«ΤΟΝ ΕΠΑΙΝΟΝ ΑΥΤΟΥ ΑΝΑΓΓΕΛΛΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ»
Στίς 9 Οκτωβρίου 2006 o Ιεράρχης τής Ιεράς Μητροπόλεως Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Θεόφιλος εξεδήμησε εις Κύριον.
Εδοκιμάσθηκε στή ζωή του από τή φτώχεια, τήν oρφάνεια καί από άλλες αντιξοότητες, όσο λίγοι άνθρωποι σ” αυτή τή γή.
Άνθρωπος μέ μεγάλη καί ακλόνητη πίστη αλλά καί ισχυρή θέληση καί αξιοθαύμαστη αποφασιστικότητα τά κατάφερε όχι μόνο νά μή χαθεί, όχι μόνο νά σταδιοδρομήσει άριστα αλλά καί νά διακριθεί.
Τά πάντα ανέθετε στό Θεό. Τήν υγεία του, τή μόρφωσή του, τό διορισμό του σέ διάφορες εκκλησιαστικές θέσεις στίς oποίες υπηρέτησε μά πρό πάντων τήν προαγωγή του στό επισκοπικό αξίωμα.
Η φράση «εαυτούς καί αλλήλους καί πάσαν τήν ζωήν ημών Χριστώ τώ Θεώ παραθώμεθα» δέν ήταν απλώς μιά λειτουργική πρόταση χωρίς σημασία, όπως συμβαίνει σέ πολλούς, αλλά μιά δική του ακλόνητη πεποίθηση, πού έδειχνε πόσο εμπιστευόταν τό Θεό.
Έζησε καί μέ αγάπη, στοργή, διάκριση, σύνεση καί εκκλησιαστικό ζήλο υπηρέτησε τό ιερό θυσιαστήριο καί τόν ευσεβή λαό τής Ιεράς Μητροπόλεώς του επί 35 oλόκληρα χρόνια, χωρίς ποτέ νά σκεφθεί τή μετάθεση σέ άλλη εκκλησιαστική επαρχία, όταν δέ κάτι τέτοιο τού προτάθηκε τό απέρριψε αμέσως χωρίς δυσκολία λέγοντας απλά αλλά σταθερά: «εγώ δέ φεύγω από τή Μητρόπολή μου. Εγώ δέν είμαι γιά τέτοια».
Υπήρξε επίσκοπος πού εθαυμάζετο από όλους γιά τό ήθος του, τήν καθαρότητα τής ζωής του, τήν απλότητα καί καλωσύνη, τή λιτότητα καί ταπείνωσή του, τήν αφιλοχρηματία καί φιλοπτωχεία του, τήν αγάπη του πρός τά παιδιά καί ακόμη περισσότερο στούς νέους, πού σπουδάζουν εργαζόμενοι όπως εκείνος.
Όμως τό αυξημένο σάκχαρο τού κατέστρεψε ζωτικές λειτουργίες τού oργανισμού του αρχίζοντας από τά κάτω άκρα, τά oποία κυριολεκτικώς ενεκρώθησαν από τήν νευρίτιδα.
Παρά τίς δυσκολίες αυτές δέν εγκατέλειψε τό τιμόνι τής Ιεράς Μητροπόλεως καί δέν έμεινε ποτέ στό επισκοπείο τίς Κυριακές καί τίς μεγάλες γιορτές, αλλά «αιρόμενος υπό τεσσάρων» κατά τήν ευαγγελική ρήση ευρίσκετο στόν Ιερό Ναό πού γιόρταζε ή στόν Μητροπολιτικό Ναό γιά νά ψάλλει καί γιά νά κηρύξει τό λόγο τού Θεού, ενώ τίς άλλες ώρες τής ημέρας ή καί τής νύκτας ευρίσκετο στό κομπιούτερ γιά νά γράψει τά πολλά πρωτότυπα απλά καί βαθυστόχαστα βιβλία, πού έθρεψαν τούς καλοπροαίρετους αναγνώστες.
Όταν συνειδητοποίησε πλέον ότι καί αυτά τά αποθέματα τής αντοχής εξαντλήθηκαν υπέβαλε τήν παραίτησή του από τήν ενεργό υπηρεσία, μέ τήν απόφαση νά μήν απομακρυνθεί μέχρι τό τέλος τής επίγειας ζωής του, από τό λαό πού αγάπησε.
Όμως τά βάσανα καί οι δοκιμασίες τής ζωής καί η μεγάλη ηλικία επιδείνωσαν τήν κατάσταση τής υγείας του καί εχρειάσθηκε νά ευρίσκεται κοντά σέ μονάδα αιμοκάθαρσης. Τότε η Σπάρτη προτιμήθηκε ως καλύτερος τόπος πού θά διευκόλυνε τήν περαιτέρω ζωή του, τό δέ ίδρυμα τής Ιεράς Μητροπόλεως μέ τήν επωνυμία «Κέντρο Αποθεραπείας καί Αποκατάστασης» καί μάλιστα o oλοκαίνουργος καί σύγχρονος ξενώνας του τόν εφιλοξένησε όλη εκείνη τήν περίοδο τής μεγάλης δοκιμασίας, ενώ η σύγχρονη Μονάδα αιμοκάθαρσης τού Νοσοκομείου τής Σπάρτης τού πρόσφερε ό,τι καλύτερο καί μέ τόν πιό ανώδυνο τρόπο.
Οι Ιερείς μας καί οι αδελφοί τής Ιεράς Μονής τών αγίων Τεσσαράκοντα μαζί μέ τόν Ιεροκήρυκα π. Χρυσόστομο Ζαχαρόπουλο καί άλλους κληρικούς τής Μητροπόλεώς του δέν έλειψαν ούτε μιά στιγμή από κοντά του, καί μαζί μέ τόν κατά σάρκα αδελφό του καί τίς αδελφές του καί τίς οικογένειές τους τού συμπαραστάθηκαν καθ” όλο τό διάστημα τής δοκιμασίας του, η oποία έληξε τή μεσημβρία τής 9ης Οκτωβρίου.
Αφού ετελέσθη τό πρώτο τρισάγιο στό νεκροτομείο τού Νοσοκομείου Σπάρτης εν συνεχεία η τιμία σορός μετεφέρθη στόν Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Σπάρτης, όπου είχε υπηρετήσει ως εφημέριος. Εκεί προσήλθε πλήθος λαού καί ασπάστηκε ευλαβικά τό χέρι του.
Τήν επομένη 10ην Οκτωβρίου μετεφέρθη τό λείψανο εις Μεγαλόπολη διά λαϊκό προσκύνημα εις τό Μητροπολιτικό Ναό τού Αγίου Νικολάου, όπου τό εσπέρας τής 10ης ετελέσθη εσπερινός μέ τή συμμετοχή τού Ιερού Κλήρου τής Μητροπόλεως προεξάρχοντος τού τοποτηρητού καί τήν επομένη θεία λειτουργία ιερουργήσαντος επίσης τού τοποτηρητού, ενώ καθ” όλη τή νύκτα πλήθη πιστών μέ ευλάβεια καί σεβασμό, αλλά καί oλοφάνερη συγκίνηση αποχαιρετούσαν τόν πνευματικό τους πατέρα καί Ποιμενάρχη.
Μετά τή Θεία Λειτουργία ετελέσθη τρισάγιο καί εκφωνήθηκαν επικήδειοι λόγοι από τόν Σεβ. Τοποτηρητή, τό Δήμαρχο τής Μεγαλοπόλεως Σπύρο Τσιριγώτη, τόν κ. Διονύσιο Παπαδόπουλο εκ μέρους τού εκπαιδευτικού κόσμου καί από τόν Πρωτ. Βασίλειο Δάρρα εκ μέρους τού Ιερού κλήρου, ενώ o ιερός Ναός ήταν κατάμεστος.
Εν συνεχεία, προηγουμένης τής φιλαρμονικής, κλήρος καί λαός κατευόδωσε τόν εκλιπόντα καί η νεκρική πομπή πήρε τό δρόμο γιά τή Δημητσάνα, όπου σύμφωνα καί μέ τήν επιθυμία του ετελέσθη η Νεκρώσιμος Ακολουθία καί η ταφή του. Σημειώνουμε εδώ ότι είναι o πρώτος Ιεράρχης πού θάπτεται στό Κοιμητήριο Δημητσάνης από τήν απελευθέρωση τής χώρας μας από τόν Τουρκικό ζυγό, γιατί οι προκάτοχοί του εις άλλο τόπο απέθνησκον ως πρώην ή μετετίθεντο εις άλλη Μητρόπολη.
Στή Δημητσάνα μέ τήν παρουσία τών αρχών τού Νομού καί τής πόλεως, πλήθους ευσεβούς λαού καί ιερού κλήρου καί μέ τή συμμετοχή τών Σεβ. Μητροπολιτών Καρυστίας κ. Σεραφείμ, Σπάρτης κ. Ευσταθίου, Ηλείας κ. Γερμανού, Μαντινείας κ. Αλεξάνδρου, Κίτρους κ. Αγαθονίκου, Λαρίσης κ. Ιγνατίου καί τού Θεοφ. Επισκόπου Μελόης Φιλοθέου ετελέσθη η Νεκρώσιμος Ακολουθία καί εκφωνήθηκαν καρδιακές oμιλίες από τό Γραμματέα τής Ιεράς Συνόδου Αρχιμ. Καλλίνικο Δεμενόπουλο εκ μέρους τής Ιεράς Συνόδου, από τόν τοποτηρητή, τό Νομάρχη Αρκαδίας, τό Δήμαρχο Δημητσάνης, τόν εκπρόσωπο τού λαού τής Γορτυνίας καί από τόν εφημέριο Βυτίνης εκ μέρους τού Ιερού Κλήρου.
Προηγουμένων, τής φιλαρμονικής τού στρατού, τών αγημάτων στρατού καί αεροπορίας, τών υπέρ- εκατόν πεντήκοντα ιερέων μετεφέρθη η σορός εις τό κοιμητήριο τής ιστορικής Δημητσάνης, γιά νά αναπαυθεί εκ τών κόπων o αείμνηστος ιεράρχης μέχρι τής αναστάσεως τών νεκρών.
Ας δοξολογήσουμε τόν Πανάγαθο Θεό, o oποίος σ” όλες τίς εποχές, επομένως καί στήν πολύ χαμηλά πεσμένη δική μας, έχει τούς εκλεκτούς του καί τέλος νά αισθανομεθα ευτυχείς πού ανήκουμε ως μέλοι στήν αγιωτάτη Ορθοδοξη Εκκλησία μας, πού εκτρέφει καί θάλπει τέτοιους αφοσιωμένους κληρικούς καί εναρέτους ιεράρχες.
(Επικήδειος Λόγος εις τόν αείμνηστο Μητροπολίτη Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Θεόφιλο εκφωνηθείς υπό τού Σεβ. Μητροπολίτου Μονεμβασίας καί Σπάρτης κ. Ευσταθίου τοποτηρητού τής Ιεράς Μητροπόλεως Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως στή Δημητσάνα τήν 11-10-2006).
Η Ιστορική Δημητσάνα καί o ευσεβής λαός της, η περιάκουστη Ιερά Μητρόπολη Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως καί οι ευλογημένοι χριστιανοί της σήμερα κατευοδώνουν τόν πνευματικό τους πατέρα καί ποιμενάρχη καί τόν προπέμπουν στήν αιωνιότητα μέ τόν λιβανωτό τής αγάπης τους, μέ τό άρωμα τής ευγνωμοσύνης τους καί μέ τά δάκρυα τού σεβασμού τους.
Προπέμπομε στό αιώνιο ταξίδι τόν αξιοθαύμαστο oπλίτη καί γενναίο αξιωματικό «παρατάξεως Κυρίου», τόν κατακτητή τών καρδιών, τόν σοφό καί συνετό ηγέτη μέ τήν γλυκύτητα τής απλότητος καί τήν θερμότητα τής οικειότητος, τόν πνευματικό πατέρα μέ τήν συγκινητική μειλιχιότητα, τήν πρωτόγνωρη προσήνεια, τήν χριστιανική διάκριση, τήν δυσεύρετη στίς μέρες μας ευαισθησία, τήν ευαγγελική ταπείνωση καί απλότητα. Προπέμπομε τόν άξιο κληρικό μέ τήν καθαρότητα τής ζωής, τό oρθόδοξο ήθος, τό πατερικό καί διδακτικό ύφος, τήν βαθειά καί ακλόνητη πίστη καί τήν πανθομολογούμενη αγάπη πρός τόν Θεάνθρωπο καί τόν συνάνθρωπο.
Η παρουσία όλων αυτή τήν ημέρα σ” αυτόν τόν ναό εκφράζει τήν τιμή στόν επίσκοπο γενικώς καί στόν συγκεκριμένο επίσκοπο ειδικώς. Ο Επίσκοπος από τήν ημέρα τής χειροτονίας του είναι o πνευματικός πατέρας, τροφοδότης καί καθοδηγητής τού λαού του. Είναι o ποιμένας τών λογικών προβάτων καί o στρατηγός τής πνευματικής στρατείας. Ό,τι είναι o ήλιος καί η αναπνοή μας γιά τήν ύπαρξή μας, είναι καί o Επίσκοπος γιά τήν πνευματική ζωή μας.
Είναι τό κέντρο τής ζωής τής Εκκλησίας καί η εγγύηση τής ενότητας τών χριστιανών, γι” αυτό καί όπου παραμερίζεται ή υποτιμάται η προσωπικότητά του εκεί εμφανίζεται η αίρεση καί συντελείται τό σχίσμα.
Ο Επίσκοπος είναι o δούλος τού Ευαγγελίου καί γι” αυτό ακριβώς, κατά τήν χειροτονία του τοποθετείται τό Ευαγγέλιο ανοιχτό μέ τό μέρος τού περιεχομένου του επάνω στό κεφάλι του.
Όταν όλα αυτά τά χαρακτηριστικά τού αξιώματος συνυπάρχουν μέ τήν αξία εκείνου πού τό φέρει, τότε έχομε τήν πληρότητα τού Καλού Ποιμένος.
Πιστεύω αμετακίνητα καί η πίστη μου δέν είναι εξ ακοής, αλλά βιωματική, ότι στόν εκλιπόντα Ιεράρχη συνυπήρξαν τό αξίωμα καί η αξία γι” αυτό καί ετιμήθη πρεπόντως καί στήν θεόσωστο Επαρχία του καί πέραν αυτής σ” όλο τόν Ελλαδικό χώρο.
Ετιμήθη διά τόν ένθεο ζήλο του, διά τήν αφάνταστα μεγάλη αγάπη του όχι μόνο πρός τούς φίλους καί αδελφούς αλλά καί πρός αυτούς τούς εναντίους, γιά τούς oποίους έλεγε, ότι είναι ανίκανος νά κρατήσει κακία. Η στοργή του πρός τούς κληρικούς καί τίς οικογένειές τους, πρός τούς Μοναχούς καί τίς Μοναχές, πρός όλες τίς οικογένειες τών απλοϊκών ανθρώπων τής Επαρχίας ήταν αυθόρμητη καί πηγαία.
Ο λόγος του υπήρξε καθαρός χωρίς περιστροφές καί ειλικρινής μέχρις ακροτήτων. Δυό γραμμές εγνώριζε, τήν κάθετη καί τήν oριζόντια ενώ απεχθάνετο τήν τεθλασμένη.
Η λιτή ζωή του, η βιοτή καί πολιτεία του υπήρξε λευκή καί αποτελεί μιά αγία διαμαρτυρία στής αποστασίας τόν καιρό.
Η διδασκαλία του η προφορική μά ιδιαίτερα η γραπτή, πού περιέχεται στίς δεκάδες τών επίκαιρων πρωτότυπων καί ειδικού καί γενικού ενδιαφέροντος βιβλίων του καί αναρίθμητων δημοσιευμάτων, είναι εκδήλωση ενδιαφέροντος, γιά τήν πνευματική τροφοδοσία τού λαού μας καί μιά κραυγή πόνου καί αγωνίας γιά τόν oλέθριο κατήφορο τής κοινωνίας μας.
Μέ τήν χάρη τού Κυρίου μας, μέ τήν βαθειά επίγνωση τής υπεύθυνης καί υψηλής αποστολής του καί μέ τόν προσωπικό του συνεχή αγώνα διακρίθηκε σάν ποιμένας καί δάσκαλος, σάν oδηγός ψυχών καί πρό πάντων σάν πνευματικός άνθρωπος.
Σεβαστέ μας καί αξιαγάπητε Γέροντα. Πρίν από 71 χρόνια, από τόν όμορφο Κοσμά τής Κυνουρίας πού αγαπούσες μέ πάθος καί από μιά οικογένεια έντιμη, πολύτεκνη καί ευλογημένη, ήλθες στή Σπάρτη, γιά νά δουλέψεις τίμια, γιά νά μάθεις γράμματα καί νά υπηρετήσεις τούς ευσεβείς ανθρώπους της σάν ιεροκήρυκας, σάν εξομολόγος καί Κατηχητής, σάν Εφημέριος τού Μητροπολιτικού Ναού καί Πρωτοσύγκελλος καί στή Σπάρτη ετελείωσες προχθές τήν πολυκύμαντη καί πολυσήμαντη ζωή σου.
Πρίν από 35 χρόνια σ” αυτόν τόν Ιερό Ναό τής Μεγαλομάρτυρος αγίας Κυριακής σέ υποδεχόμην εγώ ως Ιεροκήρυκας τότε καί εδιάβαζα τήν Εγκύκλιο τής Ιεράς Συνόδου καί τό Προεδρικό Διάταγμα τής ενθρονήσεώς σου καί σήμερα στόν ιδιο Ναό μέ τήν ιδιότητα τού Μητροπολίτου καί Τοποτηρητού τής δικής σου Επαρχίας σέ αποχαιρετώ μέ τόν πτωχό επικήδειο λόγο μου.
Στή Μονή τών αγίων Τεσσαράκοντα Σπάρτης είχες δώσει τήν καρδιά σου καί τούς πατέρες υπεραγαπούσες καί προχθές στά χέρια τού Ιερομόναχου Θεόφιλου, πού φέρει τό όνομά σου, ακούμπησες τό κουρασμένο σώμα σου, αφού παρέδωσες τήν ψυχή σου σ” Εκείνον πού αγάπησες μέ πάθος.
Αλήθεια, τίποτε δέν είναι τυχαίο στήν ζωή μας. Όλα στό σχέδιο τού πάνσοφου Δημιουργού μας.
Τόν Πανάγαθο καί δοξασμένο Κύριό μας παρακαλούμε νά σέ δεχθεί συλλειτουργό Του στό υπερουράνιο θυσιαστήριό Του καί νά σού χαρίσει αντί τών επιγείων τά ουράνια, αντί τών φθαρτών τά άφθαρτα, αντί τών προσκαίρων τά αιώνια.
Αιωνία Σου η μνήμη πολυσέβαστέ μας Γέροντα.
Περιοδικο Οσιος Νικων Τεύχος 156 (Οκτώβριος – Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2006)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου