''ΑΠΟ ΤΩΡΑ ΣΑΣ ΛΕΙΠΩ;'' ΜΙΛΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ.

 
Ὅλη τὴ νύχτα ἡ Ἀγγελικὴ δὲν ἔκλεισε μάτι. Ἀπὸ καιρὸ περίμενε νὰ ξημερώσει αὐτὴ ἡ μέρα. Ἡ μέρα ποὺ θὰ πήγαινε γιὰ πρώτη φορὰ στὴν κατασκήνωση. Εἶχε τελειώσει τὴν ΣΤ΄ Δημοτικοῦ καὶ ἡ μητέρα της – ἐπιτέλους! – τῆς ἐπέτρεψε νὰ συμμετάσχει στὴν ἐκκλησιαστικὴ κατασκήνωση στὴν ὁποία οἱ φίλες της, συμμαθήτριές της ἀπὸ τὸ Κατηχητικό, συμμετεῖχαν ἤδη ἀπὸ τὶς πρῶτες τάξεις τοῦ Δημοτικοῦ. Πόσα σχέδια εἶχαν κάνει γιὰ τὶς ἡμέρες αὐτές! Παιχνίδια, ἀστεῖα, σκανταλιὲς καὶ ὅ,τι ἄλλο μπορεῖ νὰ ἐπινοήσει ἡ παιδικὴ φαντασία. Αὐτὰ σκεφτόταν ἡ Ἀγγελικὴ καὶ γι’ αὐτὸ δὲν μποροῦσε νὰ κοιμηθεῖ. Ἀλλὰ καὶ στὸ διπλανὸ δωμάτιο, ἡ μητέρα τῆς Ἀγγελικῆς, κι αὐτὴ δὲν εἶχε ὕπνο. Ἀπὸ τὴ μιὰ τὸ ἄγχος γιὰ νὰ μὴν ξεχάσει τίποτε, καθὼς ἑτοίμαζε τὴ βαλίτσα τῆς μικρῆς, κι ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ ἀγωνία γιὰ τὴ μονάκριβη κόρη ποὺ θὰ ἔφευγε πρώτη φορὰ μακριὰ ἀπὸ τὸ σπίτι, δὲν τὴν ἄφηναν νὰ ἡσυχάσει. Πήγαινε κι ἐρχόταν στὰ δωμάτια, ἄνοιγε κι ἔκλεινε ντουλάπες καὶ συρτάρια, ἐνῶ κάποτε σταματοῦσε καὶ στεκόταν ἀμήχανη χωρὶς νὰ ξέρει τί νὰ κάνει. 

–Μαμά, θέλεις νὰ σὲ βοηθήσω;... ρώτησε πρόθυμα ἡ μικρὴ ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ποὺ εἶδε τὴ μητέρα νὰ ξεκινᾶ τὴν προετοιμασία. 

–Ὄχι, Ἀγγελικούλα μου, εὐχαριστῶ. Θὰ σοῦ τὰ φτιάξω ὅλα ἐγώ. Δὲν θέλω τίποτα νὰ σοῦ λείπει. Ἐσὺ πήγαινε καὶ κάθισε μὲ τὸν μπαμπὰ ποὺ σὲ περιμένει νὰ παίξετε. Τελευταῖο βράδυ σήμερα... 

Ἔτσι κι ἔγινε. Ἡ Ἀγγελικὴ εἶχε ἤδη παίξει ἀρκετὰ μὲ τὸν πατέρα τῆς κι ἔπειτα πῆγε νὰ κοιμηθεῖ, κι ἂς μὴν τῆς ἐρχόταν ὕπνος. Στὸ μεταξὺ ἡ μητέρα συνέχισε νὰ παλεύει μέχρι ἀργά, ὄχι τόσο γιὰ νὰ ἑτοιμάσει τὴ βαλίτσα, ὅσο γιὰ νὰ συμβιβαστεῖ μὲ τὴν ἰδέα τοῦ ἀποχωρισμοῦ ἀπό τήν κορούλα της. Ξημέρωσε καὶ στὴν κεντρικὴ πλατεία ἄρχισαν ἀπὸ νωρὶς νὰ συγκεντρώνονται γονεῖς καὶ παιδιά. Ἀπὸ ἐκεῖ θὰ ξεκινοῦσε τὸ λεωφορεῖο γιὰ τὴν πανέμορφη ὀρεινὴ κατασκήνωση. Ἡ Ἀγγελικὴ ἔφτασε συνοδευόμενη κι ἀπὸ τοὺς δύο γονεῖς της. Κατέβασαν τὰ πράγματα ἀπὸ τὸ αὐτοκίνητο. Τὴν ἀσπάστηκε ὁ πατέρας καὶ ἡ μάνα τὴν ἀγκάλιασε σφιχτά. Ἐκείνη τὴν ὥρα ἀκούστηκαν οἱ χαρούμενες φωνὲς τῆς Δήμητρας καὶ τῆς Μαρίας. Ἦταν οἱ καλύτερες φίλες της ποὺ τὴν καλοῦσαν στὸ λεωφορεῖο. Ἔτσι ἄφησε τὴν ἀγκαλιὰ τῆς μητέρας καὶ ἔτρεξε κοντά τους. Κάτι νέο ἄρχιζε τόσο γιὰ τὴ μικρὴ Ἀγγελικὴ ὅσο καὶ γιὰ τοὺς γονεῖς της... Στὴν κατασκήνωση τὸ πρόγραμμα κυλοῦσε πολὺ εὐχάριστα, μὲ γρήγορες ἐναλλαγὲς καὶ ποικιλία δραστηριοτήτων. Τὸ ἔμπειρο προσωπικό, ἐκπαιδευτικοὶ καὶ κατηχήτριες ποὺ διακονοῦσαν ἐθελοντικά, ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ δέχτηκαν τὰ παιδιὰ μὲ πολλὴ ἀγάπη, στοργὴ καὶ ὑπευθυνότητα, μέσα σ’ ἕνα κλίμα ποὺ ἐνέπνεε ἀσ φάλεια καὶ οἰκογενειακὴ ζεστασιά. Ἡ Ἀγγελικὴ ἦταν ἐνθουσιασμένη. Δὲν μποροῦσε ὅμως νὰ ξεχάσει καὶ τοὺς ἀγαπημένους γονεῖς της. Ἤθελε νὰ τοὺς τηλεφωνήσει ἀπὸ τὴν πρώτη μέρα, ἀλλὰ μὲ τὰ παιχνίδια καὶ τὴν παρέα, ξεχάστηκε. Τὸ ἀπόγευμα τῆς δεύτερης μέρας τὴν εἰδοποίησαν ὅτι τὴ ζητοῦν οἱ γονεῖς της. Πῆγε στὸ τηλέφωνο γεμάτη χαρά. 

–Μπράβο, Ἀγγελική μου, χαιρόμαστε ποὺ περνᾶς καλά..., εἶπε ἡ μητέρα μὲ συγκρατημένο ἐνθουσιασμὸ καὶ συμπλήρωσε: ...Νὰ ξέρεις ὅμως ὅτι μᾶς λείπεις πολύ!

 –Ἀπὸ τώρα σᾶς λείπω;... Μόνο μιὰ μέρα ἔχει περάσει! φώναξε ἔκπληκτη ἡ Ἀγγελική, ποὺ ἔνιωσε νὰ ἀλλάζει ξαφνικὰ ἡ διάθεσή της. Πράγματι, ὕστερα ἀπὸ τὸ τηλεφώνημα ἐκεῖνο, ἡ μικρὴ κατασκηνώτρια σκεφτόταν διαρκῶς τὴ μητέρα καὶ τὸν πατέρα της. Αἰσθανόταν ἐνοχὲς γιὰ τὸ ὅτι τοὺς κάνει λυπημένους μὲ τὴν ἀπουσία της. Ἡ ἴδια ἔλεγε ὅτι περνοῦσε τέλεια στὴν κατασκήνωση. Ὅταν ὅμως σκεφτόταν τὸ σπίτι, ἔβαζε τὰ κλάματα. Τελικά, δὲν μπόρεσε νὰ ἀντέξει πολύ. Τὴν τρίτη μέρα τῆς κατασκήνωσης, ἦλθαν οἱ γονεῖς της, τὴν παρέλαβαν καὶ γύρισαν πίσω στὸ σπίτι. Ὁπωσδήποτε χαίρονταν ποὺ βρίσκονταν πάλι ὅλοι μαζί, ἀλλὰ κατὰ βάθος ἔνιωθαν καὶ κάποια θλίψη γιὰ τὴν ἀποτυχία τοῦ ἐγχειρήματος. Ἀλλὰ ἡ ἀποτυχία δὲν βάραινε τὴ μικρὴ κατασκηνώτρια...  

Ἡ ζωὴ στὴν κατασκήνωση ἀποτελεῖ σημαντικὴ εὐκαιρία γιὰ τὰ παιδιά, διότι τοὺς δίνει τὴ δυνατότητα νὰ ἀναπτύξουν τὶς ἱκανότητές τους, νὰ μάθουν τὸ ὁμαδικὸ πνεῦμα καὶ νὰ κτίσουν ὑγιεῖς κοινωνικὲς σχέσεις. Εἰδικὰ ἡ χριστιανικὴ κατασκήνωση προσφέρει μοναδικὰ ἐφόδια, καθὼς ἐκεῖ τὰ παιδιὰ ἔρχονται πιὸ κοντὰ στὸν Θεό. Μερικοὶ γονεῖς θεωροῦν ὅτι τὸ παιδὶ πρέπει πρῶτα νὰ μεγαλώσει, νὰ ἀποκτήσει δεξιότητες καὶ ἔπειτα νὰ συμμετάσχει στὴν κατασκήνωση. Ἀλλὰ ἡ κατασκήνωση εἶναι αὐτὴ ἀκριβῶς ποὺ βοηθᾶ τὸ παιδὶ νὰ ὡριμάσει· τὸ μαθαίνει νὰ τὰ βγάζει πέρα καὶ μόνο του, χωρὶς τὴ συνδρομὴ τῶν γονέων σὲ κάθε του βῆμα, καὶ νὰ προσαρμόζεται εὔκολα ὅταν βρίσκεται σὲ κάποιο νέο περιβάλλον. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ εἰδικοὶ συνιστοῦν στοὺς γονεῖς νὰ στέλνουν τὰ παιδιὰ στὴν κατασκήνωση ἀπὸ τὶς πρῶτες κιόλας τάξεις τοῦ Δημοτικοῦ, ἔστω γιὰ ἕνα μικρὸ διάστημα. Βέβαια, γιὰ νὰ ἐπιτύχει τὸ ἐγχείρημα αὐτό, χρειάζεται ἀνάλογη προετοιμασία καὶ ὑποστήριξη ἀπὸ τοὺς γονεῖς. Ἡ μητέρα τῆς Ἀγγελικῆς, στὸ περιστατικὸ ποὺ ἀναφέραμε, θὰ μποροῦσε νὰ ζητήσει τὴ συνδρομὴ τῆς μικρῆς στὴν ἑτοιμασία τῆς βαλίτσας της, ὥστε τὸ παιδὶ νὰ αἰσθάνεται ὅτι ἤδη εἶναι σὲ θέση νὰ κάνει κάποια πράγματα μόνο του καὶ συνεπῶς ὅτι εἶναι ἱκανὸ νὰ ἀντεπεξέλθει στὶς καθημερινές του ἀνάγκες, ὅταν δὲν θὰ εἶναι κοντά του ἡ μαμά. Ἐπίσης, ἐπειδὴ εἶναι φυσικὸ τὰ παιδιὰ νὰ στενοχωροῦνται ἀπὸ τὴν ἀπουσία τῶν γονέων, οἱ γονεῖς ὀφείλουν, ἀντὶ νὰ ἐκδηλώνονται μὲ ὑπερβολικοὺς συναισθηματισμοὺς καὶ μελοδραματικὰ ἀγκαλιάσματα, νὰ φροντίσουν ὥστε τὸ παιδὶ νὰ προετοιμαστεῖ ψυχολογικά. Νὰ τοῦ ἐξηγήσουν ὅτι ὁ χῶρος ὅπου πηγαίνει εἶναι ἀσφαλής, νὰ τὸ φέρουν σὲ ἐπαφὴ μὲ τοὺς ὑπευθύνους καὶ νὰ τὸ βεβαιώσουν ὅτι ἐκεῖνοι θὰ τὸ προσέχουν μὲ πολλὴ στοργὴ καὶ ἀγάπη. Εἶναι καλὸ ἐπίσης, νὰ ἐξασφαλίσουν τὴν παρουσία γνωστῶν συνομηλίκων του μὲ τοὺς ὁποίους θὰ μπορεῖ νὰ δημιουργήσει εὐχάριστη συντροφιά. Κι ἂν παρ’ ὅλα αὐτά, τὸ παιδὶ ἐκδηλώσει νοσταλγία γιὰ τὸ σπίτι, οἱ γονεῖς ἂς μὴ βιαστοῦν νὰ τὸ φέρουν πίσω. Ἂς τὸ καθησυχάσουν κι ἂς τὸ ἐνισχύσουν νὰ παραμείνει. Εἶναι σημαντικὸ γιὰ τὸ παιδὶ νὰ κατορθώσει νὰ ζήσει ἔστω γιὰ λίγο διάστημα χωρὶς τὴ στενὴ παρακολούθηση τῶν γονέων. Αὐτὸ θὰ τὸ βοηθήσει καὶ νὰ ὡριμάσει προσωπικὰ καὶ νὰ καλλιεργήσει ὑγιὴ καὶ ἰσορροπημένη ἐξάρτηση ἀπὸ τοὺς γονεῖς, κάτι πολὺ χρήσιμο γιὰ τὴν ὅλη πορεία τῆς ζωῆς του.ΟΣΩΤΗΡ2213