Η ΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Η ΑΠΟΚΛΙΝΟΥΣΑ ΣΤΑΣΗ ΜΑΣ.

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ ΛΟΥΚΑ. ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ. 

Ὅσες φορές ἀγαπητοί μου ὁ Χριστός θέλησε νά μᾶς μιλήσει γιά τό τί μᾶς ἐτοιμάζει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατέρα στά ἔσχατα, ὅταν γίνει γεγονός ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ἀναφέρθηκε σέ εὐχάριστα καί χαρούμενα γεγονότα. Παρομοίωσε  τήν κατάσταση ἐκείνη πότε ὡς Βασιλικούς γάμους, πότε ὡς Μεγάλο Τραπέζι, πότε ὡς Δείπνο Μέγα, τό ὁποίο εἶναι καί τό γεγονός τό ὁποίο περιγράφεται στήν Εὐαγγελική περικοπή τῆς ΙΑ΄ Κυριακῆς ἀπό τό κατά Λουκάν ἱερό Εὐαγγέλιο. 

Τήν ἀφορμή γιά τήν παραβολή αὐτή τήν πῆρε ἀπό ἕνα συνδαιτημόνα Του, σέ τραπέζι τό ὁποίο καί ὁ Ἵδιος ἦταν προσκεκλημένος. Ἐκεῖ ἀφοῦ θεράπευσε πρώτα ἕναν ἀσθενή, κατόπιν μίλησε πρός τούς συμμετέχοντες γιά τίς πρωτοκλισίες. Γιά τίς πρώτες θέσεις πού ὅλοι θέλουν νά ἔχουν  σέ τέτοια γεγονότα. Συμβούλευσε λοιπόν τούς συμμετέχοντες νά μήν πηγαίνουν ἀπό μόνοι τους στίς θέσεις αὐτές, μήν τυχόν καί ἔλθει κάποιος ἀνώτερος καί ὁ οἰκοδεσπότης βάλει αὐτόν ἐκεῖ καί ἔτσι γίνει προσβολή σ’αὐτόν πού ἀπό μόνος του κάθησε σέ λάθος θέση.

Ἀλλά νά προτιμοῦν τήν τελευταία θέση. Ἔτσι ὥστε ἄν  ὁ οἰκοδεσπότης δώσει καλύτερη θέση στό τραπέζι σέ κάποιον πού κάθησε στήν τελευταία, νά τοῦ εἶναι τιμή καί ἀναγνώριση μπροστά σέ ὅλους τούς καλεσμένους. 

Στόν φιλοξενοῦντα οἰκοδεσπότη  συμβούλεψε ὅταν θέλει νά παραθέσει κάποιο γεῦμα ἤ δείπνο, νά μήν προσκαλεῖ φίλους, συγγενεῖς ἤ κάποιους πού θά τοῦ τό ἀνταποδώσουν. Νά προτιμᾶ νά καλεῖ  ἀνθρώπους πού δέν μποροῦν νά τό  ἀνταποδώσουν γιατί εἶναι φτωχοί καί ἀνήμποροι. «...ἀλλ’ὅταν ποιῆς δοχήν, κάλει πτωχούς, ἀναπήρους, χωλούς, τυφλούς καί μακάριος ἔση, ὅτι οὔκ ἔχουσιν ἀνταποδοῦναι σοι· ἀνταποδοθήσεται γάρ σοι ἐν τῇ ἀναστάσῃ τῶν δικαίων». Τό καλό πού θά κάνει, θά τοῦ τό ἀνταποδώσει ὁ Θεός στήν αἰώνια Βασιλεία Του. 

Κάποιος ἀπό τούς καλεσμένους, μόλις ἄκουσε τόν τελεταίο λόγο τοῦ Χριστοῦ εἶπε: «...μακάριος ὅς φάγεται ἄριστον ἐν τῇ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ». Εὐτυχής αὐτός πού θά φάει στό μεγάλο αὐτό καί ἐκ Θεοῦ προετοιμασμένο μεσημεριανό τραπέζι! Ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἡ παραβολή τοῦ Μεγάλου Δείπνου, πού εἶναι καί τό Εὐαγγελικό κείμενο τῆς σημερινῆς Κυριακῆς. 

«Κάποιος ἄνθρωπος ἐτοίμασε ἕνα πολύ μεγάλο καί πλουσιοπάροχο βραδυνό τραπέζι. Ἔστειλε λοιπόν τόν ὑπηρέτη του νά ἐνημερώσει τούς καλεσμένους. Ὅλοι ἄρχισαν νά δηλώνουν ἀδυναμία συμμετοχῆς. Ὁ πρώτος εἶπε πώς ἔπρεπε νά δεῖ ἕνα χωράφι πού εἶχε ἀγοράσει. Ὁ δεύτερος ἔπρεπε νά δοκιμάσει πέντε ζευγάρια βοδιῶν πού πρόσφατα ἀπέκτησε. Ὁ τρίτος μόλις εἶχε παντρευτεῖ καί γι αὐτό δέν μποροῦσε νά πάει. Ὁ ὑπηρέτης μετέφερε στόν κύριό του τίς ἀπαντήσεις τῶν ἐπισήμων προσκεκλημένων του. 

Τότε ὁ οἰκοδεσπότης θύμωσε πολύ καί διέταξε τόν ὑπηρέτη του νά βγεῖ στήν πόλη σέ κάθε πλατεία καί στενό δρόμο, νά βρεῖ ὅσους ζητιανεύουν, πτωχούς, ἀνάπηρους, κουτσούς, τυφλούς καί νά τούς φέρει νά καθίσουν στό τραπέζι. Ὁ ὑπηρέτης ἐκτέλεσε τήν ἐντολή του κυρίου του, ἀλλά τό τραπέζι ἦταν μεγάλο καί εἶχε ἀκόμη κενές θέσεις. Τότε ὁ οἰκοδεσπότης ἔστειλε ξανά τόν ὑπηρέτη λέγοντάς του νά μήν ἀφήσει δρόμο καί τόπο στήν πόλη πού νά μήν πάει, γιά νά βρεῖ καί νά φέρει γιά φαγητό καί τόν πιό τελευταίο πού θά ἦταν ἄξιος νά παρευρεθεῖ στό τραπέζι του. 

Τελειώνοντας τήν παραβολή ὁ Χριστός, δηλώνει μέ κατηγορηματικό τρόπο, πώς κανείς ἀπό τούς πρώτους ἐπίσημους καλεσμένους δέν θά μπορέσει νά καθίσει ποτέ στό τραπέζι τοῦ μεγάλου ἐκείνου οἰκοδεσπότη. 

Δέν θά ἦταν ὑπερβολή ἤ τελείως ἄτοπο ἀγαπητοί μου νά ποῦμε, πώς ὁ Χριστός μας μέ τήν παραβολή αὐτή ἐκφράζει ἀφενός ἕνα «θεϊκό παράπονό Του» καί ἀφετέρου μία πικρή ἀλήθεια γιά ἐμᾶς. Δέν χρειάζεται καί πολύ σκέψη γιά νά καταλάβουμε πώς ὁ οἰκοδεσπότης τῆς παραβολῆς εἶναι ὁ Θεός. Τό μεγάλο καί σπουδαίο δείπνο εἶναι ὅτι πιό θεϊκό, πιό τέλειο ἔχει νά δώσει ὡς Οἰκοδεσπότης σέ κάθε ἄνθρωπο, στήν Οὐράνια Βασιλεία Του. Γιά τήν ὁποία συνεχῶς κυρήττει καί μᾶς πληροφορεῖ πώς ἐτοιμάζει. 

Ἐπίσημοι καλεσμένοι Του εἴμαστε ὅλοι ἐμεῖς οἱ βαπτισμένοι. Τά παιδιά Του. Οἱ κληρονόμοι Του. Ἡ οἰκογένειά Του. Ἡ Ἐκκλησία Του. Γιά τήν ὁποία ὁ Ἵδιος θυσιάστηκε. Ὡς ὑπηρέτης λειτουργεῖ ὁ Ἱδιος ὁ Υἱός καί Λόγος Του. Ὁ Ὁποίος ἔρχεται στή γῆ γιά νά μᾶς πληροφορήσει γι αὐτό πού ὁ Πατέρας Θεός ἐτοιμάζει. Νά μᾶς διδάξει καί τό πῶς θά μπορέσουμε νά ἐτοιμαστοῦμε γι αὐτό. Ποιός εἶναι ὁ τρόπος πού θά μᾶς κάνει ἄξιους τῆς θεϊκῆς προσκλήσεως. Πού δέν εἶναι ἄλλος, ἀπό τό νά κάνουμε τρόπο ζωῆς τό Εὐαγγέλιό Του, ζῶντας ὅλοι μαζί ὡς μία οἰκογένεια. Ὡς Ἐκκλησία Του. 

Τό ζητούμενο εἶναι ἄν ἐμεῖς πραγματικά ἀναγνωρίζουμε καί ἐκτιμοῦμε τήν πρόσκληση καί τήν τιμή πού μᾶς κάνει ὁ Θεός. Ἄν τελικά ἀπαντοῦμε μέ τόν τρόπο μας θετικά ἤ ὄχι σ’αὐτήν. Ὅπως φαίνεται μέσα ἀπό τήν παραβολή οἱ ἐπίσημοι καλεσμένοι δέν ἀνταποκρίνονται στήν τιμή πού τούς γίνεται. Ὁ καθένας ἔχει κι ἀπό ἕνα σοβαρό λόγο γιά τόν ὁποίο ἀδυνατεῖ νά φανεῖ ἀντάξιος τῆς κλήσεως. 

Ὁ ἀψευδής λόγος τοῦ Χριστοῦ μᾶς φανερώνει μία μεγάλη ἀλήθεια. Ὅτι γιά κάποιον ἴσως καί γιά ἐμᾶς ἀκόμη ἀνεξήγητο λόγο, δέν δίνουμε τήν ἀπαραίτητη σημασία, προσοχή καί ἐνδιαφέρον στή θεϊκή πρόσκληση. Μέσα ἀπό τήν προσπάθειά μας νά ζήσουμε καί νά κάνουμε ὅ,τι καλύτερο μποροῦμε γιά τή ζωή αὐτή, ξεχνοῦμε πώς μᾶς περιμένει καί μία ἄλλη γιά τήν ὁποία πρέπει νά ἐτοιμαζόμαστε. Ἤ καλύτερα θά πρέπει νά εἴμαστε πάντα ἔτοιμοι καί ἡ ὁποία εἶναι καί αἰώνια. 

Δέν εἶναι ὅτι δέν θέλουμε. Εἶναι ὅτι δέν μεριμνοῦμε. Ὥς ἄλλες Μάρθες καί ἐμεῖς, μεριμνοῦμε καί ἐνδιαφερόμαστε γιά πάρα πολλά, ἐκτός ἀπό τό σημαντικότερο. Τήν ἀγαθή μερίδα, δηλαδή τό δικαίωμα πού μᾶς δίνει ὁ Θεός νά παρακαθήσουμε στό μεγάλο γιορτινό τραπέζι Του. Δηλαδή νά μποροῦμε νά ἀπολαύσουμε ὅ,τι πιό ὑπέροχο ἐτοιμάζει σέ μία ἄλλη νέα ζωή, ἕνα ἄλλο νέο ἀνακαινισμένο κόσμο.  Τόν κόσμο πού θά ὑπάρχει μετά τή Δευτέρα Παρουσία, στήν Οὐράνια Βασιλεία Του. 

Ὁ ὁποίος τό μόνο σίγουρο εἶναι πώς θά γίνει, γιατί εἶναι θέλημα καί βουλή Θεοῦ καί δέν ὑπάρχει κανένα ἐνδεχόμενο ἀκυρώσεώς του. Τό θέμα εἶναι πότε θά γίνει. Αὐτό τό ξέρει μόνο ὁ Θεός Πατέρας. Αὐτό πού μᾶς ἐνδιαφέρει ἄμεσα τό γνωρίζουμε. Τό ὅτι θά γίνει. Αὐτό εἶναι καί τό σημαντικότερο. 

Τήν πρόσκληση τήν ἔχουμε. Ἄς τήν ἀξιοποιήσουμε λοιπόν ἀγαπητοί μου, δείχνοντας τό ἐνδιαφέρον πού τῆς ἀρμόζει. Γιά νά μήν βρεθοῦμε στή δυσάρεστη θέση  νά μείνουμε ἐκτός τοῦ Δείπνου αὐτοῦ καί αἰώνια βλέπουμε νά ἀπολαμβάνουν ἄλλοι, ὅ,τι εἶχε ἐτοιμαστεῖ γιά ἐμᾶς. Γιατί ὁ Θεός ἐτοιμάζει γιά ὅλους καί τίποτε δέν θά πάει χαμένο...

π.ΦΙΛΙΠΠΟΣ  ΜΠΕΝΑΖΗΣ Ι.Ν.ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΔΡΑΜΑΣ