Ομιλιες του Μητροπολίτου Πολυανής και Κιλκισίου Αποστόλου Μερος 16ο

β. Στοιχεία ποιμαντικής διακονίας 

Ο Ιεράρχης στα κείμενά του υπενθυμίζει στο εκκλησίασμα και στους κληρικούς του ποια είναι τα χαρακτηριστικά των ποιμένων της Εκκλησίας, τα οποία και αυτά σχετίζονται με τον ρόλο του «νυμφαγωγού»: «Οι πατέρες της Εκκλησίας μας έχουν την ευθύνη για την πνευματική καλλιέργεια των χριστιανών. Το Ευαγγέλιο τους χαρακτηρίζει πατέρες και ποιμένες, οι οποίοι έχουν χρέος να οδηγούν το πνευματικό τους ποίμνιο στον καλό Ποιμένα, δηλαδή τον Ιησού Χριστό…». 236 Μέσα από αυτήν την προοπτική αποκλείεται οποιαδήποτε σκιά προσωποληψίας: «Ο σωστός πατέρας και διδάσκαλος καλλιεργεί στα παιδιά του την υπευθυνότητα, σέβεται την ιδιαιτερότητά τους, δεν ενθαρρύνει προσκολλήσεις στο πρόσωπό του και προσεύχεται γι αυτά στον ουράνιο Πατέρα». 237 Εξάλλου με προτρεπτικό τόνο ο Επίσκοπος εμμέσως διδάσκει στους κληρικούς του ποια χαρακτηριστικά πρέπει να έχουν στην υπεύθυνη διακονία του λαού του Θεού. Ομοίως εξηγεί και στον λαό τί θα πρέπει να περιμένει από τους ιερείς του. Το υπόβαθρο των προτροπών παραπέμπει στην Α’ προς Τιμόθεον επιστολή:238 «Ο ιερέας πρέπει να φροντίζει να είναι στοργικός, επιεικής, υπομονετικός και να διδάσκει στα παιδιά του πώς να αναζητούν τον Εσταυρωμένο και Αναστημένο Θεάνθρωπο»239 και το ενδιαφέρον του είναι ανύστακτο για την πνευματική καλλιέργεια των πιστών: «πώς να ησυχάσει ο πνευματικός διδάσκαλος, όταν βλέπει τα παιδιά του να έχουν άγνοια, ημιμάθεια, αδιαφορία ή ακόμη πλανεμένη αντίληψη για την πίστη και το μυστήριο της Εκκλησίας». 240  Ο Επίσκοπος, αφού σποραδικά στις ομιλίες του έχει επισημάνει τον ρόλο των κληρικών, την ύψιστη αποστολή τους μπροστά στο θυσιαστήριο και την ευθύνη τους για τη σωστή καθοδήγηση του λαού του Θεού, οδηγεί τους ακροατές του κληρικούς και λαϊκούς να συνειδητοποιήσουν ότι: «εάν ανταποκρίνονται σωστά στην αποστολή τους, τότε τα παιδιά τους οδηγούνται στον Ουράνιο Πατέρα και οι ίδιοι θα αναδειχθούν μεγάλοι στη Βασιλεία των Ουρανών.241 Εάν όμως είναι ανάξιοι για ένα τόσο μεγάλο έργο και διδάσκουν στα παιδιά τους αιρετικές δοξασίες, τότε τα οδηγούν στην απώλεια και τον εαυτό τους στην καταδίκη». 242 Με αυτή τη στάση του ο Επίσκοπος απορρίπτει επιφανειακά χαρακτηριστικά των κληρικών, όπως είναι «η ευσεβοφανής εμφάνιση ή ακόμη η ταπεινοσχημία», 243 τα οποία είναι πολλές φορές παραπλανητικά και διευκρινίζει πως «χρειάζεται όλη η ζωή του πνευματικού πατέρα να ευωδιάζει από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος». 244 Κινούμενος πάνω στον ίδιο άξονα του νυμφαγωγού, που δεν οδηγεί στην προσωπολατρία και τη δημιουργία οπαδών, επαναλαμβάνει: «ο πατήρ ή ο πάτερ όπως συνηθίζει ο λαός μας να λέει, ο γέροντας, ο επίσκοπος δεν είναι οι τελικοί αποδέκτες της λατρείας και της υπακοής των πιστών». 245 Και αποκλείοντας τις τάσεις του γεροντισμού ή ακόμη του γκουρουισμό, που δεν σπανίζουν, δηλώνει επιγραμματικά: ο γνήσιος πνευματικός πατέρας τα πνευματικά του παιδιά «ποτέ δεν τα συνδέει με το δικό του πρόσωπο, αλλά τα αναφέρει πάντοτε στον Θεό». 246

-66-