Τό Χρονικόν τῆς Ανακομιδῆς τῶν Τιμίων Λειψάνων τοῦ Ἱερομονάχου Διονυσίου τοῦ Πνευματικοῦ (1909-2004).

 
Τό χρονικόν τῆς ἀνακομιδῆς τῶν τιμίων λειψάνων τοῦ Ἱερομονάχου Διονυσίου τοῦ Πνευματικοῦ (1909-2004) εκ τοῦ Βατοπαιδινοῦ Κελλίου τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῆς Κολιτσοῦς

Ἐν ἡμέρᾳ Πέμπτῃ τῆς ἑβδομάδος, 4 Νοεμβρίου 2022 μέ τό Πάτριον ἡμερολόγιον ἤ 17 τοῦ αὐτοῦ μηνός μέ τό πολιτικόν, μνήμῃ τῶν Ἁγίων Πατριαρχῶν ΚΠόλεως Μαξίμου τοῦ Γ ́καί Γενναδίου Σχολαρίου τοῦ καί Βατοπεδινοῦ, ἐγένετο μετά 18 ὅλα ἔτη ἡ ἐκταφή τοῦ Ῥουμανικῆς καταγωγῆς Ἱερομονάχου Διονυσίου τοῦ Πνευματικοῦ εἰς τό ἐν τῷ Ἄθῳ Βατοπαιδινόν Κελλίον τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῆς Κολιτσοῦς, ἔνθα ἠγωνίσθη ἀσκητικῶς ἐπί πολλάς δεκαετίας καί ἐδημιούργησε μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ μίαν παραδειγματικήν καί πολυπληθῆ φιλόξενον συνοδίαν ἐκ τῆς οἰκείας αὐτοῦ χώρας, μέ εὐτυχῆ διάδοχον τόν ταπεινόν Ἱερομόναχον Διονύσιον τόν Β ́. Ὁ μακαριστός ἦτο Πνευματικός κοινῆς ἀποδοχῆς ἐν Ἁγίῳ Ὄρει, διό καί ὑπῆρξεν ἐξομολόγος καί καθοδηγητής πολλῶν φιλοχρίστων ψυχῶν· οὐχί μόνον ἐκ τοῦ Ἁγιορειτικοῦ κόσμου, ἀλλά καί ἐκ διαφόρων περιοχῶν τῆς ὑφηλίου.

 Ἐξ ἀποφάσεως τῆς κυριάρχου Ἱ. Μονῆς τοῦ Βατοπαιδίου ἡ ἐκταφή ἔλαβε χώραν μετά τήν μεσημβρίαν τῆς ἡμέρας, καθ’ ἥν ἐψάλη εἰδική Ἀκο- λουθία, κατά τήν τάξιν ἐκείνης τοῦ Ὁσίου Ἰωσήφ τοῦ Βατοπαιδινοῦ, προηγηθέντος τοῦ Μικροῦ ἑσπερινοῦ καί τῆς τῆς Μικρᾶς Παρακλήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Καίτοι εἶχεν ἀποφασισθῆ νά γίνῃ αὕτη ἐν στενῷ κύκλῳ, ὅμως τό ἱστορικόν τοῦτο γεγονός δέν ἦτο δυνατόν νά ἀποκρυβῇ, μέ ἀποτέλεσμα νά εἰσρεύσῃ εἰς τήν ΒΑ πλευράν τῆς Ἀθωνικῆς χερσονήσου πλῆθος Μοναχῶν καί προσκυνητῶν ἐκ διαφόρων περιοχῶν, κυρίως ἐκ τῆς ὁμοδόξου Ῥουμανικῆς χώρας, συμποσουμένων εἰς 300 περίπου ἄτομα.

 Ὡς ἐκπρόσωποι τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ῥουμανίας παρέστησαν ὁ Ἐπίσκοπος Πραχονεάνουλ Τιμόθεος (Βικάριος τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Βουκουρεστίου) καί ὁ Μέγας Ἐκκλησιάρχης τοῦ ἐκεῖσε Πατριαρχικοῦ Ἱ. Ναοῦ Κλήμης.

Καθ’ ὅν χρόνον ἐγένετο ἡ διαδικασία τῆς ἐκταφῆς, ἐπεκράτει μεγάλη συγκίνησις καί ἠρεμία μεταξύ τῶν παρισταμένων. Εἰς τοῦτο συνέβαλε καί ἡ θαυμαστή ἀποκατάστασις τῶν καιρικῶν συνθηκῶν, δεδομένου ὅτι ἀπό τῆς νυκτός καί καθ’ ὅλην τήν πρωΐαν ὁ καιρός ἦτο ἄστατος καί βροχερός. Ἡ φύσις ὑπετάχθη διά μίαν ἀκόμη φοράν εἰς τό θεῖον θέλημα, διά νά ἀποδειχθῇ καί πάλιν, ὅτι εἶναι θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ. Μία ἀκόμη ἔνδειξις τῆς Ὁσιότητος τοῦ Γέροντος ἦτο τό ὁλοκίτρινον χρῶμα τῶν τιμίων λειψάνων του, τά ὁποῖα ἐξήχθησαν ἀβλαβῆ μέ ἐμφανές μόνον τραύμα ἐπί τῆς δεξιᾶς παρειᾶς τῆς τιμίας κάρας του, ἕνεκα τῆς πιέσεως τῶν εἰς ἱκανόν βάθος ὑλικῶν ταφῆς.

Τά τίμια λείψανα τοῦ ἀοιδίμου Γέροντος ἐτοποθετήθησαν κατά σειράν ἐντός ὑφασματίνων θηκῶν καί μετεφέρθησαν λιτανευτικῶς ἐντός τεσσάρων μεγάλων ἀργυρῶν δίσκων ἔμπροσθεν τῆς εἰσόδου τοῦ Κελλίου, ἔνθα ἐγένετο δέησις καί διανομή κολλύβων.

Ἐκεῖ ὡμίλησε δεόντως ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Βατοπαιδίου Ἀρχιμ. Ἐφραίμ, ἀναφερθείς μέ θερμά λόγια εἰς τήν ἁγιότητα τοῦ Γέροντος. Ἐξαίρων οὗτος τό ταπεινόν του φρόνημα καί τήν ἐνάρετον αὐτοῦ βιοτήν, ἀνεφέρθη καί εἰς ὡρισμένας πνευματικάς ἐμπειρίας ἐκ τῆς συναναστροφῆς μετ’ αὐτοῦ. Καθώς ἐτόνισεν, ὁ Γέρων Διονύσιος εὐωδίαζε συνεχῶς, ἀκόμη καί ἐν ἀλουσίᾳ εὑρισκόμενος, καί ἐδίδασκε διά τῆς πραότητος. Παρετήρει δέ, ὅτι ἐνῷ ἐξέφραζεν ἐνίοτε ὡς παλαιός Ἁγιορείτης τάς ἀνησυχίας του δι’ ὡρισμένας ἐν Ἁγίῳ Ὄρει καινοτομίας, ὅμως οὐδένα κατέκρινε.

Ἀκολούθως, τόν λόγον ἔλαβεν ὁ Ῥουμᾶνος Θεοφ. Ἐπίσκοπος Τιμόθεος, λέγων ὅτι ὁ Γέρων Διονύσιος ἦτο πρότερον ἄγνωστος εἰς τόν Ῥουμανικόν λαόν καί ὅτι ἐγένετο γνωστός εἰς αὐτόν μετά τό 1990. Εἶπεν ἐπίσης, ὅτι οὗτος ἐβο- ήθησε πολλούς Ῥουμάνους Μοναχούς, οἵτινες προσῆλθον εἰς τό Ἅγιον Ὄρος μετά τήν πτῶσιν τοῦ κομμουνισμοῦ εἰς τήν χώραν του, καί ὅτι εἰς τήν συνείδησιν τοῦ Ῥουμανικοῦ λαοῦ εἶναι Ἅγιος. Ἕνεκα τούτου, τό Πατριαρχεῖον Ῥουμανίας ἀπεφάσισε κατά τήν τελευταίαν Σύνοδον νά ἀπευθύνῃ Γράμμα πρός τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, μέ τήν παράκλησιν ὅπως προβῇ εἰς τήν ἁγιοκατάταξιν αὐτοῦ, ὁμοῦ μετά τοῦ συγχρόνου ἁγιωτάτου Δικαίου τῆς ἐν Ἁγίῳ Ὄρει Ῥουμανικῆς Σκήτης τοῦ Τιμίου Προδρόμου Ἱερομονάχου Πετρωνίου.

Καθώς ἀνέφερεν, ἀπό τήν περιοχήν καταγωγής τοῦ Γέροντος Διονυσίου Ἰγνάτ προήρχοντο καί ἄλλοι τρεῖς Ἅγιοι: ὁ Ἰωάννης ὁ Χοζιβίτης, ὁ Παΐσιος Ὀλάρου καί ὁ Κλεόπας Ἠλίε.

Δέν παρέλειψε νά ἀναφέρῃ καί τήν παρουσίαν τοῦ τότε πρίγκιπος τῆς Οὐαλλίας καί νῦν βασιλέως τῆς Ἀγγλίας Καρόλου εἰς τήν κή- δευσιν τοῦ Γέροντος (τήν 28 Ἀπριλίου 2004 π.ἡ). Ἐπεσήμανε δέ, ὅτι ἡ παρουσία ἑνός πρίγκιπος εἰς τήν κήδευσιν ἑνός ταπεινοῦ ἀσκητοῦ, εἶναι ἕν ξε- χωριστόν καί ἴσως μοναδικόν γεγονός εἰς τήν ἱστορίαν.

Ὁμολογουμένως, ὁ ὑψηλός ἐπισκέπτης συνεκλονίσθη ἀπό τόν τρόπον τῆς ταφῆς, καί ἰδίᾳ ὅτε διεπίστωσε διά πρώτην φοράν τήν εὐλυγισίαν τοῦ σώματος ἑνός νεκροῦ ἀνθρώπου. Ἔλαβεν ὅμως τήν πληροφορίαν, ὅτι τοῦτο συμβαίνει κατά θείαν οἰκονομίαν εἰς ὅλους τούς ἐν Ἄθῳ κοιμηθέντας Μοναχούς.

Ὁ Κάρολος, φρονῶν προφανῶς τά τῶν Ὀρθοδόξων, ἐπεκοινώνει μέ τόν Γέροντα κατά τάς ἐπισκέψεις του εἰς τό Ἅγιον Ὄρος καί ἐξομολογεῖτο εἰς αὐτόν· ὅμως, καθώς ἐμάθομεν, ὁ Γέρων Διονύσιος, ὅστις ἐτήρει αὐστηρῶς τό ὀρθόδοξον φρόνημα, δέν τοῦ ἀνεγίνωσκε τήν συνήθη συγχωρητικήν εὐχήν, ἐπειδή ἦτο Ἀγγλικανός, ἀλλά μίαν αὐτοσχέδιον· καί τοῦτο πρός μερικήν παρηγορίαν του.

Σημειωτέον, ὅτι κατά τήν ἡμέραν τῆς πρός Κύριον ἐκδημίας τοῦ Γέροντος ὁ ἴδιος εἶχεν ἐπισκεφθῆ τότε τήν καθ’ ἡμᾶς Ἱ. Μονήν τῶν Ἰβήρων μεθ’ ἑνός συνοδοῦ του καί ἔτυχε νά τούς ξεναγήσω ὁ ὑποφαινόμενος εἰς τόν Κεντρικόν Ἱ. Ναόν τῆς Μονῆς καί νά προβῶ εἰς τό Συνοδικόν εἰς ἕν σύντομον κέρασμα, διότι ἔπρεπε νά ἀναχωρήσω ἐσπευσμένως, προκειμένου νά παραστῶ εἰς τήν κήδευσιν τοῦ Γέροντος Διονυσίου, τόν ὁποῖον εἶχον Πνευματικόν ἀπό τοῦ 1993 καί ἐντεῦθεν. «Καί ἐγώ ἐκεῖ θά ὑπάγω», μοί εἶπε, διότι καί ἐγώ ἐξομολογοῦμαι εἰς αὐτόν. Τότε τοῦ προέτεινα νά ὑπάγωμεν ὁμοῦ μέ τό αὐτοκίνητον τῆς Μονῆς, ἀλλ’ ἐκεῖνος ἐπεθύμει νά ὁδοιπορήσῃ πεζός μέχρι Κα- ρυῶν: «Θά μέ εὕρῃς ἐκεῖ μοί εἶπεν», ὅπως καί ἐγένετο. Παρέστη μέ ταπεινότητα καί ἐκάθισεν εἰς μίαν ἄκρην τοῦ αὐλείου χώρου τοῦ Κελλίου, παρα- κολουθῶν τά τελούμενα καί φέρων εἰς τό πέτον ἕν πολύχρωμον γαρύφαλον.

Μετά τό πέρας τῶν ὁμιλιῶν εὔστοχον παρέμβασιν ἔκαμεν ὁ Γέρων Ἀντίπας ἐκ τοῦ Ἰβηριτικοῦ Κελλίου τῆς Ἁγίας Ἄννης, ὑπενθυμίζων τούς τελευ ταίους λόγους τοῦ Γέροντος Διονυσίου:

«Νά ἔχετε εἰρήνην καί ἀγάπην μεταξύ σας καί θά σωθῆτε»! Τούτων γενομένων, τά τίμια λείψανα μετεφέρθησαν μέ ὕμνους εἰς τόν ἔσωθεν τοῦ Κελλίου Ἱ. Ναόν τοῦ Μεγαλομάρτυρος Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, ἔνθα ἐγένετο προσκύνησις τῆς τιμίας κάρας του καί ἀπόλυσις. Εἴθε νά τύχωμεν ταῖς πρός Κύριον πρεσβείας τοῦ νέου τούτου Ὁσίου τῆς Ἐκκλησίας μας καί νά ἐνθυμούμεθα τό διαχρονικόν πνευματικόν κέλευσμα τῆς σωτηρίας μας, ὅτι «διά νά λάβῃς πνεῦμα, πρέπει νά δώσῃς αἷμα», ὅπως ἔκαμε καί ἐκεῖνος καθ’ ὅλην τήν ἐπί γῆς βιοτήν του.

https://www.vimaorthodoxias.gr/egrapsan-s-emas/to-chroniko-tis-anakomidis-ton-timion-leipsanon-toy-ieromonachoy-dionysioy-toy-pneymatikoy-1909-2004/