3- Η εικόνα του Πατρός και η εικόνα μας. (10-15 ) Στη σκέψη του Αγίου Αντωνίου υπάρχει η διάκριση του Λόγου του Θεού ως η εικόνα του Θεού και των ανθρώπων, που δημιουργήθηκαν σύμφωνα με την εικόνα αυτή. Γι’ αυτό διαβεβαιώνει ο Άγιος ότι η εικόνα του Λόγου είναι «αναλλοίωτη και αμετάβλητη εικόνα του Πατρός», ενώ η εικόνα μας είναι «μεταβλητή», γι’ αυτό «πραγματοποιήθηκε μέσω αυτής ο θάνατός μας». Παρατηρούμε τη δυσκολία κατανόησης της παραγράφου αυτής της Αραβικής μετάφρασης και την ασάφειά της σε σύγκριση με τις άλλες μεταφράσεις.
Η ΑΡΑΒΙΚΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
10 Επομένως, Ο Κύριος μας ο Χριστός, λοιπόν, είναι η ζωή όλων των λογικών όντων, που δημιουργήθηκαν κατ’ εικόνα Του [Χριστού], η οποία είναι ο Αληθινός Νους του Πατρός, και η εικόνα του Πατρός, η οποία είναι αναλλοίωτη και αμετάβλητη, 11 ενώ η συγγενής Του εικόνα, αυτή, δηλαδή, που υπάρχει στα δημιουργήματά Του, είναι φθαρτή και μεταβλητή και δεν είναι η νοερά φύση. 12 Για το λόγο αυτό, ο θάνατός μας πραγματοποιήθηκε μέσω αυτής. Και από αυτή γεννηθήκαμε με τη σάρκα και γίναμε ένας οίκος, που είναι γεμάτος πόλεμο
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ
«10 Τώρα, λοιπόν, Αυτός είναι η ζωή κάθε λογικού όντος, που έχει δημιουργηθεί διαμέσου Του και κατ’ εικόνα Του, ο οποίος είναι ο Αληθινός Νους του Πατρός, και η αμετάβλητή Του εικόνα, 11 όμως τα λογικά όντα, τα οποία δημιουργήθηκαν κατ’ εικόνα Του, είναι από μία μεταβλητή ουσία, διότι το κακό εισήλθε μέσα μας και μέσω του [κάκου αυτού] πεθάναμε όλοι εμείς. (κατά τον Chitty) 12 Διότι [το κακό] είναι ξένο από φύση της νοεράς μας ουσίας, 13 επομένως μέσω ο,τιδήποτε παράξενου από την φύση κάναμε τον εαυτό μας έναν σκοτεινό οίκο, που είναι γεμάτος πόλεμο». (κατά τον Rubenson) 12 Επομένως, είμαστε [τώρα] απομακρυσμένοι από την φύση της νοεράς ουσίας. 13 Γι’ αυτό -όπως έχω πει- μέσω ο,τιδήποτε παράξενου από την φύση, έχουμε αποκτήσει ένα σκοτεινό οίκο, που είναι γεμάτος πόλεμο.
1- Στην Αραβική μετάφραση χαρακτηρίζει την εικόνα του Λόγου ως «ο Αληθινός Νούς του Πατρός», αλλά στην ελληνική παράδοση ο Νους του Πατρός είναι ο ίδιος ο Λόγος του Θεού .
2- Στην Αραβική μετάφραση φαίνεται ότι η ανθρώπινη μορφή δεν είναι η νοερά ουσία, ενώ στην ελληνική παράδοση αναφέρεται στο κακό, που είναι άγνωστο από τη φύση της νοεράς μας ουσίας.
3- Η ελληνική παράδοση μιλάει για την είσοδο του κακού στην φύση μας ως απόδειξη για την μεταβολή της φύσης αυτής, στο αραβικό, όμως, κείμενο αναφέρεται στη σαρκική μας γέννηση ως απόδειξη για την μεταβολή της φύσης. Και οι δύο παραδόσεις συμφωνούν στο ότι οι συνέπειες της μεταβολής της φύσης είχαν ως αποτέλεσμα την απώλεια όλων των αρετών, αλλά στην ελληνική παράδοση αναφέρεται ότι χάσαμε την γνώση όλων των αρετών. Να σημειωθεί ότι τα δύο κείμενα διαφέρουν προς το τέλος της παραγράφου, όπου στο αραβικό κείμενο παρουσιάζεται η ενανθρώπηση του Λόγου ως η μοναδική λύση για τις αδυναμίες μας, αιτιολογώντας την ενανθρώπησή Του εξαιτίας της αδυναμίας μας «να δεχθούμε πραγματικά την θεοφάνειά Του», δηλαδή την αδυναμία μας να δεχθούμε την θεοφάνειά Του κατά την ουσία Του. Στην ελληνική, όμως, παράδοση συναντούμε αναφορά για την αδυναμία μας να ενδυθούμε την αλήθεια. Στη συνέχεια μιλάει για την επίσκεψη Του μέσω των Αγίων όχι με την ενανθρώπηση του Υιού Του.
-140-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου