ΕΔΩ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4
Τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέῳκται, οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε, ἀναζωσάμενοι τὸν καλὸν τῆς Νηστείας ἀγῶνα· οἱ γὰρ νομίμως ἀθλοῦντες, δικαίως στεφανοῦνται, καὶ ἀναλαβόντες τὴν πανοπλίαν τοῦ Σταυροῦ, τῷ ἐχθρῷ ἀντιμαχησώμεθα, ὡς τεῖχος ἄρρηκτον κατέχοντες τὴν Πίστιν, καὶ ὡς θώρακα τὴν προσευχήν, καὶ περικεφαλαίαν τὴν ἐλεημοσύνην, ἀντὶ μαχαίρας τὴν νηστείαν, ἥτις ἐκτέμνει ἀπὸ καρδίας πᾶσαν κακίαν. Ὁ ποιῶν ταῦτα, τὸν ἀληθινὸν κομίζεται στέφανον, παρὰ τοῦ Παμβασιλέως Χριστοῦ, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως.
Τό στάδιο γιά τήν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν ἄνοιξε καί ὅσοι θέλετε νά ἀγωνισθεῖτε εἰσέλθετε, ἀναλαμβάνοντας τόν καλό ἀγώνα τῆς νηστείας· ὅσοι τίμια ἀγωνίζονται τηρώντας τούς κανόνες, δίκαια καί θά στεφανωθοῦν. Φορώντας τό Σταυρό ὡς πανοπλία, ἄς ἀντιπαλαίψουμε τόν ἐχθρό, ἔχοντας τήν Πίστη ὡς τείχος πού δέν πέφτει ποτέ, τήν Προσευχή ὡς θώρακα, τήν Ἐλεημοσύνη ὡς περικεφαλαία καί γιά σπαθί τή Νηστεία ἡ ὁποία κόβει ἀπό τήν καρδιά μας κάθε κακία. Ὅποιος κάνει αὐτά, παίρνει τόν ἀληθινό στέφανο ἀπό τόν πάντων Βασιλέα Χριστό κατά τήν ἡμέρα πού θά κριθεῖ ὅλος ὁ κόσμος.
Τήν τέταρτη Κυριακή τοῦ Τριωδίου αὐτήν τῆς Τυρινῆς καί ἐν ὄψει τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί Νηστείας ἀγαπητοί μου, ἡ ἁγία Ἐκκλησία μᾶς προβάλει καί μᾶς ὑπενθυμίζει τήν ἐξορία τῶν πρωτοπλάστων ἀπό τόν Παράδεισο. Ἕνα γεγονός πού σημάδεψε καί ἐπηρρέασε συγκλονιστικά τόν ἄνθρωπο καί τήν ὕπαρξή του στόν κόσμο. Ἕνα γεγονός πού σήμερα ἐμεῖς σίγουρα δέν μποροῦμε νά ἐκτιμήσουμε σωστά, γιατί δέν ἔχουμε τήν ἐμπειρία πού εἶχαν ἐκείνοι.
Ὅπως ὅμως μᾶς λέει ἕνα τροπάριο τῆς ἡμέρας: «Ἐκάθισεν Ἀδάμ, ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου, καὶ τὴν ἰδίαν γύμνωσιν θρηνῶν ὠδύρετο...». Ὅταν ὁ Ἀδάμ βρέθηκε ἔξω ἀπό τόν Παράδεισο καί κατάλαβε πόσο γυμνός καί ἀπροστάτευτος ἦταν πλέον, ἄρχισε νά θρηνεῖ καί νά ὀδύρεται. Ἐκ τῶν ὑστέρων ὅπως συνήθως γίνεται, μποροῦσε νά ἐκτιμήσει τί εἶχε καί τί ἔχασε. Τί ἦταν καί τί ἔγινε. Τό γεγονός αὐτό εἶναι πολύ τραγικό καί θλιβερό. Εἶναι θάνατος πραγματικά καί ὡς τέτοιος εἶναι καί ἔχει πένθος. Στή σωστή κατανόηση καί ἀντίληψή του προκαλεῖ ὀδύνη, λύπη, συντριβή καί ἐκτίμηση τοῦ τί ἔχασε ὁ ἄνθρωπος γιά μιά στιγμή ἀπόλαυσης...Ἔχασε τήν κοινωνία μέ τό Θεό.
Εἶναι γεγονός πώς ὡς ἄνθρωποι στή ζωή μας εὔκολα ξεχνάμε, γινόμαστε ἐπιλήσμονες, ἱδιαίτερα ὡς πρός τά πνευματικά. Αὐτό ἐν μέρει εἶναι καί ἀναπόφευκτο. Εἶναι τόσα πολλά καί δύσκολα ὅσα ἔχουν νά κάνουν μέ τήν καθημερινότητα καί τόν ἀγώνα γιά τήν ἐπιβίωση, πού μοιραία ἡ προσοχή καί τό ἐνδιαφέρον μας στρέφεται σέ ἕνα σωρό ἄλλα σημαντικά, ἐκτός ἀπό τά τῆς πίστεως.
Κάποτε ὅμως ἔρχεται ἕνας καιρός πού καλούμαστε νά ἀσχοληθοῦμε μέ κάτι πού ἔχει σχέση μ’αὐτήν, ὅπως ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή καί ἡ νηστεία της. Ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, πού εἶναι πραγματικά μεγάλη, σπουδαία καί σημαντική περίοδος καί δέν πρέπει νά περνᾶ ἀπαρατήρητη, ὅπως δυστυχῶς γίνεται στίς ἡμέρες μας. Πού δυστυχῶς ἔχουμε μάθει νά ζοῦμε χωρίς νά ἀσχολούμαστε μέ τά τῆς πίστεως ἤ πού ἔχοντας βρεθεῖ ἀρκετά μακριά ἀπό τήν πραγματική βίωσή της, δημιουργοῦμε ἕνα κάπως εἰδυλλιακό περιβάλλον ὡς πρός αὐτήν. Μιά φαντασίωσή της, παρά μία πραγματικότητα πού θά μᾶς δώσει ἐμπειρία ἀπό αὐτήν. Τήν ἐμπειρία τῆς κοινωνίας μέ τό Θεό. Δηλαδή μιᾶς ζωῆς που εἶναι καθημερινότητα ἐπί προσωπικοῦ μέ τό Θεό!
Μία ἐμπειρία πού ὅπως προείπαμε εἴχαν οἱ πρωτόπλαστοι καί ἐν προκειμένῳ ὁ Ἀδάμ. Γι αὐτό καί ἡ μάνα Ἐκκλησία, θέλοντας νά μᾶς ἀφυπνήσει καί νά μᾶς βάλει στό πνεῦμα τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, μᾶς ὑπενθυμίζει τό τραγικό γεγονός τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος καί τοῦ κακοῦ πού ἔφερε στή ζωή μας. Θέλει νά μᾶς ἀφυπνήσει ἀπό τόν πνευματικό λήθαργο καί νά μᾶς βάλει στό Πνεῦμα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.
Πού εἶναι πνεῦμα πένθους, συντριβῆς καί μετάνοιας. Εἶναι συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας καί τῆς ἀδυναμίας μας ὡς πρός τή σχέση μας μέ τό Θεό. Εἶναι αἰτία γιά ἀνακάλυψη τῆς ταπείνωσης. Εἰδικά αὐτῆς, πού εἶναι σχεδόν ἀνύπαρκτη στή ζωή μας. Γιατί αὐτή (ἡ ζωή) ἔχει στηθεῖ καί ἐξελιχθεῖ ἐπάνω σέ ὅ,τι δήποτε καλλιεργεῖ τή φιλαυτία καί τό ναρκισισμό μας, καταστάσεις πού εἶναι οἱ ρίζες τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ὑπερηφάνιας.
Γι αὐτό καί δέν νηστεύουμε σήμερα. Γιατί μέσα ἀπό ὅλα αὐτά, πῶς νά ἔχεις πνεῦμα νηστείας; Δέν σέ βοηθοῦν νά τό ἀποκτήσεις! Ἀντιθέτως σέ σπρώχνουν καί σέ καλοῦν σέ μιά ζωή ἀπολαύσεων. Μιά ζωή πού συνεχῶς σέ καλεῖ νά καταναλώνεις, γιατί τά πάντα εἶναι γιά ἐσένα καί σέ θέλγουν νά τά ἀπολαύσεις! Τό πνεῦμα τῆς ἀπολαύσεως πού σέ ἀντίθεση μέ τό πνεῦμα τῆς νηστείας κυριαρχεῖ στή ζωή μας καί μᾶς τραβᾶ μακριά ἀπό τά τῆς πίστεως. Τό πνεῦμα τῆς ἀπολαύσεως πού κάνει τόσο δυσάρεστα τά τῆς πίστεως στή ζωή μας, ἔτσι ὥστε νά μήν ἔχουμε διάθεση γιά αὐτά.
Ὅμως ἡ νηστεία εἶναι ἀπαραίτητο στοιχείο τῆς πίστεώς μας, κι αὐτό ἔχει νά κάνει μέ τό προπατορικό ἁμάρτημα. Γιατί ὅπως σημειώνεται καί στό συναξάριο τοῦ Τριωδίου: «...Ἐπειδή λοιπόν ὁ Ἀδάμ δέν μπόρεσε γιά μιά φορά νά νηστέψει καί τόσα πάθαμε, προβάλεται ὡς γεγονός στήν εἴσοδο τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, ἔτσι ὥστε ενθυμούμενοι τό πόσο κακό μᾶς ἔφερε ἡ ἀποφυγή τῆς νηστείας, νά ἐνδιαφερθοῦμε γι αὐτήν καί μέ χαρά νά τή δεχθοῦμε καί νά τήν κρατήσουμε γιά νά καταφέρουμε νά ἐπιτύχουμε ἐκεί πού ἀπέτυχε ὁ Ἀδάμ, στή θέωση. Ἐμεῖς λοιπόν νά ἐνεργήσουμε τή νηστεία ὀδυρώμενοι καί ταπεινούμενοι, μέχρι νά μᾶς ἐπισκεφθεῖ ὁ Θεός! Γιατί χωρίς αὐτά δέν θά τό ἐπιτύχουμε καί εὔκολα δέν θά ξαναποκτήσουμε ὅσα χάσαμε...!».
Ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας πού ἔχει ἐμπειρία Θεοῦ, μπορεῖ καί ἐκτιμᾶ τό μέγεθος τῆς ζημίας πού πάθαμε. Τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τό Θεό καί μᾶς τό ἐπισημαίνει. Γιατί ξέρει πώς σκοπός τῆς πίστεως, εἶναι ἡ ἐπίτευξη τῆς κοινωνίας μέ τό Θεό, ὅσο πιό καλά καί πραγματικά μπορεῖ νά γίνει. Ὅποια προσπάθεια, ὅποια ἄσκηση, κάθε τί πού θά κάνουμε, αὐτό θά πρέπει νά ἔχει ὡς στόχο καί ὡς ἐπιθυμία. Τήν κοινωνία μέ τό Θεό κι αὐτό καί μόνο θά πρέπει να ζητοῦμε ἀπό Αὐτόν!!! Νά μᾶς βοηθήσει, νά μᾶς συντρέξει, ἔτσι ὥστε ἡ πίστη μας νά μᾶς κάνει δεκτικούς τῆς χάριτός Του. Τῆς ἁγιοτητός Του.
Τότε, ἄν συμβεῖ αὐτό, δέν θά πάψουμε νά νηστεύουμε, νά προσευχόμαστε καί νά κάνουμε ὅ,τι ἄλλο ὑπάρχει ὡς διενέργεια τῆς πίστεως. Ἀντιθέτως! Θά τά κάνουμε καί θά χαιρόμαστε! Γιατί ἡ Θεία χάρις, ὁ Θεός, θά ἐνεργεῖ μέσα μας καί θά μᾶς γεμίζει τόσο πολύ ἀπό ὅλα, πού θά τά κάνουμε μέ ἄνεση!
Τότε ὅπως μᾶς ἐπισημαίνει καί ἡ Εὐαγγελική περικοπή τῆς ἡμέρας, θά νηστεύουμε μέ χαρά, θά συγχωροῦμε ὅσους μᾶς ἔχουν βλάψει καί τό μυαλό καί ἡ καρδιά μας θά εἶναι στραμένα στόν οὐρανό. Πρός τό Θεό. Ἡ μέριμνά μας θά εἶναι στό νά μπορέσουμε νά ἀποκτήσουμε θησαυρό οὐράνιο, ὅσο περισότερο γίνεται! Θησαυρό πού εἶναι ἀσφαλισμένος ἀπό κάθε κίνδυνο στά χέρια τοῦ Θεοῦ! Θησαυρό πού θά εἶναι ἡ κατά Θεόν δικαίωσή μας καί δικαίωμα παραδείσου! Γένοιτο!
Ὁ Θεός νά εὐλογήσει τή νηστεία μας. Καλή Σαρακοστή ἀδελφοί μου!
Posted by p.filippos
http://pfilippos.blogspot.com/2022/03/blog-post.html
η ραθυμια των προπατορων εφερε την πτωση.....
ΑπάντησηΔιαγραφή