Σχετικῶς μὲ τὴν Δευτέραν Κοίμησιν τοῦ Ἁγίου Λαζάρου:

 Ὁ Ἅγιος Λάζαρος ὁ Τετραήμερος, μετὰ τὴν Πεντηκοστήν, κατέφυγεν εἰς τὸ Κίτιον (σημερινὴν Λάρνακα) τῆς Κύπρου, κατασταθεὶς Ἐπίσκοπος ὑπὸ τοῦ Ἀπ.Παύλου, καὶ ἐπισκοπεύσας 30 ἔτη, ἐτελεύτησε δὲ εἰρηνικως τῷ 63 μΧ. Ἐτάφη εὐλαβῶς ὑπὸ τῶν πιστῶν εἰς λιθίνην σαρκοφάγον (λάρνακα), ἐκ τοῦ ὁποίου γεγονότος μετεβλήθη καὶ τὸ ὄνομα τῆς πόλεως ἀπὸ Κίτιον εἰς Λάρνακα. Παρενέπεσαν τὰ ἑπόμενα ἔτη οἱ διωγμοί, καὶ τελικῶς ἀνηγέρθη ἐπὶ τοῦ τάφου του ἁπλοῦς Ναὸς πρὸς τιμήν του. Προφανῶς ἡ Ἁγ.Ἑλένη, μετὰ τὴν εὕρεσιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ κατὰ τὸ 326 μΧ διελθοῦσα ἐκ Κύπρου, ἀνεκόμισε τὰ ἱ.λείψανα τοῦ Ἁγίου (17 Ὀκτωβρίου 327 μΧ) καὶ ἀνήγειρε νέον εὐπρεπέστερον Ναόν. [Ἀνήγειρε δὲ ἡ Ἁγία κατὰ διέλευσίν της ἐκεῖθεν καὶ τὴν Μονὴν Σταυροβουνίου, ὅπου κατέλιπε εὐμέγεθες τμῆμα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, καθὼς καὶ τὸν σταυρὸν τοῦ Θεοκρεμάστου, δηλ. τοῦ εὐγνώμονος Ληστοῦ]. Τὸ 787 μΧ ὁ Αὐτοκράτωρ Κωνσταντίνος ΣΤ´ μετέθεσε τὸ μεγαλύτερον μέρος τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Λαζάρου (4 Μαϊου) εἰς Κων/πολιν καὶ ἀνήγειρεν ἐκεῖ Ναὸν καὶ Μονὴν ὄπισθεν τῆς Ἁγια-Σοφιᾶς, ὅπου ἔκειτο καὶ μικρὰ πύλη πρὸς τὴν θάλασσαν τῆς Προποντίδος μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Τετραημέρου (Πυλὶς Ἁγ.Λαζάρου). Εἰς ἀποζημίωσιν δὲ τῶν Κιτιαίων ἀνήγειρεν ἐπὶ τοῦ παλαιοῦ Ναοῦ νέον μεγαλοπρεπέστερον Ναόν, εἰς Λάρνακα, καταλείψας εἰς αὐτὸν μικρὸν μέρος τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου. Τὸ 1204 μΧ οἱ ἐπελάσαντες Σταυροφόροι ἀφήρεσαν ἀπὸ τὸν Ναὸν τῆς Κων/πόλεως τὰ ἱ.λείψανα, τὰ ὁποῖα μετέφεραν εἰς τὴν Ἑσπερίαν, καὶ ἐκεῖθεν αὐτὰ ἐχάθησαν. Ἐσώθησαν ὅμως κατὰ θείαν οἰκονομίαν τὰ ἐν Κύπρῳ καταλειφθέντα, τὰ ὁποῖα ἀνευρέθησαν ἐσχάτως, κάτωθεν τῆς Ἁγ.Τραπέζης τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου την 2αν Νοεμβρίου τοῦ 1972. Σημειωθήτω ὅτι ἑορτάζεται ὁ Ἅγιος καὶ κατὰ τὸ Σάββατον πρὸ τῶν Βαΐων. Εἰδικῶς ἡ ἐκ νεκρῶν ἐξέγερσις αὐτοῦ ὑπὸ τοῦ Κυρίου. Κατ᾿ ἀκρίβειαν, τὸ Σάββατον ἐκεῖνο ἑορτάζομεν τὴν φιλοξενίαν τοῦ Κυρίου, ἀναβαίνοντος εἰς Ἱεροσόλυμα διὰ τὸ Πάσχα, εἰς τὴν Βηθανίαν, ὅπου ἡ Μαρία ἐξ εὐγνωμοσύνης ἤλειψε τοὺς ἀχράντους πόδας τοῦ Διδασκάλου μὲ πολύτιμον μῦρον. Ὁ δὲ Λάζαρος «εἷς ἦν τῶν ἀνακειμένων σὺν αὐτῷ» (Ἰω.ιβ´ 2). Ἡ ἀνάστασις αὐτοῦ εἶχε τελεσθῆ τρίμηνον περίπου ἐνωρίτερον. Τὰ δύο γεγονότα συνεπτύχθησαν λειτουργικῶς εἰς μίαν ἑορτήν.