16 Οκτωβρίου, 2021

ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΧΩΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΦΥΤΡΩΣΕΙ Ο ΘΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ;

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ΛΟΥΚΑ. ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ & ΠΑΤΕΡΩΝ Ζ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ. 



Πολλές φορές ἀγαπητοί μου ὁ Χριστός, θέλοντας μέ τό λόγο Του νά διδάξει τούς ἀνθρώπους, χρησιμοποιοῦσε σκηνές καί δεδομένα τῆς καθημερινῆς ζωῆς τῆς ἐποχῆς Του. Με τόν τρόπο αὐτό μετέφερε καί ἀποκάλυπτε στόν κόσμο μας, ἀλήθειες καί μηνύματα οὐράνια. Νά καταλάβουν οἱ ἄνθρωποι, πῶς ὑπάρχει καθημερινά ἀνάμεσά μας ἕνας ὁλόκληρος πνευματικός κόσμος. Ἕνας κόσμος καί μία ζωή παράλληλη μέ αὐτήν τήν ὁποία ἀντιλαμβανόμαστε μέ τίς αἰσθήσεις μας. Μία θεϊκή δραστηριότητα, πού ἐξ’αἰτίας της ζεῖ καί ὑπάρχει ὁ κόσμος αὐτός.

Γι αὐτό πολύ συχνά μιλοῦσε μέ παραβολές, μέ μικρές δηλαδή ἱστορίες, στίς ὁποίες χρησιμοποιοῦσε ὅπως προαναφέραμε εἰκόνες καί δεδομένα τῆς καθημερινότητας τῶν ἀνθρώπων. Μιά τέτοια εἶναι καί ἡ παραβολή τῆς Δ΄Κυριακῆς τοῦ Λουκᾶ, ἡ παραβολή τοῦ σπορέως. Δέν εἶναι βεβαίως καθόλου τυχαίο τό ὅτι αὐτή χρόνια τώρα, ἔχει καθιερωθεῖ νά ἀναγινώσκεται αὐτές τίς ἡμέρες. Καιρός πού πάντοτε οἱ ἄνθρωποι διενεργοῦν τήν σπορά τῶν ἀγρῶν. Ἐξ’αὐτοῦ καθιερώθηκε καί ὡς χρονικό σημείο ἐνάρξεως τῶν κατηχητικῶν δραστηριοτήτων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἡ παραβολή τοῦ σπορέως μᾶς ἀποκαλύπτει τό πῶς οἱ ἄνθρωποι ἀποδέχονται καί καλλιεργοῦν στίς καρδιές τους, τόν ἕνα καί μοναδικό σπόρο- λόγο τοῦ Θεοῦ. Μέσα ἀπό αὐτό φανερώνεται καί τό πόσα εἴδη καί κατηγορίες πιστῶν ὑπάρχουν στή ζωή μας. Στήν πραγματικότητα ὁ Χριστός μας μέ τή θεία χάρη Του, κάνει μία πνευματική ἀκτινογραφία τῶν ἀνθρώπων καί μᾶς κάνει γνωστό τό πῶς ὑπάρχουμε ὡς πνευματικοί ἀγροί. Τί εἴδους καί τί ποιότητας πνευματική ὑπόσταση καί περιεχόμενο ἔχουμε. Ποιά τελικά εἶναι ἡ πραγματική στάση μας καί συμπεριφορά ἀπέναντι στό Θεό, τό λόγο Του καί ἄρα τί πίστη διαμορφώνουμε.

Σύμφωνα λοιπόν μέ τόν ἀψεγάδιαστο λόγο τοῦ Χριστοῦ, ὑπάρχουν τέσσερεις κατηγορίες ἀνθρώπων. Πρώτη κατηγορία αὐτοί πού δέν ἔχουν κανένα ἐνδιαφέρον γιά τό Θεό καί ἀναφέρονται ὡς σκληρό ἔδαφος, ὡς δρόμος. Σ’αὐτούς ὁ λόγος μένει ἐξωτερικά, δέν μπορεῖ να εἰσχωρήσει στήν καρδιά τους. Ἔτσι, εὔκολα ὁ πονηρός τόν σκορπίζει καί μαζί του χάνεται καί ἡ κατά Θεόν σωτηρία τους.

Δεύτερη κατηγορία αὐτοί πού ὑποψιάζονται κάπως τή βαρύτητα τοῦ Θείου λόγου γιά τή ζωή μας καί με χαρά τόν ἀκούουν. Δέν δείχνουν ὅμως τό ἀνάλογο ἐνδιαφέρον καί δέν τόν καλλιεργοῦν. Ἔτσι γρήγορα, πρωτοῦ καλά-καλά προλάβει νά μεγαλώσει λίγο ἡ πίστη μέσα τους ὡς φυτό, μαραίνεται καί χάνεται. Εἶναι αὐτοί πού ὅσο εὔκολα πιστεύουν, τόσο εὔκολα καί ἀπιστοῦν. Σάν ἐκείνους πού τῶν Βαῒων φώναζαν Ὡσσανά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος καί τή Μεγάλη Παρασκευή ἄρον, ἄρον, σταύρωσον αὐτόν!

Ἡ τρίτη κατηγορία εἶναι αὐτοί πού ἐπίσης μέ χαρά δέχονται τή σπορά τοῦ Θείου λόγου. Ὅμως ἐνῶ ἀναγνωρίζουν τή σημασία καί σπουδαιότητά του, τελικά τόν πνίγουν πραγματικά μέσα στήν καθημερινότητα, ὅποια κι ἄν εἶναι αὐτή γιά τόν καθένα. Εἶναι αὐτοί πού δέν δίνουν στήν πίστη τήν κρίσιμη προτεραιότητα, ἡ ὁποία εἶναι καί ἀπαραίτητη. Αὐτοί πού προσπαθοῦν νά συνδιάσουν ὑποχρεώσεις καί Θεό. Αὐτοί πού τελικά θεωροῦν τήν πίστη ὡς ὑποχρέωση καί μοιραία ὡς τέτοια κάποτε τήν ὑποβιβάζουν γιά τήν ἐκπλήρωση κάποιας ἄλλης.
Στήν πραγματικότητα δέν διαφέρουν καί πολύ ἀπό τούς προηγούμενους. Εἶναι περίπου στήν ἵδια κατάσταση καί κατηγορία. Διότι ἀφοῦ τό ἀποτέλεσμα εἶναι ἡ μή καρποφορία τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ στή ζωή τους, ποιά ἡ διαφορά μέ τους ἄλλους; Σέ ἐκείνους τό χῶμα ἔχει πέτρες, σ’αὐτούς ἀγκάθια κι ἀγριόχορτα. Ἡ οὐσία εἶναι ὅτι δέν φυτρώνει καί δεν καρποφορεῖ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ.Ἴσως γιά τήν κατηγορία αὐτή θά μπορουσαμε νά ποῦμε ὅτι ἀνήκουμε οἱ περισσότεροι.

Ἡ τέταρτη καί ἡ καλή ὅμως κατηγορία, εἶναι αὐτοί πού ἔχουν καρδιά καλή και ἀγαθή. Αὐτοί δηλαδή πού τό ἔδαφος τοῦ ἐσωτερικοῦ τους κόσμου, τῆς καρδιᾶς τους, εἶναι γόνιμο καί εὔφορο. Αὐτοί λοιπόν ὅταν ἀκοῦνε τό Θείο λόγο, ὄχι μόνο τόν δέχονται μετά χαρᾶς, ἀλλά ὅπως λέει καί ὁ Χριστός στήν ἐξήγηση τῆς παραβολῆς, τόν κρατοῦν. Δηλαδή τοῦ δίνουν προσοχή καί σημασία καί τήν ἀπαραίτητη προτεραιότητα στή ζωή τους.
Τόν κάνουν τρόπο ζωῆς. Προσπαθοῦν νά κάνουν θέλημά τους, τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐνδιαφέρονται γι αὐτό καί συνεχῶς προσέχουν νά τό καταλάβουν, νά τό διακρίνουν ὅσο γίνεται καλύτερα, μέσα στό θόρυβο καί τή φασαρία τῆς ζωῆς. Εἶναι αὐτοί πού ἀσκοῦνται στήν εἰρήνη καί τήν ὑπομονή, πού τελικά εἶναι αὐτή πού τούς βοηθᾶ νά καρποφορήσει μέσα τους καί γύρω τους ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὅπως τονίζει ὁ Χριστός: «οὗτοί εἰσιν...τόν λόγον κατέχουσιν καί καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ».
Τήν ὑπομονή αὐτή, τή βοηθᾶ ἡ καλή καί ἀγαθή καρδιά τους. Μιά τέτοια καρδιά εἶναι ἕνα ἐργοστάσιο πού παράγει ἀτέλειωτη ὑπομονή. Γιατί αὐτή ἡ καρδιά, θά μπορούσαμε νά ποῦμε εἶναι σάν τήν καρδιά τοῦ Θεοῦ, ὅσο ὑπερβολικό κι ἄν φαίνεται αὐτό. Γιατί καλός καί ἀγαθός γιά ὅλους καί γιά ὅλα εἶναι ὁ Θεός! Ὁ ὁποίος μόνο ἀγαπᾶ καί πάντα συγχωρεῖ. Ἀνατέλει τόν ἦλιο καί γιά τούς πονηρούς καί γιά τούς ἀγαθούς καί δίνει τή βροχή καί γιά τούς ἄδικους καί γιά τούς δικαίους. Ἡ ὑπομονή, ἡ ὁποία εἶναι τό ἀπαραίτητο στοιχείο γιά νά καρποφορήσει ὅ,τιδήποτε στή ζωή μας. Ἀκόμη καί ἡ πίστη, ὅπως μᾶς τονίζει ὁ ἀρχηγός τῆς πίστεώς μας, ὁ Χριστός.

Αὐτό τό μεγάλο δώρο τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας, τό Θείο λόγο Του, ὡς σπόρο πρώτα τόν ἔριξε ὁ Ἵδιος. Μετά τήν Ἀνάληψη Του, τή σκυτάλη πῆραν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καί μετά ἀπό αὐτούς οἱ διάδοχοί τους οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς πίστεώς μας, τῆς Ἐκκλησίας μας. Οἱ ὁποίοι διεξήγαγαν τό ἔργο τῆς σπορᾶς καί τῆς καλιέργειας τοῦ Θείου λόγου σέ κάθε ἐποχή που ἔζησαν. Αὐτοί πού ὡς καλοί γεωργοί, προσπάθησαν θυσιαστικά νά κάνουν εὔφορο καί καρποφόρο τόν ἀμπελώνα τοῦ Θεοῦ, τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας Του, τόν πιστό λαό Του.
Μέ τή διδασκαλία, τό κήρυγμα, ἀλλά κυρίως μέ τόν τρόπο ζωῆς τους, νά διδάξουν. Νά βοηθήσουν τούς πιστούς νά φανοῦν ὅπως λέει καί τό τροπάριο τους ὡς ἀστέρες φωτεινοί, πού ὅποιος τούς βλέπει νά λέει «Νά!...Θεός τώρα ἐδῶ!». Αὐτοί οἱ Πατέρες καί ὡς ποιμένες φύλαξαν καλά τό λαό τοῦ Θεοῦ καί ὅταν χρειάστηκε τόν προστάτεψαν ἀπό κάθε αἴρεση καί αἰρετικό. Πού ὡς λύκος προσπάθησε νά μπεῖ μέσα στό ποίμνιο τοῦ Θεοῦ γιά νά ἀρπάξει καί νά σύρει τά λογικά πρόβατα τοῦ Χριστοῦ στό χαμό καί τήν ἀπώλεια.

Τέτοιους Πατέρες καί ποιμένες τιμοῦμε αὐτήν τήν Κυριακή, αὐτούς τῆς ἑβδόμης Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Πού διενεργήθηκε τό 787μ.Χ στήν Κωνσταντινούπολη ἐπί Αὐτοκράτειρος Εἰρήνης τῆς Ἀθηναίας, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ταρασίου καί ἀποκατέστησε τήν τιμή καί τήν προσκύνηση πρός τίς ἅγιες Εἰκόνες. Ἐπανέφερε τήν ἡρεμία καί τήν εἰρήνη στό Χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἔτσι ὥστε νά μπορέσει ἐν ὑπομονῇ πλέον ὅπως τονίζει καί ὁ Χριστός, νά καλιεργήσει καί νά καρποφορήσει τό λόγο Του.

Εἶθε λοιπόν ἀγαπητοί μου, αὐτές οἱ προϋποθέσεις να ὑπάρχουν πάντοτε, ἔτσι ὥστε οἱ Χριστιανοί κάθε ἐποχῆς νά μποροῦν νά καλλιεργούν τίς καρδιές τους ὡς κήπο, μέσα στόν ὁποίο θά καρποφορεῖ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ.
π.ΦΙΛΙΠΠΟΣ  ΜΠΕΝΑΖΗΣ Ι.Ν.ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΔΡΑΜΑΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου