β. Η διακονία της πνευματικής πατρότητας
Για την Ορθόδοξη παράδοση η Εκκλησία του Χριστού, δεν είναι μονάχα αποστολική αλλά κυρίως Εκκλησία των Αγίων Πατέρων247 . Άλλωστε αυτή αποτελεί και η βασική πεποίθηση του αποστόλου των Εθνών Παύλου ο οποίο με παρησία τονίζει πως «Ἐάν γάρ μυρίους παιδαγωγούς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ οὐ πολλούς πατέρας˙ ἐν γάρ Χριστῷ Ἰησοῦ διά τοῦ εὐαγγελίου ἐγώ ὑμᾶς ἐγέννησα». 248 Για τη θεολογική θέση του επισκόπου οι ιερείς ως διάδοχοι των αποστόλων είναι αυτοί που έχουν την εξουσία να συγχωρούν τις αμαρτίες των πιστών249 . Αυτός είναι και ο λόγος που οι πιστοί «την μετάνοιά μας την εξαγορευόμαστε στον ίδιο τον λυτρωτή μας Ιησού Χριστό δια μέσου του εκφραστή του εκκλησιαστικού πληρώματος, του πνευματικού ιερέα. Στην συνέχεια με αγαθή συνείδηση προσερχόμαστε στο Άγιο Ποτήριο». 250 Με αυτές τις θεολογικές θέσεις οδηγεί το εκκλησίασμα να κατανοήσει την πνευματική διάσταση της πατρότητας: «Ο πνευματικός γεννά τέκνα της Εκκλησίας με την ενέργεια του αγίου Πνεύματος αποκτά παιδιά της χάριτος, της αλήθειας και του Ευαγγελίου». 251 H προσωπικότητα του πνευματικού πατέρα σκιαγραφείται επιπλέον με τις εξής αποχρώσεις: «Ο πνευματικός πατέρας είναι δώρο του Θεού. Ζη συνειδητά τη λατρεία της Εκκλησίας μας, προσεύχεται, μελετά, καλλιεργείται και δεν μένει αδιάφορος για όσα συμβαίνουν στον ταραγμένο κόσμο», 252ενώ «πετυχημένος πνευματικός οδηγός είναι εκείνος που έχει ανιδιοτελή κίνητρα». 253 Ο Επίσκοπος επανερχόμενος στη θεμελιώδη του θέση ότι ο πνευματικός πατέρας «είναι κατ’ εξοχήν υπεύθυνος για τη σωτηρία και την πληρότητα των τέκνων του. Επαγρυπνεί και προσεύχεται διαρκώς, ώστε να συνδέονται ολοένα και περισσότερο με τον Χριστό και με όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας». 254 Η πνευματική αυτή πατρότητα αντιδιαστέλλεται από την κατά σάρκα με ζεύγη αντιθέσεων, σαφή παραδείγματα και απλότητα ύφους. Γράφει: «Ο κατά σάρκα πατέρας προσφέρει στα παιδιά του τα αναγκαία για την επιβίωση, ο πνευματικός πατέρας τα απαραίτητα για την υπέρβαση της βιοτής και τη μετοχή στη ζωή και τη χαρά του Κυρίου μας. Ο πατέρας είναι απαραίτητος για το παιδί, γιατί του παρέχει ασφάλεια, προστασία, σταθερότητα. Ο πνευματικός πατέρας οδηγεί το πνευματικό του παιδί στην άγκυρα της πίστεως, στον Τριαδικό Θεό, το εισάγει στο Σώμα της Εκκλησίας μας και του προσφέρει την ασφάλεια και τη βεβαιότητα της προσδοκίας του ουράνιου Πατέρα. Ο φυσικός πατέρας οδηγεί τον γιό του ή την κόρη του στην Εκκλησία, για να τους παραδώσει στο σύζυγο ή τη σύζυγο του και να ζήσουν μαζί σε όλη την πρόσκαιρη βιοτή. Ο πνευματικός πατέρας οδηγεί τα πνευματικά του παιδία στο Νυμφίο Χριστό, για να ζήσουν ενσωματωμένοι στο θεανθρώπινο Σώμα του την ατελεύτητη δόξα της Βασιλείας Του». 255 Όσο σημαντικός είναι ο πνευματικός πατέρας για την πνευματική οικοδομή των πιστών, άλλη τόση είναι και η ευθύνη του για τον τρόπο που προσεγγίζει τους πιστούς: «Οι νουθεσίες μας, οι παρεμβάσεις μας, το ενδιαφέρον μας, χρειάζεται να εκδηλώνεται με κάποιο μέτρο και προπαντός με κατανόηση του άλλου». 256 Τα κείμενα εκτός από τις ποιμαντικές ευθύνες των ιερέων διασώζουν στο σύνολό τους και τις ευθύνες του ποιμνίου για την πνευματική του καλλιέργεια. Ο Επίσκοπος έχει ήδη φανεί στα κείμενά του όντως πεπεισμένος για τη συμμετοχή των λαϊκών στη ζωή της Εκκλησίας και στη συνέχεια προχωρεί να τους καταστήσει υπεύθυνους και για την επιλογή των πνευματικών τους οδηγών, λαμβάνοντας υπόψη τους βασικές προϋποθέσεις: «… κάθε ορθόδοξος πιστός οφείλει να αναζητεί στο πρόσωπο του ποιμένα του μερικά βασικά χαρακτηριστικά…το ορθόδοξο φρόνημα, την ορθόδοξη διδασκαλία, το ορθόδοξο βίωμα, τις γνήσιες πνευματικές εμπειρίες» Η αναζήτηση του σωστού ιερουργού των μυστηρίων προϋποθέτει την προσευχή του εκκλησιαστικού πληρώματος, «είναι θέμα προσευχής ο ιερέας του θυσιαστηρίου», 258 και τη συμβολή του, διότι «πάντοτε πολλοί είναι οι καλεσμένοι εις αυτό το έργον, αλλά λίγοι οι εκλεκτοί και γι αυτό πρέπει να εργαζόμεθα και να προσευχόμαστε στον Κύριο να παρουσιάζει εργάτες». 259 Και ακόμη περισσότερο για να εξάρει την πνευματική ιδιαιτερότητα των λειτουργών με ρεαλιστικό τρόπο τους αντιδιαστέλλει από τους δημόσιους λειτουργούς: «Οι ιερείς μας δεν προέρχονται από επετηρίδα αδιορίστων υπαλλήλων ούτε από διαγωνισμούς προσλήψεων. Είναι προϊόν πολλής προσευχής και του Επισκόπου αλλά και του λαού του Θεού».῎ 260 Τέλος δεν παραλείπει να διατυπώνει τον πόνο του για τον δισταγμό που δείχνουν άνθρωποι με κλίση να χειροτονηθούν κληρικοί: «είναι υπέυθυνο και κοπιαστικό αυτό το έργο! Γι αυτό πολλοί διστάζουν να το αναλάβουν και παρόλο που έχουν και κάποια κλίση, στερούνται του ιερού μυστηρίου». 261 Τέλος, ο Επίσκοπος σε διάλογο με το εκκλησίασμα αλλά και με τους αναγνώστες των γραπτών του ομιλιών, με βαθειά συναίσθηση του ρόλου τόσο των κληρικών όσο και των λαϊκών για τη ζωή της Εκκλησίας προτρέπει: «Προσεύχεσθε, αδελφοί μου, για μας τους ποιμένες και διδασκάλους, διότι το έργο μας είναι πολύ υπεύθυνο και όλοι εσείς με το δίκιο σας πολλά αναμένετε από εμάς». 262
-69-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου