«Ἀγαπήσω σε, Κύριε»! Ψελλίζουν τὰ Χείλη καὶ τὰ Μάτια Γεμίζουν Δάκρυα.

 

Γεμάτος εὐγνωμοσύνη ὁ προφήτης καὶ βασιλιὰς Δαβὶδ ἀπευθύνεται πρὸς τὸν Θεό, μὲ τὸν 17ο Ψαλμὸ ποὺ ἀρχίζει μὲ τὰ λόγια: «Ἀγαπήσω σε, Κύριε, ἡ ἰσχύς μου· Κύριος στερέωμά μου καὶ καταφυγή μου καὶ ρύστης μου» (Ψαλ. ιζ΄ [17] 2, 3). Ἀναπολεῖ τὶς δυσκολίες καὶ τοὺς κινδύνους τοῦ παρελθόντος ἀλλὰ καὶ τὶς πολλὲς καὶ σωτήριες ἐπεμβάσεις τοῦ Θεοῦ. Μὲ εἰκόνες ζωηρές, ἐκφράσεις ὑψηλές, λέξεις ἀκριβεῖς εὐχαριστεῖ τὸν Θεό, διότι ὁ Κύριος τὸν ἀνέδειξε νικητὴ ἔναντι ὅλων τῶν ἐχθρῶν του. Γιὰ νὰ περιγράψει τί ἦταν ὁ Θεὸς γι’ αὐτόν, παραθέτει ὁ Ψαλμωδὸς ἕνα πλῆθος ὀνομασιῶν τοῦ Θεοῦ, μὲ πολλὴ ἀγάπη καὶ εὐγνωμοσύνη. Ἀκόμη σημειώνει πολλοὺς προσδιορισμούς, ποὺ δίνουν ἕναν ἄλλον τόνο καὶ μιὰ τρυφερότητα στὸν Ψαλμό. Ὀνομάζει τὸν Κύριό του: «ἰσχύς μου… στερέωμά μου καὶ καταφυγή μου καὶ ρύστης μου». Ἔτσι Τὸν ἔζησε ὁ Δαβίδ. Εἶδε τὸν Κύριο δίπλα του. Τοῦ ἔδωσε δύναμη, τὸν στερέωσε, ἦταν τὸ καταφύγιό του, ἔγινε ὁ Λυτρωτής του.

  

Σὰν τὸν Δαβὶδ καὶ ὁ καθένας μας μπορεῖ μὲ τὰ ἴδια λόγια νὰ προσφωνήσει τὸν Κύριο καὶ Θεό μας. Σὲ δύσκολες ὧρες πειρασμῶν, ἀσθενειῶν, θανάτου, οἰκογενειακῶν προβλημάτων, ἐπαγγελματικῶν ἀποτυχιῶν, διλημμάτων πολλῶν καὶ ποικίλων δοκιμασιῶν, ὁ Κύριος εἶναι ἡ δύναμή μας, τὸ στερέωμά μας, τὸ καταφύγιό μας καὶ ὁ Λυτρωτής μας. Ναί! Ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε τὴ δύναμη νὰ σηκώνουμε ὅλο αὐτὸ τὸ φορτίο τῶν δοκιμασιῶν. Ἀποροῦμε πῶς ἀντέξαμε; Πῶς σηκώσαμε τέτοιον σταυρό; Ποῦ βρήκαμε τὴ δύναμη, τὴν ἀντοχή, τὴν ὑπομονή; Ὁ Χριστὸς μᾶς ἔδωσε ἔκτακτη Χάρι καὶ δύναμη.Ὁ μόνος Δυνατὸς εἶναι ὁ Κύριος. Σ᾿ Αὐτὸν ἀκουμπήσαμε στὴ δύσκολη ὥρα, μὲ τὰ θεϊκά Του λόγια στηριχθήκαμε. Μέσῳ τοῦ Πνευματικοῦ στὸν ὁποῖο προστρέξαμε, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς στήριξε, καθὼς καὶ μὲ τὰ παρηγορητικά, ἐνισχυτικὰ λόγια τῶν πιστῶν ἀδελφῶν μας. Διαπιστώσαμε πόσο μᾶς στήριξε ἡ Χάρις Του στὰ βήματα τῆς πνευματικῆς πορείας μας, πόσο μᾶς ἐνέπνευσε μὲ τὸ πανάγιο παράδειγμά Του, ὅταν προσπαθήσαμε νὰ τὸ ἀντιγράψουμε στὴ δική μας ζωή. Ἐκεῖνος ὑπῆρξε ἡ καταφυγή μας. Τὸ εὐλογημένο καταφύγιό μας. Μάλιστα στὶς ὧρες τοῦ πειρασμοῦ, ὅταν ἀναζητούσαμε προστασία καὶ σκέπη. Ὅταν πάλι καταφύγαμε σὲ ἀνθρώπους καὶ κεῖνοι δὲν μᾶς κατάλαβαν ἢ δὲν μᾶς ἄκουσαν κάν, ἀλλὰ στὰ δικά μας προβλήματα παρουσίαζαν τὰ δικά τους, ἔγινε καταφύγιό μας ἡ προσευχή, ἐκεῖ ἀνοίξαμε τὰ χείλη καὶ τὴν καρδιά μας, ἐκεῖ ἀκούμπησε ἡ ψυχή μας: «Κύριε, πρὸς Σὲ κατέφυγον». Δίκαια ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος σχολιάζει: «Τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ ἐξισωθεῖ μὲ αὐτὸ τὸ καταφύγιο, καὶ ὡς πρὸς τὴν εὐκολία καὶ ὡς πρὸς τὴν ἀσφάλεια. Δὲν χρειάζεται οὔτε νὰ διανύσουμε ἀπόσταση οὔτε νὰ ταξιδέψουμε σ᾿ ἄλλα μέρη, ἀλλὰ εἶναι δυνατὸν καὶ ἐνῶ καθόμαστε στὸ σπίτι μας, νὰ βροῦμε αὐτὸ τὸ καταφύγιο» (ΕΠΕ 35, 548). Ὁ Κύριος εἶναι ὁ Λυτρωτής μας. Αὐτὸς ἔδωσε τὴν τελικὴ ἔκβαση στὸ πρόβλημά μας. Ἔδωσε τὴ λύση ποὺ συνέφερε στὴν ψυχή μας. Μᾶς λύτρωσε τὴν κατάλληλη στιγμὴ καὶ μὲ τὸν πιὸ σωστὸ τρόπο. Ἔδωσε τὴν πολυπόθητη ἀναψυχὴ ποὺ περιμέναμε μὲ τὴν ἀγαθότητά Του, τὴν πανσοφία Του, τὴν παντοδυναμία Του. Μπροστὰ σὲ ἕναν τέτοιον Θεὸ Πατέρα, τί μπορεῖς νὰ πεῖς; Πῶς μπορεῖς νὰ ἐκφραστεῖς; «Ἀγαπήσω σε, Κύριε»! ψελλίζουν τὰ χείλη καὶ τὰ μάτια γεμίζουν δάκρυα. Τί μπορεῖς νὰ κάνεις; Μόνο νὰ Τὸν ἀγαπήσεις, νὰ ἀγωνιστεῖς νὰ Τὸν ἀγαπήσεις μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς σου, μὲ ὅλη τὴ θέρμη τῆς καρδιᾶς σου! «Ἀγαπήσω σε, Κύριε»!ΟΣΩΤΗΡ2212