Όταν αποδίδουμε κακό αντί κακού πως μπορούμε να αγαπήσουμε τον πλησίον μας. Στο βιβλίο «Ανθολόγιο Ρώσων Πατέρων» ο Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ παρατηρεί:
«Σαφής αλλά και φοβερή είναι η προειδοποίηση του Κυρίου: «Όποιος οργίζεται εναντίον του αδελφού του χωρίς σοβαρό λόγο, πρέπει να καταδικαστει» (Ματθ. 5,22). Μην οργίζεσαι εναντίον κανενός ανθρώπου, έστω κι αν πραγματικά έχης αδικηθή απ’ αυτόν. «Γιατί ο οργισμένος άνθρωπος δεν κάνει αυτό που για τον Θεό είναι δίκαιο και σωστό» (Ιακ. 1:20). Γι’ αυτό, λοιπόν, «η δύση του ήλιου άς μη σας βρίσκη ακόμα οργισμένους… Διώξτε μακριά σας κάθε πικρία, θυμό, οργή, κραυγή, κατηγορία, καθώς και κάθε άλλη κακία. Να φέρεστε μεταξύ σας με καλωσύνη και ευσπλαγχνία, και να συγχωρήτε ο ένας τον άλλον, όπως ο Θεός συγχώρησε κι εμάς διά του Χριστού» (Εφ. 4:26, 31-32).
Μη οργίζεσαι ποτέ εναντίον κανενός και για καμιάν αιτία, εκτός κι αν κάποιος θελήση να σε χωρίση από τον Θεό και την αγάπη Του. Ποιός, όμως, μπορεί να το κατορθώση αυτό, αν δεν το θέλης εσύ ο ίδιος;».
* * *
Κάποιος αρχαίος σοφός είχε ανάμεσα στους μαθητές του κι ένα πλούσιο αλλά υπερήφανο νεαρό, ο οποίος εξαιτίας ενός χλευαστικού λόγου ήταν έτοιμος να μαλώση μέχρι αίματος. Γιά να τον θεραπεύση από την υπερηφάνεια και να μη είναι απότομος πιά, ο σοφός του επέβαλε να πάη στον κόσμο τρία χρόνια και να πληρώνη καθένα που τον επέπληττε φραστικά. Ο νεαρός υποτάχθηκε στην κρίση του δασκάλου του και πήγε στον κόσμο. Περπατούσε έτσι και πλήρωνε όποιον τον μάλωνε.
Όταν συμπληρώθηκαν τρία χρόνια, επέστρεψε στον δάσκαλό του. Όμως στην πύλη τον προϋπάντησε ο θυρωρός, θυμωμένος εξαιτίας κάποιου άλλου, κι επιτέθηκε σ’ αυτόν τον νεαρό και τον μάλωσε φοβερά. Και ο νεαρός αντί να πικραθή γέλασε γλυκά. Παραξενεμένος μ’αυτό ο θυρωρός τον ρώτησε: «Γιατί γελάς;» και του απάντησε ο σκληραγωγημένος νεαρός: «Τρία χρόνια πληρώνω καθένα που θα με επέπληττε έστω και λίγο, αλλά εσύ με μάλωσες πιό δυνατά απ’ όλους δωρεάν!». Και όταν είδε ο σοφός τον διορθωμένο μαθητή, και τα έμαθε όλα, χάρηκε πολύ και τον επαίνεσε μπροστά σ’ όλους.
Και εσύ διάβασε από την «Επί του Όρους ομιλία» τον ενδέκατο και δωδέκατο στίχο: «Μακάριοί εστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι πάν πονηρόν ρήμα καθ’ υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού. Χαίρετε και αγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς (Ματθ. 5,11-12).
* * *
Λέγεται ότι κατά τη διάρκεια της τελευταίας εποχής των Παγετώνων, πολλά ζώα πέθαιναν απ’ το κρύο. Οι σκαντζόχοιροι κατάλαβαν την κατάσταση κι αποφάσισαν να ενωθούν σε ομάδες. Έτσι θα προστατευόντουσαν και θα ζέσταινε ο ένας τον άλλο.
Όμως τα άκανθα του καθ’ ενός πλήγωναν τους πιό κοντινούς του συντρόφους. Γι’ αυτό, για ν’ αποφεύγουν τις γρατσουνιές, αποφάσισαν ν’ απομακρυνθούν ο ένας απ’ τον άλλο… κι άρχισαν να πεθαίνουν από τα κρυοπαγήματα.
Όσοι απόμειναν ζωντανοί έπρεπε να διαλέξουν: η ν’ αποδεχτούν τ’ αγκάθια των διπλανών τους η να εξαλειφθούν ως είδος.
Με σοφία, αποφάσισαν να ξαναγυρίσουν όλοι μαζί.
Έτσι έμαθαν πως για να συμβιώσης πρέπει να φάς πότε- πότε και καμμιά γρατσουνιά από εκείνον που σου είναι πιό κοντινός. Αλλά παρ’ όλα αυτά, το πιό σημαντικό είναι η ζεστασιά που μπορούμε να μοιραστούμε.
Με αυτόν τον τρόπο έμαθαν να συμβιώνουν και ως είδος να επιβιώσουν ώς τις μέρες μας».
* * *
Στο Γεροντικό διαβάζουμε για την ανεξικακία των Γερόντων:
«Λένε για τον Αββά Ιωάννη τον Πέρση οι Πατέρες, πως κάποτε πήγαν στην καλύβη του κακοποιοί, με φανερή πρόθεση να τον σκοτώσουν. Εκείνος ο μακάριος ετοίμασε νιπτήρα κι έσκυψε να τους πλύνη τα πόδια, όπως θα έκανε στους πιό καλούς του φίλους. Τότε οι κακοποιοί, ντροπιασμένοι, τον άφησαν κι έφυγαν».
* * *
Μία νύκτα πήγαν ληστές σε κάποιον Ερημίτη.
– Ήλθαμε να πάρουμε τα πράγματά σου, του είπαν άγρια.
– Κοπιάστε και πάρετε ό,τι σας αρέσει, αποκρίθηκε εκείνος, χωρίς να χάση την ψυχραιμία του.
Άδειασαν στη στιγμή τη φτωχική του καλύβη κι έφυγαν βιαστικοί. Λησμόνησαν όμως να πάρουν ένα μικρό φλασκί, που ήταν κρεμασμένο από το δοκάρι της στέγης. Ο Ερημίτης το ξεκρέμασε καί, τρέχοντας πίσω από τους ληστές, φώναζε, για να τον ακούσουν να σταματήσουν:
– Γυρίστε πίσω, αδελφοί, να πάρετε και τούτο.
Και τους έδειχνε από μακριά το μικρό φλασκί.
Θαύμασαν την ανεξικακία του εκείνοι και εγύρισαν, όχι για να πάρουν το φλασκί, αλλά για να του βάλουν μετάνοια και να του δώσουν πίσω όλα του τα πράγματα.
– Αυτός μάλιστα, είναι πραγματικά άνθρωπος του Θεού, έλεγαν μεταξύ τους.
https://www.ekklisiaonline.gr/ekklisiaonline/mi-apodidontes-kakon-anti-kakou/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου