06 Δεκεμβρίου, 2022

Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ

Τὸ ὄνομά Της – αὐτὸ ποὺ ἔλαβε μετὰ τὴ γέννησή Της – ἦταν Μαριὰμ ἢ Μαρία. Ἑβραϊκὸ ὄνομα ποὺ σημαίνει «αὐτὴ ποὺ εἶναι δυνατή, ἔνδοξη».

Σ᾿ αὐτὸ συναρμόσθηκαν στὴ διάρκεια τῶν αἰώνων πλῆθος ἐπιθέτων καὶ ὀνομάτων· ἀπὸ τὸ «Κεχαριτωμένη», μὲ τὸ ὁποῖο Τὴν προσφώνησε ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ, μέχρι τὰ πιὸ πρόσφατα, ὅπως τὸ «Ἐλευθερώτρια» καὶ τόσα ἄλλα. Ἀνάμεσα ὅμως στὶς ἑκατοντάδες τῶν ὀνομάτων καὶ εἰκόνων καὶ συμβολισμῶν καὶ ἐπιθέτων ποὺ συναγωνίζονται νὰ ἐκφράσουν τὸ ὑπέρτατο θαῦμα τῆς διακονίας Της στὸ γεγονὸς τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου, ὑπάρχει καὶ ἕνα ποὺ ὑπερβαίνει κάθε ἄλλο καὶ συμπυκνώνει – μόνο αὐτό – τὰ πάντα. Τῆς τὸ πρόσφερε ἤδη ἀπὸ τὰ πρῶτα χρόνια ἡ πνευματοκίνητη εὐσέβεια τῶν πιστῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, τὸ θεμελίωσε δὲ μὲ τὸ ὑπέρτατο κύρος της ἡ Γ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ποὺ συνῆλθε στὴν Ἔφεσο τὸ ἔτος 431 μ.Χ. ὑπὸ τὴν προεδρία τοῦ κορυφαίου Θεολόγου ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας. Εἶναι τὸ ὄνομα «Θεοτόκος»! Ὁ ἀρχηγὸς τῆς πλάνης καὶ ἐχθρὸς τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων κατάλαβε πολὺ καλὰ τί σήμαινε αὐτὸ τὸ ὄνομα, γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸ πολέμησε λυσσωδῶς. Ἐκείνη εἰδικὰ τὴν ἐποχή, στὴν ἀρχὴ τοῦ 5ου αἰώνα, ἀνακίνησε τὸν φοβερότερο πόλεμο. Διάλεξε ὡς ὄργανό του τὸν τότε Ἀρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως Νεστόριο, καὶ μὲ τὸ βλάσφημο στόμα του ἄρχισε νὰ διαβάλλει τὸ θεσπέσιο ὄνομα. Ὀνόμαζε τὴν Παναγία «ἀνθρωποτόκον» ἢ «Χριστοτόκον», ἀποκήρυσσε δὲ μετὰ βδελυγμίας τὸ ὄνομα «Θεοτόκος» τῆς ἐκκλησιαστικῆς Παραδόσεως. Τὸ φθονερὸ πνεῦμα ἤξερε τί πολεμοῦσε. Ἔπρεπε νὰ ἐπιβάλει τὴν πλάνη ὅτι Αὐτὸς τὸν Ὁποῖον γέννησε ἡ κόρη τῆς Ναζαρὲτ ἦταν ἁπλὸς ἄνθρωπος. Κι αὐτὸ κήρυτταν τὰ ὄργανά του. Στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ δὲν ἔβλεπαν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ «ἀποθέωσιν» τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Χριστός, κατ᾿ αὐτούς, ἦταν ἕνας ἄνθρωπος ποὺ κατόρθωσε νὰ γίνει θεὸς μὲ τὸν σκληρὸ ἀγώνα του. Ἡ ἰδέα ὅτι ἡ Παναγία κυοφοροῦσε τὸν Θεὸ τοὺς ἦταν ἀποκρουστική. Ὁ Νεστόριος ντρεπόταν νὰ λέει ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι δύο ἢ τριῶν μηνῶν κυοφορούμενο Βρέφος: «ἐγὼ διμηνιαῖον καὶ τριμηνιαῖον θεὸν οὐ λέγω» (Eduard Schwartz, Acta Conciliorum Oecumenicorum I, 1, 2, σελ. 66). Αὐτὴ ἡ βλάσφημη διδασκαλία του καταδικάστηκε στὴν Γ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ ἀναγνωρίστηκε ὅτι ἡ Παναγία μας ἦταν πραγματικὰ Θεοτόκος. Τὸ ὄνομά Της αὐτὸ βεβαιώνει τὴν καίρια ἀλήθεια ὅτι γέννησε τὸν Θεό. Ὁ Νεστοριανισμὸς καταδικάστηκε καὶ δεύτερη φορὰ στὴ Σύνοδο τῆς Χαλκηδόνος (τὴν Δ΄ Οἰκουμενική), καὶ οὐσιαστικὰ διαλύθηκε. Μιὰ μικρὴ μόνο κοινότητα Νεστοριανῶν παραμένει μέχρι σήμερα, κυρίως στὰ ὅρια τοῦ Ἰράκ. Ὅμως τὸ πνεῦμα τοῦ Νεστοριανισμοῦ ξαναζεῖ στὶς μέρες μας καὶ διαποτίζει ἐπικίνδυνα ὅλο τὸν Χριστιανικὸ κόσμο. Ἐμφανίζεται ὡς ἐκλογίκευση τῆς πίστεως, καὶ ἐπιδιώκει νὰ ἐπιβάλει τὴν ἀντίληψη ὅτι ὁ Χριστὸς ἦταν κι Αὐτὸς ἕνας ἄνθρωπος μὲ ἀδυναμίες, ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἀγωνιζόταν ὅπως ὅλοι μας, ποὺ πάλευε μὲ τὰ πάθη Του καὶ νίκησε. Ἡ ἰδέα αὐτὴ ἔχει διαποτίσει καὶ τὴ λογοτεχνία, γι᾿ αὐτὸ καὶ βλέπουμε συχνὰ νὰ ἐμφανίζονται τέτοια ἔργα, μυθιστορήματα καὶ κινηματογραφικὲς ταινίες. Σ᾿ ὅλη αὐτὴ τὴ σατανικὴ ἐπέλαση ὡς τεῖχος χαλύβδινο καὶ ἀκλόνητο ὑψώνεται καὶ πάλι τὸ ὄνομα «Θεοτόκος». Ἡ Παναγία μας δὲν γέννησε ἄνθρωπο, γέννησε τὸν Θεὸ ὡς ἄνθρωπο. Δὲν κυοφοροῦσε ἕναν ἄνθρωπο Ἰησοῦ, ὅπως ἀνοηταίνουν οἱ πλανώμενοι μοντέρνοι Νεστοριανοί, ἀλλὰ τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ ὡς ἄνθρωπο. Τὸ ὄνομα «Ἰησοῦς» δόθηκε σ᾿ Αὐτόν, τὸν ἐνανθρωπήσαντα Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτὸ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς τονίζει ἐμφατικὰ ὅτι στὸ ὄνομα «Θεοτόκος» συμπυκνώνεται ὅλη ἡ ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου: «Ὅθεν δικαίως καὶ ἀληθῶς Θεοτόκον τὴν ἁγίαν Μαρίαν ὀνομάζομεν· τοῦτο γὰρ τὸ ὄνομα ἅπαν τὸ μυστήριον τῆς οἰκονομίας συνίστησι» (Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ΕΠΕ 1, 334, κεφ. 56). Ἡ Παναγία γέννησε τὸν Θεὸ ὡς ἄνθρωπο· γι᾿ αὐτὸ καὶ εἶναι πράγματι Θεοτόκος. Πρόκειται γιὰ ἀλήθεια ἀσυλλήπτων διαστάσεων. Ἡ ἀνθρώπινη φύση μπορεῖ νὰ γεννήσει τὸν Θεὸ ὡς ἄνθρωπο, νὰ γίνει «Θεοτόκος». Καὶ ἔγινε! Ἔγινε στὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία εἶναι ἀληθῶς Θεοτόκος, διότι ὁ Θεὸς ἀληθῶς ἔγινε ἄνθρωπος. Ἀληθῶς γεννήθηκε ὡς ἄνθρωπος. Ἀληθῶς ἔζησε καὶ θαυματούργησε ὡς ἄνθρωπος. Ἀληθῶς ἔπαθε ὡς ἄνθρωπος. Ναί, ἔπαθε... Ἔπαθε ὁ Θεός! Σταυρώθηκε καὶ πέθανε ὁ Θεός. Τὸ Πάθος τοῦ Κυρίου δὲν εἶναι πάθος ἑνὸς ἀνθρώπου. Εἶναι Πάθος Θεοῦ, τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ. Στὴ Γεθσημανῆ καὶ τὸν Γολγοθᾶ δὲν πάσχει ἁπλῶς ἕνας ἄνθρωπος, πάσχει ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ὡς ἄνθρωπος, πάσχει κατὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση Του, τὴν ὁποία προσέλαβε ἀπὸ τὴν Παναγία Μητέρα Του Μαριάμ. Γι᾿ αὐτὸ οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί, κάθε φορὰ ποὺ πανηγυρίζουμε κάποια ἑορτή Της ἢ λαμβάνουμε στὸ στόμα μας τὸ ἅγιο ὄνομά Της, νὰ γνωρίζουμε ὅτι ὑμνοῦμε τὴν πραγματικὴ Μητέρα τοῦ Θεοῦ, τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου. Αὐτὴν ποὺ εἶναι ὄντως Θεοτόκος. Μητέρα τοῦ Θεοῦ καὶ ὅλων μας. Τὴν Εὐλογημένη στοὺς αἰῶνες!ΟΣΩΤΗΡ2209

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου