Κάθε πρᾶγμα ἐπάνω στὴ γῆ ἔχει βάθος καὶ ἐπιφάνεια. Κάθε ζωντανὸς ὀργανισμὸς ἔχει φλούδα καὶ ψῖχα, ἐνῶ κάθε ἄνθρωπος ἔχει σῶμα καὶ ψυχή.
Kαὶ ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου μας, ποὺ πάντα ἔχουμε στὴ μνήμη μας καὶ σὰν σύμβολο τῆς ἀγάπης καὶ τῆς θυσίας και συνεχῶς τὸν βλέπουμε στὴ ζωή μας, ἔχει φλοῦδα καὶ ψῖχα, ἐπιφάνεια καὶ βάθος.
Ἡ φλοῦδα εἶναι ἡ ἱστορία του καὶ ἡ ψῖχα εἶναι τὰ διδάγματά του, πού μᾱς προσφέρει, ὅταν ἐμεῖς μὲ πνεῦμα μαθητείας τὸν προσεγγίζουμε. Ἂς προσπαθήσουμε νὰ ἰδοῦμε καὶ τὰ δυό.
Ὁ θεόπτης Μωυσῆς, ποὺ ταύτισε τὸν ἑαυτό του μὲ τοὺς Ἑβραίους, μὲ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ τοὺς ὁδηγεῖ στὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Ὕστερα ἀπὸ πολλὲς περιπέτειες κατὰ τὴν πορεία, κάποτε φθάνουν κοντὰ στὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα. Ἡ δυσκολία νὰ τὴ διαβοῦν εἶναι ἀνυπέρβλητη καὶ τὸ σπουδαιότερο, ὁ στρατὸς τοῦ Φαραὼ ἔρχεται ἀπὸ κοντὰ, γιὰ νὰ συλλάβει ὅλο τὸ λαὸ καὶ νὰ τὸν γυρίσει πίσω στὴν Αἴγυπτο.
Μπροστὰ σ’ αὐτὴ τὴ δοκιμασία ὁ Μωυσῆς καταφεύγει στὸ Θεό. Προσεύχεται συνεχῶς καὶ ὄχι μόνο θερμὰ, ἀλλὰ καὶ ἐπιτακτικὰ παρακαλεῖ γιὰ τὸ λαό. Καὶ ὁ Θεὸς δίδει ἐντολὴ νὰ κτυπήσει μὲ τὸ ραβδὶ του τὴ θάλασσα σταυρωτά. Καὶ τότε ἡ θάλασσα χωρίζεται στὰ δυό, φαίνεται ὁ βυθός της καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ὁ λαὸς «ἀβρόχοις ποσί» διαπερνᾱ ἀπέναντι. Ὅταν ὅλος ὁ λαὸς βγαίνει ἀπὸ τὴ θάλασσα, ξανακτυπᾱ ὁ Μωυσῆς μὲ τὸ ραβδὶ του τὰ νερὰ καὶ ἐκεῖνα ἐπανέρχονται στὴν προηγούμενη θέση τους, ἐνῶ πνίγουν τὰ στρατεύματα τοῦ Φαραὼ, ποὺ ἐν τῶ μεταξὺ εἶχαν καὶ αὐτὰ ὁρμήσει στὴ χωρισμένη θάλασσα μέχρι τὴ στιγμὴ ἐκείνη.
Ἄλλοτε πάλι, πολεμώντας ἕνα λαὸ ποὺ συνάντησαν στὸ δρόμο καὶ στάθηκε ἐμπόδιο στὴν πορεία των Ισραηλιτών, παίρνει ἐντολὴ ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ ὑψώσει τὰ χέρια του σὲ θέση ἐκτάσεως, ὥστε μὲ τὸ κατακόρυφο σῶμα του νὰ σχηματίζεται σταυρός. Ὃσο εὑρίσκεται σ’ αὐτὴ τὴ στάση, ἡ νίκη εἶναι μὲ τὸ μέρος τῶν Ἰσραηλιτῶν. ‘Όταν κατεβάζει τὰ χέρια του ἀπὸ τὴν κούραση, ἡ νίκη περνάει στοὺς Ἀμαλικίτες, γὶ αὐτὸ δυὸ ἄνδρες ἐνάρετοι, ὁ ‘Ὢρ καὶ ὁ Ἀαρών, τοῦ ὑποβαστάζουν τὰ χέρια, μέχρις ὅτου ὁλοκληρώνεται ἡ πολεμικὴ ἐπιχείρηση ὑπὲρ τῶν Ἰσραηλιτῶν.
Αὐτὰ τὰ δυὸ περιστατικὰ, μεταξὺ ἄλλων πολλῶν, σκιωδῶς προεικονίζουν τοῦ Κυρίου μας τὸ Σταυρὸ καὶ προκηρύσσουν τὴν μεγάλη δύναμή του. Καὶ τότε μὲν ἐκεῖνοι δὲν ἦταν σὲ θέση νὰ ἐννοήσουν τὴ σημασία τοῦ σταυροῦ, ἀφοῦ δὲν εἶχε ἔλθει τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου νὰ ἰδοῦν τὰ πράγματα μὲ τὴν πραγματική τους διάσταση.
Kαὶ ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου μας, ποὺ πάντα ἔχουμε στὴ μνήμη μας καὶ σὰν σύμβολο τῆς ἀγάπης καὶ τῆς θυσίας και συνεχῶς τὸν βλέπουμε στὴ ζωή μας, ἔχει φλοῦδα καὶ ψῖχα, ἐπιφάνεια καὶ βάθος.
Ἡ φλοῦδα εἶναι ἡ ἱστορία του καὶ ἡ ψῖχα εἶναι τὰ διδάγματά του, πού μᾱς προσφέρει, ὅταν ἐμεῖς μὲ πνεῦμα μαθητείας τὸν προσεγγίζουμε. Ἂς προσπαθήσουμε νὰ ἰδοῦμε καὶ τὰ δυό.
Ὁ θεόπτης Μωυσῆς, ποὺ ταύτισε τὸν ἑαυτό του μὲ τοὺς Ἑβραίους, μὲ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ τοὺς ὁδηγεῖ στὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Ὕστερα ἀπὸ πολλὲς περιπέτειες κατὰ τὴν πορεία, κάποτε φθάνουν κοντὰ στὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα. Ἡ δυσκολία νὰ τὴ διαβοῦν εἶναι ἀνυπέρβλητη καὶ τὸ σπουδαιότερο, ὁ στρατὸς τοῦ Φαραὼ ἔρχεται ἀπὸ κοντὰ, γιὰ νὰ συλλάβει ὅλο τὸ λαὸ καὶ νὰ τὸν γυρίσει πίσω στὴν Αἴγυπτο.
Μπροστὰ σ’ αὐτὴ τὴ δοκιμασία ὁ Μωυσῆς καταφεύγει στὸ Θεό. Προσεύχεται συνεχῶς καὶ ὄχι μόνο θερμὰ, ἀλλὰ καὶ ἐπιτακτικὰ παρακαλεῖ γιὰ τὸ λαό. Καὶ ὁ Θεὸς δίδει ἐντολὴ νὰ κτυπήσει μὲ τὸ ραβδὶ του τὴ θάλασσα σταυρωτά. Καὶ τότε ἡ θάλασσα χωρίζεται στὰ δυό, φαίνεται ὁ βυθός της καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ὁ λαὸς «ἀβρόχοις ποσί» διαπερνᾱ ἀπέναντι. Ὅταν ὅλος ὁ λαὸς βγαίνει ἀπὸ τὴ θάλασσα, ξανακτυπᾱ ὁ Μωυσῆς μὲ τὸ ραβδὶ του τὰ νερὰ καὶ ἐκεῖνα ἐπανέρχονται στὴν προηγούμενη θέση τους, ἐνῶ πνίγουν τὰ στρατεύματα τοῦ Φαραὼ, ποὺ ἐν τῶ μεταξὺ εἶχαν καὶ αὐτὰ ὁρμήσει στὴ χωρισμένη θάλασσα μέχρι τὴ στιγμὴ ἐκείνη.
Ἄλλοτε πάλι, πολεμώντας ἕνα λαὸ ποὺ συνάντησαν στὸ δρόμο καὶ στάθηκε ἐμπόδιο στὴν πορεία των Ισραηλιτών, παίρνει ἐντολὴ ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ ὑψώσει τὰ χέρια του σὲ θέση ἐκτάσεως, ὥστε μὲ τὸ κατακόρυφο σῶμα του νὰ σχηματίζεται σταυρός. Ὃσο εὑρίσκεται σ’ αὐτὴ τὴ στάση, ἡ νίκη εἶναι μὲ τὸ μέρος τῶν Ἰσραηλιτῶν. ‘Όταν κατεβάζει τὰ χέρια του ἀπὸ τὴν κούραση, ἡ νίκη περνάει στοὺς Ἀμαλικίτες, γὶ αὐτὸ δυὸ ἄνδρες ἐνάρετοι, ὁ ‘Ὢρ καὶ ὁ Ἀαρών, τοῦ ὑποβαστάζουν τὰ χέρια, μέχρις ὅτου ὁλοκληρώνεται ἡ πολεμικὴ ἐπιχείρηση ὑπὲρ τῶν Ἰσραηλιτῶν.
Αὐτὰ τὰ δυὸ περιστατικὰ, μεταξὺ ἄλλων πολλῶν, σκιωδῶς προεικονίζουν τοῦ Κυρίου μας τὸ Σταυρὸ καὶ προκηρύσσουν τὴν μεγάλη δύναμή του. Καὶ τότε μὲν ἐκεῖνοι δὲν ἦταν σὲ θέση νὰ ἐννοήσουν τὴ σημασία τοῦ σταυροῦ, ἀφοῦ δὲν εἶχε ἔλθει τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου νὰ ἰδοῦν τὰ πράγματα μὲ τὴν πραγματική τους διάσταση.
Ἐπειδὴ μάλιστα ὁ σταυρὸς ἦταν καταραμένο σχῆμα, ἀφοῦ σ’ αὐτὸ ἐπάνω σταύρωναν τοὺς δούλους καὶ τοὺς κακούργους, ἐνῶ οἱ Ἰουδαῖοι τοὺς καταδικασμένους λιθοβολοῦσαν καὶ οἱ Ρωμαῖοι ἀποκεφάλιζαν, δὲν ἔδιναν πνευματικὸ νόημα στὸ σχῆμα του.Στὴ νέα ἐποχὴ τῆς Χάριτος, δηλαδὴ μετὰ Χριστὸν, οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ μὲ εὐλάβεια γονάτιζαν μπροστὰ στὸ τίμιο ξύλο καὶ προσεύχονταν. Καθημερινά οἱ προσκυνητὲς ἦταν πολυάριθμοι. Ἀπὸ φθόνο οἱ Ἑβραῖοι πῆραν κρυφὰ τοὺς Σταυροὺς καὶ τοὺς πέταξαν σ’ ἕνα σπήλαιο ποὺ ἦταν πολὺ πλησίον του Παναγίου Τάφου, ὅπου ἔριχναν καὶ τὰ πτώματα τῶν κακούργων καὶ τὸ μέρος τοῦ Γολγοθᾱ μετέτρεψαν σὲ σκουπιδότοπο.
Ἐκεῖ ἔμεινε ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου μας ἀπὸ τὸ 37 μέχρι τό 320 μ.Χ.
Ὁ αὐτοκράτωρ μάλιστα Ἀνδριανὸς, γιὰ νὰ σβήσει κάθε ἴχνος καὶ σημάδι, ἔχτισε σὲ ἐκεῖνο τὸν τόπο τὸ Ναὸ τῆς Ἀφροδίτης καὶ τοποθέτησε ἐκεῖ ἕνα ἐντυπωσιακὸ ἄγαλμα τῆς Θεᾶς.
Τὸ 320 ἡ ἁγία Ἑλένη μὲ πολύτιμους συνεργάτες καὶ πιστοὺς ἐργάτες εὑρῆκε, κατὰ τρόπο θαυμαστὸ, καὶ ἀνέσυρε τοὺς τρεῖς σταυρούς. Δὲ δυσκολεύθηκε νὰ ξεχωρίσει τὸ Σταυρὸ τοῦ Κυρίου μας, γιατί τὴν ἴδια μέρα τοποθετήθηκαν μὲ τὴ σειρὰ ὁ καθένας ἐπάνω σὲ νεκρὸ καὶ μόνον, ὅταν ἀκούμπησε ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου τὸ σῶμα τοῦ νεκροῦ, ἐκεῖνος ἀναστήθηκε. Ἔτσι, στὶς 14 Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους 320, ὑψώθηκε στὸ Ναὸ τῆς Ἀναστάσεως ἐπὶ Πατριάρχου Μακαρίου.
Αὐτὴ περίπου, ἁπλὰ και περιληπτικὰ εἶναι ἡ φλοῦδα τοῦ Σταυροῦ, δηλαδὴ ἡ ἱστορία του. Ποιὰ, ὅμως, εἶναι ἡ ψῖχα του;
Ὅλες οἱ ἀρετὲς συναντῶνται, ἐπάνω στὸ Σταυρό. Κάθε εἶδος ἀρετῆς. Ἡ ἀγάπη πρῶτα, ἀρετή πρωτόγνωρη καὶ πρωτάκουστη. Εἶχε ὁ κόσμος ἀκούσει γιὰ ἀγάπη φίλου πρὸς φίλο ποὺ εἶχε φθάσει μέχρι θυσία. Εἶχε πληροφορηθεῖ καὶ βίωνε τὴν ἀγάπη τοῦ πατέρα καὶ τῆς μάνας γιὰ τὸ παιδί, τοῦ στρατιώτη γιὰ τὸν ἀξιωματικό, τοῦ εὐεργετημένου γιὰ τὸν εὐεργέτη. Ὅμως ἀγάπη γιὰ τὸ ἀντίθετο δὲν εἶχε ἀκουστεῖ πουθενά. Ἐδῶ ἔχουμε ἀγάπη μέχρι σταυρικῆς θυσίας τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, τοῦ Παναγίου γιὰ τὸν ἁμαρτωλό, τοῦ Κυρίου μας γιὰ τοὺς ἐχθρούς του. Κάθε ἄνθρωπος, ὅταν ἁμαρτάνει, γίνεται ἐχθρός του Θεοῦ καὶ ὅμως Ἐκεῖνος, γιὰ ἕναν τέτοιο ἐχθρὸ, πρόσφερε τὴ θυσία τοῦ ἑαυτοῦ του.
Στὸ Σταυρὸ ἐπάνω συναντᾶται καὶ ἡ ταπείνωση «ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ Σταυροῦ» σημειώνει γεμάτος ἔκπληξη ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.
Καὶ ἡ ὑπακοὴ τοῦ Υἱοῦ πρὸς τὸν Πατέρα ἔχει παρουσία στὸ Σταυρὸ, ἀφοῦ ὅπως, ἐπίσης, ὁ πρῶτος μετὰ τὸν Ἓνα Ἀπόστολος Παῦλος σημειώνει: «Ἐγένετο ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ».
Ἐμεῖς πῶς ὠφελούμαστε ἀπὸ τὴ φλοῦδα καὶ τὴν ψῖχα τοῦ Σταυροῦ;
Ἀδελφέ μου, ἂν δὲν ἔχεις διάθεση ν’ ἀκούσεις σύγχρονα λόγια ἀνθρώπινα, ποὺ καὶ αὐτὰ στὴν ἀποκαλυπτικὴ ἐποχή μας τὴ γεμάτη ἐκπτώσεις δὲν ἔχουν τὴν ἁρμόζουσα βαρύτητα, ἄκουσε καὶ πρόσεξε τὰ λόγια του Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, ποὺ μὲ τὴ γλυκειά του γλῶσσα τότε διετύπωσε καὶ κάποιος μαθητής του, μὲ τὴ χρυσὴ γραφίδα του ἀπαθανάτισε γιὰ τὴν ψυχική μας ὠφέλεια.
«Ἂν εἶσαι Κυβερνήτης, βλέπε τὸ Σταυρὸ, γιὰ νὰ διδαχθεῖς ὅτι, χάριν τοῦ λαοῦ σου, καὶ τὴ ζωή σου ἀκόμη χρεωστεῖς νὰ θυσιάσεις.
Ἂν εἶσαι κυβερνώμενος, βλέπε τὸ Σταυρὸ, γιὰ νὰ σπουδάσεις τὸ σεβασμὸ πρὸς τοὺς ἄρχοντές σου, ὡς ὁ Σωτὴρ σεβάσθηκε τὸ θέλημα τοῦ Πατρός του.
Ἂν εἶσαι πλούσιος, βλέπε τὸ Σταυρὸ γιὰ νὰ μάθεις ἀπὸ τὸ γεγυμνωμένο αὐτὸν τὴν περιφρόνηση πρὸς τὰ ἐγκόσμια ἀγαθά.
Ἂν εἶσαι πτωχὸς, βλέπε τὸ Σταυρό, γιὰ νὰ εὕρεις φίλο καὶ παρήγορο καὶ συναθλητὴ Ἐκεῖνον ὁ ὁποῑος δὲν ἔχει «ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ».
Ἂν εἶσαι σοφὸς, βλέπε τὸ Σταυρὸ καὶ δι’ αὐτοῦ θὰ λύσεις ὅλα τὰ συνέχοντά σε μεγάλα προβλήματα.
Ἂν εἶσαι ἀπαίδευτος, βλέπε τὸ Σταυρὸ καὶ θὰ γίνεις σοφότερος τοῦ Πλάτωνος καὶ τοῦ Ἀριστοτέλους.
Ἂν εἶσαι οἰκογενειάρχης, βλέπε τὸ Σταυρὸ, γιὰ ν’ ἀντιληφθεῖς τήν ἀπροσπέλαστη ἀγάπη Πατρός.
Ἂν εἶσαι τέκνο, βλέπε τὸ Σταυρὸ γιὰ νὰ διδαχθεῖς τὴν κατ’ ἐξοχὴν ὑπακοή.
Ἂν εἶσαι δίκαιος, βλέπε τὸ Σταυρὸ γιὰ νὰ συγκρατηθεῖς στοὺς πειρασμοὺς τοῦ κόσμου.
Ἂν εἶσαι ἁμαρτωλός, ὢ τότε πρὸ πάντων μὴ ἀποσπᾱς ἀπὸ τὸ Σταυρὸ τὰ ὄμματά σου, γιατί αὐτὸς θὰ σὲ χειραγωγήσει νὰ ἐπιστρέψεις πρὸς τὸν πατέρα σου καὶ ν’ ἀνεύρεις, ὡς πρόβατο ἀπολωλὸς καὶ πάλιν τὴν εὐθεῖα.
Ἐν τούτῳ νίκα τὴ σάρκα, τὸν κόσμο, τὸ διάβολο, τὰ πάθη, τίς ἡδονές, τίς θλίψεις, τὴν ἀκηδεία, τὴ χαύνωση καὶ βάδιζε ὑπόπτερος πρὸς τὴ νίκη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου