Οι «αδικίες» του Θεού

Πάντοτε θεωρούσα τον εαυτό μου «τυχερό» για την υγεία και αρτιμέλεια. Κάθε που συναντούσα κάποιον που δεν απολάμβανε αυτά τα δώρα, ίσως πηγαία να σήκωνα τότε το βλέμμα μου στον ουρανό με ευγνωμοσύνη. Και κάθε που περπατώντας στο δρόμο συναντούσα ανάπηρους ζητιάνους ή παιδιά καταδικασμένα στην αθλιότητα, καρφωνόταν το αγκάθι στη σκέψη: Γιατί; Γιατί αυτή η αδικία; Είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού όλοι αυτοί; Γιατί να γεννηθούν τυφλοί και να μην απολαύσουν ποτέ την όμορφη ζωγραφιά του κόσμου; Γιατί η κώφωση να τους στερεί την αρμονία της μουσικής, το κελάηδισμα των πουλιών, τη φωνή των αγαπημένων; Γιατί η παράλυση να γίνεται εμπόδιο στα όνειρα; Ένα σωρό γιατί. Και όχι μόνο. Τι έφταιξαν; Ποιος έφταιξε; Και τελικά πως να ψηλαφήσεις σε κάθε τέτοια περίπτωση τη θεϊκή αγάπη, που τέλειο έφτιαξε τον άνθρωπο;

Ηλθε ο  Μάης αυτου του  χρόνου  και θελει να  απαντήσει στην απορία μου και σύναξε μέσα στις μέρες του όλους τους αδικημένους της ζωής…

Με τα πρώτα μαγιάτικα λουλούδια φέρνει κι ένα ξέχωρα ευωδιαστό. Άνθος πρωτόγνωρο που πρόσφατα πρόβαλε στης Ρωσίας τα μέρη. Η μικρή αόμματη Ματρώνα. Γεννήθηκε με σφραγισμένα μάτια και ποτέ δεν αντίκρισε την ομορφιά τούτου του κόσμου. Και σαν να μην έφτανε αυτό, στα 17 της χρόνια παρέλυσαν τα κάτω άκρα της. Την ώρα που τα άλλα παιδιά και οι νέοι της ηλικίας της έπαιζαν, σπούδαζαν, έκαναν όνειρα για τη ζωή και έκτιζαν το μέλλον τους, η Ματρώνα δεν μπορούσε να τους ακολουθήσει, μα έμενε καθηλωμένη στο σπίτι και στο αναπηρικό καροτσάκι της.

Κι όμως. Η Ματρώνα σπούδασε και γνώρισε εκείνα που ελάχιστοι εκλεκτοί του Θεού μόνο γνωρίζουν: τα βάθη των ανθρώπινων καρδιών! Και γεύτηκε μια Χάρη που τόσο πλούσια λίγοι τη γεύονται. Και πρόσφερε στους ανθρώπους του τόπου και του καιρού της ό,τι λίγοι μπορούσαν: την αλήθεια και το θάρρος της ομολογίας. Και είχε μια δύναμη που άγκυρα και βράχος γινόταν στις τρικυμισμένες καρδιές που κατέφευγαν σιμά της. Κι έφτασε τόσο ψηλά όσο λίγοι το κατορθώνουν: στην αγιότητα…

Μα και τις Κυριακές του Μάη, που  μοσχοβολά από την αναστάσιμη πασχαλιά, φωτίζουν δυο ακόμα «αδικημένοι». Ο παράλυτος που 38 χρόνια ήταν καθηλωμένος στης Βηθεσδά την κολυμβήθρα, και στη ζωή τον κράταγε μια ελπίδα: τον άγγελο να προλάβει πρώτος να δει και να βυθιστεί στο ευεργετικό ταρακούνημα της κολυμβήθρας. Κάθε χρόνος που περνούσε και μια ελπίδα θεραπείας έσβηνε και μια ελπίδα θεραπείας γεννιόταν. Ίσως του χρόνου… Κι απόμενε κει μόνος, έρημος, 38 ολόκληρα χρόνια. Με την προσδοκία μόνη συντροφιά. Με την ελπίδα μόνη δύναμη…

Η συνάντηση με τον Δημιουργό της ζωής, τον Ιατρό ψυχών και σωμάτων, αφήνει κάποιες υποψίες για την αιτία της ασθένειας. Με σεβασμό και διάκριση το ιερό κείμενο υποψιάζει για το ποιος έφταιξε. Δικό του μοιάζει να ’ταν το βάρος που παρέλυσε τα πόδια. Και η ασθένειά του ένα φρένο στον κατήφορο της αμαρτίας, ένα βαρύ άγγιγμα αγάπης πατρικής…

Τελευταίος, ο εκ γενετής τυφλός. Πόση ευγνωμοσύνη νιώθω στους Μαθητές που πήραν απ’ τα χείλη μου την απορία: «Ποιος έφταιξε, Κύριε; Γιατί γεννήθηκε τυφλός ;Μήπως πληρώνει τα λάθη των γονιών του; Μήπως δικές του αμαρτίες ;». Απρόσμενη η απάντηση Εκείνου που μόνος γνωρίζει τι κρύβεται πίσω από κάθε τέτοιο μυστήριο. «Ούτε αυτός ευθύνεται, ούτε οι γονείς του». Πως τότε τέτοια αδικία; «…Ἵνα φανερωθῇ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ». Αν κάθε άνθρωπος που γεννιέται στη γη, με τις δυνάμεις και τις ικανότητες του, είναι ένα θαύμα του Θεού, γίνεται ένας κήρυκας της πανσοφίας Του, στον τυφλό τούτο και σε κάθε «αδικημένο» της ζωής μοιάζει να ανατίθεται μια πιο δύσκολη και πιο τιμητική αποστολή: να φανερώσει την αγάπη, τη δύναμη και τη σοφία του Θεού μέσα από την αδυναμία του, μέσα από την αναπηρία του, μέσα από τη δοκιμασία του.

Η αόμματη αγία Ματρώνα της Ρωσίας, ο υπομονετικός παράλυτος της Βηθεσδά, ο εκ γενετής τυφλός έρχονται να ρίξουν φως — όσο μπορούν ν᾽ αντέξουν τα μάτια της ψυχής μας— στο μεγάλο μυστήριο των… «αδικιών» του Θεού, να γίνουν δάσκαλοι και οδηγοί μας στην άρση του σταυρού της όποιας δικής μας φυσικής αδυναμίας. Μας δείχνουν το τέρμα του δρόμου, τη Βασιλεία Του, όπου αντικρίζουν όσα δεν μπορούν να δουν τα άρρωστα μάτια μας πάνω στη γη…

Σε κάθε συνάντηση με τους «αδικημένους» της ζωής, τη θέση των αντιδραστικών «πως» και «γιατί» του ορθολογισμού αρχίζει σιγά σιγά να παίρνει ο θαυμασμός στους «εκλεκτούς» του Θεού, που στους ώμους τους εμπιστεύθηκε η πανσοφία του Θεου  το ευαγγέλιο της αγάπης Του: πως όσο διαφορετικά κι αν μοιράσει τα χαρίσματα, τα τάλαντα και τις δυνάμεις, κανέναν δεν στερεί, μα όλους καλεί στη συνάντηση μαζί Του, στη γνωριμία με την αλήθεια Του, στην αληθινή ζωή. Κι όποια «αδικία» μας διαφοροποιεί από τους συνανθρώπους μας ίσως δεν είναι παρά ο δικός μας ταιριαστός τρόπος και δρόμος για να συναντηθούμε μαζί Του.

H ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ ΜΑΙΟΣ 2022  https://drasimas.gr/oi-adikies-toy-theoy/