η. Η Εκκλησία φορέας της αληθείας
Σε όλα κηρύγματα του Μητροπολιτου Αποστολου υποστηρίζεται με ποικίλες διατυπώσεις ότι, κατά την Ορθόδοξη παράδοση, «φορέας της αληθείας το ζωντανό σώμα του Χριστού, δηλαδή η Εκκλησία, διδάσκει πού είναι η αλήθεια». 127 Οι πιστοί Χριστιανοί «μέσα στην Εκκλησία, στο Σώμα αυτό του Χριστού, συνειδητοποιούν την αλήθεια του Ευαγγελίου». 128 Αυτή την αλήθεια χρειάστηκε πολλές φορές η Εκκλησία να την υπερασπιστεί και αυτό το γεγονός ο ομιλητής δεν παραλείπει να υπενθυμίσει στο εκκλησίασμα: «εκείνο που μένει εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, παρά τη μεθοδευμένη και συνεχιζόμενη πολεμική, είναι η εκκλησία του Χριστού. Το ζωντανό σώμα του Ιησού, των αγίων του, των μαρτύρων του, των αγωνιστών της πίστεως, αυτών που προΐστανται σε έργα ευποιίας, αγάπης και κοινής ωφέλειας». 129 Είναι χαρακτηριστικό ότι στους αγωνιστές της πίστης συγκαταλέγονται και εκείνοι που δίνουν τη μαρτυρία της πίστης εμπράκτως και με τα κοινωφελή έργα. Στον αντίποδα της αληθινής διδασκαλίας που κηρύττεται μέσα στην Εκκλησία βρίσκεται η αίρεση. Ο επίσκοπος, ως καλός ποιμένας που οφείλει να διαφυλάξει το ποίμνιό του, περιγράφει με λιτό τρόπο την αίρεση. 130 Περισσότερο επιμένει να εξηγήσει το αποτέλεσμα της αλήθειας για τη ζωή των πιστών, χωρίς να πολυπραγμονεί για το ψεύδος: «Οι οπαδοί διαφόρων και ποικιλώνυμων αιρέσεων βρίσκονται σε λάθος δρόμο. Αυτοί έπλασαν ένα Χριστό τελείως διαφορετικό από την ορθόδοξη αλήθεια, που μας παραδίδεται από τους αγίους πατέρες μας. Αυτή η ορθόδοξη χριστιανική αλήθεια, χωρίς διακοπή και αλλοίωση, αδιάλειπτα αναμορφώνει το ελεύθερο ορθόδοξο χριστιανικό μας ήθος». 131 Με υπόβαθρο στη σκέψη του το φως που κυριαρχεί στο μυστήριο της θείας Eυχαριστίας, ο ομιλητής υποδεικνύει την αποστολή των πιστών να μεταδίδουν αυτό το φως στους άλλους ανθρώπους:132 «το φως στο οποίο οδηγούν οι πιστοί χριστιανοί τους συνανθρώπους τους, που βρίσκονται στο σκοτάδι, είναι η Εκκλησία», 133 όπου συντελείται «το μεγάλο μυστήριο να δέχονται τη χάρη του Θεού και να παραδίδονται ολοένα και περισσότερο στην ελευθερία της». 134 Για μία ακόμη φορά, ο Επίσκοπος με ευχαριστιακή εκκλησιολογική προοπτική κηρύττει ότι «…εκεί όπου τελεσιουργείται το μυστήριο της πίστης και της αγάπης είναι η Εκκλησία. Εδώ στην Εκκλησία απολαμβάνει ο πιστός τον καινούργιο κόσμο, την επικοινωνία των ανθρώπων, που δίνουν και παίρνουν συγχώρηση και μεταλαμβάνουν τα άχραντα μυστήρια, την πίστη και την αγάπη». 135 Συνοψίζοντας, στις ομιλίες του Επισκόπου το μήνυμα ότι «οι βαφτισμένοι Χριστιανοί γίνονται μέλη του σώματος του Χριστού, γίνονται μέλη της Εκκλησίας, όπου αναγεννώνται στην αιώνια ζωή με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος». 136 Η Εκκλησία του Χριστού πορεύεται δυναμικά και ακλόνητα μέσα στους αιώνες: «Τίποτα δεν είναι ισχυρότερο από την Εκκλησία του ζώντος Χριστού. Οι πολέμιοι καταποντίζονται, ενώ οι γνήσιοι Χριστιανοί μένουν ξάγρυπνοι και ολόρθοι». 137 Η έντονη αγωνιστικότητα και το μήνυμα της ελπίδας πως «η Εκκλησία αντέχει και δεν διαλύεται και δεν καταργείται, αλλά αντίθετα παρ’ όλους τους διωγμούς δυναμώνει» αποτελεί τον άξονα πάνω στον οποίο κινείται ο ίδιος και προσανατολίζει τoυς πιστούς, οι οποίοι μένουν σταθεροί στον στόχο τους χάριν στην παρουσία του Αγίου Πνεύματος: «Είναι η ενέργεια του αγίου Πνεύματος που αφυπνίζει όσους το αποδέχονται και τους επιστρέφει εις την οδό της σωτηρίας». 138 Ο Χριστιανός πάντοτε καλείται να παραδώσει τον εαυτό του στον Χριστό, διότι «για μας τους Χριστιανούς η αιώνια ζωή και η ανάσταση αρχίζει από την ώρα, που εμπιστευόμαστε τα πάντα εις τον Ιησού. Και για τη ζωή μας, το πλήρες και ολόκληρο είναι ο Χριστός, το θεανθρώπινο Σώμα του Χριστού, η Εκκλησία». 139
2. ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ
α.Η Εκκλησία ως ευχαριστιακή κοινότητα
Ο βαπτισμένος χριστιανός εντάσσεται μέσα στην Εκκλησία, όπου ανανεώνεται η σχέση του με τον Θεό, καθώς μεταλαμβάνει τα Τίμια Δώρα, κατά τη διαβεβαίωση του Χριστού: «ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ» (Ιω. 6,56). Ο μακαριστός μητροπολίτης με τα κηρύγματά του διατυπώνει ένα ευχαριστιακό «περίγραμμα», μέσα στο οποίο τοποθετεί τα ενεργά μέλη της Εκκλησίας. Επανερχόμενος στις μεταφορικές εικόνες του Απ. Παύλου για την Εκκλησία ως Σώμα και ως Νύμφη του Χριστού,140 με ζωντανό λόγο που προσπαθεί να αφυπνίσει τους αποδέκτες του, τους θυμίζει ποια είναι τα μέλη και ποια είναι η Εκκλησία: «…όλοι όσοι τρέφονται με τη δική Του σάρκα και το δικό Του αίμα. Είναι η Εκκλησία, η νύμφη η δική Του, την οποία εξαγοράζει με το δικό Του αίμα και το δικό Του σώμα. Πάντοτε σταυρώνεται ο Νυμφίος της Εκκλησίας και πάντοτε ανίσταται. Μαζί με τον νυμφίο συσταυρώνεται η νύμφη και μαζί με τον ανιστάμενο νυμφίο συναντίσταται και η νύμφη». 141 Ο πιστός ανανεώνει τη σχέση του με τον Χριστό, όταν τελείται η θεία Ευχαριστία, γιατί ο Χριστός «αποκαλύπτεται εις την ευχαριστιακή κοινότητα, που συναθροίζεται «εις το όνομά του», για να προσφέρει ευχαριστία στο Θεό για όλες τις ευεργεσίες του και μάλιστα για την ουράνια τροφή, τη θεία Κοινωνία». 142 Το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το μυστήριο της Εκκλησίας: «ο ουράνιος άρτος, ο άρτος της Ζωής, ο Λόγος του Θεού προσφέρεται στην Εκκλησία μας. Η Εκκλησία μας μάς τρέφει με τα τίμια δώρα το τίμιο αίμα και το τίμιο σώμα του Υιού και Λόγου του Θεού. Και μέσα στην Εκκλησία τρέφεται πνευματικά και ασκείται στην κατά Χριστόν ζωή ο κάθε πιστός». 143 «Το Τίμιο Αίμα και το άγιο Σώμα μάς αποκαθαίρουν. Αποτέλεσμα της θειας κοινωνίας είναι η κάθαρση της ψυχῆς και του σώματος». 144 Και με μία ακόμη εσχατολογική προοπτική: «Το πανάγιο Σώμα και το τίμιο αίμα του θεανθρώπου χριστού μας καθαρίζει τη συνείδηση από κάθε αμαρτία και την γεμίζει με την προσδοκία της βασιλείας των ουρανών».
-48-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου