Ὁ Κίνδυνος τῆς Πνευματικῆς Αναισθησίας

 Ὁ σύγχρονος κόσμος μας διαρκῶς βυθίζεται ὅλο καὶ περισσότερο σὲ μία κατάσταση πνευματικῆς νάρκης, ψυχικῆς ἀναισθησίας.

 Τρικλίζει παράλυτος, τυφλός, μισοκοιμισμένος, ὑπὸ τὴν ἐπήρεια τῶν ναρκωτικῶν τῆς ψυχῆς. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ξέρει οὔτε τί θέλει, οὔτε ποῦ πάει, οὔτε γιατί ζεῖ. Αὐτὴ τὴν κατάσταση περιγράφει καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅταν ἀναφέρεται στοὺς εἰδωλολάτρες τῆς ἐποχῆς του καὶ λέει ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ εἶναι «ἐσκοτισμένοι τῇ διανοίᾳ, ὄντες ἀπηλλοτριωμένοι τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ διὰ τὴν ἄγνοιαν τὴν οὖσαν ἐν αὐτοῖς διὰ τὴν πώρωσιν τῆς καρδίας αὐτῶν». Δηλαδὴ «οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ εἶναι σκοτισμένοι στὸ νοῦ κι ἔχουν ἀποξενωθεῖ ἀπὸ τὴ ζωὴ ποὺ μεταδίδει ὁ Θεός. Κι ὅλα αὐτὰ τὰ παθαίνουν ἐξαιτίας τῆς ἄγνοιας ποὺ δημιουργεῖται ἀπὸ τὴν πώρωση τῆς καρδιᾶς τους» (Ἐφ. δ΄ 18). Δυστυχῶς ὅμως αὐτὴ ἡ πνευματικὴ  ἀναισθησία σὰν ἐπιδημικὴ ἀσθένεια ἐνδημεῖ στὶς μέρες μας καὶ σὲ πολλοὺς ἀπὸ μᾶς, τοὺς πιστοὺς τῆς Ἐκκλησίας μας. Καὶ ἀπειλεῖ νὰ ὑπνωτίσει κάποτε καὶ τὶς δικές μας καρδιές. Νὰ τὶς κάνει ἀναίσθητες, σκληρές. Καρδιὲς ποὺ δὲν ξέρουν νὰ κλαῖνε καὶ νὰ μετανοοῦν. Καρδιὲς σὰν ξέφραγα χωράφια ποὺ ἀφήνουν τοὺς δαιμονικοὺς διαβάτες καὶ τὰ ἀγριοπούλια τῆς κακίας νὰ τὶς ἐρημώνουν καὶ νὰ τὶς ἀχρηστεύουν. Μὲ ἀποτέλεσμα ὁ ἄνθρωπος νὰ μὴν αἰσθάνεται πλέον λύπη γιὰ τὶς ἁμαρτίες του, νὰ μὴ φοβᾶται οὔτε Θεὸ οὔτε κόλαση. Πῶς ὅμως οἱ ἄνθρωποι φθάνουμε σὲ τέτοια κατάσταση; Αὐτὸ ἀσφαλῶς δὲν γίνεται ἀπὸ τὴ μιὰ μέρα στὴν ἄλλη. Ἀρχικὰ χαλαρώνουμε πνευματικὰ καὶ συμβιβαζόμαστε λίγο-λίγο. Ἔτσι χάνουμε σιγά-σιγὰ τὴν πνευματική μας ὅραση καὶ δὲν μποροῦμε νὰ διακρίνουμε ἀκόμη καὶ τὰ πρόδηλα λάθη μας. Δυστυχῶς ἀπὸ μιὰ τέτοια κατάσταση κινδυνεύουμε ὅλοι μας. Διότι κάποιες φορὲς καὶ μεῖς συμβιβαζόμαστε μὲ πράγματα ἀνεπίπτρεπτα· εἴτε γιὰ νὰ φαινόμαστε μοντέρνοι, κοινωνικοί, ἀγαπητοί· εἴτε διότι μᾶς ἑλκύει ἡ ἁμαρτία καὶ ὁ κόσμος. Καὶ λέμε: αὐτὸ δὲν εἶναι τίποτε, τὸ ἄλλο δὲν πειράζει, ἐκεῖνο δὲν μπορεῖ νὰ ἐφαρμοσθεῖ στὴν ἐποχή μας! Ἔτσι σταδιακὰ ἀλλάζουμε. Ἀλλάζουμε πρῶτα μέσα μας, καὶ ἔπειτα καὶ ἐξωτερικά. Ἀλλάζει ὁ νοῦς μας, ἡ ἐμφάνισή μας, ὁ τρόπος ποὺ ζοῦμε. Καὶ τελικὰ γινόμαστε ἀγνώριστοι κι ἀναίσθητοι. Ὅταν λοιπὸν ἀφήνουμε τὸ κακὸ νὰ χρονίζει μέσα μας, ὅταν δὲν μισοῦμε τὶς ἁμαρτίες μας, ἀλλὰ τὶς ἀνεχόμαστε ἢ καὶ τὶς ἐπιδιώκουμε, ὅταν ἐξομολογούμαστε τυπικά, τότε ἡ ψυχὴ ἀγριεύει λίγο-λίγο, ξηραίνεται, αἱμορραγεῖ, ἀργοπεθαίνει. Βέβαια γιὰ κάποιο διάστημα μᾶς ἀνέχεται ὁ Θεός. Σιωπᾶ. Κι ἐμεῖς νομίζουμε ὅτι μὲ τὴ σιωπή Του συγκαταβαίνει στὰ χάλια μας. Πόσο τυφλοὶ εἴμαστε! Περιμένει ὁ Θεὸς καὶ μετρᾶ τὶς μέρες ποὺ περνοῦν χωρὶς ἐμεῖς νὰ συγκινούμαστε ἀπὸ τὴ μακροθυμία Του. Ἀλλὰ ἕως πότε; Ἂν μᾶς ἀφήσει ἔτσι, θὰ χειροτερέψουμε καὶ ἡ κακία μας δὲν θὰ ἔχει πλέον ὅρια. Ὅταν λοιπὸν Ἐκεῖνος κρίνει, ἐπεμβαίνει γιὰ νὰ μετανοήσουμε, γιὰ νὰ ξεκολλήσουμε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ἔτσι μέσα στὸ σχέδιο τῆς ἀγάπης Του, ἐπιτρέπει νὰ ἔλθουν πάνω μας δυσκολίες, ἀποτυχίες, ἀρρώστιες. Ἀνάλογα μὲ τὴν ἀναισθησία μας ἐπιτρέπει βαρύτερες ἢ ἐλαφρότερες δοκιμασίες. Πῶς ἀλλιῶς θὰ συνέλθουμε; Καὶ γιὰ πόσο καιρό; Ὅσο χρειάζεται γιὰ νὰ θεραπευθεῖ ἡ ψυχή μας. Κὰποτε χρόνια ὁλόκληρα! Διότι πολλὲς φορὲς οἱ ἄνθρωποι δὲν ξυπνᾶμε εὔκολα ἀπὸ τὸν λήθαργό μας. Κι ἐπειδὴ ἡ πνευματικὴ ἀναισθησία κυριαρχεῖ στὶς μέρες μας σὲ πάρα πολλοὺς Χριστιανούς, θὰ πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε πόσο ἐπικίνδυνη κατάσταση εἶναι, πόσο ἐπηρεάζει ὅλους μας σὲ μικρότερο ἢ μεγαλύτερο βαθμὸ καὶ πόσο γρήγορα θὰ πρέπει νὰ τὴν ἀποτινάξουμε. Κι αὐτὸ βέβαια μπορεῖ νὰ γίνει μόνο μὲ τὴ Χάρι τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν προσωπικό μας πνευματικὸ ἀγώνα. Μποροῦμε οἱ ἄνθρωποι νὰ ἀνανήψουμε ἀπὸ τὴν πνευματική μας ἀναισθησία; Ἀσφαλῶς μποροῦμε. Καὶ ὄχι μόνο νὰ ἀνανήψουμε, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀπελευθερωθοῦμε πλήρως ἀπὸ τὰ δεσμὰ ποὺ μᾶς αἰχμαλώτισαν σ’ αὐτὴν καὶ νὰ φθάσουμε σὲ ὕψη ἀρετῆς καὶ πνευματικῆς τελειώσεως. Ἀρκεῖ νὰ τὸ θέλουμε, ἀρκεῖ νὰ μετανοοῦμε, ἀρκεῖ νὰ ἀφήνουμε τὴ Χάρι τοῦ Θεοῦ νὰ ἐνεργεῖ μέσα μας.ΟΣΩΤΗΡ2157