02 Φεβρουαρίου, 2023

Ἰωσὴφ ο Ἡγιασμένος

Τὸ εὐλογημένο νησὶ τῆς Ζακύνθου δὲν κατέχει μόνο τὸν θησαυρὸ τοῦ ἀφθόρου ἱεροῦ σκηνώματος τοῦ ἁγίου Διονυσίου. Ὑπάρχει ἐκεῖ καὶ ἄλλος πολύτιμος θησαυρός, λιγότερο γνωστὸς στὸν πολὺ κόσμο. Πρόκειται γιὰ τὸ ἱερὸ σκήνωμα τοῦ ὁσίου καὶ θεοφόρου Ἰωσὴφ τοῦ Ἡγιασμένου, τοῦ ἐπονομαζομένου Σαμακοῦ, ποὺ φυλάσσεται ἄφθορο μέσα στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Παντοκράτορος στὸ χωριὸ Γαϊτάνι Ζακύνθου. Ὁ ὅσιος Ἰωσὴφ δὲν ἦταν Ζακύνθιος. Ἦταν γέννημα καὶ θρέμμα τῆς λεβεντογέννας Κρήτης. Ἐκεῖ γεννήθηκε γύρω στὰ 1440 στὸ χωριὸ τῶν Κεράμων (τὸ σημερινὸ Ἀζωκέραμο τῆς Σητείας τῆς Κρήτης). Καὶ ἐκεῖ πάλι στὸ ἴδιο νησὶ ἀπεβίωσε στὶς 22 Ἰανουαρίου τοῦ ἔτους 1511. Ὅταν ὅμως τὸ 1669 οἱ συμπολίτες τοῦ Ἁγίου, πιεζόμενοι ἀπὸ τοὺς κατακτητὲς Ὀθωμανούς, ἀναγκάστηκαν νὰ ἐγκαταλείψουν τὸ νησί τους καὶ νὰ ἔρθουν ὡς πρόσφυγες στὴ Ζάκυνθο, μετέφεραν μὲ φροντίδα τοῦ εὐλαβέστατου ἐφημερίου τους π. Ἀντωνίου Ἀρμάκη, μαζὶ μὲ ἄλλα κειμήλια καὶ τὸν πολυτιμότατο καὶ πανάκριβο θησαυρό τους, τὸ τίμιο καὶ ἄφθορο σκήνωμα τοῦ Ἁγίου τους, ποὺ τὸ κατέθεσαν στὴν ἱερὰ Μονὴ Μαντινείου στὰ Ξεροβούνια. Ἀπὸ ἐκεῖ τὸ ἔτος 1915 ἔγινε ἡ μετακομιδή του στὸ χωριὸ Γαϊτάνι, ὅπου βρίσκεται μέχρι σήμερα. Ὁ ὅσιος Ἰωσὴφ μεγάλωσε μέσα σὲ οἰκογενειακὸ περιβάλλον βαθιᾶς θεοσέβειας. Οἱ ἐνάρετοι γονεῖς του τοῦ μετέδωσαν ὅλο τὸν πλοῦτο τῆς σοφίας τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου μὲ τὶς ἅγιες συμβουλές τους. Παράλληλα τὸν ὁδήγησαν νὰ μάθει γράμματα, σὲ ἄξιο δάσκαλο καὶ σεβάσμιο πνευματικὸ Πατέρα ἑνὸς γειτονικοῦ μικροῦ Μοναστηριοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου (τὸ γνωστὸ τοῦ Δερματάνου) στὴν παραθαλάσσια περιοχὴ τοῦ Χάνδακα (τὸ σημερινὸ Ἡράκλειο). Φύση φιλομαθὴς καθὼς ἦταν ὁ Ἰωσήφ, ἀπερρόφησε μὲ εὐκολία τὰ γράμματα τῆς κοσμικῆς σοφίας. Δὲν ὑστέρησε ὅμως καὶ στὴν πνευματικὴ ζωή. Ἐφάρμοζε στὴ ζωή του μὲ ἀκρίβεια καὶ πιστότητα τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου. Ζοῦσε ἐνάρετα καὶ προσεκτικά. Ἀσκοῦσε δὲ τὸ ἐπάγγελμα τοῦ καλλιγράφου, γιατὶ εἶχε χάρισμα στὴν καλλιτεχνικὴ γραφή. Μετὰ τὸν θάνατο τῶν γονέων του, ὁ Ὅσιος σκόρπισε μὲ γενναιοδωρία στοὺς φτωχοὺς τὴν τεράστια περιουσία ποὺ εἶχε κληρονομήσει, καὶ ἀπερίσπαστος ἀφιερώθηκε στὸν Θεό. Ἔγινε Μοναχὸς σὲ αὐτὴ τὴ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. Ὑπῆρξε αὐστηρὸς στὶς μοναχικές του ὑποσχέσεις. Δάμαζε τὸ σῶμα του μὲ σκληρὲς ἀσκήσεις, γονυκλισίες καὶ ἀγρυπνίες. Ἀγαποῦσε τὴν ἀδιάλειπτη προσευχὴ καὶ τὴν ἀδιάκριτη ὑπακοὴ στὸν Γέροντά του. Καὶ προέκοπτε σὲ Χάρι γενόμενος «δοχεῖον καθαρὸν τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Ὁ Ἡγούμενος θαυμάζοντας τὴν ἄμεμπτη καὶ καθαρὴ πολιτεία του, τὴ σύνεση καὶ τὴν ἄκρα ταπείνωσή του, τὸν ἔκρινε ἄξιο καὶ τὸν προώθησε στὸν ἱερὸ Κλῆρο. Ὡς Ἱερέας ὁ Ὅσιος λάμπρυνε τὸ ἅγιο Θυσιαστήριο μὲ τὴν ἀγγελικὴ καὶ σεμνὴ παράστασή του. Δὲν ὑστέρησε καὶ στὴ διακονία τῆς ἀγάπης πρὸς τοὺς συμμοναστές του, τοὺς ὁποίους ὑπηρετοῦσε μὲ ζηλευτὴ αὐταπάρνηση καὶ ἀνιδιοτέλεια. Τὴν περίοδο ἐκείνη συνέβη νὰ ἀσθενήσει σοβαρὰ ὁ πνευματικός του Πατέρας καὶ ἀπὸ τὸ κρεβάτι τοῦ πόνου ἄκουσε ὁ Ὅσιος τὶς τελευταῖες του ὑποθῆκες. Τοῦ εἶπε λοιπόν: «Νὰ προσέχεις πολὺ τὸν ἑαυτό σου καὶ αὐτοὺς ποὺ διακονεῖς, γιατὶ θὰ δώσεις λόγο στὸν δικαιοκρίτη Θεό. Μὴν παραλείπεις ποτὲ τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή. Νὰ περνᾶς τὴ ζωή σου ἥσυχα καὶ ἀφιλόνεικα. Νὰ λειτουργεῖς ἔχοντας ὅλο τὸν νοῦ σου προσηλωμένο στὸν Μέγα Ἀρχιερέα Ἰησοῦ Χριστό. Νὰ φροντίζεις τοὺς φτωχούς, τὶς χῆρες καὶ τὰ ὀρφανὰ τῆς περιοχῆς. Νὰ παρηγορεῖς παντοῦ καὶ πάντοτε ὅσους βρίσκονται σὲ θλίψεις καὶ συμφορές. Καὶ νὰ διαμοιράσεις τὰ ὑπάρχοντά μου στὸ Ἅγιον Ὄρος, στὸ Σινά, καὶ στοὺς φτωχούς. Ἐσὺ νὰ κρατήσεις μόνο τὰ ἐλάχιστα». Μὲ ἱερὴ συγκίνηση καὶ εὐγνωμοσύνη ὁ Ὅσιος δέχθηκε ἀπὸ τὸν πνευματικό του Πατέρα τὰ τελευταῖα αὐτὰ ἁγιασμένα του λόγια. Μετὰ τὴν κοίμησή του, ποὺ δὲν ἄργησε νὰ ἔρθει, ἔκλαψε. Καὶ ἀφοῦ τὸν κήδεψε, μοίρασε τὰ ὑπάρχον τά του κατὰ τὴν ἐπιθυμία του. Καὶ ἐπέστρεψε στὴ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου, ὅπου οἱ Μοναχοὶ τὸν ἐξέλεξαν Ἡγούμενό τους. Ὁ Ὅσιος ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν ψυχῶν τῶν λίγων ὑποτακτικῶν Μοναχῶν ποὺ εἶχε, ἐξασκοῦσε μὲ πολλὴ ἐπιμέλεια καὶ τὸ ἔργο τῆς φιλανθρωπίας στοὺς ἀναγκεμένους στὴν εὐρύτερη περιοχή. Ἐπάξια τοῦ ἀποδόθηκε ὁ τίτλος τοῦ Ἐλεήμονος. Πολλὲς φορὲς ἔδινε καὶ τὴν ἐλάχιστη δική του τροφὴ σὲ φτωχοὺς καὶ πεινασμένους ἀφήνοντας τὸν ἑαυτό του τελείως νηστικὸ στὴ φροντίδα τῆς θείας Προνοίας. Ἄλλοτε πήγαινε τὰ μεσάνυχτα στὰ σπίτια τῶν φτωχῶν καὶ κρεμοῦσε κρυφὰ ἔξω ἀπὸ τὶς πόρτες τους τὰ χρειαζούμενα. Ὅταν δὲν εἶχε νὰ δώσει, δανειζόταν γι᾿ αὐτούς. Ἔκανε ἐπισκέψεις ἀγάπης σὲ φυλακισμένους, ἐγκαταλειμμένους καὶ ἀρρώστους. Παρηγοροῦσε πάντοτε τοὺς πενθοῦντες καὶ ἀναξιοπαθοῦντες καὶ ποτὲ κανένα δὲν ἄφηνε ἀβοήθητο. Τὰ περισσεύματα ἀπὸ τὰ πρόσφορα τὰ ἔδινε ὅλα στοὺς φτωχούς. Κάποτε δὲν ὑπῆρχε οὔτε ἕνα πρόσφορο στὴν ἐκκλησία γιὰ νὰ λειτουργήσει. Καὶ ὁ Ὅσιος καθησύχασε τὸν νεωκόρο ποὺ ἦταν γεμάτος ἀγωνία καὶ τοῦ εἶπε μὲ λόγο ἰσχυρῆς πίστεως: «Μὴν ταράζεσαι, ὁ Θεὸς θὰ μᾶς τὰ φανερώσει». Καὶ ὤ, τοῦ θαύματος! Λίγα λεπτὰ ἀργότερα εἶδε ὁ νεωκόρος στὸ κάνιστρο πρόσφορα πολλὰ καὶ μεγάλα, ὡραῖα καὶ ὁλόφρεσκα. Ἦταν ἡ θαυματουργικὴ ἀπόδειξη τῆς ἐπεμβάσεως τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ὅσιος παρήγγειλε τότε αὐστηρὰ στὸν νεωκόρο νὰ μὴ διαφημίσει αὐτὸ τὸ γεγονὸς γιὰ νὰ ἀποφύγει τὴν κενοδοξία ἀπὸ τοὺς ἐπαίνους τῶν ἀνθρώπων. Ἔτσι περνοῦσε τὴ ζωή του ὁ ὅσιος Ἰωσήφ. Ὄχι μόνο μὲ τὴν προσωπική του ἄσκηση ἀλλὰ καὶ μὲ καλοσύνες καὶ θυσίες γιὰ τοὺς ἄλλους, μέχρι ποὺ ἔφθασε στὴν ἡλικία τῶν 70 καὶ πλέον ἐτῶν, ὅπου κάποια ἀσθένεια τὸν καθήλωσε στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου. Γεμάτος τότε ἀγαλλίαση καὶ εὐφροσύνη δόξαζε τὸν Θεὸ γιὰ τὴν ἐπίσκεψη αὐτὴ τῆς ἀγάπης Του. Καὶ πολὺ σύντομα ὁ Κύριος πῆρε κοντά Του τὸν ἄξιο δοῦλο Του, γιὰ νὰ τὸν ἀναπαύσει στὴ χώρα τῶν ζώντων. Ἦταν 22 Ἰανουαρίου τοῦ ἔτους 1511. Οἱ Ἱερεῖς καὶ οἱ ἄρχοντες τῆς πόλεως κήδευσαν μὲ τιμὲς τὸν ὅσιο Πατέρα τους καὶ τὸν ἐνταφίασαν μὲ πόνο καὶ δάκρυα εὐγνωμοσύνης. Ὅταν ἔγινε ἡ ἐκταφὴ τοῦ Ὁσίου, βρέθηκε τὸ ἱερὸ σκήνωμά του ἄφθορο καὶ εὐωδιάζον καὶ τὸ τοποθέτησαν στὸν Ναὸ τῆς Μονῆς. Ἐκεῖ πλῆθος ἀσθενῶν, τυφλῶν, δαιμονισμένων κατέφθαναν γιὰ νὰ ζητήσουν ἴαση ἀπὸ τὸν Ἅγιό τους. Καὶ θεραπεύονταν τελείως. Καὶ δόξαζαν ὅλοι τὸν Θεὸ γιὰ τόν μεγάλο τους εὐεργέτη, τὸν Ὅσιο τῆς ἀγάπης. Εἴθε μὲ τὶς πρεσβεῖες τοῦ ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Ἰωσὴφ τοῦ Ἡγιασμένου νὰ ἀσκοῦμε κι ἐμεῖς τὴν ἀγάπη, ποὺ εἶναι ὁ «σύνδεσμος τῆς τελειότητος», καὶ ἡ ὁποία μᾶς λαμπρύνει καὶ μᾶς ἐξομοιώνει μὲ τὸν Θεὸ τῆς ἈγάπηΟΣΩΤΗΡ2213

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου