Κοινωνία Χριστοῦ Τοῦ Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδη (†)

 
Κοινωνία Χριστοῦ, σηµαίνει νά ᾿σαι γιά πάντα ἑνωµένος µέ τό Χριστό. Νά λές µέρα καί νύχτα "Κύριε, µεῖνον µεθ᾿ ἡµῶν"..."Κύριε, µεῖνον µεθ᾿ ἡµῶν". Ἐσένα ζητάω καί ἀναζητάω. Ἐσένα ποθεῖ ἡ ψυχή µου. Μέ Σένα, παντοῦ καί τά πάντα εἶναι φῶς. Χωρίς Ἐσένα, µονάχα τό σκοτάδι κυβερνᾶ καί τό κακό θριαµβεύει. Ὁ ἱερός Αὐγουστῖνος λέει σέ µιά του προσευχή: "Κι ἄν ὅλα ὅσα ἔπλασες, µοῦ τά χαρίσεις, Κύριε, δέ θά µείνω ποτέ ἱκανοποιηµένος, ἐάν δέν µοῦ δώσεις τόν ἴδιο τόν ἑαυτό Σου". Καί ὁ Κύριος δέν ἀρνεῖται τήν πρόσκληση καί τήν πρόκληση. Ἡ ἀπάντησή Του, πάντα θετική καί γλυκειά σάν οὐράνια µελωδία: "Ἰδού ἐγώ µεθ᾿ ὑµῶν εἰµι πάσας τάς ἡµέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀµήν". (Ματθ. ΚΣΤ΄ 20) Ἀκόµη κι αὐτό τό "Ἀµήν" στό τέλος τῆς ὑπόσχεσής Του, ἔχει τή σηµασία του. Βεβαιώνει τούς µαθητές Του καί ὅσους θά Τόν πιστέψουν στό διάβα τῶν χρόνων, ὅτι ἀληθινά καί πραγµατικά θά βρίσκεται µαζί τους. Κοινωνία µέ τό Θεό εἶναι νά ζεῖς στήν παρουσία καί τήν ἀγάπη Του. Νά Τόν ἀτενίζεις, χωρίς νά Τόν χορταίνεις. Νά κοινωνεῖς, δηλαδή, νά ἐπικοινωνεῖς µαζί Του σέ τέτοιο βαθµό, ὥστε νά ἀναρωτιέσαι καί νά λές σάν τόν Παῦλο: "Τίς ἡµᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Θλῖψις ἤ στενοχωρία ἤ διωγµός ἤ λιµός ἤ γυµνότης ἤ κίνδυνος ἤ µάχαιρα; (Ρωµ. Η΄ 35). Στήν ὁλοκλήρωσή της ἡ κοινωνία ἀποτελεῖ πραγµατική µεταµόρφωση καί χριστοποίηση τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς. Κοινωνία µέ τό Χριστό, εἶναι - κατά κάποιο τρόπο - πρόγευση παραδείσου, ἤ ἄν θέλετε, συντροφιά µέ τόν Τριαδικό Θεό. Γι᾿ αὐτούς πού βιώνουν ὡς τά κατάβαθα τῆς ψυχῆς τους τό Χριστό, εἶναι "κινητικοί" περί τά θεῖα. Γι᾿ αὐτούς: "Τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός". Στόχος τους, ἡ κοινωνία, ἡ κάθαρση, ἡ ἀπάθεια, ὁ φωτισµός, ἡ ἕνωση, καί ἡ θέωση. Ὅλα τ᾿ ἄλλα εἶναι "σκύβαλα". 

Ἀσφαλῶς, "Κοινωνία" ὀνοµάζεται καί τό µέγα Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἤ θείας Μεταλήψεως, διότι "κοινωνοῦµε" τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων", δηλαδή, τοῦ Σώµατος καί τοῦ Αἵµατος τοῦ Κυρίου. Γινόµαστε "ΕΝΑ" µέ τό Χριστό. Ἐπιτυγχάνεται ἡ ἕνωση Θεοῦ καί ἀνθρώπου. Καί ὅπου ἕνωση, ἐκεῖ καί ἡ θέωση. Σέ σχετική εὐχή, ὁ ἅγιος Συµεών ὁ Νέος Θεολόγος λέγει: "Καί καθαίρεις καί λαµπρύνεις καί φωτός ποιεῖς µετόχους, κοινωνούς θεότητός σου". Κι ὅταν τό Πνεῦµα πληρώσει τήν καρδιά µας, ἡ Κοινωνία µας πιά, µεταβάλλεται σέ πνευµατική µέθη. Κατά τόν ἅγιο Μακάριο τόν Αἰγύπτιο: "Μεθύοµεν µέθην ἄφραστον τῶν Μυστηρίων τοῦ Πνεύµατος". Ὁ δέ ἅγιος ∆ηµήτριος τοῦ Ροστώφ, γράφει: "Ἔλα πεινασµένε, νά εὐφρανθεῖς ἀπό τή θεία τροφή! Ἔλα αἰχµάλωτε, νά χαρεῖς τήν ἐλευθερία! Ἔλα φτωχέ, νά πλουτίσεις µέ τόν ἀδαπάνητο θησαυρό! Ἔλα πονεµένε καί θλιµµένε, νά νιώσεις παντοτινή χαρά!...". Κοινωνία καί ἕνωση µέ τό Χριστό, εἶναι ὅ,τι ὡραῖο, ὑπέροχο καί θεῖο, πού µπορεῖ νά ποθήσει καί βιώσει ὁ ἄνθρωπος. Θεία µακαριότητα, πού ἀρχίζει στή γῆ καί ὁλοκληρώνεται στόν οὐρανό.

ΟΡΘΟΔ.ΤΥΠΟΣ 2085.pdf