ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ

 1. Ο Πλουσιος Νεανίσκος

Ένας ἄρχοντας  πλησίασε τὸν Κύριο καὶ Τὸν ρώτησε:

–«Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;». Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί νὰ κάνω γιὰ νὰ κληρονομήσω τὴν αἰώνια ζωή;

Πολλοὶ πλησίαζαν τὸν Κύριο ζητώντας κυρίως τὴ θεραπεία τους ἢ δικῶν τους  ἀνθρώπων ἀπὸ ἀσθένειες τοῦ σώματος, ἢ τὴν ἀπελευθέρωση ἀπὸ δαιμόνια. Ὁ νεαρὸς αὐτὸς ζήτησε ἀπὸ τὸν Κύριο κάτι ἀνώτερο· Τὸν ρώτησε πῶς νὰ κερδίσει

τὴν αἰώνια ζωή. Εἶχε εὐσεβεῖς πόθους αὐτὸς ὁ νέος, εἶχε πνευματικὰ ἐνδιαφέρον­τα· τὸν ἀπασχολοῦσε πῶς θὰ σώσει τὴν ψυχή του, καὶ ὡς πρὸς αὐτὸ εἶναι ἀξιέ­παινος.

Τὸ ἐρώτημα τοῦ πλουσίου νεανίσκου σ᾿ ἐμᾶς τοὺς πιστοὺς τοῦ σήμερα δὲν   ἀκούγεται πρωτότυπο. Ὅμως ἔχουμε ἀνάγκη νὰ τὸ ἀκοῦμε συχνά, διότι εἶναι  τὸ πιὸ σπουδαῖο ἐρώτημα τῆς ζωῆς

μας καὶ διότι καθημερινὰ παρουσιάζονται πολλὲς ἀφορμὲς γιὰ νὰ τὸ παραβλέπουμε καὶ νὰ τὸ λησμονοῦμε.

Πῶς θὰ κληρονομήσω τὴν αἰώνια  ζωή; Ἂς ἐπαναλαμβάνουμε αὐτὸ τὸ ἐρώτημα στὸν ἑαυτό μας κάθε πρωί.

Καὶ τὸ βράδυ μὲ ἄλλη μορφή: Σήμερα τί ἔκανα γιὰ νὰ κληρονομήσω τὴν αἰώ­νια Βασιλεία; Γιατὶ ὅλα τὰ ἄλλα θὰ περάσουν καὶ θὰ τελειώσουν, καὶ θὰ μᾶς  μείνει μόνο τὸ τί κάναμε γιὰ τὴν ψυχή

μας. Πραγματικὰ μακάριος καὶ εὐτυχὴς  ὅποιος ἔβαλε αὐτὸν ὡς πρῶτο σκοπὸ  τῆς ζωῆς του.

2. Ὑπακοή στον   Θεό!

Ὁ Κύριος δὲν ἀπαντᾶ ἀμέσως στὸ  ἐρώτημα τοῦ νεαροῦ ἄρχοντα, ἀλλὰ  πρῶτα τὸν διορθώνει:

–«Τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός». Γιατί μὲ ὀνομάζεις ἀγαθό; Κανεὶς δὲν εἶναι ἀγαθὸς παρὰ  μόνο ἕνας, ὁ Θεός.

Ὁ Κύριος ἔκανε αὐτὴ τὴν ὑπόδειξη, διότι ὁ νεαρὸς ἄρχοντας θεωροῦσε τὸν Κύριο ἁπλὸ ἄνθρωπο, ἐνῶ στὴν πρα­γματικότητα δὲν ἦταν μόνο ἄνθρωπος,

ἀλλὰ καὶ Θεός· καὶ αὐτὸ οὐσιαστικὰ

ἐννοεῖ ἐδῶ. Εἶναι σὰν νὰ λέει στὸν νε­ανίσκο: «Γιατί μὲ λὲς ἀγαθό; Ἂν μὲ ὀνο­μάζεις ἀγαθό, σημαίνει ὅτι μὲ θεωρεῖς Θεό, ἐφόσον μόνο ὁ Θεὸς εἶναι τέλεια

ἀγαθὸς καὶ ἡ πηγὴ τῆς ἀγαθότητος. Καὶ ἐφόσον μὲ θεωρεῖς Θεό, ὀφείλεις νὰ δεί­ξεις τέλεια ὑπακοὴ σ᾿ αὐτὸ ποὺ εὐθὺς  θὰ σοῦ πῶ».

Ὅμως ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Κυρίου ἀ­φορᾶ σὲ ὅλους μας. Ἐφόσον Τὸν ὁμο­λογοῦμε ὡς τὸν Κύριό μας, ὡς τὸν ἐν­ανθρωπήσαντα Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ὁμοούσιο μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα, Τοῦ ὀφείλου­με τέλεια ὑπακοὴ σὲ ὅλα τὰ παραγγέλματά Του. Γιὰ νὰ ἔλθει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς στὴ ζωή μας καὶ νὰ τὴν  μεταβάλει, δὲν ἀρκεῖ ἕνας ἁπλὸς θαυμασμὸς πρὸς τὸ πρόσωπό Του, κάποια  εὐλάβεια ἢ ἀκόμη ἐπιλεκτικὴ τήρηση  τῶν ἐντολῶν Του, ἀλλὰ χρειάζεται καὶ ἡ εἰλικρινὴς ἀπόφαση νὰ Τοῦ δώσουμε τὴν καρδιά μας, νὰ Τοῦ παραδώσουμε  ἐλεύθερα ὁλόκληρη τὴ ζωή μας. Εἴμα­στε ἀληθινοὶ Χριστιανοὶ ὄχι ὅταν μόνο  κάποιες φορὲς συμβουλευόμαστε τὸν  Νόμο Του, ἀλλὰ ὅταν πάντοτε ἐφαρμό­ζουμε ὅλες τὶς ἐντολές Του καὶ ὅταν τὶς ἐπιλογές μας τὶς καθορίζει σταθερὰ τὸ  θέλημά Του.

Αὐτὸ τόνισε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος καὶ στὴν  ἐπὶ τοῦ Ὄρους ὁμιλία Του: Δὲν θὰ εἰσέλθει στὴ Βασιλεία μου ὅποιος ἁπλῶς μὲ  ἀποκαλεῖ «Κύριε, Κύριε», ἀλλὰ αὐτὸς  ποὺ τηρεῖ τὸ θέλημα τοῦ ἐπουρανίου

Πατρός μου (Ματθ. ζ´ 21).

3. Ὅλα Δυνατά με την Χάρι του  Θεοῦ!

Ὁ Κύριος ἀπάντησε τελικὰ στὸν νε­αρὸ ὅτι μὲ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν ἐντολῶν θὰ σωθεῖ, καὶ ἀπαρίθμησε τὶς βασικότερες. Ἐκεῖνος ἀπόρησε· αὐτὰ τὰ ἐφάρμοζε ἀπὸ τὴν πρώτη νεότητά του. Τότε ὁ Κύριος τοῦ ὑπέδειξε μιὰ μοναδικὴ  πρόταση καὶ κλήση: νὰ δωρίσει ὅλα τὰ  ὑπάρχοντά του στοὺς φτωχοὺς καὶ νὰ  Τὸν ἀκολουθήσει, ὥστε νὰ γίνει Μαθητής Του ὅπως οἱ Δώδεκα. Ὁ νέος ὅμως

δὲν ἀνταποκρίθηκε· ἔφυγε λυπημένος,διότι ἡ καρδιά του ἦταν προσκολλημέ­νη στὰ πλούτη του.

Ὁ Κύριος ἀναφώνησε: «Πόσο δύσκολα θὰ εἰσέλθουν στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ  ὅσοι ἔχουν τὰ χρήματα, καὶ εἶναι ἡ καρδιά τους ὑποδουλωμένη σ᾿ αὐτά»! «Καὶ  τότε ποιὸς μπορεῖ νὰ σωθεῖ;», ρώτησαν  οἱ Μαθητές. Ὁ Κύριος τοὺς ἀπάντησε:

–«Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυ­νατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστι». Ἐκεῖνα ποὺ  εἶναι ἀδύνατα μὲ τὴν ἀσθενικὴ δύναμη τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι δυνατὰ καὶ κατορθωτὰ μὲ τὴν Χάρι καὶ δύναμη τοῦ Θεοῦ.

Ἡ συνάντηση του Ιησού με τον νεαρό αρχοντα περιέχει ἀρχικὰ  κάτι τὸ λυπηρό: τὸν ὡραῖο πόθο ἑνὸς νέου ποὺ δὲν ἔφθασε ποτὲ στὴν ἡρωικὴ ἀπόφαση τῆς ἀφιερώσεως. Κλεί­νει ὅμως μὲ ἕνα μήνυμα γεμάτο ἐλπίδα: Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ ὅλα εἶναι δυ­νατά. Ἂς μὴν ποῦμε λοιπὸν ποτὲ «δὲν

μπορῶ»· «δὲν μπορῶ νὰ νικήσω αὐτὸ τὸ πάθος, δὲν μπορῶ νὰ σηκώσω αὐτὴ τὴ δοκιμασία». Ναί, ἐμεῖς εἴμαστε ἀδύ­ναμοι, ἀλλὰ ὁ Θεὸς εἶναι δυνατός, παν­τοδύναμος· καὶ εἶναι Πατέρας μας. Μᾶς δίνει τὸ θάρρος νὰ καταφεύγουμε σ᾿ Ἐ­κεῖνον, ὥστε νὰ ἐπιτύχουμε μὲ τὴ δική Του Χάρι καὶ δύναμη αὐτὸ ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ ἐπιτύχουμε μόνοι μας. ΟΣΩΤΗΡ2209