ΡΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΑΧΟΣ

 .

Πριν από είκοσι περίπου έτη, ήμασταν στην Δράμα με δύο ευλογημένους Ιερομονάχους από το Άγιον Όρος κι ένα συγγενικό τους πρόσωπο.

Ψάχνοντας για να βρούμε τα ΚΤΕΛ, σταματήσαμε σ’ ένα καφενεδάκι για να ρωτήσουμε και ήρθε ένας ατημέλητος άνθρωπος, ίσως και πιωμένος και πέφτοντας στο χέρι του ενός Ιερομονάχου, που καθόταν στην θέση του συνοδηγού, έκλαιγε κι έλεγε:

-"Πάτερ μου συγχώρεσέ με, είμαι αμαρτωλός!"

 Για να είμαι ειλικρινής εγώ στεναχωριόμουν που όπως πίστευα, ενοχλούσε τους Πατέρες. Όμως ο π. Αβραάμιος του είπε:

-"Καλά είσαι!"

Ο άνθρωπος αυτός, μόλις άκουσε αυτό που του είπε ο Ιερέας, απομακρύνθηκε χαρούμενος κι επαναλάμβανε συνεχώς:

-"Καλά είμαι, καλά είμαι!"

Φύγαμε χωρίς να πούμε τίποτα μεταξύ μας για το γεγονός αυτό. Πήγαμε για προσκύνημα στην Ιερά Μονή της Εικοσιφοίνισσας κι εκεί ο Παππούλης μάς είπε:

-"Είδατε τι μετάνοια είχε ο άνθρωπος που συναντήσαμε; Αυτοί θα μας δικάσουν στην άλλη ζωή!"

 Μιλούσε για έναν άνθρωπο που πολλοί από εμάς τους "καθώς πρέπει" Χριστιανούς, ίσως τον υποτιμούσαμε και ίσως να τον χαρακτηρίζαμε και άσχημα, καθότι ήταν και πιωμένος!

Ενθυμήθηκα τότε τον άγιο Πατέρα μας Ιωάννη Καλαΐδη, τον οποίον και επισκεφθήκαμε μετά με τους δύο Αγιορείτες Πατέρες, ο οποίος μας έλεγε:

-"Να μην μιλάμε και σκεφτόμαστε παιδιά μου για κανέναν άνθρωπο υποτιμητικά γιατί αυτός μπορεί να σωθεί, ενώ εμείς όχι!"

Ας έχουμε τις ευχές του αγίου Πατρός μας Ιωάννη Καλαΐδη και όλων των αγωνιζόμενων Αγιορειτών Πατέρων!

Τσεσμετζής Μιλτιάδης, εκπαιδευτικός

 

Κάποτε είχε πάει ένας στον Χριστό και του λέει:

- «Χριστέ μου θέλεις να σου φέρω μια λαμπάδα ίσα με το μπόι μου;»

Και απαντάει ο Χριστός:

- «Και τα μελίσσια που γίνονται οι λαμπάδες, δικά μου είναι».

- «Ε, τότε να σου φέρω μια λειτουργιά στην εκκλησία».

- «Και τα σιτάρια που γίνονται οι λειτουργιές και τα ψωμιά κι αυτά δικά μου είναι»!

- «Τότε να σου φέρω ένα δεκαχίλιαρο στο φιλόπτωχο ταμείο».

- «Όλ’ αυτά που έχεις, δικά μου είναι».

- «Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής».

- «Μα, τέλος πάντων, τι θέλεις Χριστέ μου;;;»

- «Υιέ μου δώσ΄μου την καρδιά σου. Δώσ΄μου τις αμαρτίες σου. Αυτές θέλω, αυτές διψάω, γι’ αυτές ανέβηκα πάνω στον σταυρό…»

ΑΣΚΗΤΙΚΟΝ

 

Μόλις επέστρεψα από τις θερινές διακοπές που πραγματοποίησα ύστερα από 7 χρόνια σ’ ένα μοναστήρι στην Πάρο, στην Ι. Μ. Λογγοβάρδας. Αυτό το μοναστήρι υπήρξε από τα νεανικά μου χρόνια το γυμναστήριο της πνευματικής μου άθλησης, όταν ζούσαν τότε πολλοί άγιοι γέροντες και μοναχοί, με ηγούμενο τον πατέρα Φιλόθεο Ζερβάκο. Δεν θα σας γράψω εδώ το προσωπικό μου ημερολόγιο. Το μόνο που θα ήθελα να σας πω είναι μια επαναλαμβανόμενη σκηνή που πρόσεξα ύστερα από κάθε γεύμα, ύστερα από κάθε δείπνο. Ποιό είναι αυτό;

Ο επικεφαλής  μοναχός του μαγειρείου και όλοι οι άλλοι που συμμετείχαν στην παρασκευή του φαγητού και στο σερβίρισμα του τραπεζιού σκυμμένοι με το κεφάλι χαμηλά επαναλάμβαναν σε κάθε εξερχόμενο από την τραπεζαρία συνδαιτυμόνα  την εξής φράση: "έσφαλα, πατέρες!".

Στην αρχή δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω τις λέξεις. Σιγά-σιγά κατάλαβα πως αυτοί οι μοναχοί ζητούσαν συγνώμη με την ιδέα ότι δεν ικανοποίησαν όπως έπρεπε την ανάγκη για φαγητό και ποτό εκείνων που συμμετείχαν στην τράπεζα. Αντί εμείς που φάγαμε να τους ευχαριστήσουμε για τα εδέσματα που μας προσέφεραν, προλαβαίνουν αυτοί να ζητήσουν τη συγχώρεση μήπως τυχόν έβαλαν λιγότερο ή περισσότερο αλάτι στα φαγητά και στις σαλάτες, μήπως δεν ήταν αρκετό το φαγητό, μήπως τελικά, δεν ικανοποίησαν αρκετά την πείνα και τη δίψα μας. Στιγμές πράγματι μεγάλης ταπείνωσης, μοναχικής υπακοής και αισθήματος προσφοράς.

Ελευθεριάδης Αντώνιος

 

Η αγάπη πάντα στέγει

Πριν από μερικά χρόνια, εφημερίδα του Ηρακλείου Κρήτης δημοσίευσε με πλήρη στοιχεία τούτο το περιστατικό.

Σε Κρητικό χωριό της υπαίθρου, χήρεψε πρόωρα μεσόκοπος χωρικός με παιδιά. Πήρε σπίτι του ως ψυχοκόρη απροστάτευτη συγχωριανή  του, να του κρατάει το νοικοκυριό και να φροντίσει τα μικρότερα παιδιά του. Έπειτα από χρόνια εκείνη αγαπήθηκε με τον μεγάλο του γιό κι έμεινε έγκυος. Λογάριαζαν να παντρευτούν. Αλλά ήρθε η επιστράτευση του 1940 κι ο πατέρας του παιδιού της έφυγε για τον στρατό. Σκοτώθηκε από τους πρώτους. Εξομολογήθηκε τότε η κοπέλα στον ψυχοπατέρα της και πατέρα του αγαπημένου της το μυστικό της. Εκείνος συμμερίστηκε την αγωνία της, διότι πονούσε ως πατέρας το κορίτσι που το ήξερε τίμιο και άμεμπτο, έξω από την ανθρώπινη αδυναμία του.

Πώς θα μπορούσε από εδώ κι εμπρός να ζήση στην αυστηρή κοινωνία του μικρού χωριού; Πονούσε την αγέννητη σπορά του σκοτωμένου γιού του. Ο λογισμός να ρίξουν το αθώο πλάσμα, του σάλευε το μυαλό. Καλός φίλος τον στέλνει τότε, να φωτιστεί, σ’ έναν φημισμένο για την σοφία του ασκητή και πνευματικό. Εκείνος τον συμβουλεύει να παντρευτεί ο ψυχοπατέρας την κοπέλα, να σκεπάσει με το όνομά του μάνα και παιδί. Δύο εβδομάδες πάλευε με τους λογισμούς του ο Κρητικός, αφού η πρώτη του απόκριση στον Γέροντα ήταν αρνητική. Δεν βρήκε διέξοδο. Έσκυψε το κεφάλι και απεφάσισε τον γάμο. Έγινε έτσι ο επίσημος πατέρας του αγέννητου εγγονού του και ο προστάτης της ανεπίσημης νύφης του. Κανείς εκτός από τον φίλο του και τον Γέροντα πνευματικό δεν έμαθε τίποτα.

Έπειτα από χρόνια ο γέροντας Κρητικός έπεσε άρρωστος στο κρεβάτι. Πριν από τον θάνατο του, μάζεψε γύρω του τους προύχοντες συγχωριανούς του και τους αποκάλυψε το μυστικό του.

-«Η γυναίκα μου να μην φορέσει μαύρα. Δεν θα είναι η χήρα μου. Την παντρεύτηκα, αλλά δεν την έχω αγγίξει. Το παιδί της είναι εγγόνι μου, του σκοτωμένου γιού μου».

Πέθανε ο άνθρωπος αυτός τιμημένος από όλο το χωριό ως όσιος!

«Η αγάπει πάντα στέγει» (Α΄Κορινθίους ιγ΄7).

«Αγάπησον τους αμαρτωλούς» (Αββάς Ισαάκ).

«Τούτο και ημάς δεί ποιείν και μη εκπομπεύειν τα των συνόντων αμαρτήματα, κάν ανιάτως έχωσι» (Ιωάννου Χρυσοστόμου).

από το βιβλίο «Η Υπέρβασις του νόμου του Γεωργίου Αρβανίτη, Ι. Μ. Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Μήλεσι Αττικής, Εκδοτική Παραγωγή Επτάλοφος ΑΒΕΕ

 

Οι ωφέλειες από το ευχέλαιο

Τό 1958, ὁ Ἱεροκήρυξ Μεσολογγίου Βενέδικτος Πετράκης, εἶχεν ἀκατάσχετον αἱμορραγίαν τῆς μύτης. Ὁ Ρινολόγος ἰατρός δέν μποροῦσε νά τοῦ προσφέρη τίποτε. Εἶχε ὁ ἀσθενής ξαιματώσει κυριολεκτικά καί δέν μποροῦσε νά μεταφερθῆ εἰς Ἀθήνας. Ἀλλά τήν ἡμέρα τῆς Ὑπαπαντῆς, ἐκάλεσε μετά τήν Θείαν Λειτουργίαν τούς Ἱερεῖς τῆς πόλεως καί τοῦ κάνανε Εὐχέλαιο. Σέ λίγο ἀκουγότανε ἡ φωνή τοῦ ἱερουργοῦ Ἱερέως:

“Αὐτός, Ὑπεράγαθε Βασιλεῦ, ἐνώτισαι τήν προσευχήν μου… Και τοῦ δούλου σου, τοῦ ἐν ἀσθενείᾳ ψυχῆς καί σώματος ὄντος, τήν ἴασιν δώρησαι παρέχων ἄφεσιν ἁμαρτιῶν αὐτῷ καί συγχώρησιν πλημμελημάτων, ἑκουσίων τε καί ἀκουσίων, θεραπεύων αὐτοῦ πληγάς ἀνιάτους… Αὐτός, Δέσποτα καί τῷ δούλῳ σου… παράσχου ἰατρείαν καί ἀπαλλαγήν πάσης φθοροποιοῦ ἀλγηδόνος καί μνήσθητι τῶν πλουσίων σου οἰκτιρμῶν καί τοῦ ἐλαίου σου”.

Αἴ! λοιπόν, ὅταν ἄρχισαν τήν τέλεσιν τοῦ Μυστηρίου ἄρχισε νά ὀλιγοστεύη καί τό αἷμα. Ὅταν ὅμως ἐτελείωσαν, ἐσταμάτησε τελείως. Ἔγινε ἐντελῶς καλά καί σέ ὅλη του την ζωή δέν τόν ξαναπείραξε.

Ὁ μακαριστός Ἀρχιμ. π. Χαράλ. Βασιλόπουλος διηγεῖται ακόμη και τό ἑξῆς:

“Το 1958, τήν πρώτη Τετάρτη τῆς Τεσσαρακοστῆς χαράματα, ἦλθε στό κελλί μου ἕνας Ἱερεύς. Μέ παρακαλοῦσε νά πᾶμε στήν κλινική “Ἅγιος Παῦλος” νά κάνουμε Εὐχέλαιο σ ̓ ἕναν πού ψυχορραγοῦσε, να τόν ἐξομολογήσω καί νά τόν κοινωνήσωμε.

– Ἔχω Λειτουργία Προηγιασμένη, τοῦ εἶπα. Καί ἐν συνεχείᾳ, ὡς τή μία ἡ ὥρα τό μεσημέρι, θά ἐξομολογῶ. Τότε εὐχαρίστως νά ἔλθω. Ἄν ὅμως δῆς ὅτι δέν θά βαστάξη, νά τόν τακτοποιήσης μόνος σου, γιά νά μην φύγη ἀκοινώνητος καί ἀνεξομολόγητος. Πράγματι! Τό μεσημέρι ἦλθε και μέ πῆρε.

– Θέλω, μοῦ εἶπε στό δρόμο, να γίνη καλά, γιά τούς συγγενεῖς του. Εἶναι ἀδιάφοροι. Δέν ἐνδιαφέρεται κανένας. Ὁ νοῦς τους εἶναι στα χρήματα. Μόνο ἡ μνηστή τοῦ ἀσθενοῦς εἶναι εὐσεβής καί ἐνδιαφέρεται νά μήν φύγη ἀνέτοιμος.

Ἐφθάσαμε στήν κλινική καί ἐτελέσαμε τό Μυστήριο τοῦ Εὐχελαίου. Κατόπιν παρακάλεσα τους ἐπισκέπτας νά ἐξἑλθουν, γιά νά τόν ἐξομολογήσω. Δυστυχῶς δέν μποροῦσε νά ἐξομολογηθῆ. Πάθαινε διαλείψεις τό μυαλό του. Πάντως, τοῦ ἔβγαλα μερικά μέ τό τσιμπίδι. Κατόπιν τον κοινωνήσαμε. Αἴ, λοιπόν. Ἔγινε καλά! Καί την Κυριακή τοῦ Θωμᾶ ἐτέλεσε τούς γάμους του!”

Οἱ Προτεστάνται, πού δέν παραδέχονται τό Μυστήριον τοῦ Εὐχελαίου, λέγουν ὅτι τό ἔλαιον δεν εἶναι ὁρατόν σημεῖον τῆς ἀοράτου Θείας Χάριτος. Δέν θεραπεύει δηλαδή θαυματουργικῶς, ἀλλά φυσιολογικῶς. Διότι λέγουν, εἶναι γνωστόν ὅτι στήν ἀρχαιοτάτη ἐποχή, ἀλλά καί σήμερα στήν Ἑλλάδα, ἀλείφουν τό σῶμα τοῦ ἀσθενοῦς με λάδι. Οτι εἶναι ἀντιφλογιστικόν, ἀνακουφιστικόν καί μαλακτικόν μέσον. Πολλές μάλιστα φορές συνοδεύεται ἀπό ἱκανοποιητικά ἀποτελέσματα. Ἐάν σήμερα, λέγουν οἱ Προτεστάντες, το ἔλαιον στή θεραπευτική κατέχη σπουδαίαν θέσιν, πόσο μᾶλλον στήν ἀρχαίαν ἐποχήν, πού ἡ θεραπευτική ἦταν στά σπάργανα.

Τούς ἀπαντοῦμε:

- Ἔχουν λάθος καί πολύ μάλιστα. Διότι τό ἔλαιον πού συνιστᾶ ὁ θεῖος Ἰάκωβος, δεν εἶναι φυσιολογικόν μέσον θεραπείας, διά τούς ἑξῆς λόγους:

1) Ἐάν ἦτο φυσιολογικό, μαλακτικό καί ἀντιφλογιστικό μέσον θεραπείας, τότε διατί ὁ θ. Ἰάκωβος ὁρίζει νά γίνεται ἀπό ὡρισμένους ἀνθρώπους, τούς Πρεσβυτέρους τῆς Ἑκκλησίας καί ὄχι ἀπό τούς συγγενεῖς τοῦ ἀσθενοῦς ἤ ἀπό πάντα ἄλλον;

2) Τό ἔλαιον τοῦ θ. Ἰακώβου θεραπεύει πᾶσαν νόσον. Ποῖος ποτέ στήν ἀρχαιότητα και σήμερα σκέφθηκε ὅτι τό λάδι εἶναι πανάκεια (φάρμακο) καί θεραπεύει κάθε ἀσθένεια;

3) Τό κείμενο δέν λέγει ὅτι ἡ θεραπεία θά γίνη φυσιολογικά μέ το λάδι, ἀλλά μέ “τήν εὐχήν τῆς πίστεως”. “Καί ἡ εὐχή τῆς πίστεως σώσει τόν κάμνοντα”, λέγει ρητῶς ὁ θ. Ἰάκωβος.

4) Ὁ θ. Ἰάκωβος ὁμιλεῖ περί συγχωρήσεως ἁμαρτιῶν τοῦ ἀσθενοῦς. “Κἄν ἁμαρτίας ᾖ πεποιηκώς ἀφεθήσεται αὐτῷ”.

Εἶναι ποτέ δυνατόν το λάδι, ὡς φυσιολογικό μέσον θεραπείας νά ἔχη καμμιά σχέση μέ την συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν μας; Ἑπομένως, διά τούς λόγους αὐτούς, τό ἔλαιον τοῦ Ἰακώβου δέν εἶναι φυσιολογικόν μέσον θεραπείας, ἀλλά μέσον διά τοῦ ὁποίου ἐνεργεῖ ἡ Θεία Χάρις. Αὐτό φαίνεται καθαρά ἀπό τίς εὐχές τοῦ Μυστηρίου τοῦ Εὐχελαίου”. Δέεται λοιπόν, ὁ Ἱερεύς εἰς μίαν εὐχήν:

 “Αἰτούμεθά σε ὁ Θεός ἡμῶν, ὅπως ἐπαγάγης τό ἔλεός σου ἐπί το ἔλαιον τοῦτο καί τούς χριομένους ἐξ αὐτοῦ ἐν τῷ Ὀνόματί Σου, ἵνα γένηται αὐτοῖς εἰς ἴασιν ψυχῆς τε καί σώματος καί εἰς καθαρισμόν καί ἀπαλλαγήν παντός πάθους καί πάσης νόσου καί παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος. Ναί Κύριε, τήν ἰατρικήν σου δύναμιν οὐρανόθεν ἐξαπόστειλον, ἅψαι τοῦ σώματος, σβέσον τόν πυρετόν, πράυνον τό πάθος καί πᾶσαν λανθάνουσαν ἀσθένειαν ἀποδίωξον. Γενοῦ ἰατρός τοῦ δούλου σου…, ἐξέγειρον αὐτόν ἀπό κλίνης ὀδυνηρᾶς καί στρωμνῆς κακώσεως, σῶον καί ὁλόκληρον χάρισαι αὐτόν τῇ Ἐκκλησίᾳ Σου, εὐαρεστοῦντα καί ποιοῦντα τό θέλημά Σου”.

Οἱ Ρωμαιοκαθολικοί επίσης ἔχουν τήν ἄποψη ὅτι τό Εὐχέλαιο εἶναι ὕστατο ἐφόδιο διά τόν ψυχορραγοῦντα, γεγονός πού στερεῖται κάθε Ἁγιογραφικῆς τεκμηριώσεως.

-“Ἀρκεῖ ἡ ἁπλῆ ἀνάγνωσις τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ἁγίου Ἐλαίου, καθ ̓ὅλην τήν ἐξέλιξίν της ἀπό τῶν παλαιοτέρων χρόνων μέχρι τῶν νεωτέρων, διά νά πείσῃ πάντας ὅτι οὐδέποτε ἡ Ἐκκλησία ἐθεώρησε τήν μυστηριακήν ταύτην πρᾶξιν ὡς ὕστατον ἐφόδιον. Ἐρευνῶν τις προσεκτικῶς την τοῦ Ἁγίου Ἐλαίου ἀκολουθίαν τῆς Ἐκκλησίας δέν εὑρίσκει ἐν αὐτῇ εἰμή ἀνάπτυξιν τῶν ἐν τῇ περικοπῇ τῆς ἐπιστολῆς τοῦ ἁγίου Ἰακώβου στοιχείων.

(Π.χ. Ὠδή δ ́) “…νῦν τάς αἰσθἠσεις, Δέσποτα, σφραγίσας σοῦ δούλου, ἄβατον, ἀπρόσιτον, τήν εἴσοδον ποίησον, πάσαις ἐναντίαις δυνάμεσιν”· Εὐχή “… καί κατασκήνωσον ἐπί τόν δοῦλόν σου -τόνδε-, τόν ἐπεγνωκότα τά ἴδια πλημμελήματα, καί προσιόντα σοι, πίστει…”.

† Καθηγητής Σάββας Ἀγουρίδης

~~~~~

Αναφέρει σέ γραπτό Κυριακάτικο κήρυγμά του ὁ αοίδιμος Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Ἱερεμίας:

“Κάποτε πῆγα σ’ ἕνα Νηπιαγωγεῖο κί ἔκανα Εὐχέλαιο γιά τά παιδάκια. Ἔπειτα τά σταύρωσα ἕνα-ἔνα στό μέτωπο, στά χείλη τους, στά μάγουλά τους καί στά χεράκια τους, ὅπως ἔτσι πρέπει νά γίνεται. Ἕνας μικρός τότε ρώτησε τό διπλανό του παιδάκι:

– “Γιατί ὁ παπούλης μᾶς σταύρωσε μέ τό λάδι στό στόμα μας;”.

Καί τό παιδάκι τοῦ ἀπάντησε:

– “Γιά νά μή λέμε κακά λόγια”!

Αὐτό ἀκριβώς εἶναι, χριστιανοί μου! Ἀπό μικρό θά μάθεις τήν ἀλήθεια! Ἀφοῦ τά μέλη τοῦ σώματός μας εἶναι χρισμένα καί μυρωμένα, δέν πρέπει νά τά μολύνουμε καί νά τά χρησιμοποιοῦμε ὡς ὄργανα τῆς ἁμαρτίας, να λέμε δηλαδή κακούς λόγους μέ το στόμα μας, νά μουντζώνουμε μέ τά χέρια μας, πού σταυρώθηκαν μέ τό ἅγιο Εὐχέλαιο καί νά ἁμαρτάνουμε μέ τό σῶμα μας, πού βυθίστηκε στήν ἅγια κολυμβήθρα”.