ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

 

Ὅσο μελετᾶ κανεὶς βαθύτερα τὴ ζωὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, θαυμάζει τὴν ἀνεπανάληπτη αὐτὴ προσωπικότητα καὶ τὸ ψυχικὸ μεγαλεῖο τῆς ἁγίας αὐτῆς μορφῆς. Ἕνας διώκτης ἔγινε φλογερὸς ἀπόστολος, ἕνας ὑβριστής, θερμὸς κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ κλήση του θαυμαστή. Ἡ ἀποδοχὴ τῆς κλήσεως ζηλευτή. Ἡ ἀποστολικὴ ζωὴ καὶ πορεία του μοναδική. Ὅλα γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ! Ὅλα γιὰ τὴν ἀγάπη τῶν συνανθρώπων, τῶν ἀδελφῶν του! Γι’ αὐτὸ μὲ θαυμασμὸ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἀναφωνεῖ: «οὐδὲν τῆς Παύλου ψυχῆς μακαριώτερον, ἐπειδὴ μηδὲν γενναιότερον» (PG 62, 205). Θαυμάζουμε ἀκόμη περισσότερο τὸν μεγάλο Ἀπόστολο, ὅταν μελετοῦμε τὴν ὁμιλία του πρὸς τοὺς πρεσβυτέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐφέσου. Ἐκεῖ ἀποκαλύπτει καὶ τὸ ἑξῆς συγκλονιστικό: «...ὅτι τριετίαν νύκτα καὶ ἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετὰ δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον» (Πράξ. κ΄ [20] 31). Μᾶς ἀναφέρει πὼς οἱ νουθεσίες, οἱ κατηχήσεις, οἱ ἐπικοινωνίες γίνονταν καὶ κατ’ ἰδίαν, ξεχωριστὰ μὲ κάθε πρόσωπο, καὶ μάλιστα «μετὰ δακρύων». Τὶς συμβουλὲς καὶ τὴ διδασκαλία συνόδευαν καὶ τὰ δάκρυα τοῦ Ἀποστόλου. 

 Μιὰ ἄλλη γλώσσα εἶναι τὰ δάκρυα. Μιλοῦν καὶ ἐκφράζονται χωρὶς λόγια, καὶ ὅμως λένε πολλά, καὶ οἱ ἄλλοι τὰ νιώθουν, τὰ καταλαβαίνουν, ἀκουμποῦν τὴν ψυχή τους. Τί φανέρωναν αὐτὰ τὰ δάκρυα τοῦ Ἀποστόλου; Τί ἄλλο; Τὴν ἀγάπη ποὺ εἶχε στὸ Χριστό μας καὶ στοὺς συνανθρώπους του. Αὐτὴ τὴν ἀγάπη ποὺ τοῦ ἔδειξε ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ὅταν τὸν κάλεσε κοντά Του, ἔδειχνε καὶ ὁ ἴδιος στὶς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, στὰ πρόσωπα τῶν «ἐλαχίστων ἀδελφῶν». Μιὰ ἀγάπη ποὺ ἐκδηλωνόταν προσωπικά, συγκεκριμένα, θυσιαστικά. Δὲν ἀρκοῦνταν ὁ Ἀπόστολος μόνο στὴ δημόσια διδασκαλία πρὸς ὅλους μαζί, ἀλλὰ καὶ κατ’ ἰδίαν συμβούλευε κατὰ τὶς ἰδιαίτερες ἀνάγκες τοῦ καθενός. Συμβούλευε μικρούς, μεγάλους, νέους, γέροντες, νύχτα ἢ μέρα, στὴν ἀγορά, στὶς οἰκίες, ὅπου τοῦ δινόταν εὐκαιρία. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη δημιουργοῦσε στὴν ψυχή του ἱερὸ ζῆλο. Τὸν διακαὴ πόθο του, τὴ μέριμνά του φανερώνουν τὰ δικά του λόγια: «τεκνία μου, οὓς πάλιν ὠδίνω, ἄ­χρις οὗ μορφωθῇ Χριστὸς ἐν ὑμῖν!» (Γαλατ. δ΄ 19). Ἱερὴ ἀγωνία διακατέχει τὴν ψυχή του: ὁ Χριστὸς νὰ γίνει τὸ θεμέλιο τῆς ζωῆς τους, Αὐτὸς νὰ εἶναι τὸ «φῶς, ἡ ὁδός, ἡ ζωή». Ἀκόμη ὁ ἴδιος προτιμοῦσε νὰ χαθεῖ, γιὰ νὰ σωθοῦν οἱ συνάνθρωποί του, οἱ συμπατριῶτες του. Τὰ δάκρυα τοῦ Ἀποστόλου φανερώνουν τὴ συμπάθειά του πρὸς τὸν κάθε ἄνθρωπο ποὺ τὸν πλησίαζε. Συνέπασχε μὲ κάθε ἀγωνιζόμενο ἄνθρωπο. Ἔβλεπε τὸν πόθο του γιὰ τὴ σωτηρία, τὴ δυσκολία τοῦ ἀγώνα, τὴ δύναμη τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας, τὸ ρίζωμα τῶν παθῶν. Δὲν ἀπελπιζόταν ὅταν συναντοῦσε τὴν ἀδιαφορία γιὰ τὰ σφάλματα, ἀμέλεια, προφάσεις, δικαιολογίες. Δὲν ἔχανε τὸ θάρρος του· ἀντίθετα, ἡ ψυχή του γέμιζε μὲ περισσότερη ἀγάπη καὶ ἀγωνία γιὰ τὴν ψυχὴ ποὺ εἶχε κοντά του καὶ ἀγωνιζόταν γιὰ τὴ διόρθωσή της. Ἄκουγε τὶς ἀπορίες της, παρηγοροῦσε στὶς θλίψεις, ἐνίσχυε στὶς δοκιμασίες, συμβούλευε σὰν στοργικὸς πατέρας, γνήσιος φίλος, ἀδελφὸς πνευματικός. Ἀκόμη καὶ ὅταν ἐπρόκειτο νὰ ἐλέγξει ἢ νὰ τιμωρήσει παρεκτροπές, τὸ ἔκανε μὲ στοργὴ καὶ πόνο, μὲ συνοχὴ καρδιᾶς καὶ δάκρυα στὰ μάτια. Γράφει στοὺς Κορινθίους: «ἐκ γὰρ πολλῆς θλίψεως καὶ συνοχῆς καρδίας ἔγραψα ὑμῖν διὰ πολλῶν δακρύων, οὐχ ἵνα λυπηθῆτε, ἀλλὰ τὴν ἀγάπην ἵνα γνῶτε ἣν ἔχω περισσοτέρως εἰς ὑμᾶς» (Β΄ Κορ. β΄ 4). Ὅλα τὰ ἔκανε μὲ ἀγάπη, καὶ ὁ σκοπὸς ἕνας: ἡ διόρθωση, ἡ μετάνοια, ἡ ἐπιστροφὴ στὸ Χριστό. Μπροστὰ σ’ αὐτὴ τὴν εἰκόνα τῶν δακρύων τοῦ ἀποστόλου Παύλου ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἔμενε ἔκθαμβος: «Εἶδαν τὸν παράδεισο αὐτὰ τὰ μάτια, εἶδαν τὸν τρίτο οὐρανό. Ἀλλὰ δὲν τὰ μακαρίζω τόσο γι’ αὐτὴ τὴ θέα, ὅσο γιὰ τὰ δάκρυα ἐκεῖνα χάρη στὰ ὁποῖα εἶδαν τὸν Χριστό» (ΕΠΕ 22, 334).ΟΣΩΤΗΡ2113