία του. Νοσταλγοῦσε νὰ γυρίσει πίσω στὸ χωριό. Νὰ ζητήσει συγγνώμη ἀπὸ τὸν Θεὸ ποὺ τόσο εἶχε λυπήσει, καὶ τοὺς θεοφιλεῖς γονεῖς του ποὺ εἶχε ντροπιάσει. Νὰ ξαναβρεῖ τὴν χαμένη του πίστη, τὸ φῶς, τὴ χαρά.  Ἔτσι κάποια μέρα κρυφὰ  δραπέτευσε καὶ  ἦρθε πίσω στὸ χωριό. Ἐξομολογήθηκε τὸ βαρύτατο ἁμάρτημα στὸν  εὐλαβέστατο ἱερέα τοῦ χωριοῦ του π. Νικόλαο  (Παπακωνσταντίνου). Ζήτησε συγγνώμη ἀπὸ τοὺς γονεῖς του καὶ ἀπὸ ὅλο τὸ χωριό. Καὶ ἀναμυρώθηκε στὴ Μονὴ τοῦ Προυσοῦ. Πέντε χρόνια ἔκλαιγε καὶ πενθοῦσε. Νήστευε  καὶ ἀγρυπνοῦσε. Πολλὰ βράδια τὰ περνοῦσε προσευχόμενος μέσα στὸ μισοερειπωμένο ξωκκλήσι τοῦ Ἁη - Γιώργη καὶ τὸν παρακαλοῦσε νὰ τὸν φωτίσει τί νὰ  κάνει. Τὰ παιδιὰ τοῦ χωριοῦ τὸν πείραζαν. Κάποτε τὸν ἀπoκάλεσαν «καλόγερο». Καὶ ὁ Γεώργιος θεώρησε τὴ φωνὴ αὐτὴ κλήση Θεοῦ. Καὶ ἔφυγε γιὰ τὸ Ἅγιον  Ὄρος, στὴν Κουτλουμουσιανὴ Σκήτη τοῦ  Ἁγίου Παντελεήμονος. Ἐκεῖ ἔγινε ὑποτακτικὸς στὸ γέροντα συμπολίτη του ἱερομόναχο Κύριλλο Καστανοφύλλη. Μετὰ ἀπὸ δοκιμασία τριῶν ἐτῶν ἐκάρη μοναχὸς μὲ τὸ ὄνομα «Γεράσιμος». Ὁ ἕνας  του πόθος ἐκπληρώθηκε. Εἶχε ὅμως  ἐνδόμυχα καὶ ἄλλον, τοῦ μαρτυρίου!  Ὁ Πνευματικός του τὸν συγκρατοῦσε.  Ὁ Γεράσιμος ὅμως δὲν ἄντεχε νὰ περιμένει. Κάποια μέρα ζήτησε ἄδεια ἀπὸ  τὸν Γέροντά του – καὶ τοῦ δόθηκε – γιὰ νὰ ἐπισκεφθεῖ τὴν ἰδιαίτερη πατρίδα του, τὴ μητέρα του καὶ τοὺς φίλους καὶ συγγενεῖς του. Ἡ καρδιά του ὅμως σκίρτησε τότε δυνατὰ γιὰ τὴν ἀληθινὴ πατρίδα του, τὸν Παράδεισο, γιὰ τὴν πραγματικὴ μητέρα του, τὴν Κυρία Θεοτόκο, καὶ τοὺς  αἰώνιους φίλους του, τοὺς ἁγίους Μάρτυρες. Ἔτσι ἔφυγε γιὰ τὴν Κωνσταντινούπολη. Παρουσιάστηκε στὴ γνωστή του ὀθωμανικὴ οἰκογένεια χωρὶς τὴ μοναχικὴ περιβολή, ἐκεῖ ὅπου εἶχε ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό, καὶ τοὺς εἶπε: «Ἐγὼ εἶμαι  ὁ πρώην ἄκακος καὶ μικρὸς Γεώργιος ποὺ σὲ ἡλικία 11 ἐτῶν μὲ ἐξαπατήσατε καὶ μὲ κάνατε Μωαμεθανό. Σᾶς δηλώνω σήμερα ὅτι εἶμαι πάλι Χριστιανός.  Καὶ Χριστιανὸς θὰ πεθάνω!». Προσπάθησαν τότε ἐκεῖνοι νὰ τὸν συγκινήσουν  μὲ δῶρα καὶ τιμές. Ἀλλὰ μάταια. Ὁ Γεράσιμος ἔμεινε ἀκλόνητος. Κάλεσαν ἐκεῖ καὶ ἦρθε καὶ ὁ Χότζας, ποὺ τὸν ἤξερε  προσωπικὰ ἀπὸ τότε. Ἀλλὰ καὶ αὐτοῦ οἱ προσπάθειες ἀπέτυχαν.  Σὲ λίγο τὸν ὁδήγησαν μπροστὰ στὸν  «Καλασκέπη» (Ὑπουργὸ Στρατιωτικῶν). Καὶ ἐκεῖ μὲ παρρησία εἶπε: «Ὁ Χριστὸς  εἶναι ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεός. Καὶ ὁ Μωάμεθ εἶναι ψεύτικος προφήτης καὶ βέβηλος!». Γιὰ τὴν ὁμολογία αὐτὴ ὁ Γεράσιμος  τιμωρήθηκε μὲ ἄγριο γρονθοκόπημα καὶ  μαστιγώσεις. Μετὰ τὸν ἔσυραν αἱμόφυρτο στὴ φυλακή. Δεκαπέντε μέρες τὸν εἶχαν ἐκεῖ κλεισμένο, μὲ μιὰ βαριὰ πέτρα νὰ καταπλακώνει τὸ στῆθος του. Ἄγγελος Κυρίου ὅμως τὸν ἀνακούφισε ἀπὸ τοὺς πόνους καὶ θεράπευσε τὶς πληγὲς τοῦ Μάρτυρα. Στὸ δικαστὴ ποὺ προσπάθησε πάλι  νὰ τὸν μεταπείσει, ὁ Γεράσιμος εἶπε: «Οἱ  τιμωρίες σου θὰ εἶναι χαρά μου. Γνώριζε καλὰ ὅτι τὸν γλυκύτατο Χριστό μου οὐδέποτε θὰ ἀρνηθῶ». Καὶ τελικά, τὸν ὁδήγησαν στὴν πλατεία «μπαμπά - Χουμάϊ» κοντὰ στὴν Ἁγία Σοφία γιὰ νὰ τὸν σφαγιάσουν. Λίγο πρὶν γονατίσει κάτω ἀπὸ τὸ σπαθὶ τοῦ δημίου, ὕψωσε τὰ μάτια του στὸν οὐρανὸ καὶ εἶπε:«Σήμερα ξεπλένω τὴν ἄρνησή μου μὲ τὸ αἷμα τοῦ μαρτυρίου. ‛‛Μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν τῇ Βασιλείᾳ  Σουʼʼ». Ἦταν 3 Ἰουλίου 1812. Κατὰ τοὺς αὐτόπτες μάρτυρες, ὅταν ἡ αἱματοβαμμένη ἱερὰ κεφαλὴ τοῦ 25χρονου Μάρτυρα ἔγειρε κάτω, διατηροῦσε ἐπὶ ὥρα ἕνα  γαλήνιο μειδίαμα. Καὶ τὸ νεκρὸ ὑπόλοιπο σῶμα παρέμεινε γονατιστό – χωρὶς νὰ πέσει – γιὰ ἕνα τέταρτο. Καὶ θεῖο φῶς  τὸν περιέλαμψε.Ἡ ταφὴ τοῦ Ὁσιομάρτυρος ἔγινε μέσα σὲ κλίμα ἱερᾶς κατανύξεως ἐντὸς τοῦ ναοῦ τῆς   Μεταμορφώσεως τῆς νήσου Πρώτης. Τρία χρόνια μετά, τὸ 1815, ὁ  γέροντας τοῦ Μάρτυρος Κύριλλος Καστανοφύλλης, μὲ πολλοὺς κινδύνους καὶ χάρη στὴν ὑψηλὴ προστασία τοῦ ἡγεμόνα τῆς Οὐγγροβλαχίας Ἀλεξάνδρου Καλλιμάχη, ἦρθε στὴν Κωνσταντινούπολη  καὶ παρέλαβε τὰ ἱερὰ Λείψανα τοῦ νεομάρτυρα Γερασίμου. Μέρος αὐτῶν ἀφιέρωσε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Παναγίας Προυσιωτίσσης καὶ τὰ ὑπόλοιπα στὴ γενέτειρά  του, τὸ Μεγάλο Χωριό, ὅπου κτίστηκε καὶ  περίλαμπρος ναός του. «Ταῖς τοῦ σοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Γερασίμου τοῦ Καρπενησιώτου πρεσβείαις, ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε», καὶ τὸν χειμαζόμενο λαό Σου.ΟΣΩΤΗΡ2114