Το μόνο που ποθούμε από τον άλλο είναι να γίνει τρόπαιό μας.

ΟΣΙΟΣ  ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ  ΑΘΩΝΙΤΗΣ 

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: "Λέμε ότι αγαπάμε τον Θεόν, αλλά λησμονούμε ότι ο Θεός είναι με το σώμα του, ήτοι με όλους εκείνους που μας περιβάλλουν. Η ύπαρξις των ανθρώπων, των εγγύς και των μακράν, είναι αχώριστη από τον ίδιο τον Θεόν.

Επειδή η σχέσις μας με τους ανθρώπους είναι αδιάλειπτη, κατα κανόνα στο σημείο αυτό υφιστάμεθα μεγάλη πτώσι, με το να γινώμαστε κριτές, επικριτές και απαιτητικοί έναντι των ανθρώπων που μας περιβάλλουν. Αυτό είναι το πτώμα μας, το οποίον όζει.

Ο πλησίον, που μας τον έβαλε ο Θεός πλάι μας για να είναι η εικόνα Του, και επομένως με τα μάτια του, με το στόμα του και με τα χείλη του να είναι η εύκαιρος ανάτασις της ψυχής μας, η υπόμνησις του ουρανού, γίνεται τελικώς για μας πέτρα σκανδάλου· όχι γιατί φταίει η πέτρα, αυτή παραμένει εκεί που βρίσκεται, αλλά διότι εμείς πηγαίνουμε και την κλωτσάμε, εμείς πηγαίνουμε και σπάμε το κεφάλι μας επάνω της.

Οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους αποβλέπουν, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, στο να διαπλάσωμε τους άλλους κατά το δικό μας είναι ή κατα την δική μας κρίσι. Θέλομε να αρνηθούν το είναι τους, να υπερβούν τον εαυτό τους, να ξεπεράσουν τις αδυναμίες τους και να είναι οι επιτυχημένοι και οι άγιοι, και μαζί τους και εμείς επιτυχημένοι και άγιοι.

Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει.

Ο άνθρωπος (συνάνθρωπος) δεν τίθεται έτσι ως εικόνα του Θεού μπροστά μας ή ως δούλος του Θεού, αλλά ως δούλος δικός μας, που οφείλει να είναι όπως τον θέλομε εμείς.

Αυτή η απαίτησις της καρδιάς μας, η προβολή του ίδιου του εαυτού μας, συνήθως εκφράζεται με έναν τρόπο διδασκαλικό, λέγοντας στον άλλο πως πρέπει να είναι και τί πρέπει να κάνη".

Ο λόγος του γέροντα είναι βαθιά πνευματικός και αληθινός.

Αναφέρεται σε όλους μας που θέλουμε να φέρουμε τον άλλο στα δικά μας μέτρα και σταθμά.

Ο άνδρας την γυναίκα του, και η γυναίκα τον άνδρα της.

Ο γονιός το παιδί του και το παιδί τον γονιό του.

Η πεθερά την νύφη της και η νύφη την πεθερά της.

Ο αδελφός τον αδελφό, ο φίλος τον φίλο.

Η αποτυχία μας έγκειται στο γεγονός ότι δεν αγαπούμε τον άλλο γι'αυτό που είναι, αλλά αγαπούμε φίλαυτα τον εαυτό μας.

Το μόνο που ποθούμε από τον άλλο είναι να γίνει τρόπαιό μας.

Ένα τρόπαιο της αυθεντία μας, της αξιότητάς μας.

Κι αν δεν γίνει ο άλλος αυτό που θέλουμε, μας στοιχίζει.

Χάνουμε τον ύπνο μας, στεναχωριόμαστε, οργιζόμαστε.

Πολλές φορές κλαίμε. Μα τα δάκρυα αυτά δυστυχώς δεν είναι δάκρυα της μετανοίας μας, αλλά του εγωισμού μας.