Ο ΘΕΟΣ ΘΕΛΕΙ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΜΑΣ.

 .

Στὴ δύση τῆς ζωῆς του βρισκόταν ἤδη ὁ βασιλιὰς Δαβίδ. Καὶ τότε ἦταν ποὺ ὑπέπεσε σὲ ἕνα ἀκόμη σοβαρὸ παράπτωμα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἴσως ὄχι μικρότερο ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ διπλὸ ἁμάρτημα τῆς ὥριμης ἡλικίας του, τὴ μοιχεία καὶ τὸν φόνο. Τώρα ἡ ἁμαρτία του ἦταν ἄλλης φύσεως: ὑπερηφάνεια καὶ ἀλαζονεία! Τόσα χρόνια, μὲ πάμπολλα θαυμαστὰ περιστατικὰ ὁ Θεὸς τοῦ ἔδειχνε ὅτι Ἐκεῖνος ἦταν ποὺ ὁδηγοῦσε τὸν λαό Του καὶ τὸν ἴδιο τὸν Δαβὶδ σὲ νίκες ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν τους. Ὄχι ἡ ἀξιοσύνη τοῦ βασιλιᾶ καὶ ἡ ἀνδρεία τῶν πολεμιστῶν του, ἀλλὰ ἡ εὔνοια καὶ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν περιούσιο λαό Του ἔδινε πάντοτε τὰ θαυμαστὰ ἀποτελέσματα στὶς ἐπιχειρήσεις τοῦ Ἰσραὴλ ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν ποὺ τὸν κύκλωναν διαρκῶς. Τώρα ὅμως ἡ καρδιὰ τοῦ βασιλιᾶ Δαβὶδ ὑψώθηκε καὶ ἀλαζονεύθηκε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ἀπέδωσε δηλαδὴ ὁ Δαβὶδ στὸν ἑαυτό του τὴ δόξα γιὰ ὅλες τὶς πρότερες ἐπιτυχίες τοῦ στρατοῦ του· καὶ γι᾿ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο θέλησε νὰ καταμετρήσει τὸν λαό του, καὶ μάλιστα ἐκείνους ποὺ βρίσκονταν σὲ στρατεύσιμη ἡλικία καὶ μποροῦσαν νὰ βαστάζουν ὅπλα στὰ χέρια, προκειμένου νὰ νιώσει τὴν ἱκανοποίηση ὅτι ἔχει πολὺ στρατὸ δικό του καὶ ὅτι μπορεῖ νὰ ἐλπίζει σ᾿ αὐτὸν ὡς δύναμη δική του. Ἡ πεποίθησή του δηλαδὴ μετέβαινε ἀπὸ τὸν Θεὸ στὶς δικές του δυνάμεις. Ἡ θεώρηση ὅμως αὐτὴ τοῦ Δαβὶδ δὲν ἦταν μόνο δική του· ἦταν δυστυχῶς ὁλοκλήρου τοῦ λαοῦ. Μᾶς τὸ πληροφορεῖ τὸ ἱερὸ κείμενο τῆς Γραφῆς μὲ τὴ φράση «καὶ ἔστη διάβολος ἐν τῷ Ἰσραήλ» (Α΄ Παραλ. κα΄ 1). Εἰσχώρησε ὁ διάβολος στὸν ἰσραηλιτικὸ λαό, καὶ αὐτός (ὁ διάβολος) ἦταν ποὺ τελικὰ παρακίνησε τὸν βασιλιὰ νὰ προβεῖ στὴν ἀλαζονικὴ αὐτὴ ἀπαρίθμηση τοῦ λαοῦ του. Ἐννέα μῆνες οἱ ἀξιωματικοὶ τοῦ βασιλιᾶ μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν ἀρχιστράτηγο Ἰωὰβ ἐκτελοῦσαν τὸ ἔργο τῆς καταμετρήσεως. Καὶ τέλος ἔφεραν τὰ ἀποτελέσματα στὸν Δαβίδ. Ὀκτακόσιες χιλιάδες ἄνδρες στὸ βόρειο τμῆμα τοῦ βασιλείου καὶ πεντακόσιες στὸ νότιο ἦταν οἱ ἀφοσιωμένοι σ᾿ αὐτὸν στρατιῶτες. Ὁ Δαβὶδ πράγματι διέθετε πολὺ στρατό! Ἄνδρες γενναίους, ἀξιόμαχους (βλ. Β΄ Βασ. κδ΄ 9)! Τότε ὅμως ἀκριβῶς ἦταν ποὺ ἦρθε καὶ ἡ θεϊκὴ ἐτυμηγορία: 

–Διάλεξε, Δαβίδ, τί προτιμᾶς γιὰ τιμωρία, τοῦ εἶπε ὁ Θεὸς μέσῳ τοῦ προφήτου Γάδ. Τρία χρόνια πείνα στὸν λαό; Τρεῖς μῆνες συνεχόμενες ἧττες ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς; Ἢ τρεῖς ἡμέρες θανατικὸ στὴ χώρα σου;

 –«Στενά μοι πάντοθεν σφόδρα ἐστίν», ἀπάντησε μὲ συναίσθηση πλέον τῆς νέας ἁμαρτίας του ὁ Δαβίδ. 

Προτιμῶ ὅμως νὰ πέσω στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ τιμωρηθῶ ἀπευθείας ἀπὸ Ἐκεῖνον, ποὺ εἶναι πολυεύσπλαχνος, παρὰ νὰ πέσω στὰ χέρια ἀνθρώπων ἐχθρῶν. Καὶ προτίμησε τὴν τρίτη τιμωρία. «Καὶ ἔδωκε Κύριος θάνατον ἐν Ἰσραὴλ ἀπὸ πρωΐθεν ἕως ὥρας ἀρίστου, καὶ ἤρξατο ἡ θραῦσις ἐν τῷ λαῷ, καὶ ἀπέθανεν ἐκ τοῦ λαοῦ... ἑβδομήκοντα χιλιάδες ἀνδρῶν» (Β΄ Βασ. κδ΄ 14­15). Χτύπησε ὁ Θεὸς τὸν ἰσραηλιτικὸ λαὸ μὲ θανατηφόρα λοιμικὴ ἀσθένεια ἀπὸ τὸ πρωὶ ἕως τὸ μεσημέρι. Καὶ μέσα σὲ ἕξι ὧρες 70.000 ἄνδρες ἔπεσαν νεκροί. Φοβερὸ πράγματι πλῆγμα γιὰ τὸν Δαβίδ. Τιμωρία ὄχι μικρὴ γιὰ τὸν λαό, ὁ ὁποῖος, κατὰ τὸν ἑρμηνευτὴ Θεοδώρητο, «οἰκείας παρανομίας δίκας ἔτισε». Δὲν ἦταν ἀνένοχος. Ἡ δική του ἁμαρτία, ἡ δική του ἀλαζονεία ἔγινε ἡ αἰτία τῆς παραδειγματικῆς τιμωρίας του ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ. Ἀλαζονεία ποὺ ἀντικατοπτριζόταν καὶ στὸν βασιλιά... Ἐδῶ ὅμως πάλι ἀξίζει κανεὶς νὰ παρατηρήσει τὴν εὐσπλαχνία τοῦ ἐλεήμονος Θεοῦ. Διότι, ἐνῶ ἡ ἀναγγελία Του ἦταν γιὰ τρεῖς ἡμέρες νὰ παρατείνεται ἡ θανατηφόρα πληγή, στὶς ἕξι ὧρες ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ἔδωσε ἐντολὴ στὸν ὀλοθρευτὴ ἄγγελο νὰ σταματήσει τὸ ἔργο του. «Καὶ παρεκλήθη Κύριος ἐπὶ τῇ κακίᾳ καὶ εἶπε τῷ ἀγγέλῳ τῷ διαφθείροντι ἐν τῷ λαῷ· πολὺ νῦν, ἄνες τὴν χεῖρά σου» (στίχ. 16). Ἀρκετὰ ἕως τώρα. Τράβηξε τὸ χέρι σου. Σταμάτα!... «Τριῶν ἡμερῶν ὁ Θεὸς θάνατον ἀπειλήσας, ἐν ἓξ μόναις ὥραις τὸν θάνατον ἐπήνεγκε», σημειώνει καὶ πάλι ὁ ἱερὸς ἑρμηνευτής. Καὶ συνεχίζει κάνοντας μία γενικὴ παρατήρηση γιὰ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ: «Πολλῷ τῶν ἀπειλῶν ἐλάττους ἐπιφέρει τὰς τιμωρίας». Οἱ τιμωρίες ποὺ τελικὰ ἐπιτρέπει νὰ ἐπιπίπτουν στοὺς ἀνθρώπους ὁ Θεὸς εἶναι πολὺ μικρότερες καὶ λιγότερες ἀπὸ αὐτὲς ποὺ εἶχε ἀπειλήσει. Ἡ φιλανθρωπία, τὸ ἔλεος, οἱ οἰκτιρμοί Του, ἡ ἄπειρη μακροθυμία Του δὲν Τὸν ἀφήνουν νὰ πραγματοποιήσει ὅσα ἡ δικαιοσύνη Του θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπιφέρει ὡς παραδειγματικὴ τιμωρία στοὺς ἀνθρώπους. Αὐτὸ ποὺ πάντοτε ἐνδιαφέρει τὸν Θεὸ εἶναι ἡ δική μας μετάνοια. Γι᾿ αὐτὸ ἐπιτρέπει θλίψεις καὶ δοκιμασίες, κάποτε καὶ λοιμώδεις ἐπιδημίες στὰ ἔθνη. Ὅλα εἶναι ἐλεγχόμενα ἀπὸ Ἐκεῖνον. Οὔτε ἕνας δὲν θὰ προσβληθεῖ περισσότερο ἀπὸ ὅσους ἔχει ὁρίσει ἡ φιλάνθρωπη βουλή Του. Καὶ αὐτὸς ὁ αὐστηρὰ ἐλεγχόμενος προκαθορισμὸς ἀποβλέπει στὴν ψυχικὴ ὠφέλεια καὶ σωτηρία καὶ τοῦ κάθε ἑνὸς ἀνθρώπου ξεχωριστά, καὶ ὁλόκληρου τοῦ λαοῦ ἐκείνου ποὺ θὰ ὑποστεῖ τὴν πληγὴ ἀπὸ τὴ φιλάνθρωπη παντοκρατορικὴ δεξιά Του. ΟΣΩΤΗΡ2020