ΕΔΩ.ΤΟ.ΑΚΟΥΤΕ:https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4
Ἕνα ἀπό τά πολλά χαρίσματα πού ἔχει δώσει σέ ἐμᾶς ὁ Ἅγιος Θεός ἀγαπητοί μου, ἴσως τό μεγαλύτερο, εἶναι ἡ ἐλευθερία. Ὅπως λέγεται καί θεολογικά, τό αὐτεξούσιο. Τή δυνατότητα δηλαδή ὁ ἄνθρωπος νά εἶναι κύριος τοῦ ἐαυτοῦ του, νά τόν ἐξουσιάζει καί νά τόν διαθέτει ὅπως θέλει. Ἤ ἀλλιῶς ὅπως συνήθως λέμε, νά κάνει στή ζωή του ὅ,τι θέλει. Τό αὐτεξούσιο, εἶναι αὐτό πού ἐκφράζει καί ἀποδεικνύει καλύτερα τό πρώτο στοιχείο τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου, τό κατ’εἰκόνα. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος «κατ’εἰκόνα Θεοῦ καί ὁμοίωσιν». Εἶναι δηλαδή ἐλεύθερος, ὅπως ἐλεύθερος εἶναι και ὁ Θεός.
Ἡ ἐλευθερία ὅμως ἄν δέν ὁρίζεται, δέ συγκρατείται καί δέν κατευθύνεται ἀπό μία ἄλλη μεγάλη δύναμη τήν ἀγάπη, ἀποβαίνει ἐπιζήμια. Ἡ ἀγάπη ἔχει καί αὐτή θεϊκή καταγωγή καί προέλευση καί διδάσκεται μέ βιωματικό τρόπο ἀπό τό Θεό. Ὁ κόσμος ὡς δημιουργία ἀλλά καί ὡς ὕπαρξη εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἐνσάρκωσή Του, τό ἐπί γῆς σωτήριο ἔργο Του, εἶναι ἐπίσης ἔργα τῆς ἀγάπης Του. Ἡ πίστη, ἡ Ἐκκλησία καί ὅ,τι ἄλλο ἀφορᾶ τή σχέση μας μέ τό Θεό καί τό συνάνθρωπο, χωρίς καί μακράν τῆς ἀγάπης, εἶναι χωρίς οὐσία καί περιεχόμενο. Δηλαδή χωρίς Θεό.
Ἡ ἀγάπη ὡς συναίσθημα ὑπάρχει δυναμικά στήν ὕπαρξή μας. Σέ κάθε ἄνθρωπο. Εἶναι αὐτό πού τόν κάνει νά φαίνεται πώς εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί». Μαζί μέ τήν ἐλευθερία, εἶναι τά δύο στοιχεία πού ἀποτυπώνουν τό κατ’εἰκόνα τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο, ἀφοῦ κι ὁ Θεός εἶναι ἐλεύθερος καί ἀγαπᾶ. Γι αὐτό ἡ ἀγάπη εἶναι ἐλευθερία καί ἡ ἐλευθερία ὅπως προαναφέραμε ἀποβαίνει ὡφέλιμη γιά τόν ἄνθρωπο, ὅταν ποδηγετείται ἀπό τήν ἀγάπη.
Ἕνα ἀπό τά πολλά πού δίνει ἤ πού προκαλεῖ καλύτερα στόν ἄνθρωπο ἡ ἀγάπη, εἶναι ἡ εὐγνωμοσύνη. Τό αἴσθημα πού τόν ὁδηγεῖ στό νά καταλαβαίνει κάθε καλό καί κάθε εὐεργεσία πού συμβαίνει στή ζωή του. Νά ἐκφράζει τουλάχιστον εὐχαριστία πρός τόν εὐεργέτη καί ἴσως ἄν δύναται νά ἀνταπαντᾶ κάποτε κι αὐτός εὐεργετικά... Ἡ χάρη θέλει ἀντιχάρη...
Κάποτε ὅλοι μας βρισκόμαστε σέ ἀνάγκη. Σέ κάποια δυσκολία. Ἔχουμε ἕνα πρόβλημα ὑγείας. Με κάποιο τρόπο δοκιμαζόμαστε καί δυσκολευόμαστε. Χρειαζόμαστε βοήθεια. Πολλές φορές εἶναι τέτοιο τό πρόβλημα, πού ἡ λύση του μπορεῖ νά προέλθει μόνο ἀπό τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Πολύ περισσότερο ὅταν ἀπό αὐτό προκύπτει ὄχι μόνο μιά μορφή ἀσθένειας, ἀλλά καί μιά ἀπαξίωση ἀπό τό κοινωνικό σύνολο.
Ὅπως ἀκριβῶς συνέβαινε στούς δέκα λεπρούς καί πού γι αὐτό μᾶς ἀφηγείται ἡ περικοπή τῆς ΙΒ΄Κυριακῆς ἀπό τό κατά Λουκάν ἱερό Εὐαγγέλιο. Ἔξω ἀπό μία πόλη ὁ Χριστός συναντάται μέ δέκα λεπρούς ἄνδρες. Αὐτοί μόλις κατάλαβαν πώς εἶναι Αὐτός, μένοντας σέ ἀπόσταση λόγῳ τῆς λέπρας, ἄρχιζαν νά φωνάζουν δυνατά καί νά παρακαλοῦνε νά τούς θεραπεύσει. Ὁ Χριστός, πού εἶναι ἡ ὑποστασιοποιημένη ἔκφραση τῆς ἐλεύθερης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, δέν μένει ἀσυγκίνητος. Τούς παρέχει τό ποθούμενο γι αὐτούς, τή θεραπεία. Αὐτό θά γίνει διά τῆς ἀποδοχῆς τοῦ λόγου Του ὡς ἐξῆς.
Τήν ἐποχή ἐκείνη γιά νά μπορέσει νά ἐπιστρέψει ἕνας λεπρός στήν κανονική ζωή, ἔπρεπε νά ἔχει τήν ἀναγνώριση καί τήν ἔγκριση τῶν Ἱερέων, ὅπως ὅριζε ὁ Μωσαϊκός νόμος. Τήν πιστοποίηση ἀπό αὐτούς τῆς θεραπείας του. Γι αὐτό ὁ Χριστός τούς λέει νά πᾶνε καί νά δείξουν τούς ἐαυτούς τους στούς Ἱερείς. Στήν ἀποδοχή τοῦ λόγου Του ἀπό τούς λεπρούς θά γίνει καί ἡ θεραπεία τους.
Ἔτσι καί ἔγινε. Καθώς πηγαίναν πρός τούς Ἱερείς, θεραπεύθηκαν. Ὅταν αὐτό συνέβη, ὁ ἕνας μόνο ἐπέστρεψε νά εὐχαριστήσει τό Χριστό καί αὐτός ἦταν Σαμαρείτης. Δηλαδή ἄνθρωπος πού δέν ἔχαιρε ἐκτιμήσεως ἀπό τούς Ἰουδαίους, ἀλλά ἀντιθέτως ὑποτίμηση καί απόρριψη. Τότε ὁ Χριστός σχολίασε μέ αἴσθημα πικρίας τή συμπεριφορά τῶν συμπατριωτῶν Του λέγοντας. «Καλά, δέκα δέν θεραπεύθηκαν; Μόνο αὐτός ὁ ξένος γύρισε νά πεῖ ἕνα εὐχαριστῶ; Νά δοξάσει τό Θεό; Οἱ ἐννέα ποῦ εἶναι;»
Ὁ Σαμαρείτης γιά νά δειξει τήν εὐγνωμοσύνη του, εἶχε πέσει στά πόδια τοῦ Χριστοῦ καί τά φιλοῦσε εὐχαριστώντας Τον. Ὁ Ἰησοῦς ὅμως πού εἶναι φιλάνθρωπος καί εὐεργετεῖ παντοιοτρόπως τούς ἀνθρώπους, τοῦ λέει νά σηκωθεῖ καί νά συνεχίσει τή ζωή του. Καί πλέον τώρα θά ἔχει καί πολύ περισσότερο καλό, γιατί ἡ πίστη του πρός τό Θεό δέν θεράπευσε μόνο τήν ἀρρώστια του ἀλλά καί τήν ὅλη ὕπαρξή του. «...καί εἶπεν αὐτῷ· Ἀναστάς πορεύου· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε». Τή στιγμή ἐκείνη δηλαδή ὁ πρώην λεπρός, ἦταν σωματικά καί πνευματικά ἀπόλυτα ὑγιής, ὅπως πρέπει γιά νά πάει ὁ ἄνθρωπος στόν παράδεισο...
Ὁπωσδήποτε ἡ ἀσθένεια, ὅποια κι ἄν εἶναι πόσο μᾶλλον ἡ λέπρα, μπορεῖ νά κάνει ζημιά στόν ἄνθρωπο καί σωματικά, ἀλλά καί ψυχικά. Εἰδικά οἱ λεπροί τόν καιρό ἐκείνο, ἀλλά καί μέχρι τόν προηγούμενο αἰώνα, μέχρι πού χάθηκε ἡ λέπρα, ζοῦσαν ἕνα μαρτύριο. Ἀπό τή μία ἡ ἀσθένεια ἡ ὁποία ἦταν ἕνας ἀργός θάνατος. Καθημερινά νά σαπίζει τό σῶμα σου. Ἀπό τήν ἄλλη ἡ περιθωριοποίηση, γιατί ἦταν κολλητική. Ὁ λεπρός ἔπρεπε νά ἐγκαταλείψει τή ζωή του, τούς ἀνθρώπους του, ὅ,τι ἀγαποῦσε καί νά ζήσει περιμένοντας τό τέλος του. Ἔχοντας παρηγοριά του κάποιους δύστυχους σάν κι αὐτόν, μέ τούς ὁποίους ἦταν ἀπομονωμένος σέ κάποιο ἀπόμακρο χῶρο.
Ὅλα αὐτά, ἀναπόφευκτα, ἐπιρέαζαν πάρα πολύ τούς λεπρούς. Ἱδιαίτερα τό ὅτι καθημερινά περιμένανε τό τέλος τους. Αὐτό σίγουρα εἶναι πολύ ὁδυνηρό. Κι ἐπειδή κανείς δέν θέλει τό θάνατο καί μέχρι τέλους μπορεῖ να ἐλπίζει σέ ἕνα θαῦμα. Ὅταν τελικά αὐτό γίνει καί μάλιστα ἀναπάντεχα ὅπως στήν περίπτωση τῶν δέκα λεπρῶν, ἀπό τήν πολλή χαρά μπορεῖ νά ξεχάσεις νά εὐχαριστήσεις τόν εὐεργέτη σου.
Βέβαια, ἴσως μετά οἱ ἐννέα νά ἔψαξαν νά βροῦν Τόν εὐεργέτη τους γιά νά Τόν εὐχαριστήσουν. Ὅμως γι αὐτό δέν ἔχουμε κάποια πληροφορία καί τό κείμενο τελειώνει μέ τήν εὐχαριστία μόνο τοῦ Σαμαρείτη. Καί τό ὅτι ὁ Χριστός ἐκφράζει τήν πικρία Του, ἴσως νά εἶναι ἡ ἀπόδειξη ὅτι δέν ἐπέστρεψαν γιά νά Τόν εὐχαριστήσουν. Ὁ καρδιογνώστης Κύριος πού βλέπει καί ξέρει τά βάθη τῶν ἐαυτῶν μας καλύτερα κι ἀπό ἐμᾶς, σίγουρα τό ἤξερε αὐτό καί γι αὐτό ἐκφράζει τήν πικρία Του. Ἀλλιῶς δέν θά τό ἔκανε, ἀφοῦ κάποια στιγμή θά δεχόταν τήν εὐγνωμοσύνη τους.
Ἀγαπητοί μου.
Ἡ περίπτωση τῆς θεραπείας τῶν δέκα λεπρῶν πολλά ἔχει νά μᾶς διδάξει. Τό σημαντικότερο θεωρῶ ὅτι εἶναι γιά τό πῶς ἀντιλαμβανόμαστε τή σχέση μας μέ τό Θεό, δηλαδή μέ τήν πίστη πού διαμορφώνουμε. Αὐτό πού θά πρέπει νά ἀναγνωρίσουμε εἶναι τό ὅτι ὅπως κάθε σχέση στή ζωή μας, ἔτσι καί ἡ σχέση μέ τό Θεό δηλαδή ἡ πίστη, εἶναι σχέση ἐλευθερίας καί ἀγάπης.
Ὅπως σημειώσαμε στήν ἀρχή, ὁ Θεός εἶναι ἐλεύθερος καί μᾶς ἀγαπᾶ παρομοίως. Ἐλεύθερα. Ἡ ἀγάπη Του πρός ἐμᾶς εἶναι δεδομένη, ἀλλά τό ἄν αὐτή κάποτε μπορεῖ νά ἐνεργήσει καί εὐεργετικά, αὐτό εἶναι στήν ἀπόλυτη κρίση καί δικαιοδοσία Του. Πολλές φορές εὐρισκόμενοι σέ κάποια δύσκολη θέση, σηκώνουμε τά χέρια ψηλά καί κοιτώντας στόν οὐρανό ζητοῦμε τή βοήθειά Του.
Γνωρίζοντας τήν παντοδυναμία Του καί ἔχοντας κατά νοῦ τά θαύματα πού ἔκανε καί κάνει, θεωροῦμε πώς κάτι ἀνάλογο θά συμβεῖ καί σέ ἐμᾶς. Καί μπορεῖ νά συμβεῖ. Αὐτό ὅμως θά ἔχει νά κάνει μέ τό ὅτι Αὐτός ἐλεύθερα θά ἐνεργήσει, χωρίς νά ἐκβιάζεται ἤ νά ὑποχρεώνεται ἀπό κάτι. (ὅπως με τούς δέκα λεπρούς). Ἡ ἀγάπη Του εἶναι ἐλεύθερη καί ἐξ αὐτοῦ μπορεῖ πάντα νά μᾶς ἐκπλήσει. Ἀναπάντεχα.
Νομίζω αὐτό κρίνεται ἀπό τήν ἐπίτευξη ἑνός πολύ λεπτοῦ καί ἱδιαίτερου συντονισμοῦ πού μπορεῖ νά συμβεῖ. Ὅταν δηλαδή ὁ ἄνθρωπος, παρόλη τήν ὅποια δυσκολία πού ἀντιμετωπίζει καί γι αὐτό εἶναι ἐγκλωβισμένος, μπορεῖ νά ἐλευθερωθεῖ καί μέ ἀνάλογο αἴσθημα ἀγάπης πρός τό Θεό, νά ζητήσει ἀπλά τό ἔλεός Του καί τίποτε ἄλλο. Ἐκεί μέσα περικλείονται τά πάντα. Ὅ,τι ἔχει ἀνάγκη. Τό ὁποίο γνωρίζει ὁ καρδιογνώστης Θεός καί δέ χρειάζεται ὑπενθυμίσεις γιά αὐτά πού μπορεῖ νά κάνει.
Τό σημαντικό εἶναι νά πλησιάσουμε κι ἐμεῖς μέ ἐλευθερία καί ἀγάπη, ἀνταποκρινόμενοι ἀκριβῶς στό ἀνάλογο δικό Του αἴσθημα. Τότε εἶναι που γίνεται ὁ κρίσιμος πνευματικός συντονισμός μέ τή θεία χάρη καί δημιουργοῦνται οἱ προϋποθέσεις γιά τήν ἄνωθεν βοήθειά μας. Καί βέβαια στό πλησίασμά μας αὐτό δέν πρέπει νά ἀπουσιάζει καί ἡ εὐχαριστία. Ἡ εὐγνωμοσύνη μας πρός τό Θεό. Ἐκ τῶν προτέρων.
Γιά ὅλες τίς εὐεργεσίες πού μᾶς ἔχει κάνει. Γι αὐτές πού ἀντιληφθήκαμε καί γι αὐτές πού δέν ἔχουμε ἀντιληφθεῖ. Γιατί ὁ Θεός παρόλη τήν παντοδυναμία Του εἶναι λεπτός, εὐγενικός καί πολύ διακριτικός ἀπέναντί μας. Καί μόνο ὅταν κι ἐμεῖς συντονιζόμαστε μαζί Του ἀναλόγως, Τόν πλησιάζουμε σωστά καί τοῦ δίνουμε τό δικαίωμα νά μᾶς εὐεργετήσει...
π.Φιλιππος Μπεναζης Ι.Ν.ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΔΡΑΜΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου